ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: Μαγιακόφσκι

ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

Ὡ ρ α ῖ ο ς... ἀπ᾿ τὴ θύελλα τῆς βιομηχανίας
ἀεροπόρος τῶν ἡλιόλουστων ἡμερῶν
μεγάλο δάκρυ
ποὺ κατεβαίνει ὡς τὰ χείλη
γιὰ νὰ καίει τὶς ἀθάνατες Μαρίες
ὁ Β λ α ν τ ι μ ί ρ.
Ἴ σ ω ς... ἔπρεπε πρὶν ἀπ᾿ τὴν ἔνδοξη ταφὴ
νὰ φωτίζεται μὲ προβολεῖς ὁ νεκρός του.
Ἴ σ ω ς... ἀξίζει νὰ τὸν βλέπουμε σὰν καταρράκτη
ἀνάμεσα στὴν ὁρμὴ τ᾿ οὐρανοῦ καὶ στὰ δάση.
Ἴ σ ω ς... ἔπρεπε νὰ διευθύνει κοσμοδρόμια.
Πάντως
μ᾿ ἀρέσει ποὺ ἐπίασε τὴν παλιὰ Ρωσία ἀπ᾿ τὰ μαλλιὰ
καὶ τὴν ἔστειλε στὸ διάβολο
θρυμματίζοντας μία κιθάρα στὸ κεφάλι της.
Μ᾿ ἀρέσει ποὺ... δὲν θὰ πεθάνει π ο τ ὲ
γ ι α τ ί... δὲν ξεχώρισε τὴ συμφορὰ καὶ τὴν ποίηση.
Μ᾿ ἀρέσει... γ ι α τ ὶ στάθηκε στὸ ὕψος του
ὁ Β λ α ν τ ι μ ί ρ.
Α ὐ τ ὸ ς.. εἶναι ποὺ ἔδινε στὸν Κουτούζωφ
τὴ μυστηριώδη δύναμη.
Α ὐ τ ὸ ς... εἶναι ποὺ σκύλιαζε πραγματικὰ
γιὰ τὸ μέλλον. Α ὐ τ ὸ ς
ἔλαμπε στὴν κατάλευκη ὁρμὴ τοῦ Οὐλιάνωφ.
Ἀπ᾿ τὴν ἄγνωστη χαραυγή μας, ἀπ᾿ τὰ σπήλαια,
ἔτσι δείχνουν τὰ πράγματα.
Ἡ ζωὴ θὰ πρέπει... νὰ προσχωρήσει μαζί του
ὁλάκερη καθὼς τὴ χάρισε στὴν καρδιὰ τῶν δικαίων.
Ἡ ζωὴ θὰ χρειαστεῖ.... καὶ πάλι τοὺς χαρταετούς.
Ἀπ᾿ τὸ βαρύ του φέρετρο πετάγονταν
πυροτεχνήματα ψηλὰ στὴ νύχτα
κι ἀπ᾿ τὴ βαθειὰ εἰρήνη τῆς σιωπῆς του
ἔβγαινε ὁ καπνὸς τῆς μέσα μάχης. Ἂς εἶναι λοιπόν…
Ἂς εἶναι κι ὁ Βλαντιμὶρ ἕνα σ ύ μ β ο λ ο
ἀνοιχτὸ στὴν εὐτυχία.
Δὲν ξέρω..., βέβαια, τί εἶναι εὐτυχία.
Γνωρίζω ὅμως τὸν ἀ γ ώ ν α γιὰ δαύτη.
Δὲν ξέρω.... τί κρύβει ὁ ἔρωτας.
Γνωρίζω μονάχα
πὼς εἶναι... οἱ ἑξήντα τέσσερες ἄνεμοι.
Γνωρίζω πὼς εἶναι... ὅλες οἱ ἀνατολὲς τοῦ ἥλιου –
τέτοια τύχη
τέτοια τύχη!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

(Δημοσιεύτηκε στὴν «Ἐπιθεώρηση Τέχνης»,
τ. 146, Φεβρ. 1967, σελ. 133)