Πέτρωσε το δάσος...
φοβήθηκε την αγκαλιά της λάβας,
μα πριν πετρώσει έκλαψε,
για την καμμένη Γη...
και... το δάκρυ... μαργαριτάρι
που φώλιασε δειλά δειλά
στην κρύα αγκαλιά του κοχυλιού
θαμμένο... μες στην άμμο.
Πέτρωσε το δάσος...
σαν αντίκρισε της Μέδουσας το βλέμμα,
ηχώ... το βήμα του Περσέα
μες στο λυκόφως της μέρας.
Βελλεροφόντης ο έρωτας... κουτσός
νίκησε ύπουλα... την χίμαιρα,
μα... η περιέργεια τον αποπλάνησε,
έχασε για πάντα, τον κλεμμένο Πήγασο
έσπασαν... τα φτερά της έμπνευσης..
στο πετρωμένο δάσος... ψάχνει για ζωή.
...μα όλα τριγύρω... σιωπή.
Φοβήθηκαν το δάκρυ!
Lunapiena - Β. Χαντζαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena