Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Το ΝΕΡΟ και η Ευχαριστία

Ήπια.. και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.
Το νερό σου περίσσεψε-
Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες. Βυθίζονται. 
Τ ρ έ χ ο υ ν ε... μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά, τότε θά βλεπες.. πώς
το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο
έγινε άστρο.