Το Βαλς των Λουλουδιών... από τον Καρυοθραύστη

The Nutcracker... του P. Tchaikovsky

Σαββίνα Γιαννάτου: Σα δέσμη από Τριαντάφυλλα

Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή,λεπτότατη 
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Μουσική: Λένα Πλάτωνος.
Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου,
δίσκος "ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ - 13 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ",
αρχές του '80.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ: ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ.. Για Σένα

Κάποια μέρα… μια όμορφη νεαρή κοπέλα

έλαβε ένα ωραιότατο μπουκέτο από τριαντάφυλλα

με μια καρτούλα.... που έγραφε:

"Από κάποιον άνθρωπο, που σ’αγαπάει πολύ" 

χωρίς καμμιά υπογραφή ή όνομα…

Ξαφνιάστηκε… κι άρχισε να σκέφτεται

ό λ ο υ ς.. εκείνους που στο παρελθόν… 

την είχαν φλερτάρει… κι έπειτα 

έναν έναν... ό λ ο υ ς τους φίλους της..

Μήπως τα έστειλε κάποιος απ’τη δουλειά της

ή κάποια αγαπημένη φίλη?

κι ο κατάλογος στο μυαλό της μεγάλωνε…

Στο τέλος… σκέφτηκε να τηλεφωνήσει 

σε μια από τις φίλες της για να την βοηθήσει

να βρουν μαζί… τη λύση!

ήταν παράξενη… όμως της φίλης της η στάση… 

και με διάθεση διερευνητική της λέει:

"Θα μου πεις την αλήθεια? 

Εσύ μου έστειλες τα λουλούδια!"

ΝΑΙ! απαντά η φίλη της…

και ΓΙΑΤΙ?…

Ρωτάς γιατί?… απαντά η φίλη της…

μα ήσουν.. τόσο θλιμμένη και άκεφη 

τις τελευταίες μέρες.. που θέλησα…

να σε κάνω… να σκεφτείς για λίγο..

ΟΛΟΥΣ εμάς που σ’Αγαπάμε,,,

Una Storia di… B. Ferrero

απόδοση στα Ελληνικά: Lunapiena

Ταξίδι Στα Δωδεκάνησα

Luigi Pirandello: ΑΠΟΨΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ Δ. Μυρά - Μ. Χατζιδακις

Luigi Pirandello: ΕΞΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΖΗΤΟΥΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Luigi Pirandello: Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε

Gracias a la vida - Yasmin Levy

Terence Rattigan: Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα

QUERER-CIRQUE DU SOLEIL

ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ~ ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ

Έλληνες του Πνεύματος & της Τέχνης- ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

ΕΡΤ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Ο Μάνος Χατζιδάκις στο Καστελόριζο - 1991

Jorges Luis Borges: περί Φιλίας

Με θέλεις σαν Φίλο?

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις 
για όλα τα προβλήματα της ζωής.
Δεν έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες
και για τις αγωνίες σου,
όμως μπορώ να τις ακούσω
και να τις μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ να αλλάξω ούτε το παρελθόν
ούτε το μέλλον σου,
όμως όταν χρειαστεί θα είμαι κοντά σου.

Δεν μπορώ να σε εμποδίσω να πέσεις
μπορώ μόνο να σου προσφέρω το χέρι μου
για να στηριχθείς και να μην πέσεις.

Η χαρά σου, η επιτυχία σου 
κι ο θρίαμβός σου δεν είναι δικά μου,
όμως χαίρομαι ειλικρινά, 
όταν σε βλέπω ευτυχισμένο

Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή
Μου φτάνει να σε στηρίξω, να σε ενισχύσω
και να σε βοηθήσω, αν μου το ζητήσεις.

Δεν μπορώ να βάλω όρια στις κινήσεις σου 
όμως μπορώ να σου προσθέρω χώρο ν'αναπτυχθείς. 

Δεν μπορώ να διώξω το πόνο απ'την καρδιά σου,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψουμε μαζί τα κομμάτια της ξανά. 

Δεν μπορώ να σου πω τι είσαι
ούτε τι θα πρέπει να είσαι.
Μπορώ μόνο να σε δέχομαι όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Σήμερα σκεφτόμουνα κάποιον που να είναι φίλος μου
και σε κείνη τη στιγμή εμφανίστηκες εσύ.
Δεν είσαι ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε στη μέση
δεν είσαι ούτε στη κορυφή, ούτε στο τέλος 
Δεν είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος αριθμός, 

ούτε το προσδοκώ να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος 
στο κατάλογο για σένα. 

Αρκεί που με θέλεις σαν φίλο
δεν είμαι τίποτε το σπουδαίο
όμως προσπαθώ.. να είμαι ότι μπορώ.


Μετάφραση. Lunapiena

Jorge Luis Borges: ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Αν κοιτάξουμε το ποτάμι, φτιαγμένο από χρόνο και νερό
και θυμηθούμε ότι ο χρόνος είναι ένας ποταμός
μαθαίνουμε οτι κι εμείς χανόμαστε σαν το ποτάμι
και τα πρόσωπα περνούν στη ζωή μας σαν το νερό.

Αν αισθανθούμε οτι το ξύπνημα είναι ένα όνειρο
που ονειρεύεται, ότι δεν ονειρεύεται τον θάνατο
που το κορμί μας τρέμει... είναι αυτός ο θάνατος
της κάθε νύχτας, που ονομάζουμε όνειρο, τελικά.

Αν δούμε τις μέρες και τα χρόνια σαν ένα σύμβολο
των ημερών του ανθρώπου και των χρόνων του
κι αν μετατρέψουμε το πέρασμα των χρόνων
σε μια μουσική... η φωνή είναι ένα σύμβολο.

Αν δούμε στο θάνατο το όνειρο, στο ηλιοβασίλεμα
ένα θλιμένο θησαυρό.. αυτό είναι η Ποίηση
που είναι φτωχειά κι αθάνατη. Η ποίηση
που γυρίζει όπως η αυγή και το ηλιοβασίλεμα,

Στο λυκόφως ένα πρόσωπο, μας κοιτά
σαν απ'το βάθος ενός καθρέφτη:
Κι είν'η τέχνη που μοιάζει σαν τον καθρέφτη
που μας αποκαλύπτει το προσωπό μας.

Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτάτος από σπατάλες
έκλαψε από αγάπη, αντιλαμβάνοντας την σημασία 
της μικρής καταπράσινης Ιθάκη του. Η Τέχνη είναι αυτή, 
η ιθάκη της πράσινης αιωνιότητας και όχι της σπατάλης. 

Κι είναι όπως το ποτάμι που δεν έχει τέλος
που κυλάει και μένει σαν κρύσταλλο ίδιο,
Ο Ηράκλειος το θέλει αιώνια αλλαγή, που είναι το ίδιο 
κι είναι άλλο, όπως το ποτάμι που τέλος δεν έχει. 

Jorge Luis Borges
Trad. Lunapiena

ΑΓΧΩΔΗΣ ΕΜΠΕΙΡΑ - Νίκος Καρούζος

Τ’ απόγευμα της Κυριακής
ανοίγω το ραδιόφωνο
σηκώνω το καπάκι της σιωπής.
Ποδόσφαιρο. Χρωματιστές φανέλες.
«Έχουμε φτάσει στο ένατο λεπτό
του πρώτου ημιχρόνου...»
Κατεβάζω το καπάκι.
Πόσο μπορούμε, αλήθεια, να κοιτάζουμε
στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι;
Απολαμβάνω για λίγο
συντριπτική γαλήνη
και ξανανοίγω.
«Την τελευταία στιγμή τρέχει ο Κλάφτης
και κατορθώνει να βοηθήσει την κατάσταση
προσπαθεί να προωθήσει το παιχνίδι
μαρκάρεται όμως απ’ τον Πονεμένο...» -
κλείνω.
Ησυχία με θεόκλειστα παράθυρα.
Ιδεώδης ηρεμία των δευτερολέπτων.
Ανοίγω.
Την άρνηση πνίγω.
«...ένα πλάγιο άουτ υπέρ της Ενώσεως.
Το εκτελεί γρήγορα ο Κλούβας...» -
αλλά ξανακλείνω ζαλισμένος.
Φοβερό καπάκι.
Πυκνότερη σιωπή.
Ανάβω ένα κεράκι
και χαίρομαι την εξουσία μου.
Ο θάνατος εργάζεται εδώ και εκεί.
Ξανανοίγω.
«Κοντρολάρει έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή...»
Όλο το γήπεδο σείεται με καταρρακτώδη βροχή.
«...τη μπάλα τώρα έχει ο Γρηγορίδης
και ψάχνει μάταια να βρει συμπαίχτη του...»
Έτσι, στοχάζομαι, προβάλλει η ψυχή
στη ματαιότητα λάμπει.
Τώρα μπερδεύτηκα πια μεσ’ στις φωνές
ουρλιάζουν τα πάντα.
«...ο Πονεμένος σουτάρει από πολύ κοντά
ο Αρχειοφύλαξ αποκρούει...»
Ν’ ανοίξω το παράθυρο
το παράθυρο, το παράθυρο.
Αυτή η ζωή... Αυτή η δύναμη...
Να ’χει στην ίδια δυνατότητα
την ησυχία και το σάλο...
*****
Από τη ποιητική συλλογή: ΠΕΝΘΗΜΑΤΑ – 1969

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό

και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι

Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ

τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά

και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου

στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά

κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά

και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά

τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές

και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια

τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές

τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;

φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό

στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω

κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά

σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι

μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη

φτενή δίχως καρένα

σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά

σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα

και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

ΣΦΑΓΗ του ΔΙΣΤΑΜΟΥ - ΔΕΝ σας ξεχάσαμε.

Ν. Βρεττάκου, «Επιμνημόσυνη γονυκλισία»

Στους εκτελεσμένους του Διστόμου

ΔΕΝ σας ξεχάσαμε.

Είναι η καρδιά μας... ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.

Δεν σας αφήσαμε... άνιφτους κι άντυτους,

όλο αίματα, τρύπες και χώματα.

Μάρτυς ο ήλιος μας... ΔΕΝ σας ξεχάσαμε!

Η καρδιά μας μεγάλωσε.. απόχτησε ουρανό

με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,

για τους ήρωες, τους μάρτυρες, τους αγίους της. 

Σκηνώσατε μέσα της.. κι υπάρχει απ' όταν

χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.

Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας... στα δέντρα

που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπισαν

μόνα τους, δίχως εσάς... ΔΕΝ σας ξεχάσαμε!...

Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι

δεν φταίμε εμείς. Σε τούτο τον τόπο

είναι πολλά αυτά... που το ύψος τους

φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα

πλατύγυρο φ ω ς... καμωμένο από διάφανο αίμα 

οι μ ο ρ φ έ ς σας... στέκουν πάνω απ' την ποίηση.

Δε χωράνε στη μουσική... Ούτε φθόγγοι... ούτε λέξεις

δεν φτάνουν να φτιάξουμε... ωραίο-ωραίο, 

καθώς θα της ταίριαζε... ένα ένδυμα στη θυσία σας.

Αν μπορείτε ν' ακούσετε τη σιωπή μας.... ακούστε τη

αδελφοί... Συγχωρέστε μας... ΔΕΝ σας ξεχάσαμε!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Θα'ρθει Καιρός

Θα 'ρθεί καιρός... 
που θ’ α λ λ ά ξ ο υ ν... τα πράματα.

Να το θυμάσαι... Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα.. εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε.. κ ρ α τ ώ ν τ α ς τη σκυτάλη

– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις.
Εσύ είσ’ η Ελπίδα

ά κ ο υ.... θάρθει καιρός

που τα παιδιά... θα διαλέγουνε γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απέξω

Και.... τη δουλειά

θα... τη δ ι α λ έ γ ο υ μ ε

δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι ά ν θ ρ ω π ο ι – σκέψου! – 

θα μιλάνε με χρώματα.... κι άλλοι με νότες

Να φ υ λ ά ξ ε ι ς.... μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

ΛΕΞΕΙΣ κι ΕΝΝΟΙΕΣ... σαν κι αυτές

Απροσάρμοστοι... Καταπίεση... Μοναξιά...

Τιμή... Κέρδος... Εξευτελισμός

για.... το μ ά θ η μ α της Ιστορίας.

Ε ί ν α ι.... Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –

δ ύ σ κ ο λ ο ι... καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –

τόσα έζησα.... τόσα έμαθα.... τόσα λέω

κι απ’ όσα διάβασα...
ΕΝΑ... κ ρ α τ ά ω καλά:

«Σημασία έχει.... να π α ρ α μ έ ν ε ι ς... Άνθρωπος».

Θα.... την α λ λ ά ξ ο υ μ ε... τη Ζωή

παρ’ όλα αυτά..... Μαρία
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Μουσική: ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Καμιά Φορά

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Το ΝΟΥ Σου... ε;

Καμιά φορά... ανοίγει η πόρτα 

σίγα σιγά και μπαίνεις. 

Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι.. 

και λινά παπούτσια. 

Σκύβεις... βάζεις στοργικά στη χούφτα μου

72 φράγκα και... φεύγεις. 

Έχω μείνει... στη θέση που μ’ άφησες

για να με ξαναβρείς. 

Όμως πρέπει νά `χει περάσει πολύς καιρός

γιατί τα νύχια μου μακρύνανε 

κι οι φίλοι.... με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες

έχω χάσει... την φαντασία μου

κι όταν ακούω "Κατερίνα".... τρομάζω. 

Νομίζω... πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει... κάτι αποκόμματα με κάποιον

που λέγανε πως είσαι συ. 

Ξέρω.... πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, 

γιατί... γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως π ο τ έ.... δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μ υ α λ ό... είναι ο σ τ ό χ ο ς, 

το Νου σου ε;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Η Μοναξιά

Η μ ο ν α ξ ι ά...

δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια

της συννεφένιας γκόμενας.

Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα

κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών

και στα παγωμένα μουσεία.

Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών «καλών» καιρών

και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς

μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.

Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια

βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς

κι ασορτί εσώρουχα.

Η μ ο ν α ξ ι ά.

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά

και μετριέται πιάτο πιάτο

μαζί με τα κομμάτια τους

στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά

Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά

Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά

Κάτω απ’ ό λ ο υ ς..... τους καιρούς

με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας 

κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια

κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής

βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία

είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές

ίδιο β ή μ α στο προαύλιο.... ποινικοί κι επαναστάτες

πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα

στα σκλαβοπάζαρα της γης 

– εδώ κοντά είν’ η Κοτζιά –

ξυπνήστε πρωί.

Ξ υ π ν ή σ τ ε.... να τη δείτε.

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα

το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους

και τα τελευταία

ατέλειωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ–ΚΕΝΤΡΟΝ

στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.

Κι ό τ α ν.... σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο

που ξ ε π ο υ λ ά ν.... τη φάρα της

χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη.... ζεμπέκικο

κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της

ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μ ο ν α ξ ι ά

η μοναξιά μας λέω.... Για τη δική μας λέω

είναι τσεκούρι στα χέρια μας

που πάνω απ’ τα κεφάλια σας... 

γ υ ρ ί ζ ε ι.... γυρίζει.... γυρίζει.... γυρίζει

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ: Εμένα οι Φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου... είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα... 
στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά... βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου.... είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου... είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου... είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει
εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια... 
τις ενοχές σας, 
αποφάσεις συνεδρίων, 
δανεικά κοστούμια, 
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες, 
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου... είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου... είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γ ι α τ ί.... δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου... ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί.... τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας... μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι... μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας, στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου... είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου... είναι σύρματα τεντωμένα

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ