ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: Ἔρημος σὰν τὴ βροχή

Δ ι α β α ί ν ω ἀγιάτρευτος... μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό μου

σὲ δίχτυ μόνος.. της πρώτης σιωπῆς

ἔδειξα τὰ πτηνὰ... διχάζεται ὁ δρόμος

ἡ ἀ λ ή θ ε ι α... φαρδαίνει πάντα τὴν ὁ ρ μ ή.

Κ᾿ ἡ μοῖρα τῶν ἄστρων

θὰ εἶναι τέφρα.. θὰ εἶναι μία μεγάλη πυρικὴ

τώρα μ α θ α ί ν ω... τὸ αἷμα μου

δίχως τοὺς δροσεροὺς ὑάκινθους

τώρα σὲ β λ έ π ω.... δρόμε τοῦ καλoῦ.. σὰν εἰδοποίηση

μὲ κρίνους

ἔ χ ο ν τ α ς.... τὸ σακούλι τ᾿ ἀναστεναγμοῦ

κι ὅλο πηγαίνω

π η γ α ί ν ω...

στὶς

π η γ έ ς.