Σαρλ Μπωντλαίρ: ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ
Συχνά...
για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
ά λ μ π α τ ρ ο ς πιάνουνε,
πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σ ύ ν τ ρ ο φ ο ι,
το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει....
στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις... σ
το κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού...
αδέξιοι... ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά....
στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά...
που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πώς κείτεται έτσι....
ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί....
τι κωμικό κι αδέξιο... που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του...
το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας...
το πώς πετούσε.. παρασταίνει.
Ί δ ι ο ς... με τούτο ο Π ο ι η τ ή ς...
τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα...
κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη...
και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά....
χ ά ν ε ι τα βήματά του.
μεταφρ. Αλέξανδρος Μπάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena