Charles Baudelaire

ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον Charles Baudelaire, 

τον... «καταραμένος π ο ι η τ ή ς» 

όπως τον ονόμασαν

τον... «Δ ά ν τ η μιας παρηκμασμένης εποχής»

που γεννήθηκε σαν Σήμερα πριν 195 χρόνια

στις 9 του Απρίλη 1821.

«Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη 

είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, 

ώ σ τ ε... να επαναστατήσει εναντίον της. 

Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, 

ως κάτι το δεδομένο, 

σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική.

 Λαμβάνει χώρα π α ρ ο ρ μ η τ ι κ ά και α φ ε λ ώ , 

ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, 

όπως η επιθυμία»

έλεγε... και συνεχίζει αργότερα...

«Το Ω ρ α ί ο  πάντα θα είναι π α ρ ά ξ ε ν ο. 

Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο 

εκούσια και ψυχρά, 

διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας 

που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. 

Λέω απλώς... ότι πάντα θα ενέχει 

ένα στοιχείο παραδοξότητας, 

όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. 

Και σε α υ τ ή ν  την παραδοξότητα

                                     θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό 

                                                που θα το καθιστά ω ρ α ί ο»

«Ο Σαρλ Μπωντλαίρ 

είναι ο πρώτος ο ρ α μ α τ ι σ τ ή ς, 

ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός» 

είπε γι’ αυτόν ο νεαρός Rimbaud.

Στὸν ἀναγνώστη

«...Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, 

ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη 

κυριεύουνε τὴ σκέψη μας 

καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, 

κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας 

θρέφουμε στὴν ψυχή μας, 

καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους... 

τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι 

κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια, 

ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ 

γιὰ κάθε μυστικό μας 

καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα

 στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας, 

θαρρώντας πὼς ξεπλένεται 

μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ 

κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι 

δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια 

ἀκόμα κάνει 

στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας 

ἄθλιο καραβοπάνι, 

εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος 

κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.

Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, 

τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, 

τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, 

τοὺς γύπες, τὰ θηρία 

ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, 

ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία 

μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κ λ ο υ β ί, 

προβαίνει ἀγάλια, 

θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, 

τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!

Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας 

τὸ οὐρλιαχτό του, 

ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του

θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο 

-αὐτὸ ῾ναι ἡ π λ ή ξ η!- 

πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο 

στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις, 

καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, 

κρεμάλες νὰ στυλώνει.

Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη,

 αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!

Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, 

ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!»