Κωστής Παλαμάς: Γύριζε

Γ ύ ρ ι ζ ε, μη σταθείς ποτέ... ρίξε μας πέτρα μαύρη...
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ... το προσκυνά η πλεμπάγια
η  Α λ ή θ ε ι α  τόπο να σταθή.. για μια στιγμή δε θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η  Π ο λ ι τ ε ί α  λωλάθηκε.. κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη
κάθε σπαθί κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι στη λάσπη. 

Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς δερβίσηδες... και στέρφους μαναταρίνους,
κι από τους χαλκοπράσινους.. η Π ο λ ι τ ε ί α  πατιέται.
Χαρά στους χασομέρήδες! Χαρά στους Αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο  ρ ω μ ι ό ς  και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς... μηδέ  λ ε β έ ν τ ε ς  η Όσσα
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν.. τη θεία τραχιά σου γλώσσα
των Ευρωπαίων περίγελα.. και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες.. και λογοκόποι Ζωίλοι
και Μαμμωνάδες βάρβαροι... και χαύνοι λεβαντίνοι
λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί... και ψωριασμένοι οι σκύλοι
και οι χαροκόποι αδιάντροποι... και πόρνη η ρωμιοσύνη!

Κωστής Παλαμάς

 μετά την πτώχευση επί Τρικούπη, 105 χρόνια πριν.