LUNA AMICA Sul balcone seduta guardo il cielo stellato. Come e' pallida la Luna stasera. Di fronte una piccola collina, vestita di verde scuro. Il vento accarezza le foglie degli alberi di pino... mi arriva un leggero profumo. Respiro profondamente, come se.. l'aria mi mancasse da sempre. Calmo silenzio... rasserena l'anima. La poesia della natura.. La mia fantasia si libera, gli alberi di pino diventano, ballerini che danzano sul sommerso ritmo del vento... l'inesauribile canto d'amore. Stasera la sua rabbia e' calmata, la nostalgia addolcisce sempre.. Sento le sue carezze sui miei capelli. Come e' fresco questo contatto... mi porta i brividi. Chiudo i miei occhi per poterlo godere in pieno! Sveglia i miei sensi.. mi fa tornare ancora la voglia di Te... Dolce tristezza. Nostalgia amata. Vorrei volare vicino a te... sentirmi il tuo respiro. L'eco delle parole sussurrate una volta, tornano nella mente... come una musica divina, arrivata dal cielo. Respiro profondamente per far calmare i battiti del mio cuore, che avevan cominciato a seguire il ballo della natura. Apro i miei occhi, guardo la pallida Luna... mi sempra di sorridere. Come e' triste quel suo sorriso. Triste e dolce come il mio! Me la sento complice... Sta sempre la', con la puntualita' di una cara amica, la trovo sempre... ad aspettarmi, quasi tutte le notti.. paziente e sincera.
Quando ero bambina adoravo le favole, oggi come allora mi lascio perdere nella loro magia.. Prima che diventasse divina, anche la luna era una ragazza umana. Si era innamorata del Sole. Un amore proibito per lei... Lui un Dio! Ogni tramonto usciva di casa di nascosto... per vedere la sua partenza per il suo regno del buio. La notte si era addolcita di tutto questo amore... e la portata con se, nel cielo Stellato. Era diventata la sua figlia preferita... Ma era sempre pallida e triste. Cosi le ha permesso ogni tramonto di incontrare il sole... per un solo saluto... un solo bacio... un solo sorriso... E' allora che il Sole regala tutti i suoi colori, come dono alla madre Natura, sciolto... da quel immenso ed infinito amore della Luna. Sorrido al ricordo di questa favola.. Sento la Luna amica. Mi sento meno sola... La presenza dei amici portano sempre tranquilita' e calmo calore...
Come e' bello il cielo stellato questa Notte!!! Mi sento in armonia assoluta con la natura... Ma da un tratto il magico silenzio.. si rompe. Una sirena di ambulanza traumatiza la Notte... Una persona in pericolo.. Una corsa per salvare una Vita. Un segnalo di tragico... Piacere, nostalgia e lotta contro la morte la nostra Vita.
La Luna amica sta sempre la'... il suo amore la resa eterna. Amica del uomo da sempre... per sempre. Lei ha accetato il buio... non prova paura e puo' ancora amare... puo’ ancora intristirsi.. puo' ancora godere i mille colori del suo Sole.
Luna Amica... Ti adoro!!!
Lunapiena
(Maggio 2002)
***********
Αγαπημένη μου Σελήνη
Είναι όμορφη απόψε η νύχτα.. Καθισμένη στο μπαλκόνι μου, αφήνω το βλέμμα να χαθεί στην περιπλάνιση.. κοιτώντας τ'αστέρια. Πόσο χλωμό είναι απόψε το φεγγάρι.. Μπροστά μου, ένας μικρός λοφίσκος, ντυμένος στα πράσινα. Ο αέρας χαιδεύει το φύλλωμα των πεύκων.. και ένα λεπτό άρωμα φτάνει μέχρι εδώ... Αναπνέω βαθειά, σαν να θέλω να κρατήσω το άρωμα μέσα μου, να φτάσει με τον αέρα μέχρι την τελευταία γωνιά του είναι μου... Τι ήρεμη σιωπή.. τι γαλήνη στην ψυχή.. η ποίηση της φύσης. Ελευθερώνεται η φαντασία.. Τα πεύκα μεταμορφώνονται σε χορευτές.. που χορεύουν στον ρυθμό του ανέμου.. το ατέρμονο τραγούδι του έρωτα... Απόψε σίγασε ο θυμός του ανέμου, εκπέμπει μια γλυκειά νοσταλγία.. αισθάνομαι το χάδι του στα μαλλιά μου.. Πόση φρεσκάδα στο αγγιγμά του.. μου φέρνει ανατριχίλα, κλείνω τα μάτια μου να το απολαύσω πιό πολύ.. Ξυπνά τις αισθήσεις και μου φέρνει ξανά τη επιθυμία για σένα.. Μια γλυκειά θλίψη πλημμυρίζει την καρδιά και αναδύεται μέσα μου η αγαπημένη νοσταλγία.. Θέλω να πετάξω κοντά σου, να νοιώσω την ανάσα σου. Έρχεται στη μνήμη η ηχώ από παλιές ξεχασμένες φράσεις, ψίθυροι από λέξεις αγάπης.. σαν μια θεική μουσική που μου χαρίζει απόψε ο ουρανός..
Αναπνέω και πάλι βαθειά.. για να μειώσω τους χτύπους της καρδιάς.. που ακολούθησαν το ρυθμικό χορό των φύλλων.. Ανοίγω τα μάτια.. κοιτάζω το χλωμό φεγγάρι, Πανσέληνος σήμερα.. και νοιώθω να μου χαμογελά.
Πόσο θλιμμένο είναι το χαμογελό της, γλυκό και θλιμμένο σαν το δικό μου.. Την νοιώθω συνένοχη. Είναι πάντα εκεί ψηλά και μου χαμογελά.. σταθερά συνεπής σαν αγαπημένη φίλη.. την βρίσκω να με περιμένει τα βράδυα.. με υπομονή και ειλικρίνεια.
Όταν ήμουνα παιδί λάτρευα τους μύθους και τα παραμύθια.. Απόψε αφήνομαι να με πάρει η μαγεία τους.. Πριν γίνει αστέρι τ'ουρανού, η Σελήνη ήταν... μια νέα κοπέλα που είχε ερωτευτεί τον Ήλιο.. μ'ένα έρωτα απαγορευμένο και ανεκπλήρωτο.. Εκείνος ήταν ένας θεός.. εκείνη μια θνητή. Κάθε μέρα, έβγαινε κρυφά από το σπίτι της, για να τον χαιρετίσει την ώρα που έφευγε για το σκοτεινό του βασίλειο.. κι έμεινε εκεί δακρυσμένη μέχρι που έφτανε η νύχτα.. Η νύχτα έβλεπε τα δάκρυά της και την συμπονούσε για τον ανεκπλήρωτο ερωτά της.. ώσπου μια βραδυά την πήρε μαζί της στον έναστρο ουρανό... Έγινε η αγαπημένη της θετή κόρη.. Αλλά ήταν τόσο χλωμή και θλιμμένη.. Έτσι της επέτρεψε κάθε ηλιοβασίλεμα να συναντιέται με τον Ήλιο.. για ένα χαιρετισμό.. για ένα μόνο φιλί.. για ένα χαμόγελο... Είναι από τότε, που ο Ήλιος δωρίζει τα χρωματά του στη γη.. σαν ένα δώρο ευγνωμοσύνης στη μητέρα Φύση.. για την απέραντη και αιώνια αγάπη της Σελήνης. Χαμογελώ με την ανάμνηση αυτού του μύθου.. Νοιώθω τη Σελήνη φίλη μου. Είναι η γλυκειά μου φωτεινή παρέα. Η παρουσία των φίλων χαρίζουν πάντα ηρεμία.. και ζεστασιά.
Πόσο όμορφος είναι απόψε ο ουρανός... Νοιώθω σε αρμονία με την Φύση...Μα σε μια στιγμή η μαγεία της σιωπής... χάνεται.. σπάει.. Η σειρήνα ενός ασθενοφόρου πληγώνει την γλυκειά ηρεμία της νύχτας... Ένας άνθρωπος σε κίνδυνο... μια κούρσα για να σωθεί μια ζωή.. Ένα σημάδι του τραγικού της ανθρώπινης ύπαρξης..Ευχαρίστηση, νοσταλγία... και αγώνας ενάντια στο θάνατο η ζωή μας... ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση.
Μα το φεγγάρι είναι πάντα εκεί... Απόψε έχουμε Πανσέληνο.. Η αγάπη την έκανε αθάνατη... Φίλη του ανθρώπου για πάντα.. Εκείνη δέχθηκε το σκοτάδι.. δεν το φοβάται.. μπορεί ακόμα ν'αγαπάει.. μπορεί ακόμα να είναι χλωμή και θλιμμένη κάποιες φορές... μπορεί ακόμα να απολαμβάνει τα χίλια χρώματα του Ήλιου της. Αγαπημένη μου Σελήνη... Σε λατρεύω!
Lunapiena
(Μάιος 2002)
Assise sur mon balcon je regarde le ciel étoilé.
ΑπάντησηΔιαγραφήComme la lune est pâle ce soir !
Je suis en face d'une petite colline,
habillée de vert foncé.
Le vent caresse les branches des sapins
et m'apporte un parfum léger
que je respire profondément
comme si l'air me manquait depuis longtemps.
Un divin silence apaise mon âme
et je savoure la poésie de la nature.
Dans mon imagination qui se libère,
les pins se transforment en danseurs
qui s'agitent au rythme endiablé du vent
dans un inépuisable chant d'amour.
Ce soir sa colère est calmée,
la nostalgie adoucit toujours.
Je sens ses caresses sur mes cheveux.
Comme il est frais ce contact
qui me fait frissonner
et je ferme les yeux pour en profiter pleinement.
Il réveille mes sens
et de nouveau fait surgir mon envie de toi
dans une douce tristesse et la nostalgie.
Je voudrais voler près de toi, sentir ton souffle,
l'écho des mots murmurés autrefois
me revient à l'esprit
comme une musique suave descendue du ciel.
Je respire profondément
pour calmer les battements de mon coeur,
qui s'étaient mis à suivre le ballet de la nature.
J'ouvre les yeux et je regarde la lune pâle
qui semble me sourire.
Comme il est triste son sourire,
triste et doux comme le mien !
Je la sens complice,
elle apparaît toujours
avec la ponctualité d'une amie chère,
elle reste à m'attendre quasi toutes les nuits,
patiente et sincère.
Quand j'étais fillette j'adorais les fables,
aujourd'hui comme alors
je m'abandonne à leur magie.
Avant de devenir déesse
la lune était aussi une fille humaine
et elle s'était entichée du soleil,
d'un amour, celui d'un dieu, interdit pour elle.
A chaque couchant
elle sortait en cachette de sa maison
pour voir son départ
vers le royaume de l'obscurité.
La nuit s'était attendrie de tout cet amour
et l'avait prise avec elle dans le ciel étoilé,
elle était devenue sa fille préférée...
qui restait cependant toujours pâle et triste.
Elle l'autorisa à chaque couchant
à rencontrer le soleil pour un unique bonjour,
un seul baiser, un sourire.
C'est alors que le soleil offrit toutes ses couleurs
en cadeau à dame nature et qu'il fut délié
de cet immense et infini amour de la lune.
Je souris au souvenir de cette fable.
Je sens la lune amie, je suis moins seule,
la présence des amis amène toujours
la tranquillité et une calme chaleur.
Qu'il est beau le ciel étoilé cette nuit !
Je me sens en harmonie absolue avec la nature.
Mais d'un coup le silence magique est rompu,
une sirène d'ambulance traumatise la nuit,
une personne en danger,
la course pour sauver une vie, un signal tragique.
Plaisir, nostalgie et lutte contre la mort,
c'est notre vie.
La lune amie reste toujours là,
son amour la rend éternelle.
Amie de l'homme depuis toujours... pour toujours.
Elle a accepté l'obscurité,
elle n'a pas peur et peut toujours aimer,
elle peut s'attrister encore
et sans cesse profiter
des mille couleurs de son soleil.
Lune amie, je t'adore !
Lunapiena
Trad. Albert
Che bello leggerti.
ΑπάντησηΔιαγραφήE poi riesci a farmi sentire
ancora nella tua terra, da me tanto amata.
Grazie :)
Curiositá: sai che il mio segno é della Luna?
Ciao, un abbraccio.