Το Λευκό Τριαντάφυλλο
Περπατώντας εκείνο το πρωινό.. με μια βαθιά επιθυμία,
ν’απολαύσω τον καθαρό αέρα της φύσης,
βρέθηκα μπροστά σε ένα λευκό λουλούδι.
Ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο...
Η ομορφιά του μου έκλεψε την προσοχή..
Η επιθυμία θέριεψε μέσα μου...
Λάτρεψα τούτο το κατάλευκο λουλούδι…
Το θέλω δικό μου… σκέφτηκα..
Τι υπέροχο λευκό… πόσο λεπτή η ομορφιά του…
και τι υπέροχα μεθυστικό το άρωμά του…
Ήθελα να το χαϊδέψω απαλά και τρυφερά…
όπως ο ανοιξιάτικος άνεμος…
όπως μια ακτίνα του ήλιου…
με θαυμασμό και σεβασμό στην ομορφιά του…
Τι γλυκειά αίσθηση ξεχειλίζει απ’την καρδιά μου..
Η τριανταφυλλιά φάνταζε στα μάτια μου περήφανη
και τα κλειστά μπουμπούκια, τ’αδέλφια του
φάνταζε στα μάτια μου..
να το κρυφοκοίταζαν με ζήλεια…
Είναι το πιό όμορφο λευκό τριαντάφυλλο
που είχα δει ποτέ…
Σαν χείμαρος ανεβαίνει μέσα μου
η επιθυμία κ α τ ο χ ή ς.
Μια ά π λ η σ τ η ανάγκη
να το έχω μόνο για μένα.
Θα είναι φανταστικό στο τραπεζάκι του σαλονιού..
μέσα σ’εκείνο το πανέμορφο κρυστάλλινο βάζο
με την άσπρη ζωγραφιά…
Αυτό... είναι το πιο ταιριαστό μέρος
για το τριαντάφυλλό μου… σκέφτηκα.
Σίγουρα κι αυτό...
θα το προτιμά ν’αλλάξει περιβάλλον..
Σ’όλους αρέσει ν’αλλάζουν περιβάλλον..
Θα ταξιδέψει μαζί μου…
Σ’όλους αρέσουν τα ταξίδια…
Θα γνωρίσει ένα κομμάτι αυτού του κόσμου
που κανένα άλλο τριαντάφυλλο
δεν θα’χει γνωρίσει…
Θα το φροντίζω με όλη μου την αγάπη…
θα το νοιάζομαι.
Η επιθυμία μου για κατοχή,
άρχισε να ντύνεται με όμορφες ιδέες,
με χρωματιστή φαντασία…
έτοιμη να με οδηγήσει χωρίς καμιά ενοχή…
να σπάσω βίαια το κλαδί του
και ν’αλλάξω την διαδρομή ζωής
στο πανέμορφο επιθυμητό τριαντάφυλλό μου.
Μ’αυτές τις σκέψεις έχασα
από τα μάτια μου την ομορφιά του.
Η σκιά της προσδοκίας μου να κρατήσω τη ομορφιά
και να συντηρήσω τη ζωή του με τεχνητά μέσα…
ενάντια στους κανόνες της φύσης,
που έχει τη δική της πανάρχαια γνώση
να διατηρεί τις ομορφιές της…
τα γκρίζα σύννεφα της επιθυμίας μου για κατοχή…
και η τρελή επιθυμία μου να νοιώσω
η μοναδική κυρίαρχος της ομορφιάς του
έκρυψαν για μια στιγμή..
την δυνατότητά μου ν’αγαπάω…
Τι μάχη μέσα μου…
κάτι ξεπρόβαλε δειλά.. από τα βάθυ της μνήμης...
κι έγινε φανερός εκείνος ο αιώνιο φόβο μου…
ότι μπορεί να χαθεί ό,τι αγαπήσω…
μπορεί να χάσει την ομορφιά του..
την ζωτικότητα και την ζωντάνια του…
Κείνος ο πανάρχαιος φόβος της απώλειας
της ομορφιάς και της ύπαρξης…
Τι αγωνία…
η ανάγκη μου να ελέγξω...
με το πρόσχημα να συντηρήσω..
όσο γίνεται πιο πολύ..
ότι μέσα μου δηλώνω πως αγαπώ..
και να νικήσω τη φθορά.. με κάθε μέσον.
Μια αιώνια μάχη…
Ψάχνω μες στη τσάντα μου
το μικρό μου σημειωματάριο..
Μ'έχει βοηθήσει άπειρες φορές..
να σκέφτομαι με παρέα..
Αποφασίζω να περιγράψω
με λέξεις την συγκίνησή μου,
ν’αδράξω αυτή την στιγμή της ύπαρξής μου..
για να μην χαθεί .. στου χρόνου την φθορά
Δεν αγαπώ την λησμονιά. Θυμίζει θάνατο.
Η καινούρια του σελίδα φαντάζει στα μάτια μου
τόσο αμόλυντα λευκή.. χωρίς καμμιά απόχρωση…
Κάποιες φορές μου θύμιζε το απάτητο χιόνι
και δεν σας κρύβω.. ότι το χάϊδευα με σεβασμό
κι ήταν μια αφορμή να ταξιδεύω.. μες στο χρόνο..
Σήμερα όμως.. φάνταζε στα μάτια μου αλλοιώτικα
σαν το απέραντο κενό... της μοναξιά ο τόπος!
Το κόκκινο της πένας μου,
θα συμπληρώσει λίγο χρώμα.. σκέφτηκα..
θα της χαρίσει λίγη ομορφιά! κι έγραφα... έγραφα...
λέξεις βγαλμένες απ'το νου
χωρίς το παραμικρό έλεγχο.. και δίχως αγωνία...
Μια εσωτερική ανάγκη ξεπρόβαλε δειλά..
κι αφέθηκα στη δύναμή της..
άρχισα.. να ζωγραφίζω την όμορφη τριανταφυλλιά,
διατηρώντας έτσι τα συναισθήματα,
τις συγκινήσεις μου
και το κατάλευκο τριαντάφυλλο
στο φυσικό τους περιβάλλον…
Κράτησα την εικόνα του στο χρόνο…
και την ανάμνηση μες στην καρδιά μου…
θα μπορέσει ίσως... να ερεθίσει την φαντασία..
όποιου θα ήθελε να την χαϊδέψει…
σκέφτηκα... ποιός ξέρει...
Κράτησα έτσι την ομορφιά του ρόδου μου στο χρόνο,
δίχως να ταράξω διόλου την ησυχία του…
Τι περίεργη ηρεμία μέσα μου…
Το κοιτάζω με θαυμασμό… κι απορία...
μπορώ ακόμα να επιθυμώ,
μπορώ ακόμα ν’απολαμβάνω..
κατάφερα ακόμα να παίζω σαν παιδί...
και να νικώ
τον φόβο και τον πόνο της απώλειας…
μπορώ ακόμα να κρατώ
την ομορφιά μιας αυταπάτης,
ότι έχω την δυνατότητα
να σώσω την ομορφιά στο χρόνο.
Κι αν τίποτε απ’όλα αυτά...
δεν θα μπορώ να καταφέρω…
ένα είναι σίγουρο... ότι σήμερα, μπόρεσα...
γι’ακόμα μια φορά να γλυτώσω από τις ενοχές
που θα έφερνε μέσα μου,
τούτη η άπληστη επιθυμία κατοχής
και.. να καταστρέψω την ομορφιά,
εν ονόματι της Αγάπης…
Lunapiena
La Mia Rosa Bianca
ΑπάντησηΔιαγραφήCamminando al mattino con la voglia di godere l’aria pulita nella natura, mi son trovata a guardare un fiore bianco. La sua bellezza ha rubato la mia attenzione dal panorama per un attimo. Una Rosa bianca. Il desiderio di goderla era cosi forte. Questa rosa mi piace troppo!… la desidero tanto! voglio farla mia! Che magnifica sfumatura di bianco il suo vestito… che lineamenti sottili alla sua forma,
che profumo meraviglioso si emmerge dai suoi petali. Ho una voglia matta di toccarla… come
il vento di primavera, come un raggio di Sole. Quanta dolcezza arriva al mio cuore…
La pianta materna mi sembra orgogliosa e i suoi fratelli gelosamente la guardano. E’ la piu’ bella di tutti questa Rosa Bianca….
Mi raggiunge come una tempesta
la voglia del possesso… Il desiderio goloso di tenerla solo per me quella Rosa bianca… Sara meglio nel vaso del mio salotto,sto pensando…
In quel vaso del mio cristallo prezioso. Forse anche alla mia rosa piacera’ cambiare ambiente…
Il viaggio piace tanto a noi essere umani, ma anche agli uccelli, anche agli animali. La mia Rosa conoscera’ un pezzo del mondo che nessun’altra rosa ha visto mai… Saro io a curarla con tanto affetto, con tanta premura. Il mio desiderio…. la mia voglia di possesso…. vestita da belle idee e fantasia colorata… per poco non mi ha portata a fare quell’azione violenta, di cambiare il percorso di vita alla mia desiderata… adorata Rosa bianca…
Con questi pensieri ho perso dalla mia vista la sua bellezza. L’ombra della richiesta del mio bisogno di conservare la bellezza e la sua durata a lungo nella vita con modi tecnici… contro le regole della natura, che sa sempre conservare le sue bellezze…. le nuvole grigi della mia voglia del possesso…. per sentirmi ricca e forte, hanno nascosto per un attimo la mia capacita’ di Amare. Che lotta dentro di me… Guardando nei livelli piu’ profondi di me, ho riconosciuto quella mia paura sempre presente…. eh si!!! quella paura che tutto quel che amo puo sparire… puo’ in un attimo perdere la sua bellezza…. la sua vitalita’… la sua vita… La paura della morte della Bellezza e della Vita… Che lotta!…. il mio bisogno di controllare, di conservare a lungo, di vincere ad ogni costo. Una lotta perpetua….
Decido di scrivere le mie emozioni, di cogliere l’attimo della mia esistenza, per non perdere anche loro… Non mi piace l’oblio. Sa di morte. E’ tanto bianca… senza nessuna sfumatura… senza nessuna Bellezza… Il rosso della mia penna mette almeno un po di colore. Ma non mi basta. Cerco di dipingere, la pianta della mia Rosa Bianca… Conservo cosi i miei sentimenti… le mie emozioni e la mia Rosa Bianca nel suo naturale ambiente… Conservo la sua immagine nel tempo… il suo ricordo aiutando la mia memoria e la fantasia dell’altro che la volesse in futuro godere… Conservo cosi la sua bellezza nel tempo… senza il pericolo della violenza. Che stana serenita’ dentro a me… Eh… Si. Posso ancora desiderare, posso ancora godere, posso ancora giocare a vincere il dolore e la paura della perdita… posso ancora illudermi che sono un po’ anche creatore della bellezza… Ma in fondo-fondo, questa mia decisione mi ha salvato da quelli rimorsi di una voglia di distruggere, in nome dell’Amore..
Lunapienα