Στον Καθρέφτη..
***
Κοιτάζω στον καθρέφτη..
τα γένεια μου να μεγαλώνουν,
τα νύχια των ποδιών μου να μακραίνουν,
τις χάντρες του κομπολογιού μου να βαραίνουν.
***
Κοιτάζω στον καθρέφτη..
το δειλινό σιγά σιγά να πέφτει,
το τραίνο να σιμώνει στο σταθμό,
το πλοίο της γραμμής να φτάνει.
***
Κοιτάζω στον καθρέφτη..
σταγόνες βιαστικές να πέφτουν στην κλεψύδρα
τις ώρες.. να σφυροκοπούν το χρόνο
το άπειρο.. να εξαφανίζεται.
***
Κοιτάζω στον καθρέφτη..
τους σάτυρους.. κοντά στο τζάκι καθισμένους,
τα κάστανα να ψήνουν στη φωτιά,
και το κρασί γουλιά γουλιά να πίνουν..
***
Τώρα γνωρίζω.. την ακτίνα του κύκλου.
***
Μιχάλης Χατζηπροκοπίου
από το "Ορεινό Καταφύγιο"
(Θεσ/νίκη, 1988)
***
Β ι ο γ ρ α φ ι κ ά Στοιχεία
Ο Μιχάλης Χατζηπροκοπίου γεννήθηκε το 1937 στην Αγιάσο
της Λέσβου, όπου μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Το 1955 έφυγε στην Αθήνα, μόλις τελείωσε το γυμνάσιο και γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών.
Μετά το πτυχίο και τη θητεία του στο Στρατό, δούλεψε για ένα διάστημα στην «Πειραϊκή - Πατραϊκή» και από το 1965 στο ΚΕΠΕ.
Το 1967 έφυγε με υποτροφία στην Αμερική, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Πήρε Μaster και το διδακτορικό του στα οικονομικά από τα Πανεπιστήμια του Rochester της Νέας Υόρκης και του State University of New York, at Binghamton, αντίστοιχα.
Aφού δίδαξε για λίγο στις ΗΠΑ και τον Καναδά, το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα.. για να διδάξει αρχικά ως επισκέπτης Kαθηγητής
στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης
(από το 1990 Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην οποία
τον Δεκέμβρη του 1975, διορίστηκε, έχοντας εκλεγεί τακτικός Kαθηγητής στην έδρα της Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών.
Ο Μιχάλης Χατζηπροκοπίου δίδαξε:
Ιστορία Οικονομικών Θεωριών,
Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης,
Μικροοικονομική και Μακροοικονομική Θεωρία.
Διετέλεσε, Αντιπρύτανης (1978 - 1979 και 1991 - 1997),
Πρύτανης (1979 - 1980, 1982 - 1984 και 1997 - 2000) και Προπρύτανης (1980 - 1981) στην Α.Β.Σ.Θ. και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ενώ έγραψε βιβλία και πολλά άρθρα, σε επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων.
Διακρινόταν για τις κοινωνικές του ευαισθησίες, που
για πολλά χρόνια συνδέθηκαν με τους αγώνες της Αριστεράς.
Το 1998 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή..
«Ορεινό Καταφύγιο - Ταξίδι», την οποία ακολούθησε η δεύτερη συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Τα Σύννεφα του Αραράτ»,
το 2004.
Ήταν παντρεμένος με την Φωτεινή και είχε..
μια κόρη, δυο γιούς και.. μια εγγονή.
Έφυγε από κοντά μας... στις 9 Απρίλη 2010.
Γράφει.. μεταξύ άλλων.. ο Τάσος Φάλκος-Αρβανιτάκης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας,
στη πρώτη ποιητική συλλογή, "Ορεινό Καταφύγιο"
του Μιχάλη Χατζηπροκοπίου, με τίτλο: "Ενας Άνθρωπος"
"....κανείς δεν είχε υποψιαστεί,
ότι στις λίγες ώρες που του έμεναν
για περισυλλογή, για ενθυμήσεις
και αποτιμήσεις... έγραφε ποιήματα....."
"...... το περιεχόμενό τους ήταν πάντα σοβαρό,
συχνά δραματικό και πάντοτε ενδιαφέρον...."
Όπως... "Ο Γιός του Φύλακα"... κι εγώ θα τραγουδήσω
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα που.. "βουβά λικνίζεται του χρόνου η αιώρα.."
"για να διαβώ το σύνορο... να σπρώξω την αιώρα..."
Κι ας σηκωθεί ο Άνεμος... το Σύννεφο να κλάψει
ο Ήλιος να φιλήσει τη Σ κ ι ά.. η Μνήμη να φωνάξει..."
Σαν νά ταν σήμερα το χτες,
και αύριο το τώρα
έτσι, βουβά, λικνίζεται
του χρόνου η αιώρα
Στέκω στο σύνορο μπροστά
που νύχτα δεν διαβαίνεις
γιατί ξυπνούν Φ ω ν έ ς του χτες
που δεν καταλαβαίνεις...
Δεν έχει νόημα να ζητάς
στο σύννεφο μην κλάψει
στον ήλιο μη φιλήσει τη σκιά
στον άνεμο μην τρέξει.
Ήταν εχθές, ήταν μετά
ή μήπως είναι τ ώ ρ α
όταν το Σύννεφο έκλαιγε
κι ο Άνεμος χυμούσε
όταν ο Ήλιος φίλαγε
Σ κ ι ά π'αναριγούσε;
Εύχομαι να 'μαι έτοιμος
όταν θα έρθει η ώρα
για να διαβώ το σύνορο
να σπρώξω την αιώρα,
Κι ας σηκωθεί ο Άνεμος
το Σύννεφο να κλάψει
ο Ήλιος να φιλήσει τη Σ κ ι ά
η Μ ν ή μ η να φωνάξει.
Στίχοι: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
^
http://www.youtube.com/watch?v=GcoT8nsJjvA
Φυγή
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοδοπατούμε τις πυγολαμπίδες
λιθοβολούμε το είδωλό μας στο νερό
και στον καθρέφτη μας γυρίζουμε την πλάτη
έντρομοι τις ασπίδες ρίχνουμε.
Σ'εξωτικά νησιά κρυβόμαστε
με παραδείσιους καρπούς
με αισθησιακές ιθαγενείς και παπαγάλους
ή σε κορφές απάτητες.. λευκές από το χιόνι,
στην καθαρότητα του παγωμένου αγέρα.
Στ'αμείλικτα ερωτήματα η φυγή...
Μ. Π. Χατζηπροκοπίου
από "Σύννεφα του Αραράτ"
(2004)
Με καθυστέρηση, μαθαίνω σήμερα τον θάνατο του Μ. Χατζηπροκοπίου. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το πάει ο "θείος". Μια ομάδα φοιτητών του τον αποκαλούσαμε με αγάπη με αυτό το παρατσούκλι. Έπειτα σκέφτηκα το γραφείο του. Να κάθεται και να συζητάμε, πάντοτε ανοιχτός μα και κλειστος συνάμα σε μια έντονη παράλληλη εσωτερική ζωή, που κυριαρχούσε η θλίψη και μια επίγνωση βαθιά της ματαιότητας της κάθε πράξης. Με γοήτευαν επίσης οι φωτογραφίες που είχε στο γραφείο του, ο σεβασμός του για τους δασκάλους-οικονομολόγους. Κυριαρχούσαν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Μαρξ και του Κέυνς. Σκέφτομαι επίσης τα μαθήματα του "Ιστορία Οικονομικών Θεωριών" και το βιβλίο του (το προσωπικό του αντίτυπο από τα χρόνια της Νέας Υόρκης) της Ρίμα, "Ιστορία της οικονομικής ανάλυσης" που μου το είχε δανείσει, διαθέσιμος να μοιραστεί, να κατευθύνει. Διαβάζω τα ποιήματα του και πάλι και τον χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε Ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τα Συναισθήματα και τα Λόγια σου
Καλή Σου Πορεία...