ΕΚΕΙΝΟ το Δάκρυ...

QUELLA LACRIMA

Sabato sera.. Si sente stanca, stanca e soddisfatta. Non ha voglia di uscire, ha lavorato molto oggi. Un lavoro che gli sta nel cuore. Un lavoro che adora. Sono questi attimi, che si sente carica di cose che ama conservare, per non finire nel sacco del oblio. Non ama l'oblio, sà di morte, dove la parola non ha forza e nemmeno valore... dove l'immagine si perde nel buio di una Notte senza stelle.

Ha voglia di navigare stasera.. vuole sentire voci in silenzio, vuole immaginare quelle persone che scrivono con la mente e il loro cuore.. Vuole lasciarsi sognare.. E' cosi bello sognare.. anche i piu' brutti sogni scappano con l'arrivo del Sole. Non resiste l'illusione alla Luce del Sole ma... è cosi bello sognare. Era cosi difendente.. amando tanto la sua realtà, ma.. gli piaceva da sempre sognare, pur sapendo che il sogno è sempre un sogno... e non resiste nel tempo, perchè ama vivere nel buio, regalando il suo colore e una cara dolcezza, come le stelle alla Notte. Però... qualche volta i sogni si avverano, come è successo con quel suo bellissimo sogno al Sorrento... di trenta anni fa. Era una giornata di Maggio, un Sabato mattino.. Si era lasciata a vivere un sogno.. Lui, era bellissimo, con i suoi occhi verdigrigio che promettevano una vita d'Amore. Il suo sguardo dolce e profondo, si perdeva nel suo desiderio di un ballo divino, di una unione di Anime. Erano giovani, di 19 anni appena compiuti per tutti due, pieni di Vita, pieni di sogni, con tanta voglia di felicità.... Quel sguardo infiammato portava brividi nel suo corpo giovane. " Guardami negl'occhi e leggi", aveva detto, "questi non sapranno mai mentire". "Lasciami guardarti in fondo cosi saprò la tua verita'..." -"Cosa leggi?".. -"Ti amo" aveva risposto, "S'AGAPO" e una lacrima era scesa nel suo volto. Lui ha bevuto quella lacrima, era la sua promessa d'Amore e si è messo a piangere. Le sue lacrime erano tante. Erano mischiate con i loro baci d'Amore. Un bagno di Passione. Cosi è iniziata la loro storia, che era durata 21 anni...

Una lunga Storia d'Amore. Erano tante le volte che si lasciavano a guardarci negl'occhi.. e.. a parlare in silenzio, i loro segreti del cuore.. Un capitolo amato della loro Vita. Il suo ciclo si è chiuso ormai. Ogni Storia ha sempre un inizio e una fine. Ama questo capitolo, ogni tanto lo rilegge... senza nostalgia, perchè fa parte del suo patrimonio di Vita, è la sua vera ricchezza in Amore.

Ha navigato nella memoria.. La Vita continua, altri ricordi, pagine solitarie, scritte sulla sua ricerca del Vivere in Amore. Si ferma in un altro capitolo, senza inizio e senza fine.. Un capitolo di poesia.. La Poesia del Amare, senza pretese e senza domani. Una pioggia di lacrime ha fatto fiorire quella Rosa Bianca, che ama tanto. Ha sentito molte volte, quel "ti amo" nella sua strada... ma mai fin ora non lo trovato scritto negl'occhi di nessuno. Il sguardo non sa mai mentire, lo sa. Era desiderio... ammirazione... stima e anche voler bene..., cose bellissime... ma mai, quel puro e limpido "Ti Amo..."

Chiude i suoi occhi.. si domanda profondamente dentro di lei.. E Tu? hai mai sentito quel brivido al tuo corpo? hai mai sentito profondamente quel Amore??? Una lacrima è scesa sul suo volto e si è lasciata scorrere.. Sabato sera, l'ultima notte di Maggio, il suo mese di Nascita. Sa di mare la sua lacrima...

Lunapiena

(31-05-2003)

********

Εκείνο το Δάκρυ

Βράδυ Σαββάτου.. Αισθάνεται κουρασμένη, κουρασμένη και ικανοποιημένη. Δεν έχει όρεξη για εξόδους. Δούλεψε πολύ σήμερα. Μια δουλειά που της γεμίζει την καρδιά, μια δουλειά που λατρεύει. Κι είναι κάποιες στιγμές που νοιώθει να πλημμυρίζει η καρδιά από σκέψεις και συναισθήματα, που επιθυμεί να τα κρατήσει, να τα διαφυλάξει, να μη καταλήξουν στο ποτάμι της λησμονιάς. Δεν αγαπά τη λήθη.. μοιάζει σαν θάνατος.. εκεί που η λέξη δεν έχει δύναμη, ούτε αξία.. εκεί που η εικόνα σκορπίζεται στο σκοτάδι μιας νύχτα σιωπής, χωρίς άστρα. Λαχταρά να ταξιδέψει απόψε, θέλει ν'ακούσει τη φωνή της σιωπής.. επιθυμεί ν'αφουγκραστεί με προσοχή το διάλογο του νου και της καρδιάς.. θέλει να ονειρευτεί ξανά. Είναι τόσο όμορφο να ονειρεύεσαι..Τα όνειρα δραπετεύουν με τον ερχομό της πρώτης ακτίνας του ήλιου. Δεν αντέχει η αυταπάτη στο πολύ φως. Είναι υπέροχο όμως να ονειρεύεσαι. Από πάντα προστάτευε με λατρεία την πραγματικότητά της, όμως ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται... Τα όνειρα μένουν όνειρα.. , δεν αντέχουνε στη φθορά του χρόνου, γιατί προτιμούν να χαρίζουν χρώμα στο σκοτάδι, όπως τ'άστρα χαρίζουν το φωτεινό τους χαμόγελο στη νύχτα. Όμως, είναι κάποιες σπάνιες φορές, που τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.. όπως εκείνο το όνειρο στο Sorento, πριν τριάντα περίπου χρόνια. Ήταν μια μέρα του Μαγιού, ένα πρωινό Σαββάτου.. που αφέθηκε να την πάρει τ'όνειρο. Εκείνος ήταν ένα ωραιότατο αγόρι, με δυό γκριζοπράσινα μάτια που καθρέφτιζαν την υπόσχεση του έρωτα. Το βλέμμα του βαθύ σαν θάλασσα, την μάγεψε.. κι αφέθηκε στο κύμα του κι άρχισαν να χορεύουν τα κορμιά κι ενώθηκαν οι ψυχές. Και από μια σύμπτωση ζωής, μόλις είχαν κλείσει και οι δυό τα 19 τους χρόνια... ερωτευμένοι με τη ζωή, με χίλια όνειρα κι αμέτρητες επιθυμίες... με φλόγα στη ψυχή. Εκείνο το βλέμμα έφερε άνεμο δυνατό και αναστάτωσε της καρδιάς το λιμάνι κι η φλόγα της επιθυμίας του τάραξε του κορμιού την ηρεμία."Κοίταμε στα μάτια και διάβασε τι σου λένε" είχε πει, " τα μάτια, δεν ξέρουν να λένε ψέμματα, ποτέ δεν απατούνε"... "Κοίταμε.. άσε με να δώ μέσα σου, θέλω να μάθω την αλήθεια σου" είχε συνεχίσει... -"Τι διαβάζεις?" ρώτησε εκείνη με κομμένη την ανάσα. -"Σ'Αγαπώ" απάντησε!"Είσαι αυτή που έψαχνα" συνέχισε... και ένα δάκρυ κύλησε στο προσωπό του.. Και δάκρυσε και κείνη.. κι εκείνος έσκυψε και ήπιε το δάκρυ από τα μάτια της.. Είναι η υπόσχεση του έρωτα, είπε σιγανά. Έτσι γράφεται ο έρωτας, μ'ενα δάκρυ και χίλια φιλιά. Έτσι άρχισε η ιστορία τους, μ'ενα δάκρυ και χίλια φιλιά... Κολύμπησαν στο πάθος κι έσβηναν τη φλόγα μες την υγρή του αγκαλιά... Μια ιστορία έρωτα και αγάπης που γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι στη καρδιά κι ήταν τόσες οι φορές, που ο ένας χανόταν στο βλέμμα του άλλου και μιλούσαν στη σιωπή.. πόσα μυστικά της καρδιάς επικοινώνησαν στη σιωπή... ένας διάλογος λαλίστατης σιωπής που κράτησε για 21 ολόκληρα χρόνια.. Ένα αγαπημένο κεφάλαιο ζωής που τέλειωσε μια μέρα. Κάθε ιστορία έχει πάντα μια αρχή κι ένα τέλος.. Αγαπάει την ιστορία της, κάθε τόσο σκύβει και την φυλλομετρά, με σεβασμό και τρυφεράδα, γιατί είναι της ζωής της κληρονομιά είναι η δική της αληθινή περιουσία αγάπης.. Συνέχισε να ταξιδεύει και πάλι στη απέραντη θάλασσα της μνήμης. Η ζωή συνεχίστηκε.. άλλες αναμνήσεις έρχονται στο νού, μοναχικές σελίδες γραμμένες στην αναζήτηση της χαράς. Σταματά σ'ενα άλλο κεφάλαιο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Ένα κεφάλαιο ποίησης! Η ποίηση του έρωτα, χωρίς προσδοκίες και δίχως αύριο. Μια βροχή από δάκρυα πότισε μια μικρή τριανταφυλλιά που γέννησε ένα πανέμορφο ολόλευκο τριαντάφυλλο. Άκουσε πολλές φορές το "Σ'αγαπώ" στο δρόμο της ζωής της, αλλά ποτέ πια δεν το ξανασυνάντησε, γραμμένο βαθειά μέσα στο βλέμμα του άλλου. "Τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέμματα, δεν ξέρουν ν'απατούν", το ξέρει καλά. Ήταν η επιθυμία, αυτό που συναντούσε, ήταν ο θαυμασμός, ήταν η εκτίμηση, ήταν η συμπάθεια και η τρυφεράδα. Ομορφα πράγματα συνάντησε στα βλέμματα των άλλων γι'αυτή, αλλά ποτέ όμως δεν ξαναβρήκε εκείνο το γνήσιο και καθαρό "Σ'αγαπώ.., είσαι αυτό που έψαχνα.." Κλείνει τα μάτια.. και ρωτάει τον εαυτό της "και Εσύ? ένοιωσες ποτέ Εσύ εκείνη την έντονη εσωτερική ταραχή και φλογισμένη ανατριχίλα, που φέρνει ο εγκέλαδος του έρωτα στη ψυχή? ένοιωσες άλλη φορά βαθειά μέσα σου τον έρωτα να κατοικεί?.. Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της.. και το άφησε να τρέξει.. Βράδυ Σαββάτου... Η τελευταία νύχτα του Μαγιού κι είναι ο μήνας που γεννήθηκε.. Έχει τη γεύση της θάλασσας αυτό το δάκρυ της απόψε...

Lunapiena