Tάκης Σινόπουλος: καιόμενος

κ α ι ό μ ε ν ο ς
Κοιτάχτε... μπήκε στη φωτιά!
είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.
Ήταν στ’ αλήθεια αυτός 
που απόστρεψε το πρόσωπο, 
όταν του μιλήσαμε.
Και τ ώ ρ α... κ α ί γ ε τ α ι.
Μα... δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί.
Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου 

φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Π ο ι ο ς... είναι τούτος 
που αναλίσκεται... περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο... 
δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή.
Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά... μην την ανακατεύεις,
μου είπαν.
Όμως... ε κ ε ί ν ο ς... 

καίγονταν μονάχος.... Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν
τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν Ή λ ι ο ς....

Στην εποχή μας όπως και
σε περασμένες εποχές
Ά λ λ ο ι... είναι μέσα στη φωτιά
κι άλλοι... χειροκροτούνε.

Ο ποιητής  μ ο ι ρ ά ζ ε τ α ι  στα δυο.
Τάκης Σινόπουλος