Γ, ΣΕΦΕΡΗΣ

 

Πότε θα ξ α ν α μ ι λ ή σ ε ι ς;

Είναι π α ι δ ι ά... πολλών ανθρώπων 

τα λ ό γ ι α μας.

Σπέρνουνται.. γ ε ν ν ι ο ύ ν τ α ι... σαν τα βρέφη

ρ ι ζ ώ ν ο υ ν θρέφονται με το αίμα.

Όπως τα πεύκα κρατούνε.. τη μορφή του αγέρα

ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί.

Το ίδιο τα λ ό γ ι α φυλάγουν 

τη μ ο ρ φ ή... του ανθρώπου

κι ο άνθρωπος έφυγε δεν είναι εκεί.

Ί σ ω ς γυρεύουν.. να μιλήσουν τ’ά σ τ ρ α

που πάτησαν.. τη τόση γύμνια σου μια νύχτα.

Ο Κύκνος, ο Τοξότης, ο Σκορπιός… ίσως εκείνα.

Αλλά πού θα ε ί σ α ι τη στιγμή

που θα “ρθει ε δ ώ... σ’αυτό το θέατρο το φ ω ς;

Από τον κύκλο τραγουδιών "Αργοναύτες" 

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

 Κ ρ ά τ η σ α τη ζ ω ή μου

ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,

κάτω απ’το πλάγιασμα της βροχής,

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες

με τα φύλλα της οξιάς..

Κ α μ ι ά φ ω τ ι ά

στην κορυφή τους βραδιάζει.

Καλό Μήνα.!

Children are our future

Lunapiena: Ένας Φίλος είναι..

Ένας φίλος είναι….

Τ`ά σ τ ρ ο.. που τη στράτα σου ακολουθεί

στην ατέλειωτη χειμωνιάτικη νύχτα

της ελπίδας  χ α μ ό γ ε λ ο.. στο λυκόφως.

Ένα ζεστό β λ έ μ μ α.. 

στο δρόμο της μοναξιάς σου.

Μία ανοιχτή α γ κ α λ ι ά..

 όταν ο πόνος σε πλησιάζει,

Ενα χ ά δ ι..

 που θωπεύει τρυφερά τις πληγές σου.

Εκείνο το χ έ ρ ι..

 που σε κρατά στο παραπάτημα,

Ο πιο σ ο β α ρ ό ς.. δάσκαλος της λογικής..

Ένα λ ι μ ά ν ι.. 

που σε δέχεται να ξαποστάσεις..

Ένας Φ ά ρ ο ς.. 

σταθερός και πάντα αναμμένος ,

για να σε προστατεύει απ`τις κρυφές παγίδες.

Σαν την σ κ ί α σου..  

δεν σε αφήνει μόνο ποτέ,

 Σιωπηλά φ ρ ο ν τ ί ζ ε ι... τις αρετές σου

 Χαμόγελο ευτυχίας είναι.. κάθε σου χαρά,

 Και κάθε σου δάκρυ.. 

σκουπίζει με συμπόνια

 Σαν άγγελος προστάτης.. 

στέκεται αθόρυβα δίπλα σου

Έτοιμος να προλάβει το στραβοπάτημά σου.

Ένας φίλος είναι…

η καλύτερη της Ζωής επιλογή.

Lunapiena

^

Un ami c’est:

Une étoile qui suit ton chemin

dans l’interminable nuit d’hiver

le sourire de l’espoir au crépuscule.

Un chaud regard sur la route de ta solitude.

Des bras ouverts quand la douleur t’approche

Une caresse qui frole délicatement tes blessures.

Cette main là qui te retient dans la glissade.

Le plus sévère Maitre de la raison

Un port qui t’accueille pour te reposer.

Un phare constant et toujours allumé

Pour te proteger des pièges cachés

Comme ton ombre,qui ne te laisse jamais seul

.En silence il prend soin de tes vertus

C’est le sourire de bonheur de chacunes de tes joies

Il essuie chacunes de tes larmes avec compassion.

A coté de toi sans bruit, comme un ange gardien

Pret à rattraper ton faux pas

Un ami c’est le meilleur choix de la vie.

Lunapiena 

Trad. Christian

Bertolt BRECHT

ΑΛΛΑΞΕ τον Κόσμο: τό´χει α ν ά γ κ η…

Xρειάζονται πολλά, 

τον κόσμο για ν’ α λ λ ά ξ ε ι ς:

Oργή... κι ε π ι μ ο ν ή. 

Γνώση κι α γ α ν ά χ τ η σ η.

Γρήγορη α π ό φ α σ η, 

σ τ ό χ α σ η βαθιά.

Ψυχρή υπομονή

κι ατέλειωτη καρτερία.

K α τ α ν ό η σ η της λεπτομέρειας 

και κατανόηση του σ υ ν ό λ ο υ.

Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει 

πώς την π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α.. ν’ αλλάξουμε.

Μπέρτολτ Μπρέχτ

Aπόσπασμα από το θεατρικό έργο
"Η απόφαση" - 1930

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ: Ἡ Διαθήκη μου

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε

σ᾿ αὐτὸν... ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι

καὶ λέει: καλὰ εἶμαι ἐδῶ.

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε.. 

σ᾿ αὐτὸν... ποὺ γύρισε πάλι στὸ σπίτι 

καὶ λέει: Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε

στὸν.. περσικὸ τάπητα τῶν πoλυκατοικιῶν 

στὸν.. κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου

στὴν.. ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ- ἐξαγωγαί

στὴν.. κρατικὴ ἐκπαίδευση

στὸ.. φόρο

σὲ μένα.. ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ.

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε

σ᾿ αὐτὸν.. ποὺ χαιρετάει ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα ὦρες 

ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις

σ᾿ αὐτὴ.. τὴν ἄγονη κυρία ποὺ μοιράζει 

ἔντυπα ἁγίων λίβανον καὶ σμύρναν

σὲ μένα... ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ.

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε... πάλι 

σ᾿ ὅλους αὐτοὺς... ποὺ λέγονται μεγάλοι

στὸν πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου.. ἀντισταθεῖτε

στὶς μουσικὲς.. τὰ τούμπανα.. καὶ τὶς παράτες..

σ᾿ ὅλα τ᾿ ἀνώτερα συνέδρια.. ποὺ φλυαροῦνε 

πίνουν καφέδες σύνεδροι.. συμβουλατόροι

σ᾿ ὅλους.. ποὺ γράφουν λόγους γιὰ τὴν ἐποχὴ 

δίπλα.. στὴ χειμωνιάτικη θερμάστρα

στὶς κολακεῖες.. τὶς εὐχὲς.. 

τὶς τόσες ὑποκλίσεις.. 

ἀπὸ γραφιάδες καὶ δειλοὺς.. 

γιὰ τὸ σοφὸ ἀρχηγό τους.

Ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε.. 

στὶς ὑπηρεσίες τῶν ἀλλοδαπῶν καὶ διαβατηρίων

στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν 

καὶ τὴ δ ι π λ ω μ α τ ί α 

στὰ ἐργοστάσια.. πολεμικῶν ὑλῶν

σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ.. τὰ ὡραῖα λόγια 

στὰ θ ο ύ ρ ι α...

στὰ γλυκερὰ τραγούδια.. μὲ τοὺς θρήνους 

στοὺς θ ε α τ ὲ ς

στὸν ἄ ν ε μ ο

σ᾿ ὅλους τοὺς ἀδιάφορους.. καὶ τοὺς σοφοὺς 

στοὺς ἄλλους... ποὺ κάνουνε τὸ φίλο σας

ὡς καὶ σὲ μένα... σὲ μένα ἀκόμα.. ποὺ σᾶς ἱστορῶ 

ἀ ν τ ι σ τ α θ ε ῖ τ ε.

Τ ό τ ε... μπορεῖ βέβαιοι... 

νὰ περάσουμε πρὸς τὴν Ἐ λ ε υ θ ε ρ ί α.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ

Μάνος Λοΐζος: Ακορντεόν

ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν.

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν.

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός.

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης.
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος, 

«ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ», 1974.

ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ: Μια ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ που κλαίει

Μια φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α... που κλαίει
με την α ν ά σ α... ενός παιδιού
σ η μ ά δ ι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει... και μας καίει

Μια Φυσαρμόνικα που κ λ α ί ε ι
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύ μ ν ο.... ακούγοντας να λέει
Χαίρε... Ω! Χαίρε Ε λ ε υ θ ε ρ ί α

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια... Ποια είναι η Α λ ή θ ε ι α
έτσι που ζεις... από συνήθεια
μια μέρα ακόμα... και μια μέρα

Μια Φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α... που κλαίει
σπάζουν... τ’ α γ ά λ μ α τ α κομμάτια
ψ υ χ έ ς... που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν... ο ρ θ ά ν ο ι χ τ α τα μάτια

Κι ο ουρανός... που μας σκεπάζει
μια Φυσαρμόνικα... που κ λ α ί ε ι
κι ε μ ε ί ς.... ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα...που β ο υ λ ι ά ζ ε ι

Λίγοι καλοί... κι αυτοί μ ο ι ρ α ί ο ι
παραιτημένοι... κατά βάθος
Ω! με πόση ένταση και πάθος 
γίνονται πρώτοι.... οι τ ε λ ε υ τ α ί ο ι

Μια Φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α.... που κλαίει
α κ ο λ ο υ θ ώ.... τα βήματά σου
μέσα... στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι... ε κ ε ί... κοντά σου!

Ingeborg Bachmann

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ δεν κηρύσσεται πιά…. συνεχίζεται
Το α ν ή κ ο υ σ τ ο... έγινε πλέον καθημερινότητα.
Ο Η ρ ω α ς... μένει μακρυά από τα στρατόπεδα.
Ο α δ ύ ν α μ ο ς.. μεταφέρθηκε 
στις π ύ ρ ι ν ε ς ζώνες... του πολέμου.
Σ τ ο λ ή του σήμερα... έγινε η Υ π ο μ ο ν ή
και Μ ε τ ά λ λ ι ο... το μίζερο αστέρι της Ε λ π ί δ α ς
καρφιτσωμένο... κατ’ευθείαν π ά ν ω στη καρδιά.
Απονέμεται όταν… για λίγο δεν συμβαίνει τίποτα
όταν η διατυμπανισμένη φ ω τ ι ά των όπλων σ ι ω π ά..
όταν.. ο εχθρός γίνεται α ό ρ α τ ο ς...
και η σ κ ι ά.. απ’τον φόβο νέου βομβαρδισμού
σ κ ο τ ε ι ν ι ά ζ ε ι.. τον ουρανό.
Απονέμεται… για την συνειδητή λ ι π ο τ α ξ ί α
για την τιμή... υπέρ του φιλικού συνασπισμού
για την προδοσία... μυστικών ντροπής και αισχύνης
και την αθέτηση….. των προσταγών.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ: Η Δυσαρέσκεια του Σελευκίδου

Δ υ σ α ρ ε σ τ ή θ η κ ε ν... ο Σελευκίδης

Δημήτριος να μ ά θ ε ι... που στην Ιταλία

έφθασεν ένας Π τ ο λ ε μ α ί ο ς.... σε τέτοιο χάλι.

Με τρεις ή τέσσαρες δούλους μονάχα·

πτωχοντυμένος και πεζός. Έτσι μια ε ι ρ ω ν ί α

θα καταντήσουν πια... και παίγνιο μες στην Pώμη

τα γένη των..... Που κατά βάθος έγιναν

σαν ένα είδος... υ π η ρ έ τ α ι.... των Pωμαίων

το ξέρει ο Σελευκίδης... που αυτοί τους δίδουν

κι αυτοί τους παίρνουνε... τους θρόνους των

α υ θ α ί ρ ε τ α,,,, ως επιθυμούν, το ξέρει.

A λ λ ά... τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των

ας δ ι α τ η ρ ο ύ ν.... κάποια μ ε γ α λ ο π ρ έ π ε ι α·

να μη ξεχνούν... που ε ί ν α ι... βασιλείς ακόμη,

που λ έ γ ο ν τ α ι,,, (αλλοίμονον!).. ακόμη βασιλείς.

Γι’ αυτό... σ υ γ χ ί σ θ η κ ε ν.. ο Σελευκίδης

Δημήτριος· κι αμέσως πρόσφερε... στον Πτολεμαίο

ενδύματα ολοπόρφυρα..., διάδημα λαμπρό,

βαρύτιμα διαμαντικά.... πολλούς

θεράποντας και συνοδούς, τα πιο ακριβά του άλογα,

για να παρουσιασθεί στην Pώμη... καθώς πρέπει,

σαν A λ ε ξ α ν δ ρ ι ν ό ς.... Γραικός μονάρχης.

Aλλ’ ο Λαγίδης.... που ή λ θ ε... για την ε π α ι τ ε ί α,

ήξερε την δουλειά του.... και τ’ αρνήθηκε όλα·

διόλου δεν του χρειάζονταν... αυτές η πολυτέλειες.

Παληοντυμένος... ταπεινός... μπήκε στην Pώμη,

και κ ό ν ε ψ ε... σ’ ενός μικρού τεχνίτου σπίτι.

Κ’ έπειτα παρουσιάσθηκε... σαν κ α κ ο μ ο ί ρ η ς

και σαν πτωχάνθρωπος... στην Σύγκλητο,

έ τ σ ι... με πιο αποτέλεσμα να ζ η τ ι α ν έ ψ ε ι. 

(από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 

Κ. Π. Καβάφης, Η Επέμβασις των Θεών

 «Η Επέμβασις των Θεών»

Θα γίνη τ ώ ρ α τούτο... κι έ π ε ι τ α εκείνο,

και πιο αργά... σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),

τέτοιες θα ειν’ οι πράξεις... τέτοιοι θα ειν’ οι τρόποι.

Δε θα φροντίσουμε... για μακρινό κ α τ ό π ι.

Για το κ α λ λ ί τ ε ρ ο εμείς... θα προσπαθούμε.

Και όσο προσπαθούμε... τόσο θα χ α λ ν ο ύ μ ε,

θα μπλέκουμε τα πράγματα... ως να βρεθούμε

στην άκρα σ ύ γ χ υ σ ι... Και τότε θα σταθούμε.

Θα ην’ η ώρα... οι Θεοί να ε ρ γ α σ θ ο ύ ν ε.

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί... Θα καταιβούνε

από τες μηχανές των... και τους μεν θα σ ώ σ ο υ ν,

τους δε β ί α ι α , ξαφνικά θα τους σηκώσουν

από την μέση.... και σαν φέρουνε μια τ ά ξ ι

θα α π ο σ υ ρ θ ο ύ ν.

– Κ’ έ π ε ι τ α.... αυτός τούτο θα πράξη,

τούτο εκείνος...., και με τον καιρόν οι ά λ λ ο ι

τα ιδικά των.... Και θ’ αρχίσουμε και π ά λ ι.

(Κ. Π. Καβάφης, Άπαντα ποιητικά, Ύψιλον)

Κ Καβάφης: ΤΡΩΕΣ

 
« Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·είν’ η προσπάθειές μας... σαν των Τρώων.

Κομμάτι κ α τ ο ρ θ ώ ν ο υ μ ε...· κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε

νάχουμε θ ά ρ ρ ο ς... και καλές ελπίδες.

Μα π ά ν τ α.. κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Aχιλλεύς... στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει... και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας.. σαν των Τρώων.

Θαρρούμε... πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης... την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα... ν’ α γ ω ν ι σ θ ο ύ μ ε.

Aλλ’ όταν... η μεγάλη κ ρ ί σ ι ς.. έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας... χάνονται·

τ α ρ ά τ τ ε τ α ι.. η ψυχή μας... π α ρ α λ ύ ε ι·

κι ολόγυρα... απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας... να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η π τ ώ σ ι ς μας... είναι βεβαία. 

Επάνω... στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θ ρ ή ν ο ς.

Των ημερών μας αναμνήσεις... κλαινε κ’ αισθήματα.

Πικρά για μας... ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κ λ α ί ν ε. »

Κ. Π. Καβάφης

από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984