Bertolt Brecht... Πόλεμος και Ειρήνη

Πόλεμος και Ειρήνη

***

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε:

πόλεμος και ειρήνη είναι δυο πράγματα

ολότελα διαφορετικά.

Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους

μοιάζουν όπως.. ο άνεμος κι η θύελλα.

Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους

καθώς ο γιος.. από τη μάνα.

Έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμός τους σκοτώνει

ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους.

***

Bertolt Brecht

Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο

να διαιωνίζεται

ανακυκλώνοντας το αύριο..

μες στις πηγές του

όπως τον καιρό που γεννήθηκα...

σαν ν'αναδύεται κάθε πρωί,

για πρώτη φορά..

μες απ'τις ρόδινες αυγές..

της γέννας του.

Σβήστε απ'τον Ήλιο...

την κακή φωτιά.

Μη μας σκοτώνετε!

***

Bertolt Brecht

Άννα μην κλαις (Γιάννης Κούτρας - Θάνος Μικρούτσικος)

Άννα μην Κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

Άννα μην κλαις

θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

***

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

Άννα μην κλαις

στο ντουλάπι.. δεν έχει ψίχα ψωμί

***

Μιλάνε για νίκες... που το μέλλον θα φέρει

Άννα μην κλαις

Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

***

Ο στρατός ξεκινά

Άννα μην κλαις

Σαν γυρίσω ξανά

θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.

Ο στρατός ξεκινά..

***

Bertolt Brecht

Μέσ' απ'τη λάσπη..

Μέσα απ΄τη λάσπη

*

Μ έσα στη λάσπη.. αυτή των ημερών μας

Ε γκληματίες με κουστούμι και γραβάτα

Σ υνεδριάζουν.. για το μέλλον της ζωής.

*

Α φεντικά αδίστακτα, με σβησμένο χαμόγελο

Π ερισπούδαστοι αλήτες.. τους υπηρετούν.

*

Τ ρομακτικές κραυγές.. μηδενισμού και απαξίωσης.

Η ρωες που σέρνονται και παλεύουν.. να σωθούν.

*

Λ ήθη της Ιστορίας... Λάθος εντυπώσεις...

Α ισθησιακό περιτύλιγμα.. χαμένα κορμιά.

Σ κηνικό μετάλλαξης.. στην εποχή της τεχνολογίας.

Π ορτρέτο της πιό τραγικής μορφής των ημερών μας

Η ρωες που σέρνονται και παλεύουν... να σωθούν.

*

Lunapiena

***

"Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη,

ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της"

*

Οδυσσέας Ελύτης

"Μαρία Νεφέλη"

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ -ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει :

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

μιαν άλλη που δε θα υπάρχω ...

Μη φοβηθείς

και θα με βρείς είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς

στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού

που θα σε προσπεράσει ...

Είτε στη φλόγα ενός κεριού

που θα κρατάς ...

διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό

που κατοικούνε τ'άστρα

μαζεύονται όλοι οι ποιητές

και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί ..

πράσινα φύλλα

μασάν χρυσόσκονη .. πηδάνε τα ποτάμια

και περιμένουν ......

να λιγωθούν οι αστερισμοί

και να λιγοθυμήσουν

να πέσουν μες στον ύπνο σου

να γίνουν αναστεναγμός

στην άκρη των χειλιών σου ..

να σε ξυπνήσουν και να δεις

απ'το παράθυρό σου ..

το προσωπό μου φωτεινό

να σχηματίζει αστερισμό

να σου χαμογελάει

και να σου ψιθυρίζει

Κ α λ η ν ύ χ τ α ...

L'opera di José Saramago

Η πρώτη του Νουβέλα :

" Γη της αμαρτίας " εκδόθηκε το 1947

Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα

είναι :

Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας (1977) ,

Από τη γη θρεμμένος (1980) ,

Το χρονικό του μοναστηριού (1983) ,

Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις (1984) ,

Η πέτρινη σχεδία (1986) ,

Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας (1988) ,

Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον (1997) ,

Περί τυφλότητος (1995) ,

Όλα τα ονόματα (1997) ,

Η Σπηλιά ,

Περί Φωτίσεως ,

Περί Θανάτου ,

Άνθρωπος Αντίγραφο .

Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Κάιν

εκδόθηκε το Νοέμβριο .

*****

« Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος ,

Είναι ο κόσμος απαίσιος » ,

έλεγε ο Ζοζέ Σαραμάγκου

Αυτό που πιστεύω περιέχεται

σε μία φράση από την «Αγία Οικογένεια»

των Μαρξ και Ενγκελς :

«Αν ο άνθρωπος διαμορφώνεται

από τις συνθήκες , τότε πρέπει

να διαμορφώσουμε τις συνθήκες

ώστε να είναι ανθρώπινες»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-ΠΕΡΑΣΑ

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

***

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ'όλα. Λίγο απ'όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών

όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις

και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει

η κλειδαριά των αισθημάτων

μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

***

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ'αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

***

Πέρασα από κήπους,

στάθηκα σε συντριβάνια

και είδα πολλά αγαλματίδια

να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου

και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

***

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως

προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη

που γέρνει η μέρα.

***

Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

***

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι από την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος.

Πές πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο

μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημιάς.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

***

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου έλειψε

ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες

κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

***

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση

σ'αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ,

να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα

νερό στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

***

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κική Δημουλά

Γεννημα Θρεμμα - Αντωνης Καλογιαννης

******

ΓΕΝΝΗΜΑ ΘΡΕΜΜΑ

Σε γήπεδα, σε μπαρ και καφενεία

φιγούρα σ’ ένα θέατρο σκιών

γυρεύω πώς να ’ρθω σε συμφωνία

με τα σκληρά σημάδια των καιρών.

***

Γέννημα θρέμμα.. μιας φτωχής πατρίδας,

γέννημα θρέμμα.. μιας σκυφτής ζωής,

γέννημα θρέμμα.. μιας κρυφής ελπίδας,

γέννημα θρέμμα.. μιας παλιάς πληγής.

***

Το κάθε μου τραγούδι μ’ αρρωσταίνει

με θάλασσες και ήλιους μακρινούς,

περίληψη ενός κόσμου που πεθαίνει,

που εσύ τον βλέπεις.. μα δεν τον ακούς.

***

Γέννημα θρέμμα.. μιας φτωχής πατρίδας

γέννημα θρέμμα.. μιας σκυφτής ζωής,

γέννημα θρέμμα.. μιας κρυφής ελπίδας,

γέννημα θρέμμα.. μιας παλιάς πληγής

***

Σε δρόμους με ονόματα ηρώων

μαθαίνω τι σημαίνει.. υποταγή,

σε μια Ελλάδα ένοχων α θ ώ ω ν

φοβάμαι να ρωτήσω... το Γιατί.

***

Γέννημα θρέμμα.. μιας φτωχής πατρίδας

γέννημα θρέμμα.. μιας σκυφτής ζωής,

γέννημα θρέμμα.. μιας κρυφής ελπίδας,

γέννημα θρέμμα.. μιας παλιάς πληγής

*****

Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης

Josè Saramago: Το ΤΑΞΙΔΙ δεν τελειώνει... ποτέ

Τ ε λ ε υ τ α ί ο Α Ν Τ Ι Ο

στον Josè Saramago

(16 Νοεμβρίου του 1922-18 Ιουνίου 2010)

Νομπελίστας Πορτογάλλος Συγγραφέας,

Ποιητής & Δημοσιογράφος...

Αγωνιστής.. για την διάσωση

της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου

και την Προστασία του Πολιτισμού..

στην άγρια εποχή μας.

*****

Σκάβω ένα αυλάκι

στην άκρη της Θάλασσας

κι έρχεται το κύμα και το σβήνει.

Έτσι είναι η Ποίηση.

Η ίδια μοίρα.. χτυπά την άμμο

και την Ποίηση

στο πηγαιν'έλα της παλίρροιας..

στο αιώνιο παιχνίδι του θανάτου.

^

Traccio un solco per terra,

in riva al mare:

e la marea subito lo spiana.

Così è la poesia. La stessa sorte

tocca alla sabbia e tocca alla poesia

al via vai della marea,

al vien-vieni della morte.

José Saramago

Μεταφρ. Lunapiena

".. είναι τα όνειρα που κρατούν..

τον Κόσμο στην τροχιά του"

*****

Chiaro che siamo in guerra,

ed è una guerra di accerchiamento,

ognuno di noi assedia l'altro

ed è assediato,

vogliamo abbattere le mura dell'altro

e mantenere le nostre,

l'Amore verrà quando

non ci saranno più barriere,

l' Αmore.... è la fine dell'assedio.

******

"Είναι φανερό ότι ζούμε

σε εμπόλεμη κατάσταση,

σε ένα πόλεμο συνεχούς αποξένωσης

και αποκλεισμού

καθένας μας αποκλείει τον άλλον

και ζει αποκλεισμένος

ενώ επιζητούμε να γκρεμίσουμε..

τα τείχη του άλλου,

διατηρώντας υψωμένα τα δικά μας...

...η ΑΓΑΠΗ θα επικρατήσει,

όταν καταργηθούν τα σύνορα

η ΑΓΑΠΗ... είναι

το τέλος.. του αποκλεισμού"

José Saramago

Μεταφρ. Lunapiena

***

ΚΑΛΟ Σου ΤΑΞΙΔΙ... Δάσκαλε

"Το Ταξίδι... Δεν Τελειώνει.. π ο τ έ..."

είχες πει.. κάποτε

Σ'ΑΓΑΠΩ... του Κ. Παλαμά

Μελοποιημένη Ποίηση του Κ. Παλαμά

Ερμηνεία: Γ. Νταλάρας, Δ. Γαλάνη

Video από: Kirckh70

***

Σ'ΑΓΑΠΩ

Σ' αγαπώ με τη γλώσσα του πουλιού τ' αηδονιού

και με τ'άφραστα

μ' όσα στο θαμπό μου το νου.. μισοζούν.

Σ' αγαπώ.. σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ.. σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ.. μ' όλα τ' άστρα

του βαθιού μου ουρανού

στήσου αγάπη μου.. πλάστρα

στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ.. σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ.. σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Κωστής Παλαμάς

"Τα Παράκαιρα" (1919)

Yanni - Unico Amore featuring Nathan Pacheco

Il mio amore era così unico

***

Il mio amore era così unico

come il cielo iridato di una goccia

di rugiada, in un fiore dell'alba.

Il tuo sole mi colpì nel sangue,

evaporò la rugiada,

e restai senza cielo.

***

Η Αγάπη μου ήταν μοναδική

όπως η αντανάκλαση τ'ουρανού

σε μια σταγόνα δροσιάς..

στα πέταλα ενός λουλουδιού,

με το πρώτο χαμόγελο της αυγής.

Ο ήλιος σου με χτύπησε κατάκαρδα

εξατμίστηκε η δροσοσταλιά

κι έμεινα.... χωρίς ουρανό.

***

Juan Ramon Jimenez

Trad. Lunapiena

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ - Ο ΣΟΥΡΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ.wmv

Ο Διογένης

Ο Διογένης έρχεται κυλώντας το πιθάρι του

κι ανάβει το φανάρι του.

Συ, που ταπείνωσες κι αυτόν τον μέγαν Μακεδόνα,

καλώς μας ήλθες, κυνικέ, σε τούτον τον αιώνα.

Πάλι για νά'βρεις άνθρωπο με το φανάρι βγήκες

τον άνθρωπο που γύρευες ακόμη δεν τον βρήκες;

Εγώ και χοίρους γνώρισα, που γίνηκαν ανθρώποι,

και τώρα πάνε κι έρχονται μεσ' από την Ευρώπη.

του Γ. Σουρή

Il meglio di te - Madre Teresa di Calcutta - by Soraya

Το Καλύτερο από Σένα

***

Ο άνθρωπος συχνά είναι παράλογος

χωρίς λογική, με εγωκεντρισμό:

δεν πειράζει.. αγάπα τον.

***

Αν κάνεις το Καλό,

κάποιοι μπορεί να πουν..

ότι το κάνεις με ιδιοτέλεια:

δεν πειράζει..

συνέχισε να κάνεις το Καλό.

***

Αν πραγματοποιείς τους στόχους σου

θα συναντήσεις εμπόδια:

δεν πειράζει...

συνέχισε να προσπαθείς.

***

Το καλό που κάνεις...

ίσως αύριο να έχει ξεχαστεί:

δεν πειράζει,

συνέχισε να κάνεις το Καλό.

***

Η τιμιότητα και η Ειλικρίνεια

μπορεί να σε κάνουν ευάλωτο:

δεν πειράζει.. συνέχισε

να είσαι τίμιος και ειλικρινής.

***

Ό,τι έκανες μπορεί

και να καταστραφεί:

δεν πειράζει.. συνέχισε να χτίζεις.

***

Οι άνθρωποι που έχεις βοηθήσει

μπορεί να φανούν αγνώμονες:

δεν πειράζει.. συνέχισε να βοηθάς.

***

Δώσε σ'όλους το καλύτερο που έχεις

ίσως και να σε πληγώσουν:

δεν πειράζει.. συνέχισε

να δίνεις ό,τι έχεις καλύτερο μέσα σου.

***

Madre Teresa di Calcutta

Μεταφρ. Lunapiena

Μάνος Χατζιδάκις-Οδός Ονείρων (Manos Hadjidakis-Street of Dreams)

Γεια σας

Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος..

την Οδό Ονείρων.

Δεν ξεχωρίζει.. είναι ένας δρόμος

σαν όλους τους άλλους..

δρόμους της Αθήνας

Είναι ας πούμε –

ο δρόμος που κατοικούμε

Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος,

τυραννικός.. μα κι απέραντα ευγενικός

Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά

πολλές μητέρες.. μα και πολύ σιωπή

κι όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό

μα κι αβάστακτο ουρανό..

Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται

και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών

ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους

Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι

του επιταφίου και θα χαθεί..

Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος

Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν

Οδός Ονείρων (Πρόλογος)

Μάνος Χατζιδάκις

Σώπα μη μιλάς ........ του ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ

Σ Ω Π Α

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,

κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός,

η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:

«σ ώ π α!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι

που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σ ώ π α!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς,

σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι..

τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις το μπελά σου, σ ώ π α!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σ ώ π α!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

και τα 'μαθα να σωπαίνουν,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε:

«Σ ώ π α».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες,

με συμβουλεύανε:

«Μην ανακατεύεσαι,

κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους

γνωριμία ζηλευτή, με τους γείτονες,

μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος,

«σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,

«σ ώ π α!» όλη η πολυκατοικία

και όλο το τετράγωνο.

«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι

και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».

Και μαζευτήκαμε πολλοί,

μια πολιτεία ολόκληρη,

μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,

μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,

μόνο με το «Σ ώ π α!».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου,

στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις

ξερίζωσε τη γλώσσά σου

και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ'την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο.. από τη στιγμή

που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες,

τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου

και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά

να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες

«έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα 'θελα..

να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου,

κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις,

καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός

στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς

κρατώ τη γλώσσά μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή

που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω

και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου

θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,

με μια κραυγή που θα μου λέει:

Μ Ι Λ Α!

του ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ

(1915-1995)

Τούρκος Σατυρικός Συγγραφέας

και Πολιτικός Ακτιβιστής

(από το YouTube)

Κώστας Χατζής - Η Γη ακόμα ζει Live

Η Γη ακόμα... Ζει, με τον Κώστα Χατζή

^

...κάποτε οι Ινδιάνοι μας είχαν πει:

^

Noi e la Terra dovremmo essere

compagni con uguali diritti.

Quello che noi rendiamo alla Terra

puo' essere una cosa cosi' semplice

e allo stesso tempo cosi' difficile

come il rispetto.

^

Εμείς και η Γη οφείλουμε να είμαστε

σύντροφοι με ίσα δικαιώματα.

Εκείνο που πρέπει..

ν'ανταποδώσουμε στη Γη

είναι τόσο απλό..

και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολο...

όπως είναι ο Σεβασμός.

***

Jimmie Begay

(Indiano Navajo)

Μετάφραση Lunapiena

Οι εναπομείναντες... του Μ. Χατζηπροκοπίου

Οι εναπομείναντες

***

Ψάξε να βρεις τους ανθισμένους κήπους,

τις γειτονιές που παίζαμε παιδιά,

αυτά που θάφτηκαν

στις εκβολές των ποταμών

και στης ψυχής τη σκοτεινή πλευρά.

***

Πορτοκαλί φεγγάρι

που γλιστρά στη θάλασσα,

μίση κι αγάπες που ξεφτίσανε,

ξεθωριασμένα πρόσωπα

..εφηβικών ερώτων.

***

Ψάξε να βρεις ανάμεσα στα φύλλα

το τζιτζίκι,

τον εαυτό σου τον χαμένο στο λαβύρινθο,

τους ποιητές.. όσους επέζησαν

και τους εναπομείναντες συντρόφους.

***

Μ. Π. Χατζηπροκοπίου

από τα "Τα Σύννεφα του Αραράτ"

Η Ομορφιά...

 

La Βellezza

La bellezza ci raggiunge da lontano.

Entra nell'anima in silenzio

come un raggio di Sole

porta l'aurora al nostro cielo.

Una lacrima che fa pulire gli occhi.

Una fiamma che riscalda il cuore.

Una luce che illumina la mente.

Sensibilità e sentimenti..

Un pittore che colora le nostre parole

crea pensieri d'amore.

La bellezza vive in noi

aiuta a crescere i nostri fiori.

Lunapiena

(2004)

Η Ομορφιά

Η Ομορφιά φτάνει από μακρυά,

σαν ηλιαχτίδα εισχωρεί

αθόρυβα μες στη ψυχή,

χαράζει η Αυγή τον ουρανό μας.

Ένα δάκρυ.. που ξεπλένει τη ματιά

Φλόγα.. που την καρδιά ζεσταίνει

Ένα καντήλι.. που το νου φωτίζει.

Ευαισθησία και αισθήματα...

Ζωγράφος που τις λέξεις χρωματίζει

σκέψεις Αγάπης ανασταίνει.

Μέσα μας κατοικεί η Ομορφιά..

και τα λουλούδια της ψυχής ανθίζουν.

Lunapiena

La Βeauté

La beauté nous arrive de loin

et pénètre dans l'âme en silence

comme un rayon de soleil

fait jaillir l'aurore dans le ciel.

C'est une larme qui baigne le regard

une flamme qui réchauffe le coeur,

une lumière qui éclaire l'esprit,

elle est sensibilité et sentiments,

tel un peintre qui colore les mots

et créatrice de pensées d'amour.

La beauté vit en nous,

faisant pousser nos fleurs.

Lunapiena

Trad. Albert

Η Φύση Μιλάει Με Mουσική

Στην Ομορφιά... ας περπατήσω

***

Όλη τη μέρα... κάθε μέρα ας περπατήσω

στις εποχές που ξανάρχονται ας βαδίσω

ν'ανακαλύψω ξανά όμορφα πουλιά..

Όμορφα χαρούμενα πουλιά!

Στο ποτισμένο με γύρη μονοπάτι.. ας βαδίσω

κι ας έρχονται ακρίδες γύρω από τα πόδια μου

Με την ομορφιά... μπροστά μου... ας βαδίσω

Με ομορφιά.. πίσω μου... ας προχωρήσω

Με την ομορφιά... πάνω μου... ας βηματίσω

Με την ομορφιά παντού τριγύρω.. ας περπατήσω

...κι όταν τα χρόνια θα περάσουν

περιπλανώμενος σ' ένα δρομάκι ομορφιάς,

σαν τότε που'μουν νέος, χαρούμενα ας βαδίζω.

Να τελειώσει η Ζωή μου... μέσα στην ομορφιά

Θα τελειώσει η Ζωή μου.... μές στην ομορφιά!

Ναβάχο

(Ινδιάνικη Ποίηση)

Lunapiena