ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ... ΛΑΚΗ ΣΑΝΤΑ

ΕΦΥΓΕ... Σήμερα απ΄τη Ζωή.....

σε ηλικία 89 ετών ο Απόστολος Φιλίππου Σάντα

ο Ήρωας ΛΑΚΗΣ ΣΑΝΤΑΣ.. που ΚΑΤΕΒΑΣΕ

τη νύχτα της 30ης προς 31ης Μαΐου του 1941,

την σβάστικα από το Βράχο της Ακρόπολις...

μαζί με τον ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ..

Νεαρός Φοιτητής στη Νομική τότε.. μόλις 19 χρονών..!

Ο ΛΑΚΗΣ ΣΑΝΤΑΣ κατάγεται από τη Λευκάδα..

 

και γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στην Πάτρα

 

το 1934... ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του

 

Το 1940 τον βρίσκει Φοιτητή της Νομικής Σχολής

 

του Πανεπιστημίου Αθηνών...

 

Το 1942... εντάσσεται στο ΕΑΜ

και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ

 

συνεχίζει να Πολεμά με τον ΕΛΑΣ

και το 1944 τραυματίζεται.

 

Το 1946... βρίσκεται σε Εξορία στην Ικαρία,

 

το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια

 

και το 1948 και πάλι Εξορία στη Μακρόνησο.

 

 Από εκεί κατάφερε να ξεφύγει στην Ιταλία

 

και στη συνέχεια στον Καναδά,

 

 όπου θα ζήσει μέχρι το 1963...

 

οπότε και επέστρεψε στην Ελλάδα.

Καβάφης - Το πρώτο σκαλί

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

π ο λ ί τ η ς  εις των ιδεών την  π ό λ ι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ- Volta - Kavafis

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις

ε π έ σ τ ρε φ ε και παίρνε με-

...όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ'επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ'αισθάνονται τα χέρια σαν ν'αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Λάμψε ήλιε πανύψηλε

της προπατορικής Ελλάδας,

λάμψε εδώ·

...σε τούτη τη στιφή αγκαλιά της στάχτης.

Λαβωμένο φως να λούσει

τη θρησκεία του σώματος

και την πικρή σου ανάμνηση, ήλιε.

‘Ηλιε βασάνισε τον ισκιερό κατήφορό της,

όπου πυρώνουν δόντια της παραφοράς,

όπου αναζούν οι καθαρές κινήσεις

των μαστών των πράσινων,

στην περιφέρεια του αδυσώπητου φιλιού,

στον κύκλο αυτής της τρομερής γυμνότητας.

Λ ά μ ψ ε Ήλιε.. των νεκρών ποιητών.

Αχτιδοφόρος ήλιος της Ελλάδας

είναι τώρα εδώ,

στον πείσμονα αρνητή της μαρτυρίας του χρόνου,

στον ηττημένο από τη μέθη του κακού παραμυθιού.

Πάνω στα κέρδη λάμπει τα πολύτιμα,

πάρα πολύ πικρά, που δεν υπάρχουν.

Ηλιε, λ ά μ ψ ε

Ήλιε της φανταστικής Ε λ λ ά δ α ς,

η πολυάνεμη,

η κόμη αυτή π ο λ υ ά ν ε μ η

που κατεβαίνει ως τις ρωγμές του σώματος

βαθύσκιωτη ανεμίζοντας,

σκεπάζει ένα κεφάλι λευτεριάς κι’ οδύνης.

Ω, καθάρισε

της ανηφορικής Ε λ λ ά δ α ς Ήλιε,

την άμπωτη τη σκοτεινή της νύχτας του αίματος,

τις ανεξήγητες φωνές των προπατόρων,

ω του θανάτου αχτίδα αστραφτερή

στέμμα βαρύ της μνήμης μου Ή λ ι ε,

πάνω σ’ αυτό το σώμα που μονάχο αμύνεται,

χλοερές κοιλότητες μα πέτρινα

τα μέλη, αστείρευτοι οι μηροί.

Λ ά μ ψ ε.. Ήλιε της νεκρής Ελένης.

Η σάρκα αποχαιρέτησε την έκσταση.

Αιώνια κύματα σαρώνουν την ασήκωτη καρδιά.

Σώμα έρημο περίλυπο μέσα στην κάψα του ήλιου·

κι’ εδώ στα δώματα η κραυγή

μυρίζει ακόμα τον έρωτα.

Γαρύφαλλα, γαρύφαλλα κηρύχνουν

άλλη μια φορά μια ματωμένη α ν ά σ τ α σ η.

Το πρόσωπο - αίνιγμα του πάθους ξαναγύρισε.

‘Η λ ι ε ,

λ ά μ ψ ε  Ήλιε των μηρών των ξάστερων

της ζωντανής Ελένης,

Ω, μετέωρο πνεύμα, δικαιοσύνη του φωτός

πυρπόλησε το κέντρο το νωπό

των τρομερών κοιλάδων

κι’ ας ζήσει μόνο ο Λ ό γ ο ς ο γυμνός

που ξέρει ποιες παραισθήσεις

ποια όνειρα.. ποιες αναμνήσεις αθεράπευτες

ποια δίψα.. μ’ έφερε ως εδώ,

τον έρωτα να δέσω

και το ποίημα τούτο το παράφορο

με την νεκρήν Ελένη

Τάκης Σινόπουλος

καιόμενος.. του Τάκη Σινόπουλου

καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά!

είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.

Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο,
όταν του μιλήσαμε.

Και τώρα καίγεται.

Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί.

Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος

να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται
περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή.

Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις,

μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος.

Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν

τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν Ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και

σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά

κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Τάκης Σινόπουλος

Ελένη Βιτάλη Η Ημέρα της λαμπρής & Επίλογος

Η ΗΜΕΡΑ της ΛΑΜΠΡΗΣ

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστείτε

μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμαζωχτήτε

ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

μπροστά στους Αγίους και φιληθείτε!

Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι!

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες

γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες

λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι

από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες

κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,

όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

Διονύσιος Σολωμός

Τάσος Λειβαδίτης: Ερωτικό

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη,

με 'όλη μου την δύναμη.

Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές

και να φιλιούνται με τον Ήλιο

να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές

και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα

να τ'ακούσει η άνοιξη

και να'ρχεται πιό γρήγορα

να το μάθουν τα παιδιά

για να μην φοβούνται το σκοτάδι,

να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,

τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες

να τ'ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου

και να το ξαναπούνε μ'όλες τις καμπάνες τους

να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες

χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί

κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πιά να μην πεθάνει.

Να τ'ακούσει ο χρόνος και να μην σ'αγγίξει,

Αγάπη μου, ποτέ.


Τάσος  Λειβαδίτης

The Best Scene In Cinema's History

"Λυπάμαι αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ να γίνω αυτοκράτορας.

Δεν είναι η δουλειά μου.

ΔΕ ΘΕΛΩ να κυριαρχήσω, ούτε να κατακτήσω.

ΘΕΛΩ να βοηθήσω εβραίους, χριστιανούς,

μαύρους και λευκούς,

ΟΛΟΙ οι Ανθρωποι ΘΕΛΟΥΝ

να βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Να ζουν με την... ευτυχία των άλλων,

όχι τη δυστυχία τους.

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ να μισιόμαστε.

Υπάρχει χώρος για όλους.

Η ΓΗ είναι πλούσια και προνοεί για όλους.

Η ΖΩΗ μπορεί να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ κι ΩΡΑΙΑ..

αλλά χάσαμε το Δρόμο μας.

Η Α π λ η σ τ ί α δηλητήρίασε τις ψυχές.

Υψωσε οδοφράγματα μίσους.

Μας καταδίκασε στη δυστυχία και τους σκοτωμούς.

Αυξήσαμε την ταχύτητα, αλλά συγκρουόμαστε.

Η μηχανή μας κάνει υποχείρια.

Η επιστήμη μας κατάντησε κυνικούς και άξεστους.

Σκεφτόμαστε πολύ.. αλλά νοιώθουμε ελάχιστα.

Έχουμε ανάγκη την ΑΝΘΡΩΠΙΑ..

περισσότερο απ'τις μηχανές...

τη Καλοσύνη πιό πολύ απ΄την εξυπνάδα.

Χωρίς αυτές τις αρετές.. η Ζωή γίνεται βίαιη.

Το αεροπλάνο κι ο ασύρματος μας έφεραν κοντά..

Αυτές οι εφευρέσεις αξιώνουν ΚΑΛΟΣΥΝΗ..

και παγκόσμια ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ.

Η φωνή μου φτάνει στ'αυτιά

εκατομμυρίων ανθρώπων..

απελπισμένων γυναικών και παιδιών..

θυμάτων ενός συστήματος

που βασανίζει.. και φυλακίζει αθώους.

Σ'όσους με ακούνε, λέω: ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ!

 

Η δυστυχία μας είναι προιόν...

της απληστίας και της σκληρότητας

όσων φοβούνται την ΠΡΟΟΔΟ.

Το μίσος θα περάσει..

Οι δικτάτορες θα πεθάνουν.

Η ΔΥΝΑΜΗ θα επιστρέψει στον ΛΑΟ.

Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι

που δεν φοβούνται να πεθαίνουν..

η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δε θα σβήσει.

Στρατιώτες.. μην ακούτε τους βάρβαρους..

που σας περιφρονούν και σας υποδουλώνουν..

που υπαγορεύουν και ελέγχουν τις πράξεις,

τις σκέψεις και τα συναισθήνατά σας..

και σας μεταμορφώνουν σε αγέλη.

ΜΗΝ υποχωρείτε μπροστά σ'αυτά

τα εκφυλισμένα όντα.. που'χουν μηχανές

στη θέση του εγκεφάλου και τη καρδιά..

ΔΕΝ είστε μηχανές.. ούτε αγέλες..

ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Εχετε ΑΓΑΠΗ στη Καρδιά σας..

Μισούν μόνο όσοι δεν αγαπιούνται..

και οι διεστραμμένοι.

Στρατιώτες, πολεμήστε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..

κι όχι για τη σκλαβιά.

"Η Βασιλεία του Θεού..

βρίσκεται μέσα στους Ανθρώπους"

Όχι σ'έναν άνθρωπο αλλά σε όλους. Σ'εσάς!

Ο Λαός έχει τη Δύναμη..

να εφεύρει μηχανές και ευτυχία!

Έχετε τη Δύναμη να κάνετε

τη ΖΩΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ κι ΩΡΑΙΑ!...

Μια Υπέροχη περιπέτεια!..

Ας χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη

στο όνομα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..

κι ας ενωθούμε...για ν'αγωνισθούμε

για ένα Κόσμο Νέο.. με Αξιοπρέπεια,

που να υπάρχει δουλειά για όλους..

να εξασφαλίζει.. το Μέλλον στους Νέους

και την ασφάλεια στους ηλικιωμένους.

Με αυτή την Υπόσχεση..

οι βάρβαροι πήραν την εξουσία.

Είπαν όμως ψέμματα.

Δεν κράτησαν την υποσχεσή τους.

Με τον ΑΓΩΝΑ μας θα εκπληρώσουμε

αυτή την Υπόσχεση!

Θα ελευθερώσουμε τον Κόσμο

και θα γκρεμίσουμε τα οχυρά...

θα σβήσουμε την απληστία.. και την αδιαλλαξία.

Ν'αγωνιστούμε για έναν Κόσμο με λογική..

όπου η Επιστήμη και η ΠΡΟΟΔΟΣ...

θα φέρουν την ευτυχία.

Στρατιώτες.. ας ενωθούμε

στο Όνομα της Δημοκρατίας!

ΧΑΝΑ.. μ'ακούς;

Όπου κι αν είσαι... ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ!

Τα σύννεφα δυαλύονται...

ο Ήλιος αχνοφαίνεται...

Βγαίνουμε στο ΦΩΣ απ'το σκοτάδι..

Θα μπούμε σ'ένα καινούριο.. καλύτερο Κόσμο..

όπου οι άνθρωποι θα ξεπεράσουν το μίσος..

την απληστία και την βαρβαρότητα..

ΚΟΙΤΑ Ψηλά...

Η Ψυχή του Ανθρώπου έχει φτερά..

κι επιτέλους μαθαίνει να πετάει..

προς το Ουράνιο Τόξο..

την Ελπίδα.. το Μέλλον.. το ένδοξο Μέλλον

που ανήκει σε σένα.. σε μένα.. σε 'Όλους μας.

ΚΟΙΤΑ ΨΗΛΑ... Χάνα!..

Charlie Chaplin's: " The Great Dictator "