Ύμνος... για τις Γυναίκες... του Ν. Εγγονόπουλου

Υμνος Δοξαστικός..

για τις Γυναίκες π'αγαπούμε

****

...είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε

σαν τα ρ ό δ ι α

έρχονται και μας βρίσκουνε

τις νύχτες όταν βρέχη

με τους μαστούς τους

καταργούν τη μοναξιά μας

μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά

και τα κοσμούνε σα δάκρυα

σαν ακρογιάλια φωτεινά

σα ρ ό δ ι α...

****

...είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κ ύ κ ν ο ι

τα πάρκα τους ζουν..

μόνο μέσα στην καρδιά μας

είν' τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων

τ' αγάλματά τους.. είναι το κορμί μας

οι ωραίες δεντροστοιχίες..

είν' αυτές οι ίδιες

ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους

μας πλησιάζουν κι είναι

σαν μας φιλούν στα μάτια

κ ύ κ ν ο ι.....

*****

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λ ί μ ν ε ς

στους καλαμιώνες τους

τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν

τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους

κι ύστερα σαν πετούν τα καθρεφτίζουν

- υπερήφανα ως ειν' - οι λ ί μ ν ε ς..

... κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες

που η μουσική τους πνίγει μέσα μας τις πίκρες

κι ως πλημμυρούν το είναι μας.. χαρά.. γαλήνη

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λ ί μ ν ε ς...

*****

......είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σ η μ α ί ε ς

στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν

τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε

τις νύχτες μεσ' στις θερμές παλάμες

τους κρατούνε τη ζωή μας

είν' οι απαλές κοιλιές τους.. ο ουράνιος θόλος

είναι οι πόρτες μας.....

τα παραθύρια μας... οι στόλοι

τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους

τα χρώματά τους είναι ... τα λόγια της αγάπης

τα χείλη τους είναι.... ο ήλιος.. το φεγγάρι

και το πανί τους... είν' το μόνο σάβανο

που μας αρμόζει :

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε

σαν σ η μ α ί ε ς....

******

......είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δ ά σ η

το κάθε δέντρο τους...

είν' κι ένα μήνυμα του πάθους

σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση..

μας πλανέψουνε τα βήματά μας

και... χαθούμε

τότες είν' ακριβώς που βρίσκουμε

τον εαυτόνε μας και ζούμε...

κι όσο από μακρυά

ακούμε νάρχωνται οι μπόρες

ή και μας φέρνει ... ο άνεμος

τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής

ή τις φλογέρες του κινδύνου

τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση

ως οι πυκνές οι φυλλωσιές

ασφαλώς μας προστατεύουν

μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε

είναι σα δ ά σ η.....

*****

...είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λ ι μ ά ν ι α

(μόνος σκοπός.. προορισμός

των ωραίων καραβιών μας)

τα μάτια τους... είν' οι κυματοθραύστες

οι ώμοι τους... είν' ο σηματοφόρος της χαράς

οι μηροί τους... σειρά αμφορείς στις προκυμαίες

τα πόδια τους... οι στοργικοί μας φάροι

-οι νοσταλγοί τις ονομάζουν.. Κ α τ ε ρ ί ν α-

είναι τα κύματά τους... οι υπέροχες θωπείες

οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν

μόνo μας δείχνουνε το δρόμο

- φιλικές -προς τα λ ι μ ά ν ι α :

.....τις γ υ ν α ί κ ε ς που α γ α π ο ύ μ ε...

***

....έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε...

θεία την ο υ σ ί α

κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε

με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι

στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι

τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση

με τα λευκά τους χέρια... αυτές

γύρω μας γαντζώνουν

κι έρχονται όλοι οι λαοί... τα έθνη

και μας προσκυνούνε φωνάζουν...

αθάνατο στους αιώνες τ' όνομά μας

γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε

την μεταδίνουν και σ' εμάς...

αυτή τη θεία τους ο υ σ ί α....

Νίκος Εγγονόπουλος

(από τη συλλογή: Έ λ ε υ σ ι ς, 1948)