Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013
Ο ΧΡΟΝΟΣ... και ο Λόγος
Μη πεις ποτέ..
"Κάθε πέρσι και καλύτερα"
γιατί..."Τα στερνά νικούν τα πρώτα"
αλλά..."Όποιος σκορπάει τον καιρό...
δεν τον ξαναμαζεύει"
να θυμάσαι... "Όσα φέρνει η ώρα,
δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος"
"Ο Χ ρ ό ν ο ς... είναι σαν τον ά ν ε μ ο,
σηκώνει τα ελαφριά και αφήνει τα βαριά."
"Ο Χρόνος είναι χρήμα" λένε κάποιοι
Αλλά εσύ να το θ υ μ ά σ α ι....
"Ο χρόνος είναι δ ω ρ ε ά ν...
αλλά είναι α ν ε κ τ ί μ η τ ο ς.
Δεν είναι κτήμα σου
αλλά.. μ π ο ρ ε ί ς.. να τον χρησιμοποιήσεις.
Δεν μπορείς να τον φυλάξεις
αλλά μ π ο ρ ε ί ς... να τον ξοδέψεις.
Και από τη στιγμή... όμως που τον χάσεις,
δεν μπορείς... να τον πάρεις πίσω.
"Ο Χρόνος είναι...
το μ ό ν ο... κεφάλαιο των ανθρώπων
που η μοναδική τους π ε ρ ι ο υ σ ί α...
είναι η ε υ φ υ ΐ α τους"
"Ο Χρόνος πετάει από πάνω μας
αλλά αφήνει τη σκιά του πίσω."
"Εάν δεν εκτιμήσεις..
την α ξ ί α του εαυτού σου,
δεν θα εκτιμήσεις...
την αξία του χρόνου σου.
Και αν δεν εκτιμήσεις...
την α ξ ί α του χρόνου σου,
δεν θα κάνεις τίποτε μ’ αυτόν"
Για να μη φτάσεις ποτέ να πεις…
"Ξόδευα άσκοπα το χρόνο μου..
και τώρα ο χρόνος... ξοδεύει άσκοπα εμένα"
Π ά ν τ α... είναι ο κατάλληλος χρόνος
για να κάνεις αυτό... που είναι σ ω σ τ ό"
Πλανιόμαστε όταν λέμε.. ότι καιρός περνάει.
Ο καιρός στέκεται.... ε μ ε ί ς περνάμε"
Ο Χρόνος είπαν είναι...
"..η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας"
Γι'αυτό... μη ξεχνάς π ο τ έ...
Τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη σ η μ α σ ί α
από την π α ρ ο ύ σ α στιγμή.
"Μην κοιτάζεις το ρολόι, κάνε ό,τι κάνει.
Π ρ ο χ ώ ρ α.....
"H αδράνεια κάνει να περνούν αργά οι ώρες
και γρήγορα τα χρόνια"
"Η έγνοια της μετριότητας είναι...
πώς θα σκοτώσει τον χρόνο.
Ο σοφός π ρ ο σ π α θ ε ί...
να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο"
"Οι καιροί ου μενετοί" έλεγε Θουκυδίδης,
που σημαίνει...
Οι καιροί.. δηλαδή οι ευκαιρίες που μας δίνονται
... δ ε ν περιμένουν"
"Κ α ι ρ ό ς... επί πάσιν ά ρ ι σ τ ο ς"
απαντάει ο Ποιητής Θέογνις,
που σημαίνει ότι... για όλα τα πράγματα
υπάρχει ο σ ω σ τ ό ς... χρόνος
κι ο άλλος μας Ποιητής ο Γ.Σεφέρης
απαντά χρόνια μετά...
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ
Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾿ ἀ ν θ ί ζ ο υ ν.
Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὰ μάρμαρα νὰ λάμπουν,
νὰ λ ά μ π ο υ ν στὸν ἥλιο
κι ἡ θάλασσα νὰ κυματίζει.
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ,
νὰ σ η κ ω θ ο ῦ μ ε... λίγο ψηλότερα
κι ο Γ. Δροσίνης θα συμπληρώσει...
ΔΕΝ θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σὲ ξ έ ν α αναστυλώματα δεμένο
ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μ ό ν ο ς ν᾿ ἀνεβαίνω..
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013
ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ: Όμορφο που 'ναι..
ΟΜΟΡΦΟ που΄ναι Να Σε Συλλογιέμαι
Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι
μέσα απ' τους θ ο ρ ύ β ο υ ς του θανάτου
και της ν ί κ η ς...
Να συλλογιέμαι ε σ έ ν α ν ε
μέσα απ' τη φυλακή
κι έχοντας περασμένα τα σαράντα
Όμορφο που 'ναι να σε σ υ λ λ ο γ ι έ μ α ι
Να το 'να χέρι σου
σ' ένα ύφασμα γ α λ ά ζ ι ο... ξεχασμένο,
ξεχασμένο
Και να -- να'μαι στα μαλλιά σου
η ραθυμιά.. η π ε ρ ή φ α ν η
της Ινσταμπούλ της γης μου
Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι,
να γράφω λόγια σε σένα,
να σε κοιτάζω πλαγιασμένος
έτσι ανάσκελα μες στο κελί μου
Μια λ έ ξ η... που ΄χες πει
την τάδε μέρα,
στο τάδε μέρος
Όχι η λέξη η ίδια
μα αυτός ο τ ρ ό π ο ς.. που είχε,
που είχε μέσα της
να κλείνει όλο τον κόσμο
Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι
Για σ έ ν α... θα σκαλίσω ακόμα
τόσα πράγματα
Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί,
ένα δαχτυλίδι
Θα υφάνω τρεις οργιές μετάξι
Και ξ α φ ν ι κ ά... πετιέμαι ορθός
τρέχοντας να χουφτώσω
του παραθυριού τα κάγκελα
Και να φ ω ν ά ζ ω... στον γαλάζιο ουρανό
της λ ε υ τ ε ρ ι ά ς,
όλα μου τα τραγούδια
που ΄γραψα.... για σένα
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
^
http://youtu.be/xHybqTaTpLI
^
http://youtu.be/xHybqTaTpLI
Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: Τα Λόγια και τα Χρόνια
Τα λόγια και τα χρόνια... τα χ α μ έ ν α
και τους κ α η μ ο ύ ς... που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά... τα βρήκε α δ ε λ φ ω μ έ ν α
Κι οι ξαφνικές χαρές... που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο... κ ε ρ α υ ν ό ς
κι οι λογισμοί... που μπόρεσα για σένα
Και σου μ ι λ ώ...σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους... κήπους του Θεού
κι όλο θ α ρ ρ ώ.... πως έρχονται τ' αηδόνια
με.... τα χ α μ έ να λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα... παντού
και τ ώ ρ α... μες στο κρύο και στα χιόνια..
Η μοίρα κι ο καιρός... το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό... να ρίξω πετονιά
κι η ν ύ χ τ α χίλια χρόνια... να γυρίσει
στο τέλος της γιορτής... να τραγουδήσει
αυτός... που δεν εγνώρισε γενιά
και του κ α η μ ο ύ... την πόρτα να χτυπήσει
και.... του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα.... να χτυπήσει
Δεν ήτανε ρ ο λ ό ι... σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο... σπιτικό
οι δρόμοι... που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω... σου τα δένω
με τους ανθρώπους... που 'δαν το κακό
και το 'χουν στ' όνομά τους... κεντημένο
Α υ τ ό ς.... που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θ ε ρ ί ζ ε ι... την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά... του δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει.... τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σ η μ ά δ ι... μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον ʼδη... κι απ' τον κόσμο..
Η μοίρα κι ο καιρός... το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό... να ρίξω πετονιά
κι η ν ύ χ τ α χίλια χρόνια... να γυρίσει
στο τέλος της γιορτής... να τραγουδήσει
αυτός... που δεν εγνώρισε γενιά
και του κ α η μ ο ύ... την πόρτα να χτυπήσει
και.... του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα.... να χτυπήσει
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
...με τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη
^
http://youtu.be/gt06vESEZRs
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ: Η διορία του Νέρωνος
Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.
Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως --
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων...
Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ σε ΟΛΟΥΣ σας
το σήμερα.. ξανασυνάντησε το χθες
κι η Ε ι ρ ή ν η.. α γ κ ο μ α χ ά ε ι πληγωμένη,
κι η Λ ε υ τ ε ρ ι ά.. φυλακισμένη α ι μ ο ρ ρ α γ ε ί
βρυχάται το θ ε ρ ι ό.. της εξουσίας,
ρ ο υ φ ά ε ι... το αίμα των παιδιών της για να ζει..
κι ο πόλεμος.. καλά κρατεί στη γη,
παιδιά και ενήλικες.. πεθαίνουν κάθε μέρα
ά λ λ ο ι... απ'του πολέμου την οργή
κι ά λ λ ο ι.. απ'την πείνα.. και τη στέρηση..
Η Νύχτα των Χριστουγέννων πέρασε
Η Νύχτα των Χριστουγέννων πέρασε
σ υ ν ε χ ί ζ ε ι... ο πόνος και το δάκρυ...
η δυστυχία και η εκμετάλλευση.....
..ας κ ρ α τ ή σ ο υ μ ε... αναμμένη
..ας κ ρ α τ ή σ ο υ μ ε... αναμμένη
της Ζωής τη φ λ ό γ α μέσα στην καρδιά....
με μια Ευχή.. μ'ενα χαμόγελο
κι ας π ά ρ ο υ μ ε.. το δικό του καθένας μας
μερίδιο ε υ θ ύ ν η ς... που μας ανήκει..
ν'α ν τ έ ξ ε ι.. η Αξιοπρέπια τ'ανθρώπου.. ζωντανή!
Lunapiena
Lunapiena
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013
Γιώργος Σεφέρης: Τελευταίος Σταθμός
Λ ί γ ε ς οι νύχτες με φεγγάρι... που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων.. που συλλαβίζεις
όπως το φέρνει ο κόπος.. της τελειωμένης μέρας
και β γ ά ζ ε ι ς... άλλα νοήματα και άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το δ ι α β ά σ ε ι ς.
Τώρα που κάθομαι.. άνεργος και λογαριάζω
λ ί γ α φεγγάρια.... απόμειναν στην μνήμη·
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγιάς,
α ρ γ ά στην χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά..
ρίχνοντας κάποτε.. σε ταραγμένους δρόμους
ποταμούς... και μέλη ανθρώπων...
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ...
σε τούτη τη στερνή μας σκάλα..
όπου προσμένουμε..
την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό...
μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής
κι ακούγονται νομίσματα
να πέφτουν στο τραπέζι·
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό,
πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού,
στην άκρη μιας φθινοπωρινής μπόρας,
το φεγγάρι... ξεπέρασε τα σύννεφα,
και γίναν τα σπίτια..
στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σ ι ω π έ ς αγαπημένες... της σελήνης.
Ε ί ν α ι... και αυτός ένας ειρμός της σκέψης,
ένας τρόπος ν' αρχίσεις να μιλάς
για πράγματα που ο μ ο λ ο γ ε ί ς... δύσκολα,
σε ώρες που δεν βαστάς... σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει μ α ν τ ά τ α
από το σπίτι... κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά... και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο,
την Παλαιστίνη τη Συρία,
το κρατίδιο της Κομμαγηνής
πού ‘σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές... γ υ ρ ί ζ ε ι... στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες
που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν
τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ε ρ χ ό μ α σ τ ε... απ' την άμμο της έρημος
απ’ τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψ υ χ έ ς μαραγκιασμένες...
από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα..
σαν το πουλί μες το κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, ν έ μ ε σ η μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες.... δόλο και απάτη,
ή ακόμα ιδιοτέλεια..να καρπωθείς..
το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος...
μες τους πολέμους,
ο ά ν θ ρ ω π ο ς είναι μαλακός...
ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν...
ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν...
στο λαμπύρισμα της μέρας
και π ό δ ι α που θα τρέχανε
στο παραμικρό σ φ ύ ρ ι γ μ α του κέρδους.
Ο ά ν θ ρ ω π ο ς... είναι μαλακός
και διψασμένος σαν το χόρτο,
ά π λ η σ τ ο ς σαν το χόρτο...
ρ ί ζ ε ς... τα νεύρα του κι απλώνουν·
σαν έρθει ο θέρος... προτιμά να σφυρίξουν
τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι·
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φ ω ν ά ζ ο υ ν ε...
για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μ π ε ρ δ ε ύ ο ν τ α ι μες στ' άγαθά τους,
άλλοι ρ η τ ο ρ ε ύ ο υ ν.
Αλλά τα ξόρκια... τα' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο ά ν θ ρ ω π ο ς... είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια.... θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σ κ έ ψ η του πρόσφυγα
τη σ κ έ ψ η του αιχμαλώτου
τη σ κ έ ψ η του ανθρώπου
σαν κ α τ ά ν τ η σ ε..... κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την α λ λ ά ξ ε ι ς.... δεν μπορείς.
Ίσως και να ‘θελε να μείνει...
βασιλιάς α ν θ ρ ω π ο φ ά γ ω ν
ξοδεύοντας... δ υ ν ά μ ε ι ς...
που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους.... αγαπάνθων
ν’ α κ ο ύ ε ι... τα τουμπελέκια
κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί..
με τερατώδεις προσωπίδες.
Ό μ ω ς.... ο τόπος που τον πελεκούν
και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι,
χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
ν ύ χ τ ε ς και.... νύχτες
είτε στο πυρωμένο π λ ο ί ο... που θα βουλιάξει
καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρ ί ζ ω σ α ν...
μες το μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν ε ι κ ό ν ε ς....
ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους....
μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα....
και ξαναφυτρώνουν·
ρ ί χ ν ο υ ν... κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν
δρασκελώντας λ ε ύ γ ε ς... και λεύγες·
ένα π α ρ θ έ ν ο δάσος...
σ κ ο τ ω μ έ ν ω ν φίλων.... το μυαλό μας.
Και σου μ ι λ ώ.... με παραμύθια και παραβολές
ε ί ν α ι... γιατί τ' ακούς γλυκότερα,
κι η φ ρ ί κ η... δεν κουβεντιάζεται
γ ι α τ ί... είναι ζωντανή
γ ι α τ ί.... είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα..... στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων π ό ν ο ς.
Να μιλήσω... για ή ρ ω ε ς... να μιλήσω για ήρωες:
ο Μιχάλης... που έ φ υ γ ε
μ’ ανοιχτές πληγές.... απ’ το νοσοκομείο
ί σ ω ς.... μιλούσε για ήρωες όταν,
τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του...
μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας·
«Στα σ κ ο τ ε ι ν ά... πηγαίνουμε,
στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Οι ή ρ ω ε ς προχωρούν στα σ κ ο τ ε ι ν ά.
Λ ί γ ε ς οι νύχτες με φεγγάρι.... που μ' αρέσουν.
Cava del Tirreni, 5 Οκτωβρίου ‘44
^
http://youtu.be/_9gkegqo47oΓ. ΣΕΦΕΡΗΣ
«Είμαστε ένας λαός, με παλικαρίσια ψυχή,
που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του
σε καιρούς ακμής
και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων.
Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος
μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους
ενός οικουμενικού πανδοχείου,
θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;
που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του
σε καιρούς ακμής
και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων.
Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος
μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους
ενός οικουμενικού πανδοχείου,
θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;
Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;
Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα,
μήτε το γύρισμα προς τα πίσω,
γ υ ρ ε ύ ω... το νου, την ευαισθησία
και το κουράγιο των ανθρώπων
που προχωρούν εμπρός.»
Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα,
μήτε το γύρισμα προς τα πίσω,
γ υ ρ ε ύ ω... το νου, την ευαισθησία
και το κουράγιο των ανθρώπων
που προχωρούν εμπρός.»
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013
ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ: Το πρώτο γιορτινό δέντρο
ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ ή Κότινος ήταν
το αρχαιοελληνικό όνομα της α γ ρ ι ε λ ι ά ς!
Ένας κλάδος Ελιάς.. σ τ ο λ ι σ μ έ ν ο ς..
με τούφες λευκού ερίου (μαλλιού)
και χρωματιστά κόκκινα
δουλεμένα για πλέξιμο μαλλιά,
συμπληρωνοντας καρπούς
και σπιτίσιες γιορτινές κουλούρες (κολλύραι)
ήταν το πρώτο γιορτινό δέντρο..
για τη Γιορτή του Ηλιου και των Ωρών!
"Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο
του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα
του χριστουγεννιάτικου δέντρο και των καλάνδων,
μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του
"Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των":
"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον σ υ μ β ο λ ί ζ ε ι
την αιωνιότητα της ζωής, διότι
δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του.
Περί τούτου, ως εθίμου, ο αείμνηστος
καθηγητής μου Αποστολ. Αρβανιτόπουλος
("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου",
Eφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937)
αναφέρει τα εξής:
"Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων
δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον,
ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς,
αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν.
Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου
"ε ι ρ ε σ ι ώ ν η ς",
και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων,
και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων.
Ήσαν δε η μεν Ι κ ε τ η ρ ί α κλάδος ελαίας,
από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού,
και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν
τον Θεόν ομαδικώς,
δια την α π α λ λ α γ ή ν του τ ό π ο υ....
από δεινού τινός κακού,
π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου.
Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν
άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή
υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής,
για να προβή εις αποκαλύψεις...
εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων."
^
Κάλαντα και Ειρεσιώνη..^
^
http://firiki.pblogs.gr/tags/eiresioni-gr.html
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013
Το ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ - ΜΕΓΙΣΤΗ
Μικρό μου Καστελόριζο και πολυπικραμένο
από τα Δωδεκάνησα... εσύ' σαι ξ α κ ο υ σ μ έ ν ο
^
Καστελλόριζο, ένας μικρός Νησιωτικός παράδεισος
με αμέτρητες ομορφιές και μακραίωνη ιστορία.
Παρά την έλλειψη πηγών, έχει χαρακτηριστεί
«Β ι ο λ ο γ ι κ ό ς Π α ρ ά δ ε ι σ ο ς»,
η οικολογική του ισορροπία παραμένει αδιατάρακτη.
Αρχαιολογικά ευρήματα δηλώνουν ότι το Καστελόριζο
κατοικείται ήδη από τους Νεολιθικούς χρόνους
Στην αρχαιότητα κατοικήθηκε από Πελασγούς και αργότερα
από Δωριείς, ενώ πέρασαν από εδώ Μινωίτες και Μυκηναίοι.
Στη διάρκεια της Μυκηναϊκής και Μινωικής εποχής
θεωρείται ότι είχε καταστεί «εμπορείον» της Κρήτης,
αναπτύσσοντας εμπορικές σχέσεις με τους Μινωίτες.
κι η Ιστορία συνεχίζεται... το Καστελόριζο ζει περιόδους
δόξας... ακμής... καταστροφής... πόνου... κι ανέχειας
"Απ' τα καράβια σου ορφανό 'πόμεινες πια, ν η σ ά κ ι,
φουρτούνες και τορπιλλισμοί... σου τα 'στειλαν στα βύθη,
γι' αυτό σβησμένη είν' η χαρά... στων νησιωτών τα στήθη
κ' η φτώχεια κλει καθημερινά... κι από 'να σου σπιτάκι,
και φεύγει κάθε σπιτικό... με μάτια βουρκωμένα,
για να βρει ζήσης ψίχουλα.... σε περιγιάλια ξένα"
^
από το βιβλίο «ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
