Γιώργος Χειμωνάς

Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Κύριε 

Eγώ η γυναίκα... η μολυσμένη των αμαρτιών 

στα σ π λ ά χ ν α μου.. την θεότητά σου 

κι έγινα μυροφόρος 

Με οδυρμούς μύρα ακουμπώ 

εμπρός από τον τάφο σου. 

Τα σπλάχνα μου... η νύχτα τα κατέχει

Μανία η ακολασία μου

Σκοτάδι και θάνατος της σελήνης 

ο έρως μου της αμαρτίας . 

Π ά ρ ε.. τα μάτια μου 

μαζί με τα δ ά κ ρ υ ά τους εσύ 

που όρισες η θάλασσα 

να κατάγεται από τα σύννεφα. 

Κλίνε πάνω από τον στεναγμό 

τον πιό βαθύ της καρδιάς μου 

Εσύ που έκαμψες τούς ουρανούς 

γιά να χωρέσει το άφατο.. 

Θέλω να φιλήσω τα πόδια σου 

τα ανέγγιχτα… και να τα προστατεύω 

μέσα στις θηλειές των μαλλιών μου 

Στο σούρουπο του παράδεισου η Εύα 

τους κρότους ακούει και ταράζεται 

τρόμαξε και εκρύφθη… 

Σωτήρα μου και των ψυχών σωτήρα 

Ποιός.. το κουβάρι των αμαρτιών μου 

θα έρθει να ξ ε τ υ λ ί ξ ε ι.. 

Στης τιμωρίας σου την άβυσσο 

ποιος.. πώς να κρατηθεί.. 

Μην αποστρέψεις το βλέμμα σου 

από πάνω μου. Βλέπε με.. την δούλη σου

Εσύ που Είσαι το Έλεος.

Γιώργος Χειμωνάς