ΑΠΟΨΕ...

ΑΠΟΨΕ...

Απλώνεται αργά... κι αγέρωχα η νύχτα κι απόψε

κι ενώνει μες στο πέπλο της, γη κι ουρανό...

κι ο άνεμος έστησε χορό μες στο σκοτάδι

Αναρριγούν τα φύλλα της ελιάς στο αγγιγμά του

κι αγκαλιάζονται τα μεθυσμένα της κλαδιά με δέος.

Προσκυνούν τ΄αγέρωχα κυπαρίσσια.. στο διάβα του

κι η κληματαριά φοβισμένη απλώνει το φυλλωμά της

για να προστατεύσει τους ώριμους καρπούς της,

να συγκρατήσει έτσι.. προσπαθεί, το ξέφρενο μεθύσι!

Ακούγεται η ηχώ να προσκαλεί τον νάρκισσο

για ένα τελευταίο ερωτικό χορό μες στο σκοτάδι,

τα κύματα φέρνουν τον απόηχο του πόθου της,

και συναντούν του βράχου την σκληράδα...

Ουρλιάζει ο άνεμος από θυμό.. χορεύοντας στο πέλαγος

μοναχικός και πληγωμένος, σαν προδομένος εραστής!

Κι η θάλασσα φουσκώνει.. μεθούν τα πλοία της γραμμής

οι βάρκες χοροπηδούν σαν ξεχασμένες φλούδες καρυδιάς

και συνεχίζει τ'ανέμου ο χορός... μες στο σκοτάδι!

Lunapiena