ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: Tο Τραγούδι της Ξενιτιάς

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: Tο Τραγούδι της Ξενιτιάς

Αναθεμά σε, ξενιτιά... με τα φαρμάκια πόχεις!..
Θα πάρω έναν ανήφορο... να βγω σε κορφοβούνι,
να βρω κλαράκι φουντωτό.. και ριζιμιό λιθάρι,
να βρω και μια κρυόβρυση.. να ξαπλωθώ στον ίσκιο,
να πιω νερό να δροσισθώ.. να πάρω λίγη ανάσα,
ν’ αρχίσω να συλλογισθώ.. της ξενιτιάς τα πάθη,
να ειπώ τα μαύρα ντέρτια μου... και τα παράπονά μου.

‘Ανοιξε θλιβερή καρδιά... και πικραμένο αχείλι,
βγάλε κάνα χαμόγελο... και πες κάνα τραγούδι.

-Τραγούδια αν εχ’ η μαύρη γη... κι ο τάφος χαμογέλια,
έχει και του παιδιού η καρδιά... που περπατεί τα ξένα.
Τα ξένα.. έχουν καημούς πολλούς..

 και καταφρόνια πλήθος!
Στα ξένα.. δεν ανθίζουνε.. την ‘Ανοιξη τα δέντρα,
και δεν λαλούνε τα πουλιά... ζεστός δε λάμπει ο ήλιος,
δε φυλλουριάζουν τα βουνά... δεν πρασινίζει ο κάμπος,
και δε δροσίζει το νερό... και το ψωμί πικραίνει!

Στα ξένα... ποιος θα σε χαρεί και ποιος θα σε γελάσει;
Πούν’ της μανούλας τα φιλιά... τα χάδια του πατέρα;
Πούναι τα γέλια τ’ αδερφού.. κ’ η συντροφιά του φίλου;
Πούν’ της αγάπης οι ματιές... και τα γλυκά τα λόγια;

Αν αρρωστήσεις... ποιος θαρθεί στην ξενιτιά σιμά σου,
να σε ρωτά τον πόνο σου... τα γιατρικά να δίνει;
στο έρμο σου προσκέφαλο... να ξενυχτάει μαζί σου;
Κι αν έρθει μερ’ αγλύκαντη στα ξένα να πεθάνεις,
ποιος θα βρεθεί στο πλάι σου.. τα μάτια να σου κλείσει;
Ποιος θα σου λούσει το κορμί... ποιος θα σε σαβανώσει;
Στο λειψανό σου ποιος θαρθεί.. λουλουδια να σε ράνει;
Και ποιος με πόνο θα ριχτεί... στο νεκροκρεββατό σου
για να σε κλάψει; Ποιος θα ειπεί... για σένα μοιρολόγι;
Αχ! πως τους θάφτουν, νάξερες,...

και πως τους παν τους ξένους!..
Χωρίς λιβάνι και κηρί... χωρίς παπά και ψάλτη!

Ανάθεμά σε, ξενιτιά... με τα φαρμάκια πόχεις!..

Πού να τον πω τον πόνο μου... πού να τον απορίξω;
Να τον ειπώ στα τρίστρατα... τον παίρνουν οι διαβάτες,
να τον αφήσω στα κλαριά...

 τον παίρνουν τ’ αγριοπούλια!..
Κι αν κλάψω... τα φαρμακερά τα δάκρια πού να πέσουν;
Αν πέσουνε στη μαύρη γη... χορτάρι δεν φυτρώνει,
αν πέσουνε στον ποταμό... ο ποταμός θα στύψει,
αν πέσουνε στη θάλασσα....

 πνίγουνται τα καράβια,
κι αν τα βαστάξω στην καρδιά..

 με καίν’ με φαρμακώνουν!
Ανάθεμά σε ξενιτια... με τα φαρμάκια πόχεις!..