Ο Ρίτσος μιλάει για τη ΤΙΜΩΡΙΑ και τις ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Video από τον japan88gr
 
"Να αυτό εδώ, η εκκλησιά του Αγίου Νικολάου, που τώρα εχει αναπαλαιωθεί, άλλοτε ήταν μισοερηπωμένη, εδώ ήταν το Δημοτικό μας σχολείο. Εδώ φοίτησα από τεσσάρων χρονό... Μ'έφερνε η παραμάνα μου, γιατί αποκοιμιόμουνα στο σχολείο και μ'έπαιρνε αγκαλιά και με γύριζαν στο σπίτι.. κι αυτό επειδή η αδελφή μου ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη και η μητέρα μου επειδή ήμουνα το στερνογέννικο αυτό.. το πως το λέμε το στερνοβύζι..ε!.. έτσι ήθελε σόνι και καλά.. να πάω με την αδελφή μου, τη Λούλα. Η Λούλα ήταν άριστη μαθήτρια, εγώ δεν τα πήγαινα καλά με τα γράμματα, προτιμούσα να παίζω με τους χαρταετούς, με τους βόλους.. πετροπόλεμο και προτιμούσα να ζωγραφίζω. Όλα μου τα τετράδια τα μαθητικά, αντί για μαθηματικές πράξεις της πρακτικής αριθμητικής, ήταν γεμάτα ζωγραφιές, είχα ιδιαίτερη μανία στα λουλούδια, στα πουλιά, στις κότες, στους ήλιους, στα σπιτάκια.. έφτιαχνα λοιπόν παπαρούνες, μαργαρίτες.. σβήνοντας τους αριθμούς.. σαν να'χα μια μανία.

Εδώ λοιπόν σε τούτο δω το σχολειό, που κάποτε με βαζανε και τιμωρία.. έτσι ορθοστασία στη γωνιά... και η αδελφή μου η Λούλα, έκλαιγε κι επειδή ήταν πολύ καλή μαθήτρια, την αγαπούσαν και.. έλεγε "αφήστε τον αδελφούλι μου" και κάτα κάποιο τρόπο τα κατάφερνε.. να μ'αφήνουνε. Εμένα μ'αρεσε.. σαν να μ'αρεσε να μαι τιμωρημένος, δεν ξέρω ήταν κάτι ξεχωριστό αυτό, Ούτε αγαπούσα τους ανθρώπους που αρίστευαν στα πάντα. Ένας άνθρωπος που αριστεύει στα πάντα, θα πει ότι δεν έχει καμιά ιδιαίτερη κλίση, δεν έχει μια προτίμηση.. δεν έχει κάνει μιαν επιλογή ..κι έτσι εγώ απ'τη μια μεριά ψευτομουρμούριζα κάνα τραγουδάκι που μ'αρεσε, απ΄την άλλη μεριά ζωγράφιζα.. και κάποτε τραβούσα και την εφημερίδα του δασκάλου μου.. και δεν τον άφηνα να διαβάσει..

Βέβαια τα πλήρωνα αυτά τα πράγματα.. αλλά τα π ά ν τ α πληρώνει κανένας στη ζωή.. και πληρώνοντας με κάποιες τιμωρίες κερδίζει πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ένας άνθρωπος που δεν τιμωρήθηκε ποτέ στη Ζωή του.. δεν ξέρει τι θα πει Παραβίαση μιας Απαγόρευσης... κι επειδή η ζωή είναι γεμάτη απαγορεύσεις.. έμαθα να δουλεύω την Ποίηση, ξεπερνώντας όλες αυτές τις απαγορεύσεις.. γι'αυτό και η Τέχνη μου, όπως πολλοί το ομολόγησαν..

ΔΕΝ ά κ ο υ σ ε ποτέ κανένα ΜΗ....

Έτσι λοιπόν από μικρό παιδί.. έμαθα να χαίρομαι και τις τιμωρίες μου.. έμαθα ακόμα.. να χαίρομαι ότι κάποτε με βάζανε στη γωνιά.. Για να'μαι λοιπόν στη γωνιά.. θα πει ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε με μένανε.. και κάπως μνησικακώντας στην αρχή, έβαλα όλους εκείνους, που με τιμωρούσαν κι εγώ με τη σειρά μου στη γωνιά.

...Με τιμώρησαν κι άλλοι πολλοί ύστερα.. πολύ μεγάλοι, εγώ όμως με την Ποίηση τους έβαλα πάλι στη γωνιά και απ'όλα αυτά τα πράγματα κ έ ρ δ ι σ α αυτή τη Χαρά.. να τις ξ ε π ε ρ ν ά ω.. και μάλιστα απ'αυτές να δω... να α ν τ λ ώ δυνάμεις

Α ν τ ί σ τ α σ η ς προς κάθε άδικη απαγόρευση και επομένως προς κ ά θ ε αδικία.

Εδώ λοιπόν μαθήτευσα, όχι μονάχα στο αλφάβητο, όχι μονάχα στη Ζωγραφική και στη Μουσική και στη Ποίηση.. αλλά πήρα και τα πρώτα ο υ σ ι α σ τ ι κ ά Μαθήματα για το ΠΩΣ θα'πρεπε κανένας ν'αντιμετωπίζει τη Ζωή. Τώρα τι κατάφερα.. ο Χρόνος θα τα πεί..

Γιάννης Ρίτσος(από το αρχείο Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη)