Ν. ΓΚΑΤΣΟΣ - Στ. ΞΑΡΧΑΚΟΣ: ΝΥΝ και ΑΕΙ

Ο. ΕΛΥΤΗΣ - ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ... το αναίτιο δάκρυ
α ν α τ έ λ λ ο ν τ α ς αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι
των π α ι δ ι ώ ν... που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα.... πάνω στα βράχια
ένας φ ά ρ ο ς... που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη
το τριζόνι το επίμονο... καθώς η τύψη
και το μάλλινο έρημο μέσα στ’ α γ ι ά ζ ι...

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
το χέρι... που επιστρέφει από φόνο φριχτόν
και τ ώ ρ α... ξέρει
Ποιός αλήθεια.... ο κ ό σ μ ο ς που υπερέχει
Ποιό το "ΝΥΝ" και ποιό το "ΑΙΕΝ" του κόσμου :
ΝΥΝ... το αγρίμι της μυρτιάς
ΝΥΝ.... η κ ρ α υ γ ή του Μάη
ΑΙΕΝ... η άκρα σ υ ν ε ί δ η σ η
Αιέν... η πλησιφάη
ΝΥΝ... Νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
ΑΙΕΝ... αιέν ο Λ ό γ ο ς... και Τρόπις η αστρική
ΝΥΝ... των λεπιδόπτερων το νέφος το κινούμενο
ΑΙΕΝ...των μυστηρίων το Φ ω ς... το περιιπτάμενο
ΝΥΝ... το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
ΑΙΕΝ... η β ρ ώ σ η της Ψυχής και η Πεμπτουσία
ΝΥΝ... της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
ΑΙΕΝ... το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

ΝΥΝ... των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
ΑΙΕΝ... της Δίκης το άγαλμα... και ο Μέγας Οφθαλμός
ΝΥΝ... η ταπείνωση των Θεών
ΝΥΝ... η σποδός του Ανθρώπου
ΝΥΝ.. Νυν το μηδέν
και ΑΙΕΝ... Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !

Ο. ΕΛΥΤΗΣ

Μίλτος Σαχτούρης: Το ψωμί

Ένα τεράστιο καρβέλι, 

μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί,

είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό,

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε... στον κόσμο γύρω,

όμως και μία μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος

κι αυτή μ᾿ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε

κ ο μ μ ά τ ι α...  γνήσιο ουρανό

κι όλοι τώρα τρέχαν σ᾿ αυτή, 

λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο 

που μοίραζε  ο υ ρ α ν ό!

Ας μην το κρύβουμε.

Δ ι ψ ά μ ε... για ουρανό.

Μίλτος Σαχτούρης- Το ψωμί

Η Πόλις εάλω..

Σαν Σήμερα.. στις 29 Μαΐου 1453 

η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 
από τους Οθωμανούς ύστερα από πολιορκία δύο μηνών, 
από... τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453...
που σηματοδότησε... 

το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 
- αποδυναμωμένη όπως ήταν.. 

από την Τέταρτη Σταυροφορία το 1204-
και ανέδειξε.. την αρχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας 
και την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

Οι Οθωμανοί κατέλαβαν στη συνέχεια... 

την Αθήνα το 1458... και... την Πελοπόννησο το 1460... 

Το 1500 το μεγαλύτερο τμήμα των πεδιάδων 

και των νησιών της Ελλάδας ήταν στα οθωμανικά χέρια.
Κατέλαβαν αργότερα την Κύπρο το 1571... 

και την Κρήτη το 1669....
Μόνο τα Επτάνησα, που κυβερνήθηκαν από τη Βενετία,
δεν κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς.

Η Λαϊκή Μούσα την αποθανάτισε.. 

μέσα στους θρήνους για την Άλωση 

στην Ποίηση.. και στα Δημοτικά τραγούδια.. 

που μένουν μέχρι σήμερα
Χαρακτηριστικό είναι και το Ποντιακό Μοιρολόι

 που ενέπνευσε τον Κωνσταντίνο Καβάφη... 

στο περίφημο Ποίημά του.. "Πάρθεν":

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην
ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν... ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί τον κάστρον.
Εσείξεν τ' έναν το φτερόν... σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ' άλλο το φτερόν... χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης
έναν παιδίν, καλόν παιδίν... έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει... σίτε κρούει την καρδίαν.
"Αλί εμάς και βάι εμάς... π ά ρ θ ε ν η Ρωμανία!"
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε... η Ρωμανία π ά ρ θ ε ν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν... ανθεί... και φέρει κι άλλο.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ: Πάρθεν

Aυτές τες μέρες διάβαζα... δημοτικά τραγούδια,
για τ’ άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.

Διάβαζα και τα πένθιμα... για τον χαμό της Πόλης
«Πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη».
Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,
«ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης»,
ακούσθηκε... κ’ είπε να πάψουν πια
«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»
πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη.

Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ... με άγγιξε το άσμα
το Τραπεζούντιον... με την παράξενή του γλώσσα
και με την λύπη των Γραικών... των μακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν... που θα σωθούμε ακόμη.

Μα αλίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»
με στο «φτερούλν’ αθε χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ στην άμπελον κονεύ’...μηδέ στο περιβόλι
επήγεν και εκόνεψεν... στου κυπαρίσ’ την ρίζαν».
Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,
και.... το διαβάζει κι ολοφύρεται.
«Σίτ’ αναγνώθ’ σίτ’ ανακλαίγ’ σίτ’ ανακρούγ’ την κάρδιαν.
Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς... η Pωμανία π ά ρ θ ε ν.»

Κωστής Παλαμάς

Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου
(απόσπασμα από τον Προφητικό)

Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη... θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα 'ρθει κι η ώρα· εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου· γέρνεις· όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις.. καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές·
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές·
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
...................................................
Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή π α ρ α δ α ρ μ έ ν η... από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξ η μ ε ρ ώ σ ε ι... μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή π α ρ α δ α ρ μ έ ν η.. από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' α ν έ β α σ μα...  ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

" Z " Κώστας Γαβράς 1969

Στο Πετρωμένο Δάσος

Πέτρωσε το δάσος..
φοβήθηκε την αγκαλιά της λάβας,
μα πριν πετρώσει έκλαψε,
για την καμμένη Γη..
και... το δάκρυ.. μαργαριτάρι...
που φώλιασε δειλά δειλά 
στην κρύα αγκαλιά του κοχυλιού..
θαμμένο μες στην άμμο...

Πέτρωσε το δάσος..
σαν αντίκρισε της Μέδουσας το βλέμμα,
ηχώ το βήμα του Περσέα
μες στο λυκόφως της μέρας..

Βελλεροφόντης ο έρωτας.. κουτσός
νίκησε ύπουλα την χίμαιρα..
μα... η περιέργεια τον αποπλάνησε..
έχασε για πάντα, τον κλεμμένο Πήγασο
έσπασαν... τα φτερά της έμπνευσης..
στο πετρωμένο δάσος... ψάχνει για ζωή..

...μα όλα τριγύρω... σιωπή.
Φοβήθηκαν το δάκρυ!

Lunapiena

CARLOS FUENTES - Αφιέρωμα EPT

Carlos Fuentes Macías:

 «Το Μυθιστόρημα λέει ό,τι δεν είπε,

 
ξέχασε ή δεν τόλμησε να φανταστεί η Ιστορία·

 ί σ ω ς γράφει εκείνο 

που ακόμα δεν αποκαλύφθηκε, 

αναπολεί ό σ α ξεχάστηκαν

, 
γίνεται η φωνή της σιωπής... 

όσων υποβιβάστηκαν από την αδικία, 

την αδιαφορία, την προκατάληψη, 

την άγνοια, το μισός ή το φόβο

,

οι φωνές που ακόμα..

 δεν είπαν... την τελευταία τους λέξη...»

Carlos Fuentes Macías

«Αυτό ακριβώς κάνουν οι κρίσεις! 
Δ ι α κ ό π τ ε τ α ι.. πολιτισμικά 

και πολιτιστικά η Π ο ρ ε ί α.. ενός λαού. 

Δεν είμαι Έλληνας,

 οπότε δεν μπορώ να σας δώσω συμβουλές. 
Έ χ ε τ ε.. 

έναν από τους σπουδαιότερους Πολιτισμούς, 
βρείτε τον τρόπο.. 

να φέρετε αυτόν τον Πολιτισμό.. 

στην Πολιτική σας, 
στην Οικονομία σας... 

και στη Δημοκρατία σας.. του σήμερα. 
Το ξέρω ότι είναι δύσκολο..

 αλλά από ε σ ά ς εξαρτάται,..»
.................................
«Σ' αυτή την εποχή.. 

που οι εικόνες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα, 
ο μόνος τρόπος.. για να ε π ι β ι ώ σ ο υ μ ε... 

είναι η...  M ν ή μ η..»

Carlos Fuentes Macías

 "Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, 
των απροσάρμοστων, των επαναστατών,

 των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, 
που δεν τιμούν τους κανόνες, 

που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, 

να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, 

να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις.
Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.
Γιατί... α λ λ ά ζ ο υ ν πράγματα.

Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, 

φτιάχνουν, εμπνέουν.
Σπρώχνουν μ π ρ ο σ τ ά... τα πάντα.
Ίσως... πρέπει να είναι τρελοί.
Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά 

και θα δουν έργο τέχνης;
Ή θα καθίσουν στη σιωπή 

και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;
Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, 

εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.

Γιατί οι άνθρωποι... που είναι αρκετά τρελοί
για να πιστεύουν... 

ό,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο,
είναι α υ τ ο ί... που στο τέλος το κ ά ν ο υ ν."

Jack Kerouac

DONNA SUMMER

Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Το ΝΕΡΟ και η Ευχαριστία

Ήπια.. και πότισα δάση και γέμισα στέρνες.
Το νερό σου περίσσεψε-
Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες. Βυθίζονται. 
Τ ρ έ χ ο υ ν ε... μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά, τότε θά βλεπες.. πώς
το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο
έγινε άστρο.

Γ. ΡΙΤΣΟΣ - Ν.ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Και Να Αδερφέ μου

Και Να... Αδερφέ μου
που μ ά θ α μ ε... να κουβεντιάζουμε
ή σ υ χ α... ήσυχα κι... απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι α ύ ρ ι ο... λέω... θα γίνουμε
ακόμα π ι ο απλοί.
Θα β ρ ο ύ μ ε... αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ί δ ι ο βάρος
σ' ό λ ε ς... τις καρδιές,
σ' ό λ α... τα χείλη,
έτσι να λέμε π ι α
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω... εκατό την ώρα".
Α υ τ ό... θέλουμε κι εμείς.
Γ ι α τ ί.... εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σ μ ί ξ ο υ μ ε... τον κ ό σ μ ο

Κι α ύ ρ ι ο... λέω... θα γίνουμε
ακόμα π ι ο απλοί.
Θα β ρ ο ύ μ ε... αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ί δ ι ο βάρος
σ' ό λ ε ς... τις καρδιές,
σ' ό λ α... τα χείλη,
έτσι να λέμε π ι α
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: 

Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Ξυλούρης ( Ντουέτο )

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ: ΕΜΕΙΣ που ΜΕΙΝΑΜΕ

Εμείς που μείναμε... στο χώμα το σκληρό

για τους νεκρούς... θ' ανάψουμε λιβάνι

κι όταν χαθεί... μακριά το καραβάνι

του χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη,

στη ΜΝΗΜΗ τους... θα στήσουμε χ ο ρ ό.

Εμείς που μείναμε... θα τρώμε το πρωί

μια φέτα... από του ήλιου το καρβέλι,

ένα τσαμπί... σταφύλι από τ' αμπέλι

και δ ί χ ω ς.... πια του φόβου το τριβέλι,

μπροστά... θα προχωράμε στη ζωή.

Εμείς που μείναμε... θα β γ ο ύ μ ε μια βραδιά

στην ερημιά... να σπείρουμε χορτάρι

και π ρ ι ν για πάντα... η νύχτα να μας πάρει

θα κ ά ν ο υ μ ε τη Γη.... προσκυνητάρι

και κ ο ύ ν ι α.... για τ' αγέννητα π α ι δ ι ά.

Στίχοι: ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

 

Μουσική: ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ

με την ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της παράστασης 

που παίχτηκε στην Μικρή Επίδαυρο 

στις 8 Δεκεμβρίου 2012

στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. 

Μια παράσταση με μουσική και τραγούδια αγαπημένα

 σε στίχους του ποιητή. 

Στηριγμένη σε πληροφορίες για τον ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ

 από άλλους συνοδοιπόρους του 

Α. Εμπειρίκο, Οδ. Ελύτη, Γ. Σεφέρη, Μ. Χατζιδάκι. 

Μια παράσταση με την μοναδική 

προσωπική αφήγηση του Ν. Γκάτσου

 για τα παιδικά του χρόνια

από το βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα. 

Σκηνοθεσία, Επιλογή Κειμένου - Υλικού Video: 

Μάνια Παπαδημητρίου
Παίζουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: 
Τάσος Αντωνίου, τραγούδι, κιθάρα, μαντολίνο 
Θεοδώρα Ευγενάκη τραγούδι 
Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη τραγούδι 
Αγαπητός Μανδαλιός 
Μάνια Παπαδημητρίου, τραγούδι 

Παίζουν οι μουσικοί: 

Βικτωρία Κυριακίδη, φλάουτο,

Μαρίνα Χρονοπούλου

πιάνο, ηλεκτρικό πιάνο, ακορντεόν

Στις ΜΑΝΟΥΛΕΣ του Κόσμου

Αχ.. Τι ντροπή.. τέτοια ντροπή

μάνα μου και πως βγαίνει

ούτε κι αν τρέξει ο ποταμός

μάνα μου δε την πλένει

Τι να σου κάνουν δάκρυα δυό

και στεναγμοί σαράντα δυό

μανούλα μου.. μανούλα μου,

τι κι αν το δάκρυ μου νωπό

βουβό το στόμα και πικρό

μανούλα μου.. μανούλα μου

Και τρέχω κάποιον για να βρω

να με ρωτά.. να τον ρωτώ

τι θα γενεί... τι θα γενεί

ποιος θα πονεί.. ποιος θα πονεί

Μανούλα μου... Μανούλα μου!

Μουσική: Μ. Χατζιδάκις

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

με τον Λάκη Παππά

Μ. Ελευθερίου: ΜΑΝΑ

ΜΑΝΑ 

Μάνα, το μάννα τ' ουρανού... δέντρο του παραδείσου

στη ρίζα του ψηλού βουνού... φύτεψα την Ευχή σου

Κι απ' την Ευχή που φύτεψα.. βγήκε στο φως μια βρύση

κι απ' τα σκοτάδια γύρισε... πουλί να κελαηδήσει.

Μάνα, το μάννα τ'ουρανού.. κι όνειρο που δε σ' έχει

στείλε μου πάλι μιαν Ευχή... ο πόνος μου ν' αντέχει

Στίχοι:Μάνος Ελευθερίου

 

Μουσική:Μίκης Θεοδωράκης 

Τραγουδάει Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου

Luciano Pavarotti: ΜΑΜΜΑ

ΜΑΜΜΑ

ΜΑΜΜΑ, είμαι τόσο ευτυχής.. γιατί γυρίζω κοντά σου

και το τραγούδι μου, σου λέει.. είναι η καλύτερή μου μέρα

ΜΑΜΜΑ είμαι τόσο χαρούμενος.. που κι αν ζω μακρυά σου

ΜΑΜΜΑ... μόνο για Σένα το τραγούδι μου ηχεί

ΜΑΜΜΑ θα είσαι κοντά μου... και δεν θα'σαι πια μόνη

Πόσο Σ'αγαπώ... αυτά τα λόγια Αγάπης

που σου ψιθυρίζει η καρδιά μου,

...ίσως δεν ακούγονται πια

ΜΑΜΜΑ,.. το πιο όμορφο τραγούδι μου είσαι Συ

Είσαι εσύ η Ζωή,...και σ'όλη μου τη ζωή...

δεν θα σ'αφήσω ποτέ πια..


Νοιώθω το χέρι σου κουρασμένο.. να ψάξει τις μπούκλες μου

και την φωνή σου ασθενική... για το παλιό νανούρισμα.

Σήμερα θέλω εγώ την λευκή κεφαλή σου... να σφίξω 

πάνω στην καρδιά.

ΜΑΜΜΑ... μόνο για Σένα το τραγούδι μου ηχεί

ΜΑΜΜΑ θα είσαι κοντά μου... και δεν θα'σαι πια μόνη

Πόσο σ'αγαπώ... αυτά τα λόγια Αγάπης

που σου ψιθυρίζει η καρδιά μου,

...ίσως δεν ακούγονται πια

ΜΑΜΜΑ,.. το πιο όμορφο τραγούδι μου είσαι Συ

Είσαι εσύ η Ζωή,...και σ'όλη μου τη ζωή...

δεν θα σ'αφήσω ποτέ πια

ΜΑΜΜΑ... ΠΟΤΕ ΠΙΑ...

Μετάφραση: Lunapiena