Ο. ΕΛΥΤΗΣ - O. ELYTIS

Μ' ΑΚΟΥΣ Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω νά μπαίνω σάν Πανσέληνος από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σου μές στ’αχανή σεντόνια. Nά μαδάω γιασεμιά

κι έχω τή δύναμη αποκοιμισμένη,

νά φυσώ νά σέ πηγαίνω

μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, "μ’ακούς"

Ο. Ελύτης

..................................

Cosi parlo per Te e per Me..

è perchè Ti amo che ho saputo

arrivare all'Amore da ovunque

come la Lunapiena,

cercando il tuo piedino

nell'immensità delle lensuola,

per spelare gli gelsomini, si addormenta la mia forza, per portarti con il mio respiro sui passaggi della Luna e tra le nascoste gallerie del mare. E' ancora presto in questo mondo, "ascoltami" O. Elytis (trad. Lunapiena)

Νίκος Γκάτσος - NIKOS GATSOS

Mάνα μου Ελλάς

Δεν έχω σπίτι πίσω για να ρθω

ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ

δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά

να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια

εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια

και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς

που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα

είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα

και στο παζάρι με πήρες γύφτισα μαϊμού.

Ελλάδα! Ελλάδα μάνα του καημού Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη και στις αρενες του κόσμου μάνα μου Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς. Νίκος Γκάτσος

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ - NIKOS GATSOS

ΚΕΜΑΛ ........ Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ

ενός νεαρού πρίγκηπα, της ανατολής

απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ

και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό

ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό

στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά

πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική

αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί

τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή

κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά

ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά

απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό

κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά

και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά

μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί

πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί

πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά

μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ

που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα... Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας

Άλλες ερμηνείες: Αλκίνοος Ιωαννίδης

ΑΡΛΕΤΑ - ARLETA

ΣΤΟ ΜΠΑΡ "ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ" Arleta - Bar (Το Ναυάγιο)

Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο» Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο Καθότανε στο διπλανό σκαμπό Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό. Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό Μου είπε τέκνον κάνεις μέγα λάθος Εδώ είν’ ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους Και μου ‘πε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους Αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις Ε, κι αν προλάβεις ας μετανοήσεις.... Προχτές αργά στο μπαρ «το ναυάγιο» Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο Καθότανε στο διπλανό σκαμπό Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό Καθότανε στο διπλανό σκαμπό Στο τέλος πλήρωσε και τον λογαριασμό. ΑΡΛΕΤΑ

RICORDATI... ΘΥΜΗΣΟΥ...

Ricordati di amare la vita ΘΥΜΗΣΟΥ Ν'ΑΓΑΠΑΣ ΤΗ ΖΩΗ Το παράδοξο των καιρών μας είναι ότι έχουμε όλο και πιό πολλά πελώρια κτήρια, μα ηθική πιό χαμηλή Λεωφοριόδρομους πιό φαρδείς μα πιό στενούς ορίζοντες στη σκέψη. Ξοδεύουμε περισσότερο, αλλά έχουμε λιγότερα. Αγοράζουμε περισσότερα, μα απολαυμάνουμε λιγότερα. Έχουμε σπίτια πιό μεγάλα και οικογένειες μικρότερες, έχουμε μεγαλύτερη άνεση, μα όλο και λιγότερο χρόνο. Έχουμε μεγαλύτερη εκπαίδευση, μα λιγότερη καλή διαθεση, περισσότερες γνώσεις, μα μικρότερη φρόνηση, περισσότερους ειδικούς αλλά και περισσότερα προβλήματα, περισσότερα φάρμακα, μα λιγότερη υγεία. Πίνουμε και καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε χωρίς συλλογισμό γελάμε ελάχιστα, οδηγούμε με βιασύνη, θυμώνουμε εύκολα, μένουμε άγρυπνοι τα βράδια, και ξυπνάμε κουρασμένοι. Βλέπουμε πολύ τηλεώραση, μα σπάνια προσευχόμαστε. Πολλαπλασιάσαμε τις ιδιοκτησίες μας, αλλά ελαχιστοποιήσαμε τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε όλο και πιό λίγο, και όλο και συχνότερα μισούμε. Μάθαμε πως να κερδίζουμε τα προς το ζήν, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε. Καταφέραμε να αυξήσουμε το μέσο όρο της ζωής, αλλά δεν προσθέσαμε σταλιά ζωή στα χρόνια μας. Πήγαμε και γυρίσαμε απ' τη Σελήνη μα δεν καταφέρνουμε να διασχίσουμε το δρόμο για να συναντήσουμε το γείτονά μας. Καταφέραμε να κατακτήσουμε το σύμπαν, αλλά καθόλου τον εαυτό μας. Φτιάξαμε πράγματα μεγάλα αλλά όχι και καλύτερα. Καταφέρνουμε να καθαρίζουμε την ατμόσφαιρα του χώρου μας, αλλά μολύναμε την ψυχή μας. Δαμάσαμε το "Ατομο" αλλά όχι τις προκαταλήψεις. Γράφουμε περισσότερο, μα μαθαίνουμε λιγότερο. Κάνουμε σχέδια μεγάλα, μα πραγματοποιούμε ελάχιστα. Μάθαμε καλά την βιασύνη, μα καθόλου την αναμονή. Φτίαχνουμε μεγαλύτερα κομπιούτερ για να χωρέσουν πιό πολλά δεδομένα και να παράγουμε περισσότερα αντίγραφα, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο. Ζούμε στην εποχή των fast food (της έτοιμης τροφής) και της αργής πέψης.... μεγάλοι άνθρωποι, ανώριμοι χαρακτήρες, πλούσια κέρδη και φτωχές σχέσεις. Ζούμε σε εποχές διπλών εισοδημάτων και πολλών διαζυγίων, όμορφα σπίτια, με διαλυμένες οικογένειες. Ζούμε σε εποχές των γρήγορων ταξιδιών, με παιδικές πάνες της μιας χρήσης, με χαμένη ηθική και σχέσεις μιας βραδιάς, με υπέρβαρα σώματα και με χάπια, πού σε κάνουν να νοιώθεις ικανός για όλα, από την απόλαυση ως την ηρεμία, ώς και το θάνατο. Είναι η εποχή που βρίσκεις πάμπολλα πράγματα στη βετρίνα και τίποτα στην αποθήκη. Μια εποχή που η τεχνολογία μπορεί να σου φέρει αυτό το γράμμα, που μπορεί να επιλέξεις να μοιραστείς το περιεχόμενο τουν με άλλους ή να το σβήσεις. Θυμήσου όμως να ξοδεύεις το χρόνο σου με τους αγαπημένους σου σήμερα, γιατί δεν θα είναι μαζί σου για πάντα. Θυμήσου να πείς μια λέξη γλυκειά στο παιδί που σε κοιτά με υποταγή, γιατί γρήγορα θα μεγαλώσει και θα φύγει απο κοντά σου. Θυμήσου να δώσεις μια θερμή αγκαλιά σ'αυτόν που βρίσκεται στο πλευρό σου, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός πλούτος που μπορείς να μοιραστείς με την καρδιά, και δεν σου κοστίζει τίποτα. Θυμήσου να πείς "σας Αγαπώ" στούς αγαπημένους σου μα πάνω απ' όλα σκέψου το. Ένα φιλί και μια αγκαλιά μπορούν να γιατρέψουν πληγές που βρίσκονται βαθειά στη ψυχή. Θυμήσου να σφίξεις τα χέρια και να χαρείς αυτές τις στιγμές, γιατί μια μέρα κι αυτός ο άνθρωπος, ίσως να μην είναι πιά κοντά σου. Πρόσφερε χρόνο στην Αγάπη, δώσε χρόνο στην συζήτηση και χάρησε χρόνο για να μοιραστείς τις πολύτιμες σκέψεις του μυαλού σου. George Carlin Trad. Lunapiena

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ - K. KAVAFIS

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία· γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε· πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε....... Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Termopylae

Onore a quelli che nella loro vita hanno giurato di custodire Termopylae. e non muoversi mai dal dovere con Giustizia ed isonomia in tutte le loro azioni ma anche con pietà e compassione, generosi quando sono ricchi ma anche quando son poveri, nel loro picolo sono generosi, soccorrendo al possibile; sempre sinceri nella loro parola senza però odio per chi mente. Grande onore gli è dovuto quando prevendono (e molti provvedono) che Efialte si appare alla fine, e i Midi alla fine passerano. Konstantinos Kavafis Trad. da Lunapiena

Il VIAGGIO di ODYSSEUS - Το Ταξίδι του Οδυσσέα

Il Viaggio d'Ulisse

"L'uomo ricco d'astuzie raccontami, o Musa, che a lungo errò dopo ch'ebbe distrutto la rocca sacra di Troia; di molti uomini le città vide e conobbe la mente, molti dolori patì in cuore sul mare, lottando per la sua vita e per il ritorno dei suoi" Odissea, I, 1-5

CAPRE DIEM

Carpe diem.... ΑΔΡΑΞΕ τη ΜΕΡΑ...... Cogli l'Attimo: Αρπαξε τη Στιγμή ..................................... Tu non chiedere mai,

che non è dato, o Leucòno

e, di sapere quale a me, quale a te sia stato imposto dagli dei:

rinuncia ai calcoli

delle tavole babilonesi.

Meglio, quel che verrà, prender così com'è.

Se molti inverni Giove ci darà:

o sia l'ultimo, al contrario,

questo che spumeggiante flagella il Tirreno

contro le scogliere a infrangersi:

metti saggezza, mentre mesci vino,

le tue speranze regola giorno per giorno.

Mentre parliamo, l'ora è già scorsa rapida.

Afferra l'oggi, e non illuderti del domani.

ORAZIO

ΠΟΙΗΣΗ του PRIMO LEVI

SE QUESTO E' UN UOMO

(Αν Αυτός είναι ένας άνθρωπος)

Voi che vivete sicuri

Εσείς που ζήτε σύγουροι

Nelle vostre tiepide case;

Στα ζεστά σας σπίτια

Voi che trovate tornando la sera,

Εσείς που βρίσκετε γυρίζοντας το βράδυ,

Il cibo caldo e visi amici:

ζεστό φαί και πρόσωπα φιλικά

Considerate se questo è un uomo

Αναλογιστείτε για λίγο,

αν είναι ένας Άνθρωπος Αυτός.

Che lavora nel fango

Αυτός που δουλεύει στο βόθρο

Che non conosce la pace

Αυτός που δεν γνώρισε την Ειρήνη

Che lotta per mezzo pane

Αυτός που παλλεύει για μια μπουκιά ψωμί

Che muore per un sì e per un no

Αυτός που πεθαίνει για ένα Ναι ή ένα Οχι

Considerate se questa è una donna,

Αναλογιστείται αν Αυτή είναι μια γυναίκα

Senza capelli e senza nome

Χωρίς μαλλιά και δίχως όνομα

Senza più forza di ricordare

Δίχως τη δύναμη να θυμηθεί

Vuoti gli occhi e freddo il grembo

με κενό το βλέμμα και παγωμένη τη μήτρα

Come una rana d'inverno:

Σαν ένας βάτραχος μες στο χειμώνα

Meditate che questo è stato:

Σκεφτείτε ότι αυτό έχει γίνει:

Vi comando queste parole,

Σας συνιστώ αυτά τα λόγια,

Scolpitele nel vostro cuore

Σκαλίστε τα μεσ' τη καρδιά σας

Stando in casa, andando per via,

Στο σπίτι ή στο δρόμο,

Coricandovi, alzandovi;

Νύχτα ή Μέρα

Ripetetele ai vostri figli:

Πείτε τα στα παιδιά σας:

O vi si sfaccia la casa,

είτε σας διώχνουν απ'το σπίτι,

La malattia vi impedisca,

είτε σας εμποδίζει η αρρώστια

I vostri cari torcano il viso da voi.

είτε οι αγαπημένοι σας στρέφουν αλλού το πρόσωπό τους.

PRIMO LEVI

PRIMO LEVI

Non cercare messaggi

“Prego il lettore di non andare

in cerca di messaggi.

E’ un termine che detesto

perché mi mette in crisi,

perché mi pone indosso

panni che non sono miei,

che anzi appartengono

ad un tipo umano di cui diffido:

il profeta, il vate, il veggente”

“Sono la peste dei nostri giorni, i profeti.

O forse sono la peste di sempre”.

PRIMO LEVI

27 ΓΕΝΑΡΗ - ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ για το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

27 ΓΕΝΑΡΗ - ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

για το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Φέτος, η επέτειος συμπίπτει με την εξηκοστή επέτειο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου!

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Γκι Μουν, εξέδωσε σχετική ανακοίνωση, που μεταξύ άλλων είπε:

"Τιμούμε σήμερα την τρίτη Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Την Ημέρα αυτή εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους επιζώντες του Ολοκαυτώματος και στις οικογένειες των θυμάτων παντού στον κόσμο. Σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ή ότι πρόκειται για μια υπερβολή, απαντάμε με την αποφασιστικότητά μας να τιμήσουμε τη μνήμη κάθε αθώου άνδρα, γυναίκας ή παιδιού που δολοφονήθηκε από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους.

Θρηνούμε τη μεθοδευμένη γενοκτονία του ενός τρίτου του εβραϊκού λαού και των άλλων μειονοτήτων, γενοκτονία, που στέρησε την ανθρωπότητα από την ανεκτίμητη προσφορά τους".

"Ωστόσο, δεν αρκεί να θυμόμαστε, να τιμούμε και να πενθούμε τους νεκρούς. Όπως ήδη πράττουμε, πρέπει ακόμη να εκπαιδεύσουμε, να γαλουχήσουμε και να νοιαστούμε για τους ζωντανούς. Πρέπει να ενισχύσουμε στα παιδιά μας το αίσθημα της ευθύνης ώστε να μπορέσουν να οικοδομήσουν κοινωνίες που σέβονται και προωθούν τα δικαιώματα όλων των πολιτών. Πρέπει να ενσταλάξουμε στους νέους το σεβασμό της διαφορετικότητας, πριν η μισαλλοδοξία βρει την ευκαιρία να ριζώσει. Πρέπει να τους δώσουμε το κουράγιο και τα εφόδια που χρειάζονται προκειμένου να κάνουν τις σωστές επιλογές και να δράσουν όταν εμφανισθεί το κακό"

"Σήμερα, υπενθυμίζουμε σε όλους τους ανθρώπους αυτά τα δικαιώματα. Θυμόμαστε εκείνους των οποίων τα δικαιώματα παραβιάστηκαν με βάναυσο τρόπο στο 'Αουσβιτς και αλλού, όπως και στις γενοκτονίες και φρικαλεότητες που έγιναν από τότε. Δίνουμε την υπόσχεση ότι θα κάνουμε πράξη το μάθημα που πήραμε από το Ολοκαύτωμα τόσο στη δική μας ζωή όσο και στη ζωή των επόμενων γενεών. Τη φετινή Διεθνή Ημέρα Μνήμης, ας αφοσιωθούμε ξανά σε αυτή την αποστολή".

(από το διαδύκτιο)

Thomas Sterns Eliot

Τόμας Στερνς Έλιοτ Εκεί ψηλά στην κορυφή της σύγχρονης Ποίησης, συναντάμαι το μέγεθος της σκέψης και του στοχασμού, το βάθος του πνεύματος και το μεγαλείο της ψυχής, του πιό Μεγάλου Ποιητή της σύγχρονης Λογοτεχνίας. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, άκουσα με ανατριχίλα την φωνή του Ποιητή... να απαγγέλει το αριστούργημά του: την "Ερημη Χώρα" με βαθειά ευγνωμοσύνη στο "YouTube" την μεταφέρω για όσους επισκεφτούν ετούτη την σελίδα.....

The Waste Land - T.S. E...

Το 1917 ο Τ. Σ. Ελιοτ έγραψε: "Το Ερωτικό τραγούδι" ακούστε το:

The Love Song of J. Alf... μια ακόμα καταπληκτική απαγγελία του "Ερωτικού τραγουδιού" T S Eliot

(από το YouTube)

Λόγια Καρδιάς - Parole del Cuore

Ma Tu.... che ne sai?

E' grigio stasera il cielo, nuvole di rabbia, orgoglio ferito e un fiume di lacrime, la tempesta e' durata a lungo.. tuoni e fulmini di vendetta, si è nascosto nel buio il Sole. Confusione nella grande città, il traffico caotico e senza semafori, gente in cerca di via d'uscita. Ti senti perduto... tra la folla. Ma Tu... che ne sai_ dei disastri che vengono al mondo, della Terra che trema, osservando: il fuoco degli armi della guerra, la madre che abbraccia per l'ultima volta,

il corpo del suo figlio morente,

il sangue che scorre

nelle radici dell'albero di Liberta', il giorno che regna il terrore di una Vita senza dignità. Ma Tu... che ne sai? non si puo' andare oltre l' orizzonte il nostro sguardo dell' egoismo, l'affammato non può mai capire il dolore del suo prossimo. La tempesta e' durata a lungo, confusione nella grande citta', solo la radio accesa chiama, il morale che dorme nel buio, di quell'indifferenza mortale. Lunapiena

To KYMA - Le ONDE

Ο Βράχος και το Κύμα

«Mέριασε, βράχε, να διαβώ,» το κύμ’ ανδρειωμένο

λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο. «Mέριασε! Mες στα στήθη μου, που ’σαν νεκρά και κρύα, μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία. Aφρούς δεν έχω γι’ άρματα, κούφια βοή γι’ αντάρα, έχω ποτάμι αίματα, μ’ εθέριεψε η κατάρα του κόσμου που βαρέθηκε, του κόσμου που ’πε τώρα, βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου ώρα.

Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο, και σόγλειφα και σόπλενα τα πόδια δουλωμένο, περήφανα μ’ εκοίταζες κ’ εφώναζες του κόσμου

να ιδεί την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.

Kι αντίς εγώ, κρυφά κρυφά, εκεί που σ’ εφιλούσα, μέρα και νύχτα σ’ έσκαφτα, τη σάρκα σου εδαγκούσα, και την πληγή που σ’ άνοιγα, το λάκκο πού ’θε’ κάμω, με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο. Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη· τα θέμελά σου τα ’φαγα, σ’ έκαμα κουφολίθι.

Mέριασε, βράχε, να διαβώ. Tου δούλου το ποδάρι θα σε πατήσει στο λαιμό... Eξύπνησα λιοντάρι!...» (Α. Βαλαωρίτη)

ΨΩΜΙ και ΤΡΑΓΟΥΔΙ....

me aeroplana kai vaporia <<<

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι όμως εσύ δε μας ακούς. Δε μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές μεσ' στις υπόγειες στοές, ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές. Ο πατέρας μου, ο Μπάτης ήρθε απ' τη Σμύρνη το εικοσιδυό κι έζησε πενήντα χρόνια σ' ένα κατώι μυστικό. Σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή. Χτες το βράδυ είδα ένα φίλο σαν ξωτικό να τριγυρνά πάνω στη μοτοσικλέτα και πίσω τρέχανε σκυλιά Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα βάλε στα ρούχα σου φωτιά βάλε στα όργανα φωτιά να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά. Διονύσης Σαβόπουλος

FRANCO BATTIATO

FRANCO BATTIATO

Compositore forbito, cantautore-filosofo, nobile ma mai snob, Franco Battiato ha saputo meglio di tutti coniugare l'anima piu' avanguardistica e quella piu' popolare della musica italiana. Spaziando dalla classica al pop, dalla world-music all'hard-rock. .........................

Κομψός μουσικοσυνθέτης, ευγενής, μα καθόλου σνόμπ, ο Φρανκο Μπαττιάτο κατάφερε περισσότερο απ'όλους, να συνδέσει το πρωτοπορειακό πνεύμα της ιταλικής μουσικής με την πιό λαική ψυχή. Ασχολήθηκε με όλα τα είδη μουσικής, από την κλασική μέχρι την ποπ, από την μουσική του κόσμου μέχρι την σκληρή ροκ. Στιχουργός και τραγουδιστής, με την ζεστή και καθαρή φωνή του αγγίζει την καρδιά προβληματίζοντας την σκέψη. Lunapiena

Ομίχλη - Nebbia

PFM (Premiata Forneria Marconi) - Impressioni Di Settembre

"Quante gocce di rugiada intorno a me

cerco il sole, ma non c'è.

Dorme ancora la campagna, forse no,

è sveglia, mi guarda, non so.

Già l'odor di terra, odor di grano

sale adagio verso me,

e la vita nel mio petto batte piano,

respiro la nebbia, penso a te.

Quanto verde tutto intorno, e ancor più in là

sembra quasi un mare d'erba,

e leggero il mio pensiero vola e va

ho quasi paura che si perda...

Un cavallo tende il collo verso il prato

resta fermo come me.

Faccio un passo, lui mi vede, è già fuggito

respiro la nebbia, penso a te.

No, cosa sono adesso non lo so,

sono un uomo, un uomo in cerca di se stesso.

No, cosa sono adesso non lo so,

sono solo, solo il suono del mio passo.

e intanto il sole tra la nebbia filtra già

il giorno come sempre sarà"

Il grande successo della banda Italiana Premiata Forneria Marconi (1972) interpretato da Franco Battiato

e 2002: Franco Battiato "Impressioni di Settembre" LIVE 2002

W. Shakespeare, canta l'Amore

Chi mai crederebbe in futuro ai miei versi ................................. Chi mai crederebbe in futuro ai miei versi se fossero ricolmi dei tuoi eccelsi pregi? Eppure, lo sa il cielo, non sono che tomba che la tua vita celano, e solo metà dei tuoi tesori additano. Potessi io ritrarre la bellezza dei tuoi occhie in nuovi versi e numerare le tue grazie, l'età futura direbbe: "Sono menzogne di poeta, mai sì celesti tratti toccarono volti umani". E i miei scritti, ingialliti dal passare del tempo, sarebbero dileggiati come farneticare di rimbambito, e le meritate lodi come eccessi di fantasia, rime esagerate di vecchia cantilena. Ma se un tuo bimbo allora vivesse, tu due volte vivresti: in lui e nel mio canto. ........................... W. Shakespeare (1564- 1623)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ - La STORIA

La storia siamo noi

La storia siamo noi,

nessuno si senta offeso,

siamo noi questo prato di aghi sotto il cielo.

La storia siamo noi, attenzione,

nessuno si senta escluso.

La storia siamo noi, siamo noi queste onde nel mare,

questo rumore che rompe il silenzio,

questo silenzio così duro da masticare.

E poi ti dicono "Tutti sono uguali,

tutti rubano alla stessa maniera

"ma è solo un modo per convincerti

a restare chiuso dentro casa quando viene la sera.

Però la storia non si ferma davvero

davanti a un portone,

la storia entra dentro le stanze, le brucia,

la storia dà torto e dà ragione.

La storia siamo noi, siamo noi che scriviamo le lettere,

siamo noi che abbiamo tutto da vincere,

tutto da perdere.

E poi la gente, perchè è la gente che fa la storia

quando si tratta di scegliere e di andare,

te la ritrovi tutta con gli occhi aperti,

che sanno benissimo cosa fare:

quelli che hanno letto milioni di libri

e quelli che non sanno nemmeno parlare.

Ed è per questo che la storia dà i brividi,

perchè nessuno la può fermare.

La storia siamo noi, siamo noi padri e figli,

siamo noi, bella ciao, che partiamo.

La storia non ha nascondigli,

la storia non passa la mano.

La storia siamo noi,

siamo noi questo piatto di grano.

Francesco De Gregori

Album: Schacchi e Tarocchi

Η ΝΥΧΤΑ - La NOTTE

"La notte"

In principio non c'era la notte.

Non si conosceva la notte.

C'era soltanto la luce ed era così intensa, ai tropici pareva di andare

per ere di azzurro, di vermiglio, di verde.

Era così forte la luce che pareva di fluttuare nei colori nelle piante.

Quel che non aveva parola si parlava si parlavano gli alberi e pensavano coi fiori. Nessuno conosceva il nero soltanto esistevano i colori che emanavano luce, che distribuivano energia-pensiero. Ma non si dormiva, l'uomo non conosceva stanchezza, ma non sapeva la dolcezza del riposo il silenzio e la musica perché la musica nacque con la conoscenza dei primi ritmi e con la notte nacque il primo canto. Márcia Theóphilo - 1979 dal libro "Io canto l'Amazzonia"

ΑΛΚΥΟΝΗ - ALKYONE

ΑΛΚΥΟΝΗ το ψαροπούλι

μικρό, όμορφο μοναχικό πουλί με φτερά γαλαζοπράσινα, που ζεί στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Τρέφεται με ψάρια και άλλα μικρά ζωα ή έντομα της θάλασσας. Καταφέρνει να μένει ακίνητο στον αέρα ώσπου να εντοπίσει το θήραμά του και να το συλλαβει σε βραχύτατο χρόνο (2-3 δευτερόλεπτα).

Κατα την Ελληνική Μυθολογία η ΑΛΚΥΟΝΗ ήταν η κόρη πανέμορφη κόρη του Αίολου, του θεού των Ανέμων, που παντρεύτηκε το Κήυκο, βασιλά της Θράκης. Ποτέ η γή δεν φιλοξένησε πιό ευτυχισμένο ζευγάρι. Η ζωή τους ήταν ένα όνειρο ειρήνης, ηρεμίας και ευτυχίας. Η Αλκυόνη θεωρούσε τον συζυγό της σαν τον πιό όμορφο, τον πιό δίκαιο, τον πιό καλό άνθρωπο στη γή και τον προσφώνησε θεό....... Ο Δίας θύμωσε πολύ με αυτή την ασέβεια και θέλησε να τους τιμωρίσει... έτσι.......

.....μια μέρα έμφανίστηκε στην περιοχή ένας λύκος που απειλούσε να καταστρέψει τα πάντα. Ο Κήυκος αποφάσισε να ζητήσει την βοήθεια της Πυθίας για ν'αντιμετωπίσουν τον άγριο λύκο. Η Αλκυόνη ζήτησε να τον συνοδεύσει μα αυτός αρνήθηκε, γιατί δεν ήθελε να την διακινδυνεύσει μαζί του. Ο καιρός περνούσε μα ο Κήυκος δεν επέστρεφε. Η Αλκυόνη τον περίμενε με αγωνία. Τα όνειρά της τις νύχτες ήταν εφιαλτικά και τις μέρες τον περίμενε στα βράχια της θάλασσας. Μια μέρα που η τρικυμία ήταν φοβερή φαίνεται απο μακρυά το καράβι του Κήυκου, όπως ακριβώς το είχε ονειρευτεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ρίχνεται στη τρικυμιώδη θάλασσα να τον σώσει, με κίνδυνο της ζωής της. Οι θεοί θαυμάζοντας την αγάπη τους αποφάσισαν να τους μεταμορφώσουν σε πανέμορφα πουλιά για να σωθούν από την τρικυμία. Και κάθε χειμώνα, στα μέσα του Γενάρη, που γεννούν τα πουλιά τους, οι πρώτες μέρες γίνονται ηλιόλουστες και ζεστές, που έκτοτε ονομάστηκαν Αλκυονίδες μέρες......

Lunapiena

MARISA KOCH - ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ

ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ Mariza Kox o Koch

Alcune Persone non puoi che amarli, non ti lasciano altra via che quella del profondo rispetto e la grande stima con un affetto che oltrapassa i sentieri di una semplice ammirazione per quel che loro sono e il sentimento atraversa i limiti della stima diventano le nostre Persone cara...

come fossero dei parenti, dei parenti di spirito... e' cosi fù con Mariza Kox, una Persona unica ed autentica, una Donna di qualita'... una cantante Greca... una vera artista...

Lunapiena

CANTΟ L'AMORE - ΤΡΑΓΟΥΔΩ την ΑΓΑΠΗ

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή η βροχή βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί...... Σαν στάχυα έλυσες

πάνω στους ώμους μου

χρυσά μαλλιά

σαν στάχυ χόρευες

σαν στάχυα αμέτρητα

ήταν τα φιλιά...... Μία η θάλασσα

ένας ο ήλιος της

γλάροι λευκοί

ήλιος και θάλασσα

γλυκό κορίτσι μου

ζεστό πρωί...... Πρωί κι ορθάνοιξα

τα δυο σου πέταλα

μ' ένα φιλί

κι εσύ μου χάρισες

όλη την άνοιξη

σ' ένα κορμί.......

Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη

η αγάπη είναι παντού

στη καρδιά μας στη ματιά μας

τρώει τα χείλη τρώει το νου

Κι όταν θα' χωμε υποφέρει

καλημέρα θα μας πεί

θα μας φύγει θα ξανάρθει

κι όλο πάλι απ' την αρχή...... Χθες ήταν έρωτας

χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή

χθες ήταν θάλασσα

γλάρος που χόρευε με το πρωί.....

Τώρα είν' η σιωπή

τώρα είν' η λησμονιά κι ο χωρισμός

κι όλα τ' αστέρια του

θαρρείς πως έσβησεο ουρανός.......

Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη

η αγάπη είναι παντού

στη καρδιά μας στη ματιά μας

τρώει τα χείλη τρώει το νου.....

Κι όταν θα' χωμε υποφέρει

καλημέρα θα μας πεί

θα μας φύγει θα ξανάρθει

κι όλο πάλι απ' την αρχή!

Διονύσης Σαββόπουλος

GIANNIS POULOPOULOS

To άγαλμα

Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα

στην μικρή την πλατεϊτσα που σε γνώρισα

Κάποιο άγαλμα που μ' είδε με θυμήθηκε

και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε

Και του μίλησα για σένα και για μένανε

και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε.....

Του 'πα για το φέρσιμο σου

και για τα άλλα σου

τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου

Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα

που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα

Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε

μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε........

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μίμης Πλέσσας

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Στο μονοπάτι που δεν πήραμε.....

Χρόνος παρών καί χρόνος παρελθών

Ισως και οι δυό παρόντες

είναι εις χρόνο μέλλοντα

Κι ο μέλλων χρόνος

έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα.

Εάν ο χρόνος όλος είν' αιωνίως παρών

Ολος ο χρόνος είναι αλύτρωτος.

Ο,τι μπορούσε να ήταν είναι αφαίρεση

Μένοντας μιά διαρκής δυνατότητα

Μονάχα σ' έναν κόσμο εικασιών.

Ο,τι μπορούσε νά ήταν και ό,τι έγινε

Στοχεύουν σ' ένα τέλος

που ειναι πάντοτε παρόν .

Πατήματα αντηχούν μέσα στην μνήμη

Κάτω στο μονοπάτι που δεν πήραμε

Κατά την θύρα που ποτέ μας δεν ανοίξαμε

Προς τον ροδόκηπο.

Οι λέξεις μου αντηχούν

Ετσι στο μυαλό σου.

T. S. Eliot