ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Η Μοναξιά

Η μ ο ν α ξ ι ά...

δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια

της συννεφένιας γκόμενας.

Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα

κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών

και στα παγωμένα μουσεία.

Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών «καλών» καιρών

και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς

μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.

Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια

βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς

κι ασορτί εσώρουχα.

Η μ ο ν α ξ ι ά.

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά

και μετριέται πιάτο πιάτο

μαζί με τα κομμάτια τους

στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά

Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά

Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά

Κάτω απ’ ό λ ο υ ς..... τους καιρούς

με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας 

κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια

κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής

βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία

είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές

ίδιο β ή μ α στο προαύλιο.... ποινικοί κι επαναστάτες

πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα

στα σκλαβοπάζαρα της γης 

– εδώ κοντά είν’ η Κοτζιά –

ξυπνήστε πρωί.

Ξ υ π ν ή σ τ ε.... να τη δείτε.

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα

το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους

και τα τελευταία

ατέλειωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ–ΚΕΝΤΡΟΝ

στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.

Κι ό τ α ν.... σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο

που ξ ε π ο υ λ ά ν.... τη φάρα της

χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη.... ζεμπέκικο

κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της

ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μ ο ν α ξ ι ά

η μοναξιά μας λέω.... Για τη δική μας λέω

είναι τσεκούρι στα χέρια μας

που πάνω απ’ τα κεφάλια σας... 

γ υ ρ ί ζ ε ι.... γυρίζει.... γυρίζει.... γυρίζει