ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: Στὸ Σταυραητό

ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: Στὸ Σταυραητό

Ἀπὸ μικρὸ κι ἀπ᾿ ἄφαντο πουλάκι... Σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμὶ μὲ τὸν καιρὸ... καὶ δύναμη κι ἀγέρα
κι ἁπλώνεις πῆχες τὰ φτερὰ... καὶ πιθαμὲς τὰ νύχια
καὶ μέσ᾿ στὰ σύγνεφα πετᾶς... μέσ᾿ στὰ βουνὰ ἀνεμίζεις
φωλιάζεις μέσ᾿ στὰ κράκουρα.., συχνομιλᾶς μὲ τἄστρα,
μὲ τὴν βροντὴ ἐρωτεύεσαι.. κι ἀπιδρομᾶς καὶ παίζεις
μὲ τἄγρια ἀστροπέλεκα... καὶ βασιλιᾶ σὲ κράζουν
τοῦ κάμπου τὰ πετούμενα... καὶ τοῦ βουνοῦ οἱ πετρίτες.

Ἔτσι ἐγεννήθηκε μικρὸς... κι ὁ πόθος μου στὰ στήθη,
κι ἀπ᾿ ἄφαντο κι ἀπ᾿ ἄπλερο πουλάκι... Σταυραητέ μου,
μεγάλωσε... πῆρε φτερά.. πῆρε κορμὶ καὶ νύχια
καὶ μοῦ ματώνει τὴν καρδιά... τὰ σωθικά μου σκίζει
κι ἔγινε τώρα ὁ πόθος μου ἀητός... στοιχειὸ καὶ δράκος
κι ἐφώλιασε βαθιὰ - βαθιὰ... μέσ᾿ στ᾿ ἄσαρκο κορμί μου
καὶ τρώει κρυφὰ τὰ σπλάγχνα μου... 

κουφοβοσκάει τὴν νιότη.

Μπεζέρισα νὰ περπατῶ... στοῦ κάμπου τὰ λιοβόρια.
Θ έ λ ω.. τ᾿ ἀψήλου ν᾿ ἀνεβῶ... ν᾿ ἀράξω θ έ λ ω, ἀητέ μου,
μέσ᾿ στὴν παλιά μου κατοικιά... στὴν πρώτη τὴ φωλιά μου,
Θ έ λ ω.. ν᾿ ἀράξω στὰ βουνά... θ έ λ ω νὰ ζάω μ᾿ ἐσένα.
Θ έ λ ω.. τ᾿ ἀνήμερο καπρί... τ᾿ ἀρκούδι, τὸ πλατόνι,
καθημερνή μου κι ἀκριβὴ... νὰ τἄχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αὐγή... θ έ λ ω.. τὸ κρύο τ᾿ ἀγέρι
νἄρχεται ἀπὸ τὴν λαγκαδι..., σὰν μάνα.. σὰν ἀδέρφι..
νὰ μοῦ χαϊδεύει τὰ μαλλιὰ... καὶ τ᾿ ἀνοιχτά μου στήθη.

Θ έ λ ω.. ἡ βρυσούλα, ἡ ρεματιά... 

παλιὲς γλυκές μου ἀγάπες
νὰ μοῦ προσφέρνουν γιατρικὸ... τ᾿ ἀθάνατα νερά τους.
Θ έ λ ω.. τοῦ λόγγου τὰ πουλιὰ... μὲ τὸν κελαϊδισμό τους
νὰ μὲ κοιμίζουν τὸ βραδύ, νὰ μὲ ξυπνοῦν τὸ τάχυ.
Καὶ θ έ λ ω.. νἄχω στρῶμα μου, 

νἄχω καὶ σκέπασμά μου
τὸ καλοκαίρι τὰ κλαδιὰ καὶ τὸν χειμώ᾿ τὰ χιόνια.

Κλωνάρια ἀπ᾿ ἀγριοπρίναρα... φουρκάλες ἀπὸ ἐλάτια
θ έ λ ω.. νὰ στρώνω στοιβανιὲς 

κι ἀπάνου... νὰ πλαγιάζω,
ν᾿ ἀκούω τὸν ἦχο τῆς βροχῆς... καὶ νὰ γλυκοκοιμιέμαι.

Ἀπὸ ἡμερόδεντρον ἀητέ, θ έ λ ω... νὰ τρώω βαλάνια,
θ έ λ ω.. νὰ τρώω τυρὶ ἀλαφιοῦ καὶ γάλα ἀπ᾿ ἄγριο γίδι.
Θ έ λ ω.. ν᾿ ἀκούω τριγύρω μου 

πεῦκα κι ὀξιὲς νὰ σκούζουν,
θ έ λ ω.. νὰ περπατῶ γκρεμούς, ῥαϊδιά, ψηλὰ στεφάνια,
θ έ λ ω.. κρεμάμενα νερὰ δεξιὰ ζερβιὰ νὰ βλέπω.
Θ έ λ ω... ν᾿ ἀκούω τὰ νύχια σου.. 

νὰ τὰ τροχᾶς στὰ βράχια,
ν᾿ ἀκούω τὴν ἄγρια σου κραυγή..

 τὸν ἴσκιο σου νὰ βλέπω.
Θ έ λ ω... μὰ δὲν ἔχω φτερά... δὲν ἔχω κλαπατάρια,
καὶ τυραννιέμαι, καὶ πονῶ, καὶ... σβυιέμαι νύχτα μέρα.

Παρακαλῶ σε, Σ τ α υ ρ α η τ έ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου...

 καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά... τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!