TASSOS LIVADITIS

Πήρα τους δρόμους τ’ ουρανού

Να ’χα δυο χέρια, δυο σπαθιά

να σε σκεπάσω αγάπη μου

να μη σ’ αγγίζει ο πόνος

Να ’μουν αϊτός, να ’χα φτερά

για να σε πάρω μακριά

να μη σε βρίσκει ο χρόνος.

*****

Έφυγε η μέρα μας πικρή

κι άρχισε να βραδιάζει

μες στο τραγούδι το αίμα μου

κόμπο τον κόμπο στάζει.

*****

Πήρα τους δρόμους τ’ ουρανού

τα σύννεφα κυνήγησα

μίλησα με τ’ αστέρια.

Έψαξα νότο και βοριά

για να σου φέρω τη χαρά

μα έμεινα μ’ άδεια χέρια.

Τάσος Λειβαδίτης

*********

LE STRADE DEL CIELO

Se avessi due mani, due spade

per coprirti amore mio

per non farti toccare dal dolore.

Se fossi aquila, e se avessi delle ali

per portarti lontano

per non farti trovare dal tempo.

*****

Fugge via il nostro giorno, amaro

e comincia ad annottare

nel canto il mio sangue

grumo a grumo gocciola.

******

Ho preso le strade del cielo

le nuvole ho inseguito

e ho parlato con le stelle.

*****

Ho sia a sud che a nord

per portarti la felicità

ma son rimasto a mani vuote.

Tassos Livaditis

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΦΥΣΑΕΙ

Και να που φτάσαμε εδώ

Χωρίς αποσκευές

Μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος....

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη!

******

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,

αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ το δέντρο που βρέχεται...

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη!

******

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού

και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου

ή ένα άστρο συνηγορεί

για όλη την ανθρωπότητα...

Αλλά τα βράδια

τι όμορφα που μυρίζει η γη!

*******

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,

μου ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες...

Φοράω το σακάκι του πατέρα

κι έτσι είμαστε δυο,

κι αν κάποτε μ άκουσαν να γαβγίζω

ήταν για να δώσω

έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη!

******

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη

μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί

σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει

παίρνει το μέρος των φτωχών....

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη!

***

Δος μου το χέρι σου..

Δος μου το χέρι σου..

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

http://www.youtube.com/watch?v=E3wOncrlGp4

Τραγουδά: Β. Παπακωνσταντίνου

Απαγγελία: ΜΙΧΑΛAKΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου

στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες

ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,

με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια

θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.

Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές

με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,

με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλι

αστο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστος Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!

Αγάπες μυστικές

με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,

με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..

Οδυσσέας Ελύτης

από το "Αξιον Εστί.."

Ο. ΕΛΥΤΗΣ: ΟΜΟΡΦΗ και Παράξενη Πατρίδα

Ομορφη και παράξενη Πατρίδα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική:Δημήτρης Λάγιος

Ερμηνευτής: Γιώργος Νταλάρας

*****

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά

στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

****

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά

κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει, θέλει τύρρανους

*****

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα...

******

Bellissima e Strana Terra Mia

Bellissima e strana Terra Mia

come Te che mi sei regalata,

un altra non ho incontrata nella vita mia

Apri le rete per pescare

e si riempino di uccelli.

Costruisci nave sulla terra ferma

e fai fiorire un giardino sopra il mare.

Piangi, bacci la terra e.. espatri,

ma, quando ti trova perduta

per le strade del mondo,

ritorni ancora per un'altra volta valorosa!

*******

Bellissima e strana Terra Mia,

Come Te, che mi sei regalata

un altra non ho visto in vita mia.

Tieni per mano una pietra

e la lasci là, dove l'hai trovata..

ma quando ti decidi di scolpirla

hai creato dei miracoli...

Con una barca a vela,

hai saputo navigare sui oceani..

Cerchi la sommossa sollevazione

ma, ospiti anche dei tiranni...

******

Bellissima e strana Terra Mia

come Te, che mi sei regalata

non ho trovato un altra nella vita mia.

O. Elytis

(Trad. Lunapiena)

Ο. ΕΛΥΤΗΣ: ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ και ΠΕΝΘΙΜΟ...

ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ και ΠΕΝΘΙΜΟ

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος,

που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός,

καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα

της μυγδαλιάς ο αγέρας,

κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες,

εκεί που χτύπαγεν η οπλή

ενός πλάτανου λεβέντικου

και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό,

που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

μα όλος ο κόπος τ' ουρανού,

όλος ο κόσμος έλαμπε

σαν μια νερο σταγόνα πρωί

στα πόδια του βουνού,

τώρα, σαν από στεναγμό θεού

ένας ίσκιος μεγαλώνει,

τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα,

πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια

επάνω της,

μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια

βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά

κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό.

Κάτι κακό θ' ανάψει.

Αγριέυει η τρίχα του αλογόβουνου,

τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψύχες τ' ουρανού.

.................. (συνέχεια)

"Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας"

Οδυσσέα Ελύτη

Τι Περιμένω ακόμα..?

Τι περιμένω ακόμα;

Σαν δυό κεράσια ο πόνος κι η χαρά

το ένα ακολουθεί το άλλο στη ζωή.

Μάχη εξουσίας στα μαρμαρένια αλώνια

σαν ιαχή από ένα πόλεμο τιτάνων

η μοναχική κραυγή του λύκου μες τη νύχτα.

***

Κι αγάπη νικά.. σώζεται η φλόγα του Προμηθέα

και το βραβείο, ένα χαμόγελο ελπίδας,

η ανάσα της συνέχειας το δώρο της Πανδώρας

η ασίγαστη προσμονή της ψυχής...

***

Προδομένες ελπίδες, των δακρύων η βροχή

ποτίζουν της πραγματικότητας το δένδρο

κι ανθίζουν τα λουλούδια της φρόνησης

...Τι περιμένω ακόμα;

***

Να κρατήσω της ύπαρξης μας την στιγμή

χωρίς να χαθώ στην αυταπάτη του ονείρου

για κάτι που θα μου δοθεί, ποιός ξέρει πότε!

Είναι όλη δική μας.. η ποίηση της ύπαρξης

μοναδικός μας θησαυρός ...Να τον χαρούμε.

Lunapiena

**********

Cosa mi aspetto ancora?

Come due ciliegi la gioia e il dolore

l'una segue l'altro nel vivere la vita.

Lotta di forze opposte nell'aia di marmo

come un'eco di una lotta titanica

il grido solitario del lupo nella notte.

***

Vince l'amore, la fiamma di Prometeo,

il premio e' un sorriso di speranza,

l'alito d'eterno, regalo di pandora,

l'attesa perpetua dell'anima.

***

Speranze tradite la pioggia di lacrime

annaffia la nostra pianta della realta'

e sbocciano fiori di saggezza...

Cosa mi aspetto ancora?

***

Cogliere l'attimo dell'esistenza

senza perdersi nell'illusione del sogno

per un bene che viene donato,chissa!

E' tutta nostra la poesia dell'esistenza

l'unica vera ricchezza da rispettare...

Lunapiena

κι Είμασταν όλοι εκεί...

κι Είμασταν όλοι εκεί..

***

Είμασταν όλοι εκεί..

γύρω από ένα τραπέζι,

μοιράζοντας του πόνου τις αλήθειες.

Ανάγκες και Επιθυμίες

χαϊδεμένες κόρες της ύπαρξης.

Κι είδα τα μάτια σου

πίσω απ'τα δάκρυα του πόνου..

που θρηνεί απώλειες και παραλείψεις..

και οι κεραίες της ψυχής μου

έπιασαν της καρδιάς σου την κραυγή,

σαν ένα κάλεσμα ζωής...

*****

Τίναξα της καρδιάς μου τα φτερά

για να διώξω μακρυά τα γκρίζα σύννεφα

που σκέπαζαν τον ουρανό σου..

Δανείστηκα του ποιητή την άρπα

τον πόνο τραγούδι να κάνω..

να παρασύρει ο ρυθμός της μουσικής,

και να νικήσει του πόνου την αδράνεια..

και κέρασα απ'το ποτήρι της Αγάπης

γουλιές ελπίδας.. τους καλεσμένους σου,

που άρχισαν δειλά να τραγουδάνε

όλοι μαζί.. αναζητώντας την μελωδία,

ψάχνοντας μες στην καρδιά του ο καθένας

ξεχασμένες κρυμμένες νότες ομορφιάς.

*****

Κάπως έτσι συναντιώνται οι άνθρωποι

μου ψιθύρισες..

Κι είμασταν όλοι εκεί...

γύρω από ένα τραπέζι

μοιράζοντας της ζωής την αλήθεια!

Lunapiena

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ... στο ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ... ΠΟΛΛΑ

με ΥΓΕΙΑ και ΧΑΡΑ ΔΗΜΗΤΡΗ

*****

http://www.youtube.com/watch?v=ANjRDg86DVE

Αλίμονο σ'αυτούς που δεν Αγάπησαν

Ζωή την Ομορφιά σου δεν γνωρίσανε

******

http://www.youtube.com/watch?v=6qhOlIvILeo

Θέλω να'χεις δυό καρδιές

ν'αγαπάς διπλά τον κόσμο

ΘΕΛΩ να'σαι ΑΕΤΟΣ!...

http://www.youtube.com/watch?v=8pJsbmc8I-A

Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω

κι άσπρα φορώ όταν πενθώ

να με λυπούνται οι άλλοι δεν το πάω

και κάνω πως δε σ' αγαπώ...

Lunapiena

ΕΚΕΙΝΟ το Δάκρυ...

QUELLA LACRIMA

Sabato sera.. Si sente stanca, stanca e soddisfatta. Non ha voglia di uscire, ha lavorato molto oggi. Un lavoro che gli sta nel cuore. Un lavoro che adora. Sono questi attimi, che si sente carica di cose che ama conservare, per non finire nel sacco del oblio. Non ama l'oblio, sà di morte, dove la parola non ha forza e nemmeno valore... dove l'immagine si perde nel buio di una Notte senza stelle.

Ha voglia di navigare stasera.. vuole sentire voci in silenzio, vuole immaginare quelle persone che scrivono con la mente e il loro cuore.. Vuole lasciarsi sognare.. E' cosi bello sognare.. anche i piu' brutti sogni scappano con l'arrivo del Sole. Non resiste l'illusione alla Luce del Sole ma... è cosi bello sognare. Era cosi difendente.. amando tanto la sua realtà, ma.. gli piaceva da sempre sognare, pur sapendo che il sogno è sempre un sogno... e non resiste nel tempo, perchè ama vivere nel buio, regalando il suo colore e una cara dolcezza, come le stelle alla Notte. Però... qualche volta i sogni si avverano, come è successo con quel suo bellissimo sogno al Sorrento... di trenta anni fa. Era una giornata di Maggio, un Sabato mattino.. Si era lasciata a vivere un sogno.. Lui, era bellissimo, con i suoi occhi verdigrigio che promettevano una vita d'Amore. Il suo sguardo dolce e profondo, si perdeva nel suo desiderio di un ballo divino, di una unione di Anime. Erano giovani, di 19 anni appena compiuti per tutti due, pieni di Vita, pieni di sogni, con tanta voglia di felicità.... Quel sguardo infiammato portava brividi nel suo corpo giovane. " Guardami negl'occhi e leggi", aveva detto, "questi non sapranno mai mentire". "Lasciami guardarti in fondo cosi saprò la tua verita'..." -"Cosa leggi?".. -"Ti amo" aveva risposto, "S'AGAPO" e una lacrima era scesa nel suo volto. Lui ha bevuto quella lacrima, era la sua promessa d'Amore e si è messo a piangere. Le sue lacrime erano tante. Erano mischiate con i loro baci d'Amore. Un bagno di Passione. Cosi è iniziata la loro storia, che era durata 21 anni...

Una lunga Storia d'Amore. Erano tante le volte che si lasciavano a guardarci negl'occhi.. e.. a parlare in silenzio, i loro segreti del cuore.. Un capitolo amato della loro Vita. Il suo ciclo si è chiuso ormai. Ogni Storia ha sempre un inizio e una fine. Ama questo capitolo, ogni tanto lo rilegge... senza nostalgia, perchè fa parte del suo patrimonio di Vita, è la sua vera ricchezza in Amore.

Ha navigato nella memoria.. La Vita continua, altri ricordi, pagine solitarie, scritte sulla sua ricerca del Vivere in Amore. Si ferma in un altro capitolo, senza inizio e senza fine.. Un capitolo di poesia.. La Poesia del Amare, senza pretese e senza domani. Una pioggia di lacrime ha fatto fiorire quella Rosa Bianca, che ama tanto. Ha sentito molte volte, quel "ti amo" nella sua strada... ma mai fin ora non lo trovato scritto negl'occhi di nessuno. Il sguardo non sa mai mentire, lo sa. Era desiderio... ammirazione... stima e anche voler bene..., cose bellissime... ma mai, quel puro e limpido "Ti Amo..."

Chiude i suoi occhi.. si domanda profondamente dentro di lei.. E Tu? hai mai sentito quel brivido al tuo corpo? hai mai sentito profondamente quel Amore??? Una lacrima è scesa sul suo volto e si è lasciata scorrere.. Sabato sera, l'ultima notte di Maggio, il suo mese di Nascita. Sa di mare la sua lacrima...

Lunapiena

(31-05-2003)

********

Εκείνο το Δάκρυ

Βράδυ Σαββάτου.. Αισθάνεται κουρασμένη, κουρασμένη και ικανοποιημένη. Δεν έχει όρεξη για εξόδους. Δούλεψε πολύ σήμερα. Μια δουλειά που της γεμίζει την καρδιά, μια δουλειά που λατρεύει. Κι είναι κάποιες στιγμές που νοιώθει να πλημμυρίζει η καρδιά από σκέψεις και συναισθήματα, που επιθυμεί να τα κρατήσει, να τα διαφυλάξει, να μη καταλήξουν στο ποτάμι της λησμονιάς. Δεν αγαπά τη λήθη.. μοιάζει σαν θάνατος.. εκεί που η λέξη δεν έχει δύναμη, ούτε αξία.. εκεί που η εικόνα σκορπίζεται στο σκοτάδι μιας νύχτα σιωπής, χωρίς άστρα. Λαχταρά να ταξιδέψει απόψε, θέλει ν'ακούσει τη φωνή της σιωπής.. επιθυμεί ν'αφουγκραστεί με προσοχή το διάλογο του νου και της καρδιάς.. θέλει να ονειρευτεί ξανά. Είναι τόσο όμορφο να ονειρεύεσαι..Τα όνειρα δραπετεύουν με τον ερχομό της πρώτης ακτίνας του ήλιου. Δεν αντέχει η αυταπάτη στο πολύ φως. Είναι υπέροχο όμως να ονειρεύεσαι. Από πάντα προστάτευε με λατρεία την πραγματικότητά της, όμως ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται... Τα όνειρα μένουν όνειρα.. , δεν αντέχουνε στη φθορά του χρόνου, γιατί προτιμούν να χαρίζουν χρώμα στο σκοτάδι, όπως τ'άστρα χαρίζουν το φωτεινό τους χαμόγελο στη νύχτα. Όμως, είναι κάποιες σπάνιες φορές, που τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.. όπως εκείνο το όνειρο στο Sorento, πριν τριάντα περίπου χρόνια. Ήταν μια μέρα του Μαγιού, ένα πρωινό Σαββάτου.. που αφέθηκε να την πάρει τ'όνειρο. Εκείνος ήταν ένα ωραιότατο αγόρι, με δυό γκριζοπράσινα μάτια που καθρέφτιζαν την υπόσχεση του έρωτα. Το βλέμμα του βαθύ σαν θάλασσα, την μάγεψε.. κι αφέθηκε στο κύμα του κι άρχισαν να χορεύουν τα κορμιά κι ενώθηκαν οι ψυχές. Και από μια σύμπτωση ζωής, μόλις είχαν κλείσει και οι δυό τα 19 τους χρόνια... ερωτευμένοι με τη ζωή, με χίλια όνειρα κι αμέτρητες επιθυμίες... με φλόγα στη ψυχή. Εκείνο το βλέμμα έφερε άνεμο δυνατό και αναστάτωσε της καρδιάς το λιμάνι κι η φλόγα της επιθυμίας του τάραξε του κορμιού την ηρεμία."Κοίταμε στα μάτια και διάβασε τι σου λένε" είχε πει, " τα μάτια, δεν ξέρουν να λένε ψέμματα, ποτέ δεν απατούνε"... "Κοίταμε.. άσε με να δώ μέσα σου, θέλω να μάθω την αλήθεια σου" είχε συνεχίσει... -"Τι διαβάζεις?" ρώτησε εκείνη με κομμένη την ανάσα. -"Σ'Αγαπώ" απάντησε!"Είσαι αυτή που έψαχνα" συνέχισε... και ένα δάκρυ κύλησε στο προσωπό του.. Και δάκρυσε και κείνη.. κι εκείνος έσκυψε και ήπιε το δάκρυ από τα μάτια της.. Είναι η υπόσχεση του έρωτα, είπε σιγανά. Έτσι γράφεται ο έρωτας, μ'ενα δάκρυ και χίλια φιλιά. Έτσι άρχισε η ιστορία τους, μ'ενα δάκρυ και χίλια φιλιά... Κολύμπησαν στο πάθος κι έσβηναν τη φλόγα μες την υγρή του αγκαλιά... Μια ιστορία έρωτα και αγάπης που γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι στη καρδιά κι ήταν τόσες οι φορές, που ο ένας χανόταν στο βλέμμα του άλλου και μιλούσαν στη σιωπή.. πόσα μυστικά της καρδιάς επικοινώνησαν στη σιωπή... ένας διάλογος λαλίστατης σιωπής που κράτησε για 21 ολόκληρα χρόνια.. Ένα αγαπημένο κεφάλαιο ζωής που τέλειωσε μια μέρα. Κάθε ιστορία έχει πάντα μια αρχή κι ένα τέλος.. Αγαπάει την ιστορία της, κάθε τόσο σκύβει και την φυλλομετρά, με σεβασμό και τρυφεράδα, γιατί είναι της ζωής της κληρονομιά είναι η δική της αληθινή περιουσία αγάπης.. Συνέχισε να ταξιδεύει και πάλι στη απέραντη θάλασσα της μνήμης. Η ζωή συνεχίστηκε.. άλλες αναμνήσεις έρχονται στο νού, μοναχικές σελίδες γραμμένες στην αναζήτηση της χαράς. Σταματά σ'ενα άλλο κεφάλαιο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Ένα κεφάλαιο ποίησης! Η ποίηση του έρωτα, χωρίς προσδοκίες και δίχως αύριο. Μια βροχή από δάκρυα πότισε μια μικρή τριανταφυλλιά που γέννησε ένα πανέμορφο ολόλευκο τριαντάφυλλο. Άκουσε πολλές φορές το "Σ'αγαπώ" στο δρόμο της ζωής της, αλλά ποτέ πια δεν το ξανασυνάντησε, γραμμένο βαθειά μέσα στο βλέμμα του άλλου. "Τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέμματα, δεν ξέρουν ν'απατούν", το ξέρει καλά. Ήταν η επιθυμία, αυτό που συναντούσε, ήταν ο θαυμασμός, ήταν η εκτίμηση, ήταν η συμπάθεια και η τρυφεράδα. Ομορφα πράγματα συνάντησε στα βλέμματα των άλλων γι'αυτή, αλλά ποτέ όμως δεν ξαναβρήκε εκείνο το γνήσιο και καθαρό "Σ'αγαπώ.., είσαι αυτό που έψαχνα.." Κλείνει τα μάτια.. και ρωτάει τον εαυτό της "και Εσύ? ένοιωσες ποτέ Εσύ εκείνη την έντονη εσωτερική ταραχή και φλογισμένη ανατριχίλα, που φέρνει ο εγκέλαδος του έρωτα στη ψυχή? ένοιωσες άλλη φορά βαθειά μέσα σου τον έρωτα να κατοικεί?.. Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της.. και το άφησε να τρέξει.. Βράδυ Σαββάτου... Η τελευταία νύχτα του Μαγιού κι είναι ο μήνας που γεννήθηκε.. Έχει τη γεύση της θάλασσας αυτό το δάκρυ της απόψε...

Lunapiena

Johann Sebastian Bach

Johann Sebastian Bach

1685-1750

Σκληρή υπήρξε η ζωή με τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπάχ... Τη μέρα που γεννήθηκε, πέθανε ο αδελφός του... και αργότερα η μητέρα του και ο πατέρας του. Ορφανός και από τους δυο γονείς του στα 10 του χρόνια, μεγαλώνει με τ'αδέλφια του. Το χάρισμά του για την μουσική διακινεί την ζήλεια του αδελφού του, που αρνείται να του δώσει παρτιτούρες μεγάλων μουσικών φοβούμενος μήπως τον ξεπεράσει, έτσι ο Σεμπάστιαν φέρεται να αντιγράφει κρυφά απ'τον αδελφό του, την νύχτα έργα μεγάλων συνθετών. Σε ηλικία 15 μόλις ετών εγκαταλείπει το σπίτι του αδελφού του και αρχίζει να εργάζεται. Η μουσική έγινε γι'αυτόν... πηγή Ζωής και έμπνευσης. 1000 έργα του έφτασαν μέχρι τις μέρες μας. Αυστηρός με τον εαυτό του ψάχνει για την τελειότητα.

Ονομάστηκε δικαίως ο"Ποιητής των ήχων, παμμέγιστος, ασυμβίβαστος, ακούραστος, μυστηριώδης". Δεν παραιτείται ποτέ. Στα 1708 θα γίνει διευθυντής μουσικής στην Αυλή της Βαϊμάρης. Παντρεύεται δύο φορές, αρχικά με την Μαρία Βαρβάρα που αποκτά 7 παιδιά από τα οποία επιζούν τα τέσσερα και μετά το θανατό της, παντρεύεται τη Άννα Μαγδαληνή με την οποία αποκτά 13 παιδιά από τα οποία θα επιζήσουν τα επτά. Το 1724 θα γίνει Αρχιμουσικός στη Αυλή του Λεοπόλδου στο Κέτεν και θα περάσει την πιό παραγωγική περίοδο της ζωής του, που θα κρατήσει μέχρι τον θανατό του στα 1750.

Η μουσική του Μπάχ είναι Απολλώνια μαγεία. Σε ανεβάζει στον ουρανό, νοιώθεις να αγγίζεις το άρμα του ήλιου... να χάνεσαι μέσα στη φωτεινότητα του σύμπαντος... και να μεθάς με τον Διόνυσο στο μυστήριο του κόσμου. Η Μουσική του ακούγεται σαν ένα βαθύ ευχαριστώ στο Θεό, για κάθε ζωντανό πλάσμα, για κάθε ομορφιά, για κάθε πόνο. Όλα έχουν νόημα.. όλα παίρνουν αξία... όλα είναι Ζωή.

Lunapiena

Walt Whitman

Canto il se stesso

Canto il se stesso,

la semplice singola persona,

tuttavia pronuncio

la parola Democratico,

la parola In-Massa.

*****

L'organismo da capo a piedi io canto,

ne' la fisionomia.. ne' il cervello..

sono degni da soli della Musa,

io dico che la forma completa

è di gran lunga più degna

e la Femmina canto come il Maschio.

*****

Canto la vita immensa

nella sua passione,

impulso e forza,

felice per le azioni più libere

sotto le leggi divine,

canto l'Uomo Moderno.

Walt Whitman

*********

Τραγουδώ τον εαυτό

Τραγουδώ τον εαυτό,

ένα απλό ξεχωριστό πρόσωπο

Ωστόσο προφέρω τη λέξη

Δημοκρατικός, Μαζικός.

******

Τραγουδώ το ανθρώπινο Είναι

απ' την κορφή μέχρι τα πόδια ,

ούτε η φυσιογνωμία ούτε το μυαλό

από μόνα τους δεν είναι αντάξια της Μούσας,

θέλω να πω ότι ολόκληρη η ανθρώπινη υπόσταση

αξίζει πολύ περισσότερο,

τραγουδώ ίδια τη Γυναίκα

όπως τραγουδώ και τον Άντρα.

******

Τραγουδώ την απέραντη ζωή με το πάθος της,

τον παλμό και τη δύναμή της,

ευτυχής για τις πράξεις

που ακολουθούν τους θεϊκούς νόμους

για μεγαλύτερη ελευθερία,

τραγουδώ τον Σύγχρονο Άνθρωπο.

Walt Whitman

Trad. Lunapiena

Walt Whitman

In Te... sta il Futuro!

Non lasciare passare la vita

"Non lasciare che finisca il giorno

senza essere cresciuto un po',

senza essere stato felice,

senza avere aumentato i tuoi sogni.

***

Non ti lasciare vincere

per lo scoraggiamento.

Non permettere che nessuno

ti tolga il diritto ad esprimerti,

che è quasi un dovere.

***

Non abbandonare le ansie

di fare della tua vita

qualcosa di straordinario.

Non smettere di credere

che le parole e le poesie

possono cambiare il mondo.

***

Passi quello che passi

la nostra essenza è intatta.

Siamo esseri pieni di passione.

La vita è deserto ed oasi.

C'abbatte, ci ferisce, c'insegna,

ci trasforma in protagonisti

della nostra propria storia.

***

Benché il vento soffi in contro,

la poderosa opera continua:

Tu puoi apportare una strofa.

Non smettere mai di sognare,

perché in sogni è Libero l'uomo.

***

Non cadere nel peggiore dagli errori:

il silenzio.

La maggioranza vive

in un silenzio spaventoso.

Non ti rassegnare. Fugge.

***

"Emetto le mie urla

per i tetti di questo mondo",

dice il poeta.

Stima la bellezza delle cose semplici.

Si può fare bella poesia su piccole cose,

ma non possiamo remare contro noi stessi.

***

Quello trasforma la vita in un inferno.

Gode del panico che ti provoca

avere la vita davanti.

Vivila intensamente, senza mediocrità.

***

Pensa che in te... sta il futuro

ed affronta il compito

con orgoglio e senza paura.

Impara di chi possa insegnarti.

***

Le esperienze di chi ci precederono

di nostri"poeti morti",

ti aiutano a camminare per la vita

La società di oggi siamo noi I "poeti vivi.

"Non permettere che la vita

ti passi senza che la vivi"

Walt Whitman

(1819-1892)

********

Σε Σένα... ακουμπά το Μέλλον

Μην επιτρέψεις να περάσει η ζωή

ούτε ν'αφήσεις να τελειώσει η μέρα

χωρίς να μεγαλώσεις λιγάκι

χωρίς να έχεις χαρείς,

χωρίς να δώσεις φτερά στο όνειρο.

*****

Μην επιτρέψειςνα σε νικήσει η απογοήτευση

Μην αφήσεις κανένα

να σου αφαιρέσει το δικαίωμανα εκφραστείς..

είναι σχεδόν ένα καθήκον.

*****

Μην εγκαταλείψεις την αγωνία

να κάνεις στη ζωή σου κάτι σπουδαίο...

και μην σταματήσεις να πιστεύεις

ότι τα λόγια και η ποίηση,

μπορούν ν'αλλάξουν τον κόσμο.

*****

Ό,τι και να περάσεις να ξέρεις

ότι η ουσία μας μένει άθεκτη.

Είμαστε όντα.. γεμάτα πάθος.

Η ζωή είναι έρημος και όαση.

Μας νικάει, μας πληγώνει,

μας διδάσκει, μας μετατρέπει

σε πρωταγωνιστές της ιστορίας μας.

*****

Ακόμα κι άν οι άνεμοι μας έλθουν κόντρα

η ρωμαλέα όπερα συνεχίζεται:

Μπορείς να παίξεις μια στροφή.

Μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι,

γιατί μέσα στα όνειρα του

είναι.. ο άνθρωπος Ελεύθερος.

*****

Και μην αφήνεσαι να πέσεις

στο χειρότερο από τα λάθη:

την σιωπή.

Οι πιό πολλοί ζούν σε μια τρομακτική σιωπή.

Μην υποτάσσεσαι. Φύγε.

*****

"Εκπέμπω τις κραυγές μου

στις σκεπές αυτού του κόσμου"

λέει ο ποιητής.

Τίμα την ομορφιά των απλών πραγμάτων.

Μπορεί να γραφτεί ένα όμορφο ποίημα

και για τα πιό ασήμαντα πράγματα,

αλλά δεν γίνεται να πάμε

ενάντια στους εαυτούς μας.

*****

Αυτό κάνει τη ζωή μας κόλαση.

Να χαίρεσαι το δέος που νοιώθεις

για τη ζωή που'ναι μπροστά σου

Ζήσε έντονα, χωρίς μιζέρια.

*****

Σκέψου οτι σε Σένα.. ακουμπά το Μέλλον

και αντιμετώπισε το περήφανα

χωρίς φόβο και αγωνία.

Μάθε απ'όποιον μπορεί... να σε διδάξει.

*****

Οι εμπειρίες όσων έζησαν πριν

από τους δικούς μας "πεθαμένους ποιητές"

σε βοηθούν να περπατήσεις στη Ζωή.

Σήμερα η κοινωνία είμαστε εμεις...

οι ζωντανοί ποιητές.

Μην επιτρέψεις να διαβεί

η ζωή σου... χωρίς να την ζήσεις.

Walt Whitman

Trad. Lunapiena

Ο Μικρός Άνθρωπος-Νομάς

Il piccolo Uomo-Nomade

Non esiste un focolare accesso

nelle notte d'inverno,

e nemmeno una casa accogliente

per attendere e proteggere

il piccolo Uomo-Nomade...

***

Il cielo diventa il suo tetto

e la notte stellata il suo abbraccio

ogni paese e' la sua Terra

ogni uccello il suo compagno

i fiori mandano il loro profumo

e accarezzano il suo corpo.

Figlio fedele ed amato della Natura!

***

Non ha l'ansia di raccogliere

e conservare ricchezze

e cose preciosi del mondo,

gli basta quella bellezza

della sua Madre-Terra

che non svanisce mai...

***

E naviga nel mare del mondo

ogni porto diventa la sua meta

gode l'aria della sua liberta'...

Senza legami ed aspettative

percorre i sentieri della Vita,

unico libero vagabondo nel mondo

in cerca di sopravivere...

***

Vive il suo minuto come un premio

per la sua capacita' di camminare

tra monti, burroni e boschi...

come un buon cavallo di corsa.

***

Ogni incontro.. un occasione

per conoscere dall'esperienza

e riempire il suo zaino di cari ricordi

lune per quelle le notte, senza stelle.

Lunapiena

*******

Ο μικρός άνθρωπος-Νομάς

Δεν υπάρχει εστία αναμένη

για τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες

κι ούτε ένα σπίτι φιλόξενο ανοιχτό,

να προσμένει και να προστατεύει

τον μικρό άνθρωπο-Νομά...

****

Και γίνεται σκέπη ο ουρανός

κι ανοιχτή αγκαλιά η έναστρη νύχτα

κάθε τόπος γίνεται πατρίδα του,

κάθε πετούμενο η συντροφιά του.

Τ'άνθη προσφέρουν τ'αρωμά τους

και του χαϊδεύουνε το σώμα.

Πιστό κι αγαπημένο παιδί της Γης!

****

Δεν έχει αγωνία για να συλλέξει

και να συντηρήσει πλούτη

και πολύτιμα αγαθά του κόσμου,

του αρκεί η ομορφιά της Μάνας-γης

που δεν χάνεται, ούτε σβήνει ποτέ..

****

Ταξιδεύει στις θάλασσες του κόσμου

και κάθε λιμάνι είναι σταθμός του,

ρουφά τον αέρα της ελεύθερης ζωής..

Χωρίς δεσμούς και προσδοκίες

περνά τα μονοπάτια της ζωής,

μοναδικός, ελεύθερος περιπλανώμενος,

στον κόσμο ζητά να επιβεβαιώσει..

****

Ζεί την κάθε στιγμή του σαν έπαθλο

για την ικανότητά του να πορεύεται

ανάμεσα σε βουνά, φαράγγια και δάση..

σαν το καθαρόαιμο άλογο κούρσας.

****

Κάθε συνάντηση.. και μια ευκαιρία,

μέσα από την εμπειρία του να μάθει

και να γεμίσει το σακκιδιό του..

μ'αγαπημένες αναμνήσεις,

φεγγάρια για τις νύχτες δίχως άστρα.

Lunapiena