Το Λευκό Τριαντάφυλλο

La Mia Rosa Bianca

Camminando al mattino con la voglia di godere l'aria pulita nella natura, mi son trovata a guardare un fiore bianco. La sua bellezza ha rubato la mia attenzione dal panorama per un attimo. Una Rosa bianca. Il desiderio di goderla era cosi forte. Questa rosa mi piace troppo!.. la desidero tanto! voglio farla mia! Che magnifica sfumatura di bianco il suo vestito.. che lineamenti sottili alla sua forma, che profumo meraviglioso si emmerge dai suoi petali. Ho una voglia matta di toccarla, come il vento di primavera, come un raggio di Sole. Quanta dolcezza arriva al mio cuore.. La pianta materna mi sembra orgogliosa e i suoi fratelli gelosamente la guardano. E' la piu' bella di tutti questa Rosa Bianca.. Mi raggiunge come una tempestala voglia del possesso.. Il desiderio goloso di tenerla solo per me quella Rosa bianca.. Sara meglio nel vaso del mio salotto,sto pensando.. In quel vaso del mio cristallo prezioso. Forse anche alla mia rosa piacera' cambiare ambiente.. Il viaggio piace tanto a noi essere umani, ma anche agli uccelli, anche agli animali. La mia Rosa conoscera' un pezzo del mondo che nessun'altra rosa ha visto mai.. Saro io a curarla con tanto affetto, con tanta premura. Il mio desideriο la mia voglia di possesso.. vestita da belle idee e fantasia colorata.. per poco non mi ha portata a fare quell'azione violenta, di cambiare il percorso di vita alla mia desiderata.. adorata Rosa biancα.

Con questi pensieri ho perso dalla mia vista la sua bellezza. L'ombra della richiesta del mio bisogno di conservare la bellezza e la sua durata a lungo nella vita con modi tecnici.. contro le regole della natura, che sa sempre conservare le sue bellezze.. le nuvole grigi della mia voglia del possesso.. per sentirmi ricca e forte, hanno nascosto per un attimo la mia capacita' di Amare. Che lotta dentro di me.. Guardando nei livelli piu' profondi di me, ho riconosciuto quella mia paura sempre presente.. eh si!!! quella paura che tutto quel che amo puo sparire.. puo' in un attimo perdere la sua bellezza.. la sua vitalita'.. la sua vita.. La paura della morte della Bellezza e della Vita.. Che lotta!.. il mio bisogno di controllare, di conservare a lungo, di vincere ad ogni costo. Una lotta perpetua.. Decido di scrivere le mie emozioni, di cogliere l'attimo della mia esistenza, per non perdere anche loro.. Non mi piace l'oblio. Sa di morte. E' tanto bianca.. senza nessuna sfumatura.. senza nessuna Bellezza.. Il rosso della mia penna mette almeno un po di colore. Ma non mi basta. Cerco di dipingere, la pianta della mia Rosa Bianca.. Conservo cosi i miei sentimenti.. le mie emozioni e la mia Rosa Bianca nel suo naturale ambiente.. Conservo la sua immagine nel tempo.. il suo ricordo aiutando la mia memoria e la fantasia dell'altro che la volesse in futuro godere.. Conservo cosi la sua bellezza nel tempo.. senza il pericolo della violenza. Che stana serenita' dentro a me.. Eh! Si. Posso ancora desiderare, posso ancora godere, posso ancora giocare a vincere il dolore e la paura della perdita.. posso ancora illudermi che sono un po' anche creatore della bellezza.. Ma in fondo-fondo, questa mia decisione mi ha salvato da quelli rimorsi di una voglia di distruggere, in nome dell'Amore..

Lunapienα

**********

Το λευκό Τριαντάφυλλο

Περπατώντας εκείνο το πρωινό, με μια βαθειά επιθυμία, ν'απολαύσωτον καθαρό αέρα της φύσης, βρέθηκα μπροστά σε ένα λευκό λουλούδι. Ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο. Η ομορφιά του τράβηξε την προσοχή μου.. Η επιθυμία μου να το απολαύσω ήταν έντονη. Μ'αρέσει τόσο πολύ αυτό το κατάλευκο λουλούδι.. Το θέλω δικό μου.. Τι υπέροχο λευκό.. τι λεπτή η φόρμα του.. και τι υπέροχα μεθυστικό το άρωμά του.. Ήθελα να το αγγίξω απαλά και τρυφερά.. όπως ο ανοιξιάτικος άνεμος.. όπως μια ακτίνα του ήλιου.. με θαυμασμό και απέραντο σεβασμό στην ομορφιά του.. Τι γλυκειά αίσθηση ξεχειλίζει απ'την καρδιά μου.. Η τριανταφυλλιά φάνταζε στα μάτια μου περήφανη και τα κλειστά μπουμπούκια, τ'αδέλφια του το κρυφοκοίταζαν με ζήλεια.. Είναι το πιό όμορφο λευκό τριαντάφυλλο που είχα δει ποτέ.. Σαν χείμαρος ανεβαίνει μέσα μου η επιθυμία κατοχής. Μια άπληστη ανάγκη να το έχω μόνο για μένα. Θα είναι φανταστικό στο τραπεζάκι του σαλονιού.. μέσα σ'εκείνο το πανέμορφο κρυστάλλινο βάζο με την άσπρη ζωγραφιά.. Είναι το πιό ταιριαστό μέρος για το τριανταφυλλό μου.. σκέφτηκα. Σίγουρα θα το προτιμά ν'αλλάξει περιβάλλον.. Σ'όλους αρέσει ν'αλλάζουν περιβάλλον.. Θα ταξιδέψει μαζί μου.. Σ'όλους αρέσουν τα ταξίδια.. Θα γνωρίσει ένα κομμάτι αυτού του κόσμου που κανένα άλλο τριαντάφυλλο δεν θα'χει γνωρίσει.. Θα το φροντίζω με όλη μου την αγάπη.. θα το νοιάζομαι.

Η επιθυμία μου για κατοχή, άρχισε να ντύνεται με όμορφες ιδέες, με χρωματιστή φαντασία.. έτοιμη να με οδηγήσει, χωρίς καμμιά ενοχή.. να σπάσω βίαια το κλαδί του και ν'αλλάξω την διαδρομή ζωής, στο πανέμορφο επιθυμητό τριαντάφυλλό μου. Μ'αυτές τις σκέψεις έχασα από τα μάτια μου την ομορφιά του. Η σκιά της προσδοκίας μου να κρατήσω τη ομορφιά του και να συντηρήσω τη ζωή του με τεχνητά μέσα... ενάντια στους κανόνες της φύσης, που ξέρει τόσο καλά να διατηρεί τις ομορφιές της.. τα γκρίζα σύννεφα της επιθυμίας μου για κατοχή.. και η επιθυμία μου να νοιώσω η μοναδική κυρίαρχος της ομορφιάς του.. έκρυψαν για μια στιγμή την δυνατότητά μου ν'αγαπάω.. Τι μάχη μέσα μου.. Ψάχνοντας πιό βαθειά.. αναγνώρισα ακόμα για μια φορά, εκείνο τον αιώνιο φόβο μου.. ότι μπορεί να χαθεί ό,τι αγαπήσω.. μπορεί να χάσει την ομορφιά του.. την ζωτικότητα και την ζωντάνια του.. Ο φόβος της απώλειας της ομορφιάς και της ύπαρξης.. Τι αγωνία.. η ανάγκη μου να ελέγξω, να συντηρήσω όσο γίνεται πιό πολύ να νικήσω με κάθε μέσον. Μια αιώνια μάχη.. Αποφασίζω να περιγράψω με λέξεις την συγκίνησή μου, ν'αδράξω αυτή την στιγμή της υπαρξής μου.. για να μην χαθεί στην αμνησία του χρόνου.. Δεν αγαπώ την λησμονιά. Θυμίζει θάνατο. Είναι τόσο λευκή.. χωρίς καμμιά απόχρωση... δίχως την παραμικρή ομορφιά... Το κόκκινο της πένας μου, θα συμπληρώσει λίγο χρώμα.. Αλλά δεν μου φτάνει... άρχισα τότε να ζωγραφίζω την όμορφη μάνα-τριανταφυλλιά.. διατηρώντας έτσι τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις μου και το κατάλευκο τριαντάφυλλο στο φυσικό τους περιβάλλον... Κράτησα την εικόνα του στο χρόνο.. και την ανάμνηση μες στην καρδιά μου.. θα μπορέσει ίσως να ερεθίσει και την φαντασία όποιου θα ήθελε να την αγγίξει... Κράτησα έτσι την ομορφιά του στο χρόνο, δίχως να ταράξω την ησυχία του.. Τι περίεργη ηρεμία μέσα μου... Ε! Ναι... μπορώ ακόμα να επιθυμώ... μπορώ ακόμα ν'απολαμβάνω, μπορώ ακόμα να παίζω και να νικώ τον φόβο και τον πόνο της απώλειας.. μπορώ ακόμα να κρατώ την αυταπάτη, ότι έχω την δυνατότητα να σώσω την ομορφιά. Κι αν τίποτε απ'όλα αυτά κάποτε δεν θα μπορώ να καταφέρω... είναι σίγουρο ότι σήμερα, μπόρεσα γι'ακόμα μια φορά να γλυτώσω από τις ενοχές, που θα έφερνε μέσα μου, η επιθυμία να καταστρέψω την ομορφιά, εν ονόματι της Αγάπης....

Lunapiena