Walt Whitman - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!

Μέσ΄ την ερμιά και μέσ΄ τη νύχτα, δάκρυα,

Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα 

στο λευκό ακρογιάλι

κι η αμμουδιά τα πίνει,

Δάκρυα και μήτ΄ έν΄ άστρο 

που να λάμπει όλα άνελπα και μαύρα,

Δάκρυα που τρέχουν 

απ΄ τα υγρά τα μάτια μιανής μορφής

με σκεπασμένο πρόσωπο·

Ω ποια είν΄ αυτή η σκιά; 

Η οπτασία αυτή 

που κλαίει μέσ’ τα σκοτάδια;

Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, 

είναι κι αυτός σκυφτός στην αμμουδιά;

Κύματα δάκρυα και λυγμοί, αγωνίες

 που μέσα πνίγονται κραυγές τρελές.

Μην είσ΄ εσύ, εσύ τάχα,

 ενσαρκωμένη τρικυμία, που υψώνεσαι έτσι

και περνάς στον όρμο βιαστικά!

Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή, 

με τον αγέρα σου – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!

Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιόπρεπη τη μέρα, 

με το γαλήνιο πρόσωπό σου 

και με την ταχτικιά περπατησά σου

Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει

 και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτον ωκεανόν 

μεταμορφώνεσαι. 

Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!

Ουώλτ Ουίτμαν (1819-1892) 

Αμερικανός Ποιητής
από τη συλλογή "Φύλλα Χλόης" - 1855
Μετάφραση:  Ναπολέων Λαπαθιώτης