Rainer Maria Rilke

«...Εμείς ό μ ω ς χρονοτριβούμε, 

περήφανοι που ανθίζουμε και εισβάλουμε 

στον όψιμο πυρήνα του τελικού καρπού μας
Π ρ ο δ ο μ έ ν ο ι...
Σε ελάχιστους η ορμή της δράσης 

φουντώνει τόσο έντονα
που ήδη περιμένουν και φ λ έ γ ο ν τ α ι 

στα βάθη της καρδιάς τους
Όταν ο πειρασμός της άνθησης, 

σαν απαλή νυχτερινή πνοή
Αγγίζει το νεανικό τους στόμα
Αγγίζει τα βλέφαρα τους:
Μόνο σε  ή ρ ω ε ς... ίσως και σ'αυτούς 

που είναι γραφτό να φύγουν πρόωρα...
Αυτοί... ορμούν  α δ ί σ τ α κ τ ο ι: 

μπροστά κι από το ίδιο το χαμόγελο τους....
Παράξενα κοντά είναι ο ήρωας 

σε όσους πέθαναν νέοι. 

Η διάρκεια... Δεν τον προκαλεί. 

Ανάδειξη του είναι η  ύ π α ρ ξ η.
Αδιάκοπα αποσπάται 

και περνά στον  α σ τ α θ ή  αστερισμό

του  μ ό ν ι μ ο υ  κινδύνου του. 

Εκεί λίγοι θα τον έβρισκαν...»

απόσπασμα από την 6η ελεγεία από τις...
"Ελεγείες του Ντουίνο"