Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΠΟΙΟΣ Μ’ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΡΑΞΕΙ

ΠΟΙΟΣ Μ’ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΡΑΞΕΙ 

Λάμποντας η δροσοσταλίδα χαίρει.
Απ’ το λιβάδι της βροχής 
ωραίο κορίτσι με τα μαλλιά πνιγμένα 
σε περιμένω...

 στην πνοή των χρυσανθέμων.
Όταν κοίταζες απ’ αυτή την πέτρα τον ουρανό 

και οι κορφές ξεχείλιζαν ηλιοβασίλεμα
εγώ στην τρομερή Αθήνα της αναδουλειάς
επέστρεφα μέσ’ απ’ την τσακισμένη μνήμη.

Όλα τ’ ανθρώπινα σε μένα λιγοστά, μονάχα ο πόνος.
Μετέωρος πρωί με βράδυ καθώς τότε απομένω
δεν ελπίζω στη γη.
Τώρα ελευθέρωσα τα μαλλιά σου απ’ το σώμα
είσαι μακριά με τ’ αστέρια
ελευθέρωσα τα χέρια σου
ψηλά στον άνεμο... ελευθέρωσα.
Ιδού το σώμα της μέσ’ από κλαδιά στα όνειρά μου
μέσ’ από κλαδιά ευγενικά ανεβαίνει.

Νίκος Καρούζος
Από τη συλλογή «Τα Λυπηρά» - 1961