Ας Μείνουμε στη Σιωπή..

Ας μείνουμε στη σιωπή

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα η σιωπή

καμιά λέξη δεν τόλμησε να σχίσει τον αέρα

ούτε του ήχου ο ρυθμός τα χείλη μας ν'αγγίξει

πλησιάζουμε στο ναό ενός πανάρχαιου θεού

μπροστά στο βωμό στέκονται οι καρδιές μας

γονατίζουμε με δέος και σεβασμό

σκύβουμε με ευλάβια και προσκυνάμε..

Τελετουργική θεική μυσταγωγία ο Έρωτας

Πήρε η ματιά μου.. μέσα της το βλέμμα σου

κι άρχισε ο πιό γλυκός διάλογος της ύπαρξης

ένα τ α ξ ί δ ι.. στ'άβάτα λημέρια της ψυχής.

Ας μείνουμε στη Σιωπή...

Lunapiena

Restiamo in Silenzio

Tra noi due il silenzio...

Non vola nessuna parola nell'aria

Nessun suono cantato con le labbra

Siamo entrati nel tempio di un Dio antico

Davanti all'altare i nostri cuori,

Con devozione infinita si inginocchiano.

Rituale cerimonia divina l'amore
E' cominciato il dialogo dei nostri sguardi

Il piu' profondo viaggio delle anime.

Restiamo in Silenzio...

Lunapiena

Francesco De Gregori - "La storia"

La Storia siamo noi

La storia siamo noi,

nessuno si senta offeso,

siamo noi questo prato

di aghi sotto il cielo.

La storia siamo noi, attenzione,

nessuno si senta escluso.

La storia siamo noi,

siamo noi queste onde nel mare,

questo rumore che rompe il silenzio,

questo silenzio così duro da masticare.

E poi ti dicono "Tutti sono uguali,

tutti rubano alla stessa maniera

"ma è solo un modo per convincerti

a restare chiuso dentro casa

quando viene la sera.

Però la storia non si ferma davvero

davanti a un portone,

la storia entra dentro le stanze, le brucia,

la storia dà torto e dà ragione.

La storia siamo noi,

siamo noi che scriviamo le lettere,

siamo noi che abbiamo tutto da vincere,

tutto da perdere.

E poi la gente, perchè è la gente che fa la storia

quando si tratta di scegliere e di andare,

te la ritrovi tutta con gli occhi aperti,

che sanno benissimo cosa fare:

quelli che hanno letto milioni di libri

e quelli che non sanno nemmeno parlare.

Ed è per questo che la storia dà i brividi,

perchè nessuno la può fermare.

La storia siamo noi, siamo noi padri e figli,

siamo noi, bella ciao, che partiamo.

La storia non ha nascondigli,

la storia non passa la mano.

La storia siamo noi,

siamo noi questo piatto di grano.

Francesco De Gregori

Album: Schacchi e Tarocchi

Στους μεταγενέστερους - Μπ. ΜΠΡΕΧΤ

Στους μεταγενέστερους

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!

Τα λόγια που δεν κεντρίζουν

είναι σημάδι χαζομάρας.

Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας.

Εκείνος που γελάει

Δεν έχει μάθει ακόμα

Τις τρομερές ειδήσεις.

Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που

Είν' έγκλημα σχεδόν..

όταν μιλάς για δέντρα

Γιατί έτσι παρασιωπάς

χιλιάδες κακουργήματα!

Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο

Ξέκοψε πια ολότελα απ' τους φίλους του

Πού βρίσκονται σ' ανάγκη.

Είναι σωστό:

το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.

Όμως πιστέψτε με:

Είναι εντελώς τυχαίο.

Απ' ό,τι κάνω,

Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα

να φάω ως να χορτάσω.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση.

(Λίγο η τύχη να μ' αφήσει, χάθηκα.)

Μου λένε: Φάε και πιες!

Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Μα πώς να φάω και να πιω,

όταν

Το φαγητό μου τ' αρπάζω

από τον πεινασμένο,

όταν

Κάποιος διψάει

για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.

Θα 'θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.

Τ' αρχαία βιβλίο λένε τί είναι η σοφία:

Μακριά να μένεις

απ' τις επίγειες συγκρούσεις

και δίχως φόβο

Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.

Θεωρούν σοφό ακόμα

Το δρόμο σου να τραβάς

αποφεύγοντας τη βία

Στο κακό ν' ανταποδίνεις το καλό

Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου,

αλλά να τις ξεχνάς.

Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!

Ήρθα στις πόλεις...

την ε π ο χ ή της αναστάτωσης

Όταν εκεί, βασίλευε η πείνα.

Ήρθα μες στους ανθρώπους

στην εποχή της α ν τ α ρ σ ί α ς

Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος

Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.

Για να κοιμηθώ,

πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.

Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα

Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος

Που πάνω στη γη μου δόθηκε

Στον καιρό μου,

οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.

Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.

Λίγα περνούσαν απ' το χέρι μου.

Όμως, αν δεν υπήρχα

Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα,

αυτό έ λ π ι ζ α τουλάχιστον.

Έτσι κύλησε ο χρόνος

Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες.

Ο στόχος

Βρισκότανε πολύ μακριά.

Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα

Ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος

Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς,

που θ' αναδυθείτε μέσ' απ' τον κατακλυσμό

Που εμάς μας έπνιξε,

Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε

Σκεφτείτε

Και τα μαύρα χρόνια

Που ε σ ε ί ς γλυτώσατε

Εμείς περνάγαμε,

αλλάζοντας χώρες

πιο συχνά από παπούτσια,

Μέσα από ταξικούς πολέμους,

απελπισμένοι σα βλέπαμε,

Την αδικία να κυριαρχεί

και να μην υπάρχει εξέγερση.

Κι όμως το ξέραμε:

Ακόμα και το μίσος

ενάντια στην ευτέλεια

Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.

Ακόμα κι η οργή

ενάντια στην αδικία

Βραχνιάζει τη φωνή.

Αλίμονο, εμείς

Που θέλαμε

να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία

Δεν καταφέρναμε

να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.

Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός

Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο

Να μας θυμάστε

Με κάποιαν επιείκεια.

Μπ. Μπρεχτ

Μεταφρ. Τίτος Πατρίκιος

Ας ερχοσουν για λιγο - Δαναη Στρατηγοπουλου

Ας Ερχόσουν για Λίγο

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος

και που μαζί μου παίζουν κρυφτό

...πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι

να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό

να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά

Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό

σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε

το ντουετάκι τους το γνωστό

τα βήματά μας να ξαναπούνε

Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό

που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα

να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ

από του πόνου την καταιγίδα

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ

να γεμίσεις με φως

το φριχτό μου σκοτάδι

και στα δυο σου τα χέρια

να με σφίξεις ζεστά

ας ερχόσουν για λίγο

κι ας χανόσουν μετά

 

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος

Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ

Πρώτη εκτέλεση: Δ Α Ν Α Η

'Αλλες: Αρλέτα, Τ. Τσανακλίδου

Αρκεσίλας... του Ν. Εγγονόπουλου

Αρκεσίλας

fuyard que je connais aux traces de tes larmes.

MARIE-JEANNE DURUY

έφυγε

και τονέ βλέπω

ν' απομακρύνεται

κατά μήκος

της ερήμου λεωφόρου

και κάθε τόσο γυρνάει

και μας χαιρετά

δι' ανεπαισθήτου κινήσεως των βλεφάρων

ώς ότου

- λίγο-λίγο -

το καραντί του

να χαθή

να σβύση

στο βάθος του ορίζοντος

έγραψε

στο γράμμα του

έλεγε - ανάμεσα σ' άλλα -

πως αγαπάει

τη

βροχή

"είμαι Έλλην

- είναι τα λόγια του -

πατρίς μου και μητέρα μου

η

βροχή"

"σαν με προλάβη η βροχή

- συνέχιζε -

σαν με προλάβη

ολόγυμνο

στους δρόμους να γυρνώ

με ντύνει

- η βροχή -

μ' απίστευτης λαμπρότητος

και ποικιλίας

φορεσιές

και στήνει αέναα γύρω μου

ως προχωρώ

μυθώδους πλούτου

σκηνικά

και διακόσμους"

τώρα γυρνά στα "τέρματα"

μέσ' στην πολυκοσμία

και τις μουσικές

 και τη λαϊκή χαρά

κι' ανακατεύεται

- γίνεται ένα -

με το πλήθος

κι' αισθάνετ'

άλλοτε

σα βασιλιάς

αναμεσίς στους υπηκόους του

κι' άλλοτε πάλι

- ίσως την ίδια ακριβώς στιγμή -

σαν

άρχοντας εξόριστος

ανάμεσα

σε ξένους

- κι' άγνωστους -

λαούς


Νίκος Εγγονόπουλος

Κ.Π Καβάφης - Όσο μπορείς (απαγγελία: Σ.Στρατηγός)

Όσο μπορείς

(1913)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις

την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη.. φορτική.


Κ. Π. Καβάφης

Ο Αγρός των λέξεων.. του Ν. Βρεττάκου

Ο Αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο

λουλούδι, όμοια κ' εγώ. Τριγυρίζω

διαρκώς γύρω απ' τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές

των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,

την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν

νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως

το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ' έγινε

Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια

κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα

των λέξεων, αυτόν το χρυσό

του χρυσού, που βγαίνει απ' τα βάθη

της καρδιάς μου, συνδέομαι συμμετέχω

στον κόσμο.

Σκεφτείτε:

Είπα και έγραψα «Α γ α π ώ».

Νικηφόρος Βρεττάκος