Έλα Κοντά μου... από τον Μενέλαο Λουντέμη

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά

τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια

τις πνίγουν οι νεροποντές

τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι.. δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος

τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά

τους βουβαίνουν τα λιοπύρια

τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης

ένας αποσταμένος κατακτητής

που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς

ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων

κι αν θέλεις έλα να τ’ ακούσουμε μαζί

Μενέλαος Λουντέμης

Villenelle for Our Times

Villenelle for Our Times

 

From bitter searching of the heart,

Quickened with passion and with pain

This is the faith from which we start:

Men shall know commonwealth again

From bitter searching of the heart.

We loved the easy and the smart,

But now, with keener hand and brain,

We rise to play a greater part.

The lesser loyalties depart,

And neither race nor creed remain

From bitter searching of the heart.

Not steering by the venal chart

That tricked the mass for private gain,

We rise to play a greater part.

Reshaping narrow law and art

Whose symbols are the millions slain,

From bitter searching of the heart

We rise to play a greater part.

Frank Scott

(Καναδά 1899-1985)

Μουσική: Leonard Cohen

Στον ουρανό είν' ένα αστέρι - Καίτη Χωματά

Στον Ουρανό είν'ένα ΑΣΤΕΡΙ


Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

είν’ ένα αστέρι μακρινό

μες στον ατέλειωτο ουρανό.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

που είναι μονάχο του και που το συμπονώ.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

τις νύχτες όταν τριγυρνώ

γυρνάει κι αυτό στον ουρανό.

Στον ουρανό βρήκα ένα ταίρι,

βρήκα ένα σύντροφο της νύχτας φωτεινό.


Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

είν’ ένα αστέρι εκεί ψηλά

που πάντα μου χαμογελά.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

που του ’χω πει τα όνειρά μου τα δειλά.


Το περσινό το καλοκαίρι

μες στης νυχτιάς την ομορφιά

μου εκρατούσε συντροφιά.

Στον ουρανό είν’ ένα αστέρι,

που μου το έκρυψε μια γκρίζα συννεφιά.

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Πρώτη εκτέλεση: ΚΑΙΤΗ ΧΩΜΑΤΑ

Άλλες ερμηνείες: Δούκισσα

Ορφικός Ύμνος... από Κ. Παλαμά

Ορφικός Υμνος

 

Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων,

λειτουργός και ψάλτης ορφικός,

Έναν ύμνο ξαναφέρνω

...μιάς λατρείας πανάρχαιας προς το Φ Ω Σ.

Έτρεξε ως τα τώρα ο λογισμός μου,

καταχωνιασμένος π ο τ α μ ό ς

ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων

της κιθάρας μου ο ρυθμός.

Νύχτα ξεκινώ, νύχτ᾿ ανεβαίνω

τη δυσκολανέβατη κορφή

θέλω μόνος, θέλω πρώτος

τ᾿ Απολλώνιο Φως να χαιρετίσω,

ενώ κάτου στους ανθρώπους

θα είν᾿ ακόμα ο ύπνος και το σκότος.

Κ. Παλαμάς

Αντισταθείτε... από Νίκο Κούνδουρο

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

 Αν καταφέρνω να εξαπατώ τον εαυτό μου έχω ήδη μια δύναμη ζωής στα χέρια μου. Αν τώρα εξαπατώ τους άλλους, ζητώ να με συγχωρήσουν, αυτοί ακριβώς "οι άλλοι" που σίγουρα έχουν με τη σειρά τους εξαπατήσει ποιος ξέρει πόσους και ποιους! Το τι είναι ή τι δεν είναι απάτη στο χώρο των ιδεών,

ή τι είναι ή τι δεν είναι εξαπάτηση στο χώρο των ιδεολογιών, είναι ένα ερώτημα αναπάντητο.

Όλα σαλεύουν κι όλα αλλάζουν γύρω μας.

Στην αντίσταση δεν έχω δικαίωμα, έχω υποχρέωση! Ανήκω σε μια γενιά ιστορική θα έλεγα. Ζήσαμε πολέμους, χούντες, δυστυχίες, αλλά και τη λίγη ευτυχία που μας αναλογεί ανάμεσα στα τόσα πικρά που βιώσαμε. Επιτρέψτε μας λοιπόν να έχουμε μνήμη.

Βλέπετε, στο περίφημο σύνθημα

"Αντισταθείτε" ανατρέχουμε κάθε τρεις και λίγο. Είναι μια λέξη που δεν την ξεχάσαμε ακόμα. Μια λέξη που δε μούδιασε, δε χάθηκε.

Το "Αντισταθείτε" απευθύνεται σε δίκαιους και σε άδικους, σε μικρομεσαίους και μεγάλους, σε πιτσιρικάδες και χούφταλα και σ' όλους τους ανθρώπους που επιτελούν έργο πνευματικό και εξ' ορισμού είναι οι ταγοί ενός έθνους, ενός έθνους που πραγματικά τους έχει ανάγκη. Είτε μικρούς, είτε μεσαίους, είτε μεγάλους.

"Αντισταθείτε" λεω κι εγώ, εκατό χρονών σήμερα.

 Δε θα σταματήσω ποτέ να το φωνάζω...

Νίκος Κούνδουρος

(απόσπασμα απο συνεντεύξη του σκηνοθέτη στον Ελληνικό τύπο)

μέρος από το... "Έπιασε η αθώα τους ευχή"

‎'Ηλθε κάποτε μια μέρα στο κόσμο, που ο ήλιος κουράστηκε πιά τον γαλάζιο ουρανό να φωτίζει, και τα σύννεφα δεν έφερναν νερό, κόπασε κι ο άνεμος κι η νύχτα έκρυψε στο σκοτάδι της τ'άστρα και τη Σελήνη. Το Πράσινο έπαψε πιά τη Γη.. μ'ελπίδα να στολίζει κι η Περσεφόνη φυλακισμένη έμεινε.. για χρόνια, στα φωτισμένα με λάμπες και φλόγες ευ...γενών αερίων του υποχθόνιου αφέντη της, στ'άδυτα παλάτια του Άδη.

Κι έγινε κόλαση η ζωή.. και ράθυμος ο νους τ'ανθρώπου κι η φαντασία έσβησε.. σταμάτησε η τέχνη να δημιουργεί, κι η ποίηση δεν άνθιζε τα ρόδα της στο περιβόλι της ψυχής. Γέμισε ο ουρανός από σύννεφα μαύρου δύσοσμου καπνού.

Στις πόλεις φύτρωναν κτήρια πανύψηλα από σίδηρο και μπετόν κι ο άνθρωπος.. θεός πίστεψε πως είναι, καθ'ομοίωση με τον Πατέρα και κατασκεύαζε ολημερίς, χωρίς σταματημό, άψυχες μηχανές και έστησε εργαστήρια εξερεύνησης τάχατες του μυστηρίου της ζωής και αποθήκευε με αγωνία και λαιμαργία, αντί για σπόρους, χρήμα. Η γη έχασε την αξία της, θρηνεί γονατιστή η Δήμητρα γερασμένη, αγκαλιάζοντας τους τελευταίους καμμένους κορμούς των δέντρων, και τα ποτάμια στέρεψαν.. κι οι λίμνες θόλωσαν απ'τη λάσπη, και δεν καθρέφτισαν πιά τ'όμορφο πρόσωπο του Νάρκισσου. Άρχισαν να λοιώνουν οι πάγοι.. αφιλόξενες και στείρες έμειναν οι θάλασσες κι οι ωκεανοί κρατούν με κόπο του Ποσειδώνα την οργή. Οι μούσες εγκατέλειψαν τον Όλυμπο, κρύφτηκαν κι οι νύμφες.. δραπέτευσε και η Νεφέλη, οδύρεται στις έρημες χαράδρες η Ηχώ, κι οι άγγελοι θρηνούνε, ενώ κακόβουλα σιδερένια πουλιά.. τον θάνατο σκορπούσαν.

Άμυαλοι σκλάβοι-αφέντες της εύκολης δόξας και του πλούτου, παζαρεύουν με ύφος παντογνώστη την πολυεθνική πραμάτεια τους... μια δεκάρα η ηθική.. και η αξιοπρέπεια πωλείται στις εκπτώσεις.. γέμισαν οι αγορές του κόσμου.. από ξεπεσμένους άφραγκους πρίγκηπες, που χλευάζουν και λοιδορούν χαμένες δόξες..κι εξουσίες. Είν' άπιστος και ύπουλος υπηρέτης το χρήμα, αλλάζει αφέντες συνεχώς.

Μια μάνα γονατιστή παλεύει να σώσει το μονάκριβο παιδί της.. να το γαλουχήσει τολμάει με παλιά παραμύθια της γιαγιάς, πιό κει κρυμμένος ένας συγγραφέας.. σκυφτός με αγωνία φανερή.. να σώσει προσπαθεί του Λόγου την τιμή, κι ένας ζωγράφος με ματωμένα χέρια απ'τη διαβρωτική ενέργεια της όξινης μπογιάς, δακρυσμένος.. παλεύει να σώσει της ζωής την ομορφιά, σε μια ακτίνα του ήλιου..

 

Lunapiena

μέρος από το "Έπιασε η αθώα τους ευχή"

Fr. Chopin - Desire for Love

Σαν σήμερα... 17 Οκτώβρη του 1849

 έφυγε ο Μεγάλος Γαλλοπολωνός Πιανίστας και Συνθέτης...

 Frederic Chopin

 

 Ας απολαύσουμε... στη μνήμη του

 την μαγευτική Μουσική του..

   στην Κινηματογραφική Ταινία: "Desire for love"

CHOPIN -"Revolutionary" Etude, in C minor, Op.10 No.12

 "Άλλοτε ποιητικός και γλυκός... άλλοτε ορμητικός

κι άλλοτε παράξενος και σκληρός.. ο Frederic Chopin

μας άφησε κληρονομιά... Αριστουργήματα...

δικαίως τον αποκάλεσαν: "Η Ψυχή του Πιάνου"

Maria Callas - La Traviata

Video: Simdaperce

La traviata

E strano! E strano!...Ah, fors'è lui che l'anima

 

VIOLETTA
 (sola)

È strano! È strano! In core

scolpiti ho quegli accenti!

Saria per me sventura un serio amore?

Che risolvi, o turbata anima mia?

Null'uomo ancora t'accendeva -- O gioia

ch'io non conobbi, esser amata amando!

E sdegnarla poss'io

per l'aride follie del viver mio?

Ah, fors'è lui che l'anima

solinga ne' tumulti

godea sovente pingere

de' suoi colori occulti!

Lui che modesto e vigile

all'egre soglie ascese,

e nuova febbre accese,

destandomi all'amor.

A quell'amor ch'è palpito

dell'universo intero,

misterioso, altero,

croce e delizia al cor!

Follie! follie! Delirio vano è questo!

Povera donna, sola,

abbandonata in questo

popoloso deserto

che appellano Parigi.

Che spero or più?

Che far degg'io? Gioire,

di voluttà ne' vortici perir.

Gioir, gioir!

Sempre libera degg'io

folleggiare di gioia in gioia,

vo' che scorra il viver mio

pei sentieri del piacer.

Nasca il giorno, o il giorno muoia,

sempre lieta ne' ritrovi,

a diletti sempre nuovi

dee volare il mio pensier.

ALFREDO
(sotto al balcone)

Amore, amor è palpito...

VIOLETTA

Oh!

ALFREDO

...dell'universo intero --

VIOLETTA

Oh amore.

ALFREDO

Misterioso, misterioso, altero,

croce, croce e delizia,

croce e delizia, delizia al cor.

VIOLETTA

Follie! follie! Ah sì! Gioir, gioir!

Sempre libera degg'io

folleggiare di gioia in gioia,

vo' che scorra il viver mio

pei sentieri del piacer.

Nasca il giorno, o il giorno muoia,

sempre lieta ne' ritrovi,

a diletti sempre nuovi,

dee volare il mio pensier.

ALFREDO

Amor è palpito

dell'universo --

VIOLETTA

Ah! Dee volar il mio pensier.

Ah! il mio pensier. Il mio pensier.  

 

 

Maria Callas
 (1923-1977)

Giuseppe Verdi
 (1813-1901)
Orchestra sinfonica di Torino della RAI

 Conducted by Gabriele Santini... 1953

Luigi Tenco-Se Potessi Amore Mio

SE POTESSI AMORE MIO

Se potessi amore mio

ti darei tutto quel che vedo

ma posso darti solo quel che ho io

e purtroppo non è gran cosa.

Se potessi Amore mio

vorrei essere un grand'uomo

e saperti amare come una regina

ma purtroppo son quel che sono

Se potessi Amore mio

per non sciupare questa tua vita

dovrei andarmene e dirti Addio

ma purtroppo non sono buono.

Luigi Tenco

Αν μπορούσα αγάπη μου

θα σού'δινα όλα όσα βλέπω

αλλά μπορώ να σου δώσω

...μόνο ό,τι έχω.. που δυστυχώς

δεν είναι τίποτα το σημαντικό.

Αν μπορούσα Αγάπη μου

θα ήθελα να'μουνα σπουδαίος

για να μπορώ να σ'αγαπώ

σαν μια βασίλισσα..

αλλά δυστυχώς.. 

δεν είμαι παρά αυτό που είμαι.

Αν μπορούσα αγάπη μου

για να μη χαλάσω τη ζωή σου

θα 'πρεπε να φύγω και να σου πω Αντίο

αλλά δυστυχώς δεν είμαι τόσο καλός.

Luigi Tenco

Trad. Lunapiena

BALDERRAMA -- MERCEDES SOSA --- HGPD

"Αξίζει φίλε μου να ζεις για ένα όνειρο
  κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

 Ερνέστο Τσε Γκεβάρα...

 Ετσι έλεγες... πίστευες.... έζησες...
Ζ Ε Ι Σ....


 CHE GUEVARA


Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.

Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου κοιμήσου".

Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα

τότε που η μοίρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.

Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.

Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι

Νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται θωράει και κοντοστέκει.

Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.

Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.

Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό τ' αμόνι.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,

έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.

Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό

και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,

περηφανεύεται, ζυγιάζει και θυμάται.

Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι).

Απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει

μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του

μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του

σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα

βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια

έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα

κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια

Ποίηση: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Χάρης Παπαδόπουλος

Τραγουδά: Βασίλης Λέκκας