Η Απορία του Τρυποκάρυδου

Η Απορία του Τρυποκάρυδου

Γειά σας... μα ποιοί είστε? Τι είδος κελάηδισμα είναι αυτό!  Μοιάζουν σαν ουρλιαχτά... κραυγές από εκείνα τα άγρια ζώα, που η μαμά μου έλεγε.. άν κάποτε τύχει να τα ακούσω, να φύγω... να πετάξω μακρυά!!!... αλλά η περιέργειά μου είναι πιό δυνατή από τον φόβο μου...

Πού πήγαν τα φ τ ε ρ ά σας?

ωχ! ξέχασα να σας συστηθώ.. είμαι ένα μικρό κοκκινωπό πουλί.. Tο ονομά μου είναι Τρυποκάρυδος, ίσως γιατί μου αρέσει να κρύβομαι και να παρατηρώ τον κόσμο...

Αυτό το δάσος ή τ α ν  κ ά π ο τ ε γεμάτο ζωή! Καταπράσινα δένδρα.. λουλούδια με χίλια χρώματα... πουλιά που κελαηδούσανε ευτυχισμένα... δυνατά και ελεύθερα ζώα που έτρεχαν εδώ και κεί για να βρούν τροφή!!..

Ένα δάσος γεμάτο ζωή!...

Αλλά μια μέρα, ένας φθονερός μάγος με κακοήθεια και κακία.. κατάφερε και σταμάτησε τη ζωή. Ήταν ένα άγριο ζώο που είχε δύο πόδια, όπως και μείς, αλλά δ ε ν  ε ί χ ε  φ τ ε ρ ά... Το βλέμμα του ήταν παγωμένο και η καρδιά του από κρύσταλλο. Ήθελε να μένει πάντα μόνος.. δεν είχε ούτε ένα φίλο.. και δεν είχε μάθει ποτέ του ν'αγαπάει... Λάτρευε μόνο την εξουσία.. Έλεγε ότι ήταν κάτι... να δεις πως το'λεγε... "αφεντικό".. Τι να'ναι άραγε αυτό? ποτέ δεν θυμάμαι, να μου το είπε η μαμά μου.. Την καημένη!.. πολύ αργότερα κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να τα ξέρει όλα.

Εγώ εκείνη τη μέρα του κακού... είχα κρυφτεί.. από φόβο και περιέργεια, ανάμεσα στα φύλλα ενός τεράστιου Κόκκινου λουλουδιού.. Η τύχη μου ήταν από πάντα και η ατυχία μου, έλεγε η μαμά μου. Όλοι θαύμαζαν τα όμορφα φτερά μου.. αλλά ήταν αυτά που με έκαναν την ίδια στιγμή ωραίο και αδύναμο.. Δεν μπορούσα να κρυφτώ ανάμεσα στις φυλλωσιές των δένδρων, όπως όλα τα άλλα πουλιά.. Ηταν επικίνδυνο.. αμέσως τράβαγα την προσοχή.. Έτσι έμαθα να είμαι προσεκτικός.. για να σωθώ.

Και σεις; Τι ψάχνεται εδώ;

Κατάλαβα καλά? Δεν ξέρετε, λέτε.. που να πάτε? Δεν ξέρετε ούτε το δρόμο... Χάσατε το μονοπάτι... Δεν έχετε ούτε φτερά!... Τι είναι αυτά τα πράγματα.. που έχετε εκεί που έπρεπε να είχαν φυτρώσει τα φτερά σας... Τι σας χρειάζονται??

Τι ψ ά χ ν ε τ ε? Ξέρετε τουλάχιστον τι ψάχνετε???

Πόσο παράξενοι είστε!! και τι περίεργα που μαλώνετε....

Ήταν τόσο σιωπηλά εδώ.. πριν φτάσετε! Ήλπιζα τόσο ν'ακούσω ένα τραγούδι...

Αισθανόμουνα τόσο μόνος! Δεν σας καταλαβαίνω! Τι είναι αυτό που θαυμάζεται? Αυτό που εσείς ονομάζεται ωραίο.. εγώ το λέω θάνατο. Σιωπή θανάτου... ένας τεράστιος τάφος! κι ήμουνα τόσο ευτυχής.. όταν άκουσα τα βηματά σας.... αλλά...

Τι Ψάχνετε????...

Ξ έ ρ ε τε τουλάχιστον Τι Ψ ά χ ν ε τ ε ???

Lunapiena

απόσπασμα από..
"Η Απορία του Τρυποκάρυδου"