Σαρλ Μπωντλαίρ: ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Συχνά... για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί

ά λ μ π α τ ρ ο ς πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,

που ακολουθούνε σ ύ ν τ ρ ο φ ο ι, το πλοίο, νωχελικοί

καθώς γλιστράει.... στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις... στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν

αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού... αδέξιοι... ντροπιασμένοι,

τ' αποσταμένα τους φτερά.... στα πλάγια παρατούν

να σέρνονται σαν τα κουπιά... που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι.... ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!

Τ' ωραίο πουλί.... τι κωμικό κι αδέξιο... που απομένει!

Ένας τους με την πίπα του... το ράμφος του χτυπά

κι άλλος, χωλαίνοντας... το πώς πετούσε.. παρασταίνει.

Ί δ ι ο ς... με τούτο ο Π ο ι η τ ή ς... τ' αγέρωχο πουλί

που ζει στη μπόρα... κι αψηφά το βέλος του θανάτου,

σαν έρθει εξόριστος στη γη... και στην οχλοβοή

μέσ' στα γιγάντια του φτερά.... χ ά ν ε ι τα βήματά του.

Σαρλ Μπωντλαίρ

μεταφρ. Αλέξανδρος Μπάρας