M. Yourcenar: ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

M. Yourcenar: 

«ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»

«...Όσο πήγαινε, αισθανόμουν πιο έντονα 

την απόλυτη α ν ά γ κ η να συγκεντρώσω 

και να διατηρήσω τα Αρχαία Κείμενα, 

ν' αναθέσω σ' ευσυνείδητους γραφιάδες 

να κάνουν καινούργια αντίγραφα. 

Αυτήν την όμορφη α π ο σ τ ο λ ή δεν τη θεωρούσα 

καθόλου λιγότερο ε π ε ί γ ο υ σ α από τη βοήθεια 

προς τους απόμαχους ή τη συμπαράσταση

προς τις πολύτεκνες και φτωχές οικογένειες. 

Αναλογιζόμουν πως μερικοί πόλεμοι, η αθλιότητα 

που τους ακολουθεί, μια περίοδος χυδαιότητας 

και αγριότητας κάτω από μερικούς κακούς πρίγκιπες,

θα ήτανε αρκετοί για να χ α θ ο ύ ν για πάντα 

οι σ κ έ ψ ε ι ς που φτάσανε ως εμάς 

μ ' αυτά τα λεπτεπίλεπτα αντικείμενα, 

τα φτιαγμένα από ίνες και μελάνη. 

Π ι σ τ ε ύ ω πως κάθε άνθρωπος που είχε 

λίγο πολύ την τύχη να επωφεληθεί απ' αυτήν 

την κληρονομιά του πολιτισμού, έχει την υποχρέωση 

να την π ρ ο σ τ α τ ε ύ ε ι για το ανθρώπινο γένος»

............................

«Έ β λ ε π α... να ξαναγυρνάνε οι άγριοι κώδικες, 

οι ανελέητοι θεοί, ο αδιαφιλονίκητος 

δ ε σ π ο τ ι σ μ ό ς των βαρβάρων πριγκίπων.

Έ β λ ε π α... τον κόσμο να κομματιάζεται 

σε εχθρικά κράτη,

 αιώνια στις άρπαγες της ανασφάλειας.

Άλλοι σκοποί, που θα τους απειλούσαν άλλα βέλη, 

θα περιπολούσαν μελλοντικές πολιτείες. 

Το βλακώδες, αναίσχυντο και α π ά ν θ ρ ω π ο παιχνίδι 

θα συνεχιζόταν, και, γερνώντας το γένος, αναμφίβολα, 

θα πρόσθετε κι άλλα ραφιναρίσματα τ ρ ό μ ο υ σ' αυτό. 

Σε σύγκριση, η εποχή μας που είμαι σε θέση 

να γνωρίζω καλύτερα απ' οποιονδήποτε άλλον 

τις ανεπάρκειες και τα ελαττώματά της, 

ίσως κ ά π ο τ ε θεωρηθεί σαν ένας 

από του χρυσούς αιώνες της ανθρωπότητας«»

................................

«Το μέλλον του κόσμου δεν με ανησυχεί πια. 

Δεν προσπαθώ πια να υπολογίσω με αγωνία 

τη μακρόχρονη ή όχι διάρκεια της ρωμαϊκής ειρήνης. 

Αφήνω τους θεούς να τα κανονίσουν. Όχι γιατί απέκτησα 

μεγαλύτερη ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η στη δικαιοσύνη τους, 

που δεν είναι η δική μας, ή περισσότερη π ί σ τ η 

στη Σοφία των ανθρώπων. Το αντίθετο αληθεύει. 

Η ζωή είναι απαίσια. Το γνωρίζουμε. Αλλά ακριβώς.. 

γιατί δεν περιμένω πολλά... από την ανθρώπινη φύση, 

οι λίγες πρόοδοι, οι προσπάθειες για μια νέα αρχή,

μια συνέχεια, μου φαίνονται σαν θαύματα που σχεδόν

μ΄αποζημιώνουν για την τεράστια μάζα των δεινών, 

των αποτυχιών, της αδιαφορίας και της πλάνης. 

Οι καταστροφές και τα ερείπια θα 'ρθουν. Η αταξία 

θα θριαμβεύσει, αλλά από καιρό σε καιρό και η τάξη.

Η Ε ι ρ ή ν η... θα στεριώσει και πάλι α ν ά μ ε σ α 

σε δυο περιόδους πολέμου. Οι λέξεις Ε λ ε υ θ ε ρ ί α, 

Α ν θ ρ ω π ι ά, Δ ι κ α ι ο σ ύ νη , θα ξαναβρισκουν 

εδώ και κει το νόημα, που επιχειρήσαμε να τους δώσουμε.

Τα β ι β λ ί α μας, δεν θα χαθούν όλα. 

Θα ε π ι σ κ ε υ ά σ ο υ μ ε τα ραγισμένα αγάλματα μας. 

Άλλοι τρούλοι και άλλα αετώματα θα γεννηθούν 

από τους τρούλους και τ' αετώματά μας. 

Μερικοί άνθρωποι θα σ κ ε φ τ ο ύ ν... 

θα αισθανθούν σαν και μας. Τ ο λ μ ώ... να βασίζομαι 

σ' α υ τ ο ύ ς... τους συνεχιστές, τους σπαρμένους 

σ' ακανόνιστα διαστήματα κατά μήκος των αιώνων, 

πάνω σ' αυτή τη διακεκομμένη Α θ α ν α σ ί α. 

Αν οι βάρβαροι γίνουν κ ά π ο τ ε... κύριοι 

της αυτοκρατορίας του κόσμου, θ' αναγκαστούν 

να υιοθετήσουν ορισμένες μεθόδους μας. 

Θα κ α τ α λ ή ξ ο υ ν... να μας μοιάσουν...«