ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Το 594 π.Χ εκλέχτηκε άρχοντας και απέκτησε
την εξουσία να Ν ο μ ο θ ε τ ε ί.
Από εκείνη την στιγμή ο Σόλωνας προχώρησε
με προσοχή στο έργο του που θα άλλαζε την Αθήνα.
Η Νομοθεσία του γράφτηκε σε ξύλινες Π λ ά κ ε ς
οι οποίες στήθηκαν στο Π ρ υ τ α ν ε ί ο.

Από τις πάρα πολλές μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ι ς 

που εισήγαγε οι σπουδαιότερες ήταν: 

η παραχώρηση Δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν
και στο Λ α ό... για την εκλογή των αρχόντων και..
η "Σεισάχθεια" με την οποία χαρίστηκαν τα χρέη
απελευθερώθηκαν όλοι όσοι έγιναν γι'αυτό δούλοι
και απαγορεύτηκε ο δανεισμός 

με την υποθήκη σωμάτων.

Ο Σόλωνας χώρισε τους κατοίκους σε 4 Τάξεις

 με βάση όχι την καταγωγή όπως ίσχυε 

αλλά την κτηματική τους περιουσία.
Στην 1η τάξη ανήκαν αυτοί που είχαν ιδιόκτητη γη
και εισόδημα 500 μεδίμνων.
Η 2η όσοι είχαν εισόδημα 300.
Στην 3η όσους είχαν εισόδημα
περισσότερο απο 200 και λιγότερο απο 300.
Και στην 4η ανήκαν αυτοί που είχαν 

ελάχιστο ή και καθόλου εισόδημα .

Στις πρώτες 3 τάξεις επέβαλε φ ο ρ ο λ ο γ ί α...
αναλόγως των εσόδων τους.
Αναδιοργάνωσε το στρατό στον οποίο πλέον
υπηρετούσαν ως οπλίτες μόνο οι 3 πρώτες τάξεις
ενώ οι 2 πρώτες μπορούσαν να υπηρετούν 

στο ιππικό τρέφοντας οι ίδιοι το άλογο τους.
Από την 4η τάξη στρατεύονταν ως "ψιλοί"
αλλά μπορούσαν να υπηρετήσουν και σαν οπλίτες
μόνο όμως σε έκτακτη ανάγκη και μόνο
αφού εξοπλίζονταν άπω το δημόσιο ταμείο.
Από την πρώτη τάξη εκλέγονταν οι άρχοντες
και από τις τρείς πρώτες οι βουλευτές.
Η βουλή δημιουργήθηκε από τον Σόλωνα
και αποτελούνταν απο 400 άτομα... 

που εκλέγονταν για έ ν α χρόνο.
Καθιέρωσε επίσης 

το Λαϊκό Δικαστήριο της Ηλιαίας
που αποτελούσαν 6.000 άντρες.
Εκει μπορούσαν να καταγγέλλουν 

οι πολίτες τους άρχοντες.
Επέβαλε την υποχρεωτική σ υ μ μ ε τ ο χ ή 

των πολιτών στα κοινά.
Ρύθμισε επίσης την ο ι κ ο ν ο μ ί α...

 με την απαγόρευση της ε ξ α γ ω γ ή ς λαδιού 

παρά μόνο... όταν υπήρχε πλεόνασμα.

ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

ΣΟΛΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Σ Ε Ι Σ Α Χ Θ Ε Ι Α

(Προπομπός της Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α Σ)

Σαν ποιό άφησαν στη μέση απ' όσα μ' έκαμαν

να συγκαλέσω το λ α ό σε σύναξη;

Μπρος στου καιρού το δικαστήριο,

μάρτυρα άριστον έχω την τρανή μητέρα

των θεών του Ολύμπου, τούτη δω τη μαύρη Γη,

που πάνωθέ της πέτρες σήκωσα πολλές,

των χ ρ ε ώ ν σ η μ ά δ ι α.

Σ κ λ ά β α πρώτα αυτή'τανε

και τώρα Λ ε ύ τ ε ρ η είναι

κι Α θ η ν α ί ο υ ς πολλούς,

που δίκια ή άδικα είχαν π ο υ λ η θ ε ί μακριά,

στη θεόχτιστη Π α τ ρ ί δ α τους ξανάφερα

άλλοι, που χ ρ έ η αβάσταχτα τους πιέζανε,

μόνοι είχαν φύγει, και γυρνώντας δω κι εκεί

την αττική τη γ λ ώ σ σ α είχαν ξεχάσει πιά,

κι απ' της σκλαβιάς άλλοι υποφέραν την ντροπή

εδώ στον τόπο, μπρος στ' αγρίεμα

τρέμοντας των αφεντάδων.

Ό λ ο υ ς τους Λ ε υ τ έ ρ ω σ α

Και βία μαζί και Δ ί κ ι ο συνταιριάζοντας

τα' φερα τούτα εγώ ως στην άκρη,

δυνατά, έτσι ό π ω ς είχα τάξει.

Ν ό μ ο υ ς όρισα ό μ ο ι ο υ ς

με τους μεγάλους και για τους μικρούς

το Δ ί κ ι ο δρόμο... στον καθένα δείχνοντας.

Αν τη βουκέντρα κάποιος άλλος έπιανε,

άνθρωπος φιλοχρήματος, κακόβουλος,

αντίς για μέ, το Λ α ό δεν θα τον δάμαζε

γιατί... αν παραδεχόμουν όσα θ' άρεσε σ' αυτούς

εδώ να πάθουνε οι αντίπαλοι

κι όσα στου νού τους βάζουν τούτοι για κεινούς,

η Π ό λ η απ' άντρες πλήθος.. θα' μενε ο ρ φ α ν ή.

Γι' αυτό ά μ υ ν α κρατούσα απ' όλες τις μεριές,

λύκος ζωσμένος... από σκυλολόι πυκνό.

(Μετάφραση: Θρ. Σταύρου

................................

Ο Σόλων (περ. 639 - 559 π.Χ.) 

Αθηναίος Νομοθέτης, Φιλόσοφος, Ποιητής 

Ένας από τους επτά Σοφούς της αρχαίας Ελλάδας.

Γεννήθηκε το 640 π.Χ. στην Αθήνα

και καταγόταν από την οικογένεια των Κοδριδών 

στην οποία ανήκε και ο τελευταίος βασιλιάς των Αθηναίων Κόδρος.

Αρχικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και ταξίδεψε σε Αίγυπτο και Ασία. 

Με δική του παρότρυνση οι Αθηναίοι κατάφεραν

να αποσπάσουν την Σαλαμίνα από τους Μεγαρείς.

Το 594 π.Χ. εκλέχθηκε Ά ρ χ ο ν τ α ς 

και απέκτησε την εξουσία να νομοθετεί.

Η Ν ο μ ο θ ε σ ί α του γράφτηκε σε ξύλινες πλάκες 

οι οποίες στήθηκαν στο Πρυτανείο.

Από τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ήταν...

η παραχώρηση Δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν και στον Λαό 

για την εκλογή των αρχόντων και...

η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, από το σ ε ί ω και ά χ θ ο ς 

που σημαίνει βάρος ( Α π ο τ ί ν α ξ η ς Βαρών)

^

Στα πλαίσια της Σ ε ι σ ά χ θ ε ι α ς... 

ο Σόλων κ α τ ά ρ γ η σ ε... τα χρέη ιδιωτών

προς ιδιώτες και προς το δημόσιο

α π ε λ ε υ θ έ ρ ω σ ε όσους Αθηναίους 

είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα 

και επανέφερε στην πόλη όσους εν τω μεταξύ 

είχαν μεταπωληθεί ως δούλοι στο εξωτερικό. 

Για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο, 

κ α τ ά ρ γ η σ ε το δανεισμό με εγγύηση το σώμα 

(προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη 

και των μελών της οικογένειάς του. 

Α μ ν ή σ τ ε υ σ ε επίσης... 

τα αδικήματα που επέφεραν 

στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

ΤΟΥΤΟΣ ο ΤΟΠΟΣ...

Τούτος ο Ουρανός... δεν φοβάται τα σύννεφα

Τούτη τη Θάλασσα... δεν την τρομάζουν οι τρικυμίες

Τούτος ο Τόπος... γέννησε Θεούς.. Ήρωες.. και Σοφία

Τούτα τα βράχια.. στέριωσαν με αίμα και δάκρυ

ποτάμια από ιδρώτα... πότισαν τους κάμπους της

Γεννήθηκε μες στους αφρούς της... η Ομορφιά

μες στο σκοτάδι...
κυοφόρησε τη Λευτεριά του Κόσμου!

Lunapiena

Lunapiena: Δες τον Άνθρωπο

Δες τον Άνθρωπο..

Όποιος έμαθε ν’ αφουγκράζεται

με προσοχή την φύση και τα όντα, 

μπορεί να μάθει και τον άνθρωπο

γιατί... μες στην ουσία του αν ψάξει 

θα τα ’βρει όλα:

τη θλίψη του φθινοπώρου

το χαμόγελο της άνοιξης

την ξενοιασιά του καλοκαιριού

και τη ψύχρα του χειμώνα…

τη ψυχρότητα των ερπετών,

τη περηφάνεια των αλόγων,

τη πονηριά της αλεπούς,

την ετοιμότητα του λαγού,

τη μοναξιά του αετού..

και τη χάρη των γλάρων!

Lunapiena

^

Osserva l’Uomo

Chi sa ascoltare la natura

può conoscere anche l’uomo

nel suo essere 

si trova un po di tutto:

La tristezza dell’ autunno

il sorriso di primavera,

la spensieratezza d’ estate

e la freddezza d’inverno.

Il sangue freddo dei rettili

l’ orgoglio del cavallo

l’ astuzzia della volpe

la prontezza della lepre

la solitudine dell’ aquila

e la grazia del gabbiano.

Lunapiena

M. Yourcenar: ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

M. Yourcenar: 

«ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»

«...Όσο πήγαινε, αισθανόμουν πιο έντονα 

την απόλυτη α ν ά γ κ η να συγκεντρώσω 

και να διατηρήσω τα Αρχαία Κείμενα, 

ν' αναθέσω σ' ευσυνείδητους γραφιάδες 

να κάνουν καινούργια αντίγραφα. 

Αυτήν την όμορφη α π ο σ τ ο λ ή δεν τη θεωρούσα 

καθόλου λιγότερο ε π ε ί γ ο υ σ α από τη βοήθεια 

προς τους απόμαχους ή τη συμπαράσταση

προς τις πολύτεκνες και φτωχές οικογένειες. 

Αναλογιζόμουν πως μερικοί πόλεμοι, η αθλιότητα 

που τους ακολουθεί, μια περίοδος χυδαιότητας 

και αγριότητας κάτω από μερικούς κακούς πρίγκιπες,

θα ήτανε αρκετοί για να χ α θ ο ύ ν για πάντα 

οι σ κ έ ψ ε ι ς που φτάσανε ως εμάς 

μ ' αυτά τα λεπτεπίλεπτα αντικείμενα, 

τα φτιαγμένα από ίνες και μελάνη. 

Π ι σ τ ε ύ ω πως κάθε άνθρωπος που είχε 

λίγο πολύ την τύχη να επωφεληθεί απ' αυτήν 

την κληρονομιά του πολιτισμού, έχει την υποχρέωση 

να την π ρ ο σ τ α τ ε ύ ε ι για το ανθρώπινο γένος»

............................

«Έ β λ ε π α... να ξαναγυρνάνε οι άγριοι κώδικες, 

οι ανελέητοι θεοί, ο αδιαφιλονίκητος 

δ ε σ π ο τ ι σ μ ό ς των βαρβάρων πριγκίπων.

Έ β λ ε π α... τον κόσμο να κομματιάζεται 

σε εχθρικά κράτη,

 αιώνια στις άρπαγες της ανασφάλειας.

Άλλοι σκοποί, που θα τους απειλούσαν άλλα βέλη, 

θα περιπολούσαν μελλοντικές πολιτείες. 

Το βλακώδες, αναίσχυντο και α π ά ν θ ρ ω π ο παιχνίδι 

θα συνεχιζόταν, και, γερνώντας το γένος, αναμφίβολα, 

θα πρόσθετε κι άλλα ραφιναρίσματα τ ρ ό μ ο υ σ' αυτό. 

Σε σύγκριση, η εποχή μας που είμαι σε θέση 

να γνωρίζω καλύτερα απ' οποιονδήποτε άλλον 

τις ανεπάρκειες και τα ελαττώματά της, 

ίσως κ ά π ο τ ε θεωρηθεί σαν ένας 

από του χρυσούς αιώνες της ανθρωπότητας«»

................................

«Το μέλλον του κόσμου δεν με ανησυχεί πια. 

Δεν προσπαθώ πια να υπολογίσω με αγωνία 

τη μακρόχρονη ή όχι διάρκεια της ρωμαϊκής ειρήνης. 

Αφήνω τους θεούς να τα κανονίσουν. Όχι γιατί απέκτησα 

μεγαλύτερη ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η στη δικαιοσύνη τους, 

που δεν είναι η δική μας, ή περισσότερη π ί σ τ η 

στη Σοφία των ανθρώπων. Το αντίθετο αληθεύει. 

Η ζωή είναι απαίσια. Το γνωρίζουμε. Αλλά ακριβώς.. 

γιατί δεν περιμένω πολλά... από την ανθρώπινη φύση, 

οι λίγες πρόοδοι, οι προσπάθειες για μια νέα αρχή,

μια συνέχεια, μου φαίνονται σαν θαύματα που σχεδόν

μ΄αποζημιώνουν για την τεράστια μάζα των δεινών, 

των αποτυχιών, της αδιαφορίας και της πλάνης. 

Οι καταστροφές και τα ερείπια θα 'ρθουν. Η αταξία 

θα θριαμβεύσει, αλλά από καιρό σε καιρό και η τάξη.

Η Ε ι ρ ή ν η... θα στεριώσει και πάλι α ν ά μ ε σ α 

σε δυο περιόδους πολέμου. Οι λέξεις Ε λ ε υ θ ε ρ ί α, 

Α ν θ ρ ω π ι ά, Δ ι κ α ι ο σ ύ νη , θα ξαναβρισκουν 

εδώ και κει το νόημα, που επιχειρήσαμε να τους δώσουμε.

Τα β ι β λ ί α μας, δεν θα χαθούν όλα. 

Θα ε π ι σ κ ε υ ά σ ο υ μ ε τα ραγισμένα αγάλματα μας. 

Άλλοι τρούλοι και άλλα αετώματα θα γεννηθούν 

από τους τρούλους και τ' αετώματά μας. 

Μερικοί άνθρωποι θα σ κ ε φ τ ο ύ ν... 

θα αισθανθούν σαν και μας. Τ ο λ μ ώ... να βασίζομαι 

σ' α υ τ ο ύ ς... τους συνεχιστές, τους σπαρμένους 

σ' ακανόνιστα διαστήματα κατά μήκος των αιώνων, 

πάνω σ' αυτή τη διακεκομμένη Α θ α ν α σ ί α. 

Αν οι βάρβαροι γίνουν κ ά π ο τ ε... κύριοι 

της αυτοκρατορίας του κόσμου, θ' αναγκαστούν 

να υιοθετήσουν ορισμένες μεθόδους μας. 

Θα κ α τ α λ ή ξ ο υ ν... να μας μοιάσουν...«

ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ - Hadrien

^

ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ - Hadrien-ven
Αρχαιολογικό Μουσείο Βενετία

«Ο Λεωτυχίδης (αρχαίος Έλλην Ιατρός),
 κοφτερό μυαλό, 

μου είχε μάθει να π ρ ο τ ι μ ώ
απ' τα λόγια.. τα πράγματα, 

να δυσπιστώ προς τα αποφθέγματα,
να παρατηρώ μάλλον παρά να κρίνω...»

«'Οσο για μένα, αναζήτησα την Ελευθερία
πιο πολύ από τη δύναμη, και τη δύναμη μόνο.. 

γ ι α τ ί... ως ένα σημείο ευνοεί την E λ ε υ θ ε ρ ί α...»

«Από τη στιγμή...
που άρχισε να μετράει στη ζωή μου η Tέχνη 

έπαψε να ΄ναι πολυτέλεια
 και... έγινε καταφύγιο, μορφή α γ ω γ ή ς»

M. Yourcenar: «ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»

ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ

ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ - Bust_Hadrian_Musei_Capitolini_MC817

Ο Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός
(24 Ιανουαρίου 76 - 10 Ιουλίου 138),
στα λατινικά Publius Aelius Traianus Hadrianus, 
ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά τα έτη 117–138

Σύμφωνα με την Historia Augusta 

ο αυτοκράτορας Αδριανός,
λίγο πριν πεθάνει... 

συνέθεσε το ακόλουθο  π ο ί η μ α:

«Animula, vagula, blandula
Hospes comesque corporis
Quae nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
Nec, ut soles, dabis iocos...»

P. Aelius Hadrianus Imperator

^
«Μικρή ψυχή... περιπλανώμενη και γητεύτρα
Φιλοξενούμενη... και σύντροφε του σώματος
Που σύντομα θα αναχωρήσεις για τόπους
Σκοτεινούς, παγωμένους και ομιχλώδεις
Ένα τέλος σε όλα σου τα αστεία...»

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ
Στα πίσω χρόνια τα πικρά
οπού Φ ω τ ι ά... δεν είχε
ο κ ό σ μ ο ς... στις βαθιές σπηλιές
τ’ αλέτρι... δεν κατείχε.

Μα μιαν αυγή, μια Κυριακή
μια `πίσημον ημέρα
γ ε μ ί σ α ν ε... τα φυσερά
λ υ τ ρ ω τ ι κ ό ν αέρα.

Κατέβηκεν ο Γ ί γ α ν τ α ς
μ’ ένα δαδί στο χέρι
έριξε ΦΩΤΑ... στις σπηλιές
και χ ά ρ η κ ε... τ’ ασκέρι.

Πήραν Φωτιά τα σύδεντρα
τα σίδερα... ε λ υ γ ί σ α ν
η Γης ο ρ γ ώ θ η κ ε... καλά
και τα φυτά... εκαρπίσαν.

Πρωί πρωί τον πιάσανε
το Γ ί γ α ν τ α... και πάνε
στον Καύκασο ξημέρωνε
τρία πουλιά περνάνε.

Πουλιά μου διαβατάρικα
ΤΙ.... βλέπετε στις στράτες,
ΤΙ... κουβαλάει ο Γ ί γ α ν τ α ς
στις σιδερένιες πλάτες;

Μπροστά πηγαίνει... ο σιδεράς
με το σφυρί στο χέρι,
ξωπίσω του... ο κλειδαράς
της μοναξιάς του ταίρι.

Ο πιο μικρός... ο πιο σκυφτός
ο πιο σκληρός στο πλάι
Α υ τ ό ς... κρατάει τα σύνεργα
γελάει.... μα δε μιλάει.

Καρφώσανε το Γ ί γ α ν τ α
στο βράχο του Καυκάσου
τρία πουλάκια πέρασαν
και του `λεγαν: Σ τ ο χ ά σ ο υ.

Στίχοι:Κώστας Γεωργουσόπουλος
που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης
Μουσική:Γιάννης Μαρκόπουλος

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Ο ΔΙΓΕΝΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Πρώτος Δίσκος

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ:
ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ ΟΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Πάντοτε μια φτωχή καρδιά 
Την εκτυπούνε οι πόνοι
Στο μονοπάτι της ζωής
Όπου βαδίζει μόνη

ΔΕΝ κλαιν οι δυνατές καρδιές
η μοίρα... όταν τις δέρνει
Γιατί πιστεύουν με καιρό
Πως κάθε πόνος γαίνει

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΓΑΠΗΣ... στον ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ 

Γ ε ν ν ι έ τ α ι... σαν Σ ή μ ε ρ α... πριν 80 χρόνια 

στις 7 ΙΟΥΛΗ του 1936... στα Ανώγεια της Κρήτης...

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ... στη Μνήμη και στη Καρδιά μας.

Ο Πρώτος του Δίσκος με τίτλο «ΚΡΗΤΙΚΟΠΟΥΛΑ ΜΟΥ» 

που... στην πίσω πλευρά του γράφτηκε το τραγούδι 

«ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ ΟΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ»

του ‘κανε σεγόντο... η Αγαπημένη του Ουρανία.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ: Τα Άλογα του Aχιλλέως

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ: Τα Άλογα του Aχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,

που ή τ α ν... τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,

άρχισαν τ’ ά λ ο γ α να κλαίνε του Aχιλλέως

η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε

για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των 

και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,

την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν

τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο 

— αφανισμένο — μια σάρκα τώρα ποταπή 

— το πνεύμα του χαμένο —

ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —

εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.

Τ α δ ά κ ρ υ α είδε... ο Ζευς των αθανάτων

αλ ό γ ω ν... και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»

είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω

καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου

δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου

στην ά θ λ ι α ανθρωπότητα 

πούναι το παίγνιον της μοίρας.

Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει,

ουδέ το γήρας

πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. 

Στα βάσανά των σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»

— Όμως τα δάκρυά των 

για του θανάτου την παντοτινή την συμφοράν 

εχύνανε τα δυο τα ζώα... τα ευγενή.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Franz Kafka

Αφιέρωμα στον Franz Kafka,
από τους πιο σημαντικούς 

Λογοτέχνες του 20ού αιώνα...
που γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1883 στην Πράγα

«Η Ζωή είναι κάτι περισσότερο... 

από Παιχνίδι υπομονής...»

γράφει στην «Επιστολή προς τον πατέρα»

και στη «ΔΙΚΗ» μεταξύ άλλων σχολιάζει, 

την παράλογη λογική 

των φορέων της αυταρχικής εξουσίας:

«Μπροστά στο Ν ό μ ο... στέκει ένας θυρωρός,

σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και 

ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως 

δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. 

Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά...
μ ή π ω ς θα μπορούσε να μπει αργότερα. 

«Ίσως», λέει ο θυρωρός, «Τώρα όμως Οχι»

Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα 

και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, 

σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα

από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό 

ο θυρωρός, γελά και λέει: 

«Αν το τραβά η όρεξη σου, δ ο κ ί μ α σ ε να μπεις, 

μ' όλο που σου το απαγόρεψα. 

Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. 

Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω 

απ' όλους τους θυρωρούς. 

Από αίθουσα σ' αίθουσα 

είναι κι άλλοι θυρωροί,

 ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. 

Τη θέα του τρίτου μόλις, 

ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω»

Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός.

Ο Νόμος ωστόσο.... πρέπει να 'ναι στον καθένα 

και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα 

κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο 

στο γούνινο πανωφόρι του, 

τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, 

τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, 

αποφασίζει να περιμένει καλύτερα... 

ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. 

Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει 

να καθίσει πλάι στην πόρτα. 

Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. 

Κάνει πολλές προσπάθειες 

να του επιτρέψουν να μπει, και 

κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. 

Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, 

σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, 

και στο τέλος του λέει ολοένα, 

πως δεν μπορεί ακόμα... να τον αφήσει να μπει. 

Ο άνθρωπος, που ήταν 

καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, 

τα ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, 

σε δωροδοκίες για το θυρωρό. 

Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: 

«Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις

πως παρέλειψες τίποτα.»

Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος
παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα.
Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, 

κι αυτός ο πρώτος του φαίνεται το μοναδικό 

ε μ π ό δ ι ο... για να μπει στο Νόμο. 

Καταριέται την κακή τύχη. 

Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, 

αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. 

Αρχίζει να παιδιαρίζει, και, 

μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό 

γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, 

παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν 

για ν' αλλάξουν τη γνώμη, του θυρωρού.

Τ έ λ ο ς, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει,

 αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, 

ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. 

Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα 

μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, 

που ξεχύνεται άσβεστη 

μέσα από του Νόμου την πόρτα. 

Δεν έχει πια πολλή ζωή. 

Πριν από το θάνατο του σμίγουν 

όλες οι π ε ί ρ ε ς.. όλης του της ζωής

 σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει 

ως σήμερα στο θυρωρό. 

Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει 

το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει 

να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος 

του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει.

«Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, 

«Είσαι αχόρταγος....»

«Όλοι μάχονται για το Νόμο», λέει ο άνθρωπος, 

π ώ ς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος 

εκτός από μένα να μπει;»

Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος 

αγγίζει κιόλας στο τέλος και,

για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, 

ουρλιάζει: 

«Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ,

 γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. 

Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.»

Μετάφραση Τέα Ανεμογιάννη

από.... Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας - Γ΄ Λυκείου