Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με το Γαρύφαλλο

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με το Γαρύφαλλο

....του Νίκου Τζίμα - (1980)

Ναζὶμ Χικμέτ: Ὁ Άνθρωπος μὲ τὸ Γαρύφαλλο

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου

τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου

μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλλο

ποὺ τὸν τουφέκισαν

στὸ μισοσκόταδο

πρὶν τὴν αὐγὴ

κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.

Στὸ δεξί του χέρι

κρατᾶ ἕνα γαρούφαλλο

πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς

ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα

τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ

τὰ παιδικὰ

κοιτάζουν ἄδολα

κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια

ἔτσι ἄδολα

ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι

σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους

οἱ κομμουνιστές.

Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα

ὁ Μπελογιάννης γελᾶ

καὶ τὸ γαρούφαλλο στὸ χέρι του

εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους

τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς

τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ- Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο

Picasso

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: Σ ή μ ε ρ α... τὸ στρατόπεδο σωπαίνει.

 Σήμερα ὁ ἥλιος  τ ρ έ μ ε ι... ἀγκιστρωμένος στὴ σιωπὴ

ὅπως τρέμει τὸ σακάκι τοῦ σκοτωμένου στὸ συρματόπλεγμα.

Σ ή μ ε ρ α... ὁ κόσμος εἶναι λυπημένος

Ξεκρέμασαν μία μεγάλη καμπάνα...

καὶ τὴν ἀκούμπησαν στὴ γῆ.

Μὲς στὸ χαλκό της... καρδιοχτυπᾶ ἡ  Ε ἰ ρ ή ν η.

Σιωπή. Ἀ κ ο ῦ σ τ ε.. τούτη τὴν καμπάνα.

Σ ι ω π ή. 

Οἱ λαοὶ περνοῦν σηκώνοντας στοὺς ὤμους τους

τὸ μέγα φέρετρο τοῦ Μπελογιάννη

.............................

Αύριο... μεθαύριο.. θα επιστρέψουμε

απ' το μεγάλο πόνο μας...

στις καθημερινές δουλειές μας,

θα φάμε το ψωμί μας.... Το ψωμί είναι νόστιμο

όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας....

Πρέπει να φάμε το ψωμί μας. 

Πρέπει να ζήσουμε... 

να διεκδικήσουμε.. τη ζ ω ή  μας και το  δ ί κ ι ο  σας.

Μα και την ώρα που θα τρώμε... θα 'μαστε έ τ ο ι μ ο ι.

Το ξέρουμε είναι β α ρ ι ά  η κληρονομιά σου, 

Μπελογιάννη

-θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας.

Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο

-θα την κ ρ α τ ή σ ο υ μ ε... στους ώμους μας.

Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα,

...το ίδιο κι η πίστη μας.

Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,

ως την πόρτα του ήλιου.... Μπελογιάννη.

Καλημέρα.. Αδέλφια μου

Καλημέρα.. Ήλιε

Καλημέρα.. Κόσμε.

Ο Μ π ε λ ο γ ι ά ν ν η ς.... μάς έμαθε άλλη μια φορά

π ώ ς.. να ζούμε και π ώ ς.. να πεθαίνουμε.

Μ' ένα γαρύφαλλο.... 

ξεκλείδωσε όλη την α θ α ν α σ ί α.

Μ' ένα χαμόγελο... έλαμψε τον κόσμο... 

για να μη νυχτώνει.

Καλημέρα Σύντροφοι

Καλημέρα Ήλιε

Καλημέρα... Μπελογιάννη.

Τώρα ας βροντήσουνε

της Λευτεριάς τα τύμπανα και οι σάλπιγγες.

Καλημέρα Μπελογιάννη.

Ακόμη μια φορά. Ακόμη μια φορά

Ε σ ύ... Νίκο πολέμησες για όλους μας

Ε σ ύ... νίκησες για όλους μας

Ε σ ύ... απόδειξες πόσο μικρά... είναι

αυτήν την ώρα τα μικρά όνειρα

η ψάθινη πολυθρόνα τού περιβολιού..

το πράσινο τραπεζάκι,

η σιγουριά απ' τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες

 - πόσο μικρά.. μπροστά στο μπόι της χαράς

να πεθαίνεις... για τη χαρά τού κόσμου

Ε σ ύ...  α π ό δ ε ι ξ ε ς πόσο μικρή είναι..

η λευτεριά να φιλάς ένα στόμα

να κάθεσαι βουβός.. στο πεζούλι τής βραδιάς

δίχως να δίνεις λόγο.. πού κοιτάζουν τα μάτια σου,

να βάζεις κάτου απ' την καρδιά σου..

δυο ζεστά αστρουλάκια

όπως βάζεις πριν κοιμηθείς.. 

κάτου απ' το προσκέφαλό σου

το κλειδί τού σπιτιού σου και το ρολόι σου.

Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά 

μπροστά στην άγρια Λευτεριά

να β γ ά ζ ε ι ς.. τη καρδιά σου 

σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου

για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα 

θ υ σ ί α  και  Ε ι ρ ή ν η.

Α, ναι, π ο ν ά μ ε... 

απ' τη χαρά να 'μαστε οι άνθρωποι,

κρατώντας τη βάρδια μας μερόνυχτα...

σε μια κορφή τού κόσμου,

βόσκοντας το κοπάδι των άστρων.. 

πάνω απ' τα ερείπια,

βράζοντας στο μεγάλο καζάνι τής νύχτας

το πηχτό γάλα τής χαράς.. 

για τα π α ι δ ι ά.. που αύριο θα γεννηθούνε.

Νίκο, π ο ν ά μ ε... καθώς πόνεσες και Συ... 

απ’ τη χαρά να 'μαστε.. οι άνθρωποι.

Καλημέρα... άνθρωποι μου

Καλημέρα Ήλιε

Κ α λ η μ έ ρ α.. Μπελογιάννη 

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Αποσπάσματα από την εκπομπή 

''Περισκόπιο'' της ΕΤ1

 αφιερωμένη στον μεγάλο Ποιητή, 

Μίλτο Σαχτούρη

^
Ο ΤΡΕΛΟΣ ΛΑΓΟΣ

Γύριζε στους δρόμους... ο τρελός λαγός

γύριζε στους δρόμους

ξέφευγε απ' τα σύρματα... ο τρελός λαγός

έπεφτε στις λάσπες

Φέγγαν τα χαράματα... ο τρελός λαγός

άνοιγε η νύχτα

στάζαν αίμα οι καρδιές

ο τρελός λαγός

έφεγγε ο κόσμος

Βούρκωναν τα μάτια του... ο τρελός λαγός

πρήσκονταν η γλώσσα

βόγγαε μαύρο έντομο... ο τρελός λαγός

θάνατος στο στόμα

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

 ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

^

http://mikiszezas.blogspot.gr/

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ - Καπετάν ΖΕΖΑΣ:
"Δεν υπήκουσα παρά εις μίαν Ι δ έ α ν
να φανώ χ ρ ή σ ι μ ο ς.. 

εις τον πλησίον μου και τον Τόπο"

Γεννήθηκε σαν Σήμερα στις 29 Μαρτίου 1870.. 
τον σκότωσαν στις 13 Οκτωβρίου 1904.. 

σε ηλικία 34 χρονών

"... Δεν φαντάζεσαι την κατάστασίν μου την ψυχικήν. 
ΘΕΛΩ και ΠΡΕΠΕΙ να μ ε ί ν ω εδώ.. 
αλλ΄ ο πολυτάραχος και σχεδόν άγριος βίος μου
με κάμνει να νοσταλγώ

 τον ήσυχον και γλυκύν οικογενειακόν βίον.
Και εδώ έχω τας ικανοποιήσεις μου 

και εκεί την ευτυχίαν μου.
Αλλ΄εδώ με κρατεί επί πλέον το κ α θ ή κ ο ν
και πρό πάντων αι υ π ο χ ρ ε ώ σ ε ι ς.. ας ανέλαβα.
Αισθάνομαι ότι θυσιάζομαι, 

αλλά τουλάχιστον θα κατορθώσω τίποτε;
ΉΗ θα χανδακώσω την ι ε ρ ά ν αυτήν υπόθεσιν;
Αισθανόμενος... το μέγεθος της ε υ θ ύ ν η ς,
πότε τρέμω και πότε ενθουσιώ...".

"... Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου..
και το τουφέκι στο γιο μου του Μίκη
και να του πης... ότι το κ α θ ή κ ο ν μου το έκαμα ...".

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ: Τ'ΑΣΤΕΡΙ του ΒΟΡΙΑ

Τ’ αστέρι του βοριά... θα φέρει η ξαστεριά

μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί

θα γίνω κ ύ μ α και φωτιά.... 

να σ’ αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χ α μ έ ν η μου... Πατρίδα μακρινή

θα γίνεις χάδι και πληγή... 

σαν ξημερώσει σ’ άλλη γη

Τώρα πετώ... για της ζωής το πανηγύρι, 

Τώρα πετώ... για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά.... καινούρια μου πουλιά

δ ι ώ χ τ ε... τον ήλιο και τη μέρα... απ’ το βουνό

για να με δείτε να περνώ... 

σαν α σ τ ρ α π ή στον ουρανό.

Στίχοι: ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Μουσική: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ - Στην Ποταμιά Σωπαίνει το Κανόνι

Στην ποταμιά... σωπαίνει το κανόνι

στην ερημιά.... φτεροκοπάει ένα αηδόνι

Πετούν τα παλιομάχαιρα με χαρές και πάνε 

πετούν τα παλιομάχαιρα... οι γειτονιές αχολογάνε 

Γελά ο Θεός..... στο Φως τ’ αποσπερίτη

χαμογελά..... στο δρόμο για το σπίτι.

Στίχοι: ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

από το...."Παραμύθι χωρίς όνομα" (1959)

Μουσική: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ: Ηταν ΚΑΜΑΡΙ της ΑΥΓΗΣ

 

Ήταν καμάρι της αυγής.... 

και καβαλάρης όμορφος.

Τ ώ ρ α... μια χούφτα χιόνι.

Γύρισε κάμπους και βουνά...

 και πανηγύρια πέρασε

στην αγκαλιά των κοριτσιών.

Ποιος το ‘λπιζε να γίνουνε... 

τα μούσκλια τα νυχτιάτικα

στεφάνι στα μαλλιά του;

Στίχοι: ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Μουσική: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

 1965

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ: Μην κουραστείς να μ' Αγαπάς

ΜΗΝ κουραστείς... να μ' αγαπάς

και αν κουραστείς... μη φύγεις

και αν φύγεις... για παντοτινά

τα μάτια σου... ας δω ξανά

Μα αν κλαίνε... μην τ' ανοίγεις

ΜΗΝ κουραστείς... να μ' α γ α π ά ς

και αν κουραστείς... μην φύγεις

Ώρα κακή ε φ ι α λ τ ι κ ή

στο λογισμό σου αν φτάσει

Να κάνεις Πέτρα... την καρδιά

να ΜΗΝ νικήσει... η αναποδιά

ΜΗΝ κουραστείς.... να μ' αγαπάς

και η μ π ό ρ α.. θα περάσει

και η μπόρα... θα π ε ρ ά σ ε ι

Στίχοι: Αργύρης Γιάννης

Μουσική: Παππά Σόφη

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΠΟΙΟΣ Μ’ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΡΑΞΕΙ

ΠΟΙΟΣ Μ’ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΡΑΞΕΙ 

Λάμποντας η δροσοσταλίδα χαίρει.
Απ’ το λιβάδι της βροχής 
ωραίο κορίτσι με τα μαλλιά πνιγμένα 
σε περιμένω...

 στην πνοή των χρυσανθέμων.
Όταν κοίταζες απ’ αυτή την πέτρα τον ουρανό 

και οι κορφές ξεχείλιζαν ηλιοβασίλεμα
εγώ στην τρομερή Αθήνα της αναδουλειάς
επέστρεφα μέσ’ απ’ την τσακισμένη μνήμη.

Όλα τ’ ανθρώπινα σε μένα λιγοστά, μονάχα ο πόνος.
Μετέωρος πρωί με βράδυ καθώς τότε απομένω
δεν ελπίζω στη γη.
Τώρα ελευθέρωσα τα μαλλιά σου απ’ το σώμα
είσαι μακριά με τ’ αστέρια
ελευθέρωσα τα χέρια σου
ψηλά στον άνεμο... ελευθέρωσα.
Ιδού το σώμα της μέσ’ από κλαδιά στα όνειρά μου
μέσ’ από κλαδιά ευγενικά ανεβαίνει.

Νίκος Καρούζος
Από τη συλλογή «Τα Λυπηρά» - 1961

PABLO NERUDA - ΜΑΔΡΙΤΗ (1936)

ΜΑΔΡΙΤΗ (1936)

Του Pablo Neruda

28 – 03 – 1939,
Η πτώση της Μαδρίτης

ΜΑΔΡΙΤΗ, ολομόναχη μάννα,

Μαδρίτη, πάνσεμνη μητέρα, 

σ’ έσκιαξε ο Αλωνάρης μ’ ένα κλωνάρι 

απ’ τη χαρά σου την πλέρια,

ο ταπεινός μελισσοκόμος:

 λαμπρός ο δρόμος σου ήταν,

και τ’ όνειρο σου ολόλαμπρο.

Μαύρα ξερατά

στρατηγών, ένα κύμα 

λυσσασμένων φουστανιών 

έσπασε ανάμεσα στα γόνατα σου 

τα βαλτωμένα του νερά,

τα σαλιασμένα του ποτάμια.

Με τα μάτια πληγωμένα ακόμη από τ’ όνειρο, 

με όπλα, Μαδρίτη μου εσύ... και με πέτρες, 

Μαδρίτη, τωραδά λαβωμένη, εσύ 

συνεχίζεις, εσύ... συνεχίζεις ν’ αμύνεσαι. 

Στους δρόμους έδραμες... κι ανάρια έσταζες 

χνάρια από τ’ αγιασμένο σου αίμα, 

μαζώνοντας τον κόσμο 

και αλαλάζοντας μα λαλιά ωκεάνια, 

με όψη για πάντ’ αλλαγμένη 

από το φως των αιμάτων, ωσάν που σφυρίζει 

μαζί με τις μαχαιριές του στον αέρα.

Κι όταν στις σκοτεινές φρουρές εμπήκε, 

όταν λέω.. στα ιερά της προδοσίας μπήκε 

η καυτή σου η ρομφαία,

υπήρχε μόνο... η σιγαλιά της ροδαυγής, 

υπήρχε μόνο... 

η θρόινη παρέλαση των σημαιών σου, 

ενώ... μια μικρή τιμητική σταγόνα αίμα

σου ‘βάφε βαθιά, πολύ βαθιά...  το χαμόγελο.

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Τ' ΑΝΑΠΛΙ

Τρία καράβια φέρανε.. ξανθό κρασί στ’ Ανάπλι.

Καράβια δώστε μου.. ξανθό κρασί να ξεδιψάσω

φέρτε την κούπα τη χρυσή.. και τ’ αργυρό λαήνι

πίνω απ’ την κούπα την χρυσή.. 

και μέθυσεν η κούπα.

Απ’ το λαήνι ξεδιψώ.. μεθά και το λαήνι

γνέφω του ήλιου για να πιει..

 κι αυτός να ξεδιψάσει.

Πίνει κι ο ήλιος ο καλός... ζαλίζεται και πέφτει.

Πάω στο λιβάδι για χορό.. χορεύει το λιβάδι

κι ένα πουλί, μικρό πουλί..

 γ λ υ κ ο λ α λ ε ί.... και λέει:

Στη γης αδειάστε το κρασί.. 

και σπάστε το λαήνι, 

να δροσιστεί κι  κ λ ε φ τ ο υ ρ ι ά  

που ξάπλωσε στα χόρτα

χωρίς χεράκια για να πιει... 

πόδια για να χορέψει.

Στίχοι:Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος