BERTOLD BRECHT

Elogio della dimenticanza

Bertold Brecht

Buona cosa è la dimenticanza!

Altrimenti come farebbe Il figlio

ad allontanarsi dalla madre

che lo ha allattato?

Che gli ha dato la forza delle membra

E lo trattiene per metterlo alla prova?

Oppure come farebbe l'allievo

d' abbandonare il maestrο

Che gli ha dato il sapere?

Quando il sapere è dato

L'allievo deve mettersi in cammino.

Nella casa vecchia

Prendono alloggio i nuovi inquilini.

Se vi fossero rimasti quelli

che l'hanno costruita

La casa sarebbe troppo piccola.

La stufa riscalda. Il fumista

Non si sa più chi sia. L'aratore

Non riconosce la forma di pane.

Come si alzerebbe l'uomo al mattino

senza l'oblio della notte

che cancella le tracce?

Chi è stata battuto a terra sei volte

come potrebbe risollevarsi la settimana

per rivoltare il suolo pietroso,

per rischiare il volo nel cielo?

La fragilità della memoria

dà forza agli uomini.

*******

Υμνος στη Λησμονιά

Είναι καλό πράγμα η λησμονιά

αλλοιώς πως θα μπορούσε το παιδί

ν'απομακρυνθεί απ'τη μάνα που το θήλασε;

και του'δωσε την δύναμη του κορμιού του

που το κρατούσε όταν δοκίμαζε να σταθεί;

ή πως θα μπορούσε ο μαθητής

ν'αποχαιρετίσει τους δασκάλους του

που του χάρισαν την γνώση;

Όταν κατακτά τη γνώση ο μαθητής

πρέπει τον δρόμο του να πάρει.

Στο παλιό σπίτι φτάνουν νέοι ένοικοι..

αν έμεναν εκείνοι που το έκτισαν

το σπίτι θα είχε μείνει πολύ μικρό.

Η σόμπα ζεσταίνει.

Δεν ξέρουμε ποιός ήταν αυτός

που την άναψε για πρώτη φορά.

Ο ζευγάς δεν αναγνωρίζει

το σχήμα του ψωμιού.

Πως θα ξυπνούσε το πρωινό ο άνθρωπος

χωρίς την λησμονιά που η νύχτα του χαρίζει;

Όποιος νικήθηκε για έξι συνεχείς φορές

πως θα μπορούσε να βγάλει πέρα τη βδομάδα του

να χτυπηθεί στο πέτρινο χώμα

και να ρισκάρει ξανά να πετάξει στον ουρανό;

Η αδυναμία της μνήμης

χαρίζει δύναμη στον άνθρωπο!

Bertold Brecht

Trad. Lunapiena

F. Nietzsche

ΛΗΣΜΟΝΙΑ και ΘΥΜΗΣΗ

L'uomo invidia l'animale, che subito dimentica [..] l'animale vive in modo non storico, poiché si risolve nel presente [..] l'uomo invece resiste sotto il grande e sempre più grande carico del passato: questo lo schiaccia a terra e lo piega da parte. Per ogni agire ci vuole oblìo: come per la vita di ogni essere organico ci vuole non solo luce, ma anche oscuritàLa serenità, la buona coscienza, la lieta azione la fiducia nel futuro dipendono [..] dal fatto che si sappia tanto bene dimenticare al tempo giusto, quanto ricordare al tempo giusto...

F. Nietzsche

********

O άνθρωπος ζηλεύει τα ζώα γιατί ξεχνούν αμέσως... Τα ζώα ζουν χωρίς ιστορία, γιατί γι'αυτά όλα συμβαίνουν στο παρόν.... Ο άνθρωπος όμως αντέχει κάτω από το όλο και πιό μεγάλο βάρος του παρελθόντος.. που τον κρατάει στη γη και τον στριμώχνει στη γωνία. Για κάθε πράξη χρειάζεται και λησμονιά: όπως ακριβώς για κάθε όν χρειάζεται εκτός από το φως και το σκοτάδι. Η γαλήνη, η καθαρή συνείδηση, η γλυκιά εμπιστοσύνη στο μέλλον εξαρτώνται... απο το γεγονός ότι καταφέρνουμε να ξεχνούμε και να θυμώμαστε... στη κατάλληλη στιγμή.

Φ. Νίτσε

"...c'è un tempo per pensare e uno per dimenticare.!"

"...Υπάρχει χρόνος κατάλληλος για να σκεφτούμε

και χρόνος κατάλληλος για να ξεχνούμε!"

***

Κάθε πράγμα στον καιρό του... δηλαδή.....

Το Λευκό Τριαντάφυλλο

La Mia Rosa Bianca

Camminando al mattino con la voglia di godere l'aria pulita nella natura, mi son trovata a guardare un fiore bianco. La sua bellezza ha rubato la mia attenzione dal panorama per un attimo. Una Rosa bianca. Il desiderio di goderla era cosi forte. Questa rosa mi piace troppo!.. la desidero tanto! voglio farla mia! Che magnifica sfumatura di bianco il suo vestito.. che lineamenti sottili alla sua forma, che profumo meraviglioso si emmerge dai suoi petali. Ho una voglia matta di toccarla, come il vento di primavera, come un raggio di Sole. Quanta dolcezza arriva al mio cuore.. La pianta materna mi sembra orgogliosa e i suoi fratelli gelosamente la guardano. E' la piu' bella di tutti questa Rosa Bianca.. Mi raggiunge come una tempestala voglia del possesso.. Il desiderio goloso di tenerla solo per me quella Rosa bianca.. Sara meglio nel vaso del mio salotto,sto pensando.. In quel vaso del mio cristallo prezioso. Forse anche alla mia rosa piacera' cambiare ambiente.. Il viaggio piace tanto a noi essere umani, ma anche agli uccelli, anche agli animali. La mia Rosa conoscera' un pezzo del mondo che nessun'altra rosa ha visto mai.. Saro io a curarla con tanto affetto, con tanta premura. Il mio desideriο la mia voglia di possesso.. vestita da belle idee e fantasia colorata.. per poco non mi ha portata a fare quell'azione violenta, di cambiare il percorso di vita alla mia desiderata.. adorata Rosa biancα.

Con questi pensieri ho perso dalla mia vista la sua bellezza. L'ombra della richiesta del mio bisogno di conservare la bellezza e la sua durata a lungo nella vita con modi tecnici.. contro le regole della natura, che sa sempre conservare le sue bellezze.. le nuvole grigi della mia voglia del possesso.. per sentirmi ricca e forte, hanno nascosto per un attimo la mia capacita' di Amare. Che lotta dentro di me.. Guardando nei livelli piu' profondi di me, ho riconosciuto quella mia paura sempre presente.. eh si!!! quella paura che tutto quel che amo puo sparire.. puo' in un attimo perdere la sua bellezza.. la sua vitalita'.. la sua vita.. La paura della morte della Bellezza e della Vita.. Che lotta!.. il mio bisogno di controllare, di conservare a lungo, di vincere ad ogni costo. Una lotta perpetua.. Decido di scrivere le mie emozioni, di cogliere l'attimo della mia esistenza, per non perdere anche loro.. Non mi piace l'oblio. Sa di morte. E' tanto bianca.. senza nessuna sfumatura.. senza nessuna Bellezza.. Il rosso della mia penna mette almeno un po di colore. Ma non mi basta. Cerco di dipingere, la pianta della mia Rosa Bianca.. Conservo cosi i miei sentimenti.. le mie emozioni e la mia Rosa Bianca nel suo naturale ambiente.. Conservo la sua immagine nel tempo.. il suo ricordo aiutando la mia memoria e la fantasia dell'altro che la volesse in futuro godere.. Conservo cosi la sua bellezza nel tempo.. senza il pericolo della violenza. Che stana serenita' dentro a me.. Eh! Si. Posso ancora desiderare, posso ancora godere, posso ancora giocare a vincere il dolore e la paura della perdita.. posso ancora illudermi che sono un po' anche creatore della bellezza.. Ma in fondo-fondo, questa mia decisione mi ha salvato da quelli rimorsi di una voglia di distruggere, in nome dell'Amore..

Lunapienα

**********

Το λευκό Τριαντάφυλλο

Περπατώντας εκείνο το πρωινό, με μια βαθειά επιθυμία, ν'απολαύσωτον καθαρό αέρα της φύσης, βρέθηκα μπροστά σε ένα λευκό λουλούδι. Ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο. Η ομορφιά του τράβηξε την προσοχή μου.. Η επιθυμία μου να το απολαύσω ήταν έντονη. Μ'αρέσει τόσο πολύ αυτό το κατάλευκο λουλούδι.. Το θέλω δικό μου.. Τι υπέροχο λευκό.. τι λεπτή η φόρμα του.. και τι υπέροχα μεθυστικό το άρωμά του.. Ήθελα να το αγγίξω απαλά και τρυφερά.. όπως ο ανοιξιάτικος άνεμος.. όπως μια ακτίνα του ήλιου.. με θαυμασμό και απέραντο σεβασμό στην ομορφιά του.. Τι γλυκειά αίσθηση ξεχειλίζει απ'την καρδιά μου.. Η τριανταφυλλιά φάνταζε στα μάτια μου περήφανη και τα κλειστά μπουμπούκια, τ'αδέλφια του το κρυφοκοίταζαν με ζήλεια.. Είναι το πιό όμορφο λευκό τριαντάφυλλο που είχα δει ποτέ.. Σαν χείμαρος ανεβαίνει μέσα μου η επιθυμία κατοχής. Μια άπληστη ανάγκη να το έχω μόνο για μένα. Θα είναι φανταστικό στο τραπεζάκι του σαλονιού.. μέσα σ'εκείνο το πανέμορφο κρυστάλλινο βάζο με την άσπρη ζωγραφιά.. Είναι το πιό ταιριαστό μέρος για το τριανταφυλλό μου.. σκέφτηκα. Σίγουρα θα το προτιμά ν'αλλάξει περιβάλλον.. Σ'όλους αρέσει ν'αλλάζουν περιβάλλον.. Θα ταξιδέψει μαζί μου.. Σ'όλους αρέσουν τα ταξίδια.. Θα γνωρίσει ένα κομμάτι αυτού του κόσμου που κανένα άλλο τριαντάφυλλο δεν θα'χει γνωρίσει.. Θα το φροντίζω με όλη μου την αγάπη.. θα το νοιάζομαι.

Η επιθυμία μου για κατοχή, άρχισε να ντύνεται με όμορφες ιδέες, με χρωματιστή φαντασία.. έτοιμη να με οδηγήσει, χωρίς καμμιά ενοχή.. να σπάσω βίαια το κλαδί του και ν'αλλάξω την διαδρομή ζωής, στο πανέμορφο επιθυμητό τριαντάφυλλό μου. Μ'αυτές τις σκέψεις έχασα από τα μάτια μου την ομορφιά του. Η σκιά της προσδοκίας μου να κρατήσω τη ομορφιά του και να συντηρήσω τη ζωή του με τεχνητά μέσα... ενάντια στους κανόνες της φύσης, που ξέρει τόσο καλά να διατηρεί τις ομορφιές της.. τα γκρίζα σύννεφα της επιθυμίας μου για κατοχή.. και η επιθυμία μου να νοιώσω η μοναδική κυρίαρχος της ομορφιάς του.. έκρυψαν για μια στιγμή την δυνατότητά μου ν'αγαπάω.. Τι μάχη μέσα μου.. Ψάχνοντας πιό βαθειά.. αναγνώρισα ακόμα για μια φορά, εκείνο τον αιώνιο φόβο μου.. ότι μπορεί να χαθεί ό,τι αγαπήσω.. μπορεί να χάσει την ομορφιά του.. την ζωτικότητα και την ζωντάνια του.. Ο φόβος της απώλειας της ομορφιάς και της ύπαρξης.. Τι αγωνία.. η ανάγκη μου να ελέγξω, να συντηρήσω όσο γίνεται πιό πολύ να νικήσω με κάθε μέσον. Μια αιώνια μάχη.. Αποφασίζω να περιγράψω με λέξεις την συγκίνησή μου, ν'αδράξω αυτή την στιγμή της υπαρξής μου.. για να μην χαθεί στην αμνησία του χρόνου.. Δεν αγαπώ την λησμονιά. Θυμίζει θάνατο. Είναι τόσο λευκή.. χωρίς καμμιά απόχρωση... δίχως την παραμικρή ομορφιά... Το κόκκινο της πένας μου, θα συμπληρώσει λίγο χρώμα.. Αλλά δεν μου φτάνει... άρχισα τότε να ζωγραφίζω την όμορφη μάνα-τριανταφυλλιά.. διατηρώντας έτσι τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις μου και το κατάλευκο τριαντάφυλλο στο φυσικό τους περιβάλλον... Κράτησα την εικόνα του στο χρόνο.. και την ανάμνηση μες στην καρδιά μου.. θα μπορέσει ίσως να ερεθίσει και την φαντασία όποιου θα ήθελε να την αγγίξει... Κράτησα έτσι την ομορφιά του στο χρόνο, δίχως να ταράξω την ησυχία του.. Τι περίεργη ηρεμία μέσα μου... Ε! Ναι... μπορώ ακόμα να επιθυμώ... μπορώ ακόμα ν'απολαμβάνω, μπορώ ακόμα να παίζω και να νικώ τον φόβο και τον πόνο της απώλειας.. μπορώ ακόμα να κρατώ την αυταπάτη, ότι έχω την δυνατότητα να σώσω την ομορφιά. Κι αν τίποτε απ'όλα αυτά κάποτε δεν θα μπορώ να καταφέρω... είναι σίγουρο ότι σήμερα, μπόρεσα γι'ακόμα μια φορά να γλυτώσω από τις ενοχές, που θα έφερνε μέσα μου, η επιθυμία να καταστρέψω την ομορφιά, εν ονόματι της Αγάπης....

Lunapiena

Κραυγές και Ψίθυροι...

Un giorno, un pensatore indiano

fece la seguente domanda ai suoi discepoli:

"Perché le persone gridano quando sono arrabbiate?"

-Gridano perché perdono la calma" rispose uno di loro.

-"Ma perché gridare se la persona sta al suo lato?"

disse nuovamente il pensatore.

-"Bene, gridiamo perché desideriamo che l'altra persona ci ascolti"

replicò un altro discepolo.

E il maestro tornò a domandare: "Allora non è possibile parlargli a voce bassa?"

Varie altre risposte furono date ma nessuna convinse il pensatore. Allora egli esclamò: "Voi sapete perché si grida contro un'altra persona quando si è arrabbiati? Il fatto è che quando due persone sono arrabbiate i loro cuori si allontanano molto. Per coprire questa distanza bisogna gridare per potersi ascoltare.

Quanto più arrabbiati sono tanto più forte dovranno gridare per sentirsi l'uno con l'altro. D'altra parte, che succede quando due persone sono innamorate? Loro non gridano, parlano soavemente.

E perché? Perché i loro cuori sono molto vicini. La distanza tra loro è piccola. A volte sono talmente vicini i loro cuori che neanche parlano, solamente sussurrano. E quando l'amore è più intenso non è necessario nemmeno sussurrare, basta guardarsi. I loro cuori si intendono.

E' questo che accade quando due persone che si amanosi avvicinano. Infine il pensatore concluse dicendo: "Quando voi discuterete non lasciate che i vostri cuori si allontanino, non dite parole che li possano distanziare di più, perché arriverà un giorno in cuila distanza sarà tanta che non incontreranno mai piùla strada per tornare."

Mahatma Gandhi

**********

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουνόταν εξοργίζονται;"

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.v

-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος"

είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ.. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση..

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν.Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν.Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγaπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

"Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού" Mahatma Gandhi

Wolfgang Goethe

Mio Dio, è lunga l' arte

ed è breve la vita.

***

Si dovrebbe, almeno ogni giorno,

ascoltare qualche canzone,

leggere una bella poesia,

vedere un bel quadro,

e, se possibile, dire

qualche parola ragionevole.

Wolfgang Goethe

********

Ω! Θεέ μου... πόσο μεγάλη είναι η Τέχνη

και πόσο μικρή είναι.... η ζωή μας

***

Θα 'πρεπε.. τουλάχιστον κάθε μέρα

ν'ακούμε ένα τραγούδι

να διαβάζουμε ένα ωραίο ποίημα

να βλέπουμε ένα όμορφο κάδρο

και... άν είναι δυνατόν

να λέμε και καμμιά λογική κουβέντα.

J. W. Goethe

Μια Συνάντηση...

Μια ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Δρόμοι παράλληλοι

απότομα, άγρια περάσματα.

Επιζήσαμε.. μένοντας μονάχοι,

αναβαπτισμένοι στην κολυμβήθρα του πόνου.

Ξεπεράσαμε την δοκιμασία της ύπαρξης,

έτοιμοι για την μύηση

του μυστηρίου της ζωής

και της Αγάπης την εξύψωση.

Συναντηθήκαμε...

Διασταυρώθηκαν τα μονοπάτια μας

τα βλέμματά μας έσμιξαν..

Βρεθήκαμε..

και μας αγκάλιασε η Ζωή!

Ακολουθήσαμε κι οι δυό

το κάλεσμα του έρωτα

για το χορό που διαρκεί

αναζητώντας την έκσταση

που οδηγεί στην αρμονία.

Ξύπνησαν οι αισθήσεις!

Ξεκλειδώνοντας

τ'αμπάρια της ψυχής..

είδαμε ξαφνικά τον πλούτο

της ανθρώπινης ύπαρξης..

της πρότερης εμπειρίας τα λάφυρα,

την αντοχή στον πόνο,

την ανοχή στις ματαιώσεις,

της επιθυμίας το άρωμα

και τον πόθο για το ταξίδι..

Σκίρτησαν τα στήθη

και τα κορμιά μας ρίγησαν

στου πόθου την ορμή...

Σαν ήλιος μουσκεμένος

μοιάζει η μορφή σου

που καταλάγιασε θαρρείς

την καταιγίδα τ'ουρανού...

κι έγινα ξανά πανσέληνος

ντύθηκα τη λάμψη της νύχτας

μ'αγκάλιασε το φως της ελπίδας

και μας παρέσυρε το όνειρο

σ'έναν ατέλειωτο χορό...

Συναντηθήκαμε

στο Λυκόφως της Νοσταλγίας

εκεί που η νύχτα συναντά το φως

κι ο έρωτας χρωματίζει τον ορίζοντα

εκεί που γεννιέται η ελπίδα..

Lunapiena

*********

L'INCONTRO

Strade parallele

passaggi ripidi, selvatici

Sopravissuti...

siamo rimasti soli,

ribattizzati..

nel battezzatorio del dolore.

Sorpassando..

la nostra prova dell'esistenza

pronti per l'iniziazione

del mistero della Vita

e l'elevazione dell'Amore.

Ci siamo incontrati..

nell'incrocio delle nostre strade

son uniti i nostri sguardi.

Siamo trovati vicini

e la vita ci ha abbracciati...

Avevamo seguito

il dolce ricchiamo dell'Amore

per la danza che rianima

ricercando l'estasi

che guida all'armonia.

Son risvegliati i nostri sensi!

Disserrandole sbarre dell'anima..

siamo trovati davanti al tesoro

della nostra esistenza umana..

il bottino dell'esperienza passata,

la resistenza al dolore

la tolleranza alle perdite

il profumo del desiderio

e la passione del navigare...

Sussulta il nostro cuore

brama il nostro corpο

sotto la furia della passione..

Sole bagnato il tuo sorriso

trionfo da una lotta feroce

contro la tempesta del cielo..

e sono ritornata luna rossa

vestita il splendore della notte

e la luce della speranza..

travolti dal sogno

alla danza eterna dell'Amore.

Siamo incontrati..

sul crepuscolo della nostalgia

dove la notte incontra la luce

e l'amore dipinge l'orizzonte

l'ora che nasce la speranza...

Lunapiena

Rabindranath Tagore

SE TU NON PARLI

Se tu non parli

riempirò il mio cuore

del tuo silenzio

e lo sopporterò.

Resterò qui fermo ad aspettare

come la notte nella sua veglia stellata

con il capo chino a terra paziente.

Ma arriverà il mattino

le ombre della notte svaniranno

e la tua voce in rivoli dorati

inonderà il cielo.

Allora le tue parole nel canto

prenderanno ali da tutti

i nidi di uccelli

e le tue melodie spunteranno

come fiori su tutti gli alberi

della mia foresta.

Rabindranath Tagore

********

Αν Δεν Μιλάς

Αν δεν μου μιλάς

θα γεμίσω την καρδιά μου

με την σιωπή σου και θα το αντέξω.

Θα μείνω ακίνητος να περιμένω την νύχτα

ξαγρυπνώντας με τ'άστρα

και θα γύρω το κεφάλι μου

στη γη με υπομονή.

Μα θα'ρθει το πρωί

και θα σβήσουν οι σκιές της νύχτας

και η φωνή σου σε χρυσά ρυάκια

θα πλημμυρίσει τον ουρανό.

Και τα λόγια σου στο τραγούδι

θα πάρουν φτέρα

απ'τις φωλιές των πουλιών

και οι μελωδίες σου

θα ξεπροβάλλουν σαν άνθη

σ'όλα τα δένδρα του δάσους μου.

Rabindranath Tagore

Trad. Lunapiena

Il Pianto..

Il pianto

La solitudine si è apparsa

con mille volti e sguardi profondi

che parlano in silenzio,

labbra che cantano, urlano, gridano

ma le parole si perdono.. nel vuoto.

Il vento aveva rubato l'eco

e l'ha portata nel profondo del mare,

spezzata in mille pezzi di perla,

nascosti nel cuore di una conchiglia.

La speranza si trasforma

in un raggio di Luna

e penentra l'acqua,

accarezzando le onde,

cerca segreti nascosti nel buio

e riscopra il canto del cuore.

*******

Το κλάμμα

Η μοναξιά ξεπρόβαλε με χίλια πρόσωπα,

βλέμματα που διεισδύουν ηχηρά στη σιωπή,

χείλη που τραγουδούν, φωνάζουν, ουρλιάζουν...

μα οι λέξεις χάνονται... στο κενό.

Ο άνεμος άρπαξε την ηχώ

και την έκρυψε στης θάλασσας τα βάθη,

κομματιασμένη σε θρύψαλα μαργαριταριού,

κρυμμένα στου κογχυλιού την αγκαλιά.

Η ελπίδα μεταμορφώθηκε

σε αχτίδα φεγγαριού,

χαϊδεύοντας τα κύματα

διαπερνά του νερού την αλμύρα,

ψάχνοντας για κρυμμένα

μυστικά στο σκοτάδι

και ανακαλύπτει και πάλι

της καρδιάς το τραγούδι.

Lunapiena

ΣΕΛΗΝΗ

LUNA

Mi piace camminare nel cielo notturno..

amica delle Stelle.

Innamorata del Sole

con un amore sperduto..

da lontano l’osservo..

e mi sorride..

illuminandomi mi fa spledere,

nella notte stellata...

Un amore disperato il mio!

Le nuvole accolgono le mie lacrime

sul loro vello bianco..

e camminano tristi.. affaticatte.

Una stella cadente un giorno, mi baciò...

e mi ha donato... coraggio.

Sono il simbolo della Donna che ama..

e continua camminare da sola,

nel buio della notte stellata..

che osa... nascondere le sue lacrime

sotto un dolce sorriso.

Lunapiena

***********

ΣΕΛΗΝΗ

Μ'αρέσει να περπατώ..

στο σκοτεινό ουρανό.

Φίλη να είμαι με τ'αστρα..

Ερωτευμένη με τον Ήλιο..

μ'έναν έρωτα ανεκπλήρωτο

από μακρυά τον κοιτώ και μου χαμογελά...

με το φως του λάμπω στον έναστρο ουρανό...

Ένας έρωτας απαγορευμένος!

Τα σύννεφα μαζεύουν τρυφερά τα δακρυά μου..

μες στα ολόλευκά τους πανιά

και περπατούν με κόπο θλιμμένα..

Ένα αστέρι που έπεφτε μια μέρα

μου έδωσε ένα φιλί..

και μου χάρισε... κουράγιο.

Είμαι το σύμβολο..της γυναίκας

που ξέρει ν'αγαπά..

και συνεχίζει να περπατά μονάχη

στο σκοτάδι της έναστρης νύχτας

και τολμά να κρύψει τα δάκρυά της

πίσω από ένα χαμόγελο γλυκό.

Lunapiena

Η Καταιγίδα..

La tempesta...

Ha piovuto forte stasera

le strade della grande città

son diventati ruscelli..

l'acqua pulita e il ballo del vento

hanno cacciato via quella tristezza

che si era impandronita della città

negli ultimi giorni passati..

Burrasca d'autunno le tue parole

di rabbia e di speranza..

hanno pulito il tuo cuore

e ha rinfrescato l'atmosfera

in una notte d pioggia..

E' questa la legge del mondo

ogni cosa ricchiama il suo opposto

caldura di sentimenti..

burasca di parole

per mantenere ancora questa volta

l'equilibrio avuto.

Ha piovuto forte stasera

e il lampo del cielo è servito

per mantenersi chiaro sulla mente

il ricordo di un caloroso abbraccio,

per le gelide notti d'inverno.

Lunapiena

******

Η Καταιγίδα...

Έβρεξε πολύ απόψε

κι οι δρόμοι της πρωτεύουσας

θύμιζαν χείμαρρο..

το καθαρό βρόχινο νερό

και ο χορός του ανέμου

έδιωξαν μακρυά εκείνη τη θλίψη

που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα

τις τελευταίες μέρες...

Φθινοπωρινή καταιγίδα

ήταν τα λόγια σου...

μ'οργή και ένταση ντυμένα,

ίσως και να καθάρισαν την καρδιά..

ανανέωσαν την θλιμένη ατμόσφαιρα

μια κρύα βροχερή... βραδυά.

Είναι ο νόμος του κόσμου

το καθετί στη ζωή να καλεί τ'αντίθετό του...

Τα καυτά συναισθήματα καλούν

μια καταιγίδα από λόγια...

για να σωθεί ακόμα μια φορά,

μια ευαίσθητη ισορροπία.

Έβρεξε πολύ απόψε

κι άστραψε ξαφνικά ο ουρανός

για να μείνει στης μνήμης το φακό

η ανάμνηση μιας ζεστής αγκαλιάς..

για τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα.

Lunapiena

Ουράνιο Τόξο

Quell' Arcobaleno

Il cielo grigio, vestito di nuvole,

quel raggio del Sole gioca al nadcondiglio

accarrezzando la nuvola.

Il vento sereno.

Un sorriso apparso dal nulla...

quell'arcobaleno di mille colori,

risplende tra le gocce di pioggia,

pioggia di lacrime... pensieri amari.

Sorride il mio cuore...

un raggio di luce nell'orizzonte

di tanti colori della speranza

son arrivati al mio cuore,

come cari vecchi amici.

Quanta bellezza purificante

nel sorriso dell'Arcobaleno.

Guardo il cielo..

fra poco si raggiunge il buio,

fra poco sarà notte...

Ho imparato a sopravivere...

come un lupo nella foresta,

amando la mia solitudine..

osservando la Luna.

Lunapiena

(2002)

********

Ουράνιο Τόξο

Γκρίζος ο ουρανός, συννεφιασμένος,

κι εκείνη η ακτίνα του ήλιου

παίζει απόψε κρυφτούλι..

χαϊδεύοντας τρυφερά το σύννεφο.

Ήρεμα φυσάει κι ο άνεμος.

Σαν ένα χαμόγελο που φτάνει ξαφνικά

το Ουράνιο Τόξο με τα χίλια χρώματα,

αντανακλάται στις σταγόνες της βροχής,

βροχή από δάκρυα.. σκέψεις πικρές.

Χαμογελάει η καρδιά μου

μια ακτίνα φωτός στον ορίζοντα,

χίλια χρώματα ελπίδας έφτασαν στην ψυχή,

σαν παλιοί έμπιστοι φίλοι.

Τι απίθανη ομορφιά..

η αγκαλιά του ουράνιου τόξου.

Κοιτώ τον ουρανό

σε λίγο θα πέσει σκοτάδι,

σε λίγο θα'ρθει η νύχτα...

Έμαθα όμως να επιβιώνω

σαν τον μοναχικό λύκο στο δάσος,

αγαπώντας τη μοναξιά μου..

παρατηρώντας το φεγγάρι...

Lunapena

(2002)

Έκλεψα απ'τ'όνειρο την Ζωή

Ho rubato dal Sogno la Vita

Ho rubato il tuo sorriso dal sogno,

quella luce di stella nel tramonto,

che non ha paura del buio,

e nemmeno della luce del Sole.

Ho rubato un raggio di speranza,

l'allegria che esce dal tuo cuore,

la conservo come un dono di Vita,

un canto divino.. che amo cantare.

Ho rubato la tua passione di vivere,

contro ogni tempesta del tempo,

sulle ali del pegaso affido la mia anima

e mi lascio trasportare dal vento.

Ho rubato dal sogno la Vita,

e continuo a camminare al vento..

Prati verdi, profumi di fiori,

puro e pieno il fiume d'Amore.

Lunapiena

**********

Έκλεψα από τ'όνειρο τη Ζωή

Έκλεψα απ'τ'όνειρο το χαμόγελό σου

κι ήταν σαν το φώς του αποσπερίτη

που δεν φοβάται της νύχτας το σκοτάδι,

κι ούτε ζηλεύει το φως του ήλιου.

Έκλεψα μια δέσμη ακτίνες απ'την ελπίδα

κι ήταν της καρδιάς σου η χαρά..

σαν δώρο ζωής θα την φυλάξω,

τραγούδι θείο.. που χαίρομαι να τραγουδώ.

Έκλεψα λίγο απ'το πάθος σου για ζωή,

ενάντια στου χρόνου τις καταιγίδες

και στο πήγασο εμπιστεύτηκα την ψυχή

κι αφέθηκα στον άνεμο να με παρασύρει..

Έκλεψα από τ'όνειρο τη Ζωή

και συνεχίζω στον άνεμο να προχωράω..

Πράσινοι οι κάμποι, λουλουδιών αρώματα,

καθαρό και γεμάτο της Αγάπης το ποτάμι.

Lunapiena

Διονύσης Τσακνής

http://it.youtube.com/watch?v=HIjfZIWumVc

*****

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια

έναν συνοικισμό αυτόνομο..

Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια

στα σκουπίδια και στον υπόνομο..

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι

στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε

Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι

γιατί χανόμαστε...

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το

το ξεχασμένο μονοπάτι σου..

Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές τo,

ξαναπές το το τραγουδάκι σου...

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα

από τη σφραγισμένη γυάλα της

Να σου δανείσει τα φτερά της

τα βελούδα και τα μεγάλα της..

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη

αυτών που χάμω τα πετάξανε..

Φτιάξε καρδιά μουτο δικό σου παραμύθι

αλλιώς τη βάψαμε...

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια

έναν συνοικισμό αυτόνομο...

Μ'αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια

στα σκουπίδια και στον υπόνομο...

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι

στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε..

Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι

γιατί χανόμαστε...

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το

το ξεχασμένο μονοπάτι σου..

Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές το,

ξαναπές το το τραγουδάκι σου...

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Τραγουδά: Διονύσης Τσακνής

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ... Γίωργο Κοίλιαρη

ΚΑΛΟ Σου ΤΑΞΙΔΙ... Γίωργο Κοίλιαρη

...ένα δάκρυ για Σένα, που ήξερες

να ΖΗΣ με Ιδέες και Θάρρος

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ... Γιώργο

Ο Νοέμβρης αυτός ήταν

σκληρός και "ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ"..

και σε πήρε μαζί του..

και Σταμάτησε το Χρόνο...

«Αυτή τη φορά δεν πάω για δουλειά,

πάω για την ψυχή μου» είπες...

Ειρωνεία της τύχης;

"Η κοινωνία της ευημερίας

δεν δίνει φράγκο για την άλλη

που πεθαίνει από την πείνα», είχες πει

κι εσύ τα έδωσες ΟΛΑ.. αυτή τη φορά..

συντονίζοντας την μεταφορά

ανθρωπιστικής βοήθειας

στα απομακρυσμένα ορεινά χωριά

του Βορειοανατολικού Αφγανιστάν.

Εκεί... που είχες εντοπίσει πληθυσμούς

που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες

(χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,

επαρκή ρουχισμό, τροφή και εκπαίδευση),...

σ'εκείνους που επιμένουν να μιλούν ακόμα

μια "γλώσσα" ξεχασμένη

με αρχαιοελληνικά στοιχεία

και τολμούν να δηλ.ωνουν υπερήφανα...

απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου...

«Για μένα δεν είναι δουλειά, αλλά τρόπος ζωής»,

έλεγες...

δεν είπες όμως μέχρι που μπορεί να φτάσει

αυτός.. ο "τρόπος Ζωής"

" ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ" ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ, καλέ μου..

και ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ το ΧΡΟΝΟ..

σε πήρε μαζί του... όπως πήρε μαζί του κάποτε

άλλους ηρωικούς και θαρραλέους αγωνιστές..

και "Κομματιάζεται η ΓΑΛΗΝΗ"... εδώ κάτω...

και γίνεται η γή μας πιό φτωχή..

και μένουν Μνήμες.. καντήλια αναμμένα

να μας φωτίζουν στο σκοτάδι..

ΚΑΛΟ Σου ΤΑΞΙΔΙ.... Γιώργο....

Lunapiena

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

http://it.youtube.com/watch?v=xQilRjOgAFo

Αφιερωμένο στους

Aγωνιστές της Eλευθερίας του 1973.

Το Μεγάλο Μας Τσίρκο

Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω

περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω

και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω

να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε

και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό

οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν

από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν

κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες

αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες.

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα

και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή

κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει

το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι

Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες

με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί

προσμένουν κάτι νέο να φανεί.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι

σαράντα με το λάδι και το ξύδι.

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε

βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι

η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή

του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη