Κ. Π. Καβάφης: Βροχή

…………………………..

έχει λιγνά δυο δένδρα

μικρό ένα περιβόλι·

και κάμνει εκεί της εξοχής

μια π α ρ ω δ ί α... το νερό —

μπαίνοντας σε κλωνάρια

οπού δεν έχουν μυστικά·

π ο τ ί ζ ο ν τ α ς... τες ρίζες

που έχουν ασθενικό χυμό·

τρέχοντας εις το φύλλωμα

που με κλωστές δεμένο

πεζό και μελαγχολικό

κ ρ ε μ ν ά... στα παραθύρια·

και πλένοντας καχεκτικά

φυτά που μες σε γλάστρες

τα ’στησ’ αράδα-αράδα

μια φρόνιμη νοικοκυρά.

Β ρ ο χ ή.... που τα μικρά παιδιά

κοιτάζουνε χαρούμενα

μέσ’ από κάμαρη ζεστή,

κι όσο π λ η θ α ί ν ε ι... το νερό

και πέφτει πιο μεγάλα,

χτυπούν τα χέρια και πηδούν.

Β ρ ο χ ή, που ακούν οι γέροι

με σκυθρωπήν υπομονή,

με βαρεμό κι ανία·

γιατί εκείνοι από ένστικτον

δεν αγαπούνε διόλου

βρεμμένο χώμα και  σ κ ι έ ς.

Β ρ ο χ ή, βροχή — εξακολουθεί

πάντα ρ α γ δ α ί α.. να βρέχει.

Μα τώρα πια δεν βλέπω.

Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά

του παραθύρου το υαλί.

Στην επιφάνειά του

τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται

κι ανεβοκατεβαίνουν

ρανίδες σκορπισμένες

και κάθε μια λεκιάζει

και κάθε μια θαμπώνει.

Και μόλις πλέον φ α ί ν ε τ α ι

θολά-θολά ο δρόμος

και μες σε πάχνη νερουλή

τα σπίτια και τ’ αμάξια.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα, Ίκαρος 1993)