Τα ΝΗΣΙΑ μας

Τα ΝΗΣΙΑ

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας

είν' η αμμουδιά της Ζάκυνθος

της Κέρκυρας τα περιβόλια

της Ρόδου το μεγάλο κάστρο.

******

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας

είναι της Κρήτης τα ορεινά χωριά

τις ευωδιές της Χίου

της Κίμωλος τ' αστραφτερά νερά

της Σύρας την Απάνω Πόλη.

*****

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας

είναι τα δυο φιδάκια που ερωτεύονταν

κάτω απ' τα μάρμαρα του ναού

ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο

ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο.

******

Στη Γαύδο, στη Φολέγανδρο και στα μικρά νησιά

βαριά σιωπή μαρμάρωσε, φωλιάζουν νυχτερίδες

ένα μπουκέτο άλικο το αίμα ξαγρυπνά

λευκοί αυλοί τα κόκκαλα μετρούν τις εσπερίδες μονόφθαλμη περίπολος τη θάλασσα τρυγά

γύρω και πίσω στις σκηνές

ουρλιάζουν οι σειρήνες.

******

Τη Λέρο, τη Μακρόνησο, τα Κύθηρα, τη Τζιά

πες μου ποιες τάχα σφράγισαν

μισό αιώνα μνήμες.

******

Στίχοι: Στέλλα Χρυσουλάκη

Μουσική, Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου

από: «ΕΙΚΟΝΕΣ», 1994

Σε Μαγικά Νησιά...

Σε Μαγικά Νησιά

Ακρογιαλιές ονειρευτές νοσταλγώ

πάντα σ' αυτές την ομορφιά κυνηγώ

μόνο εκεί μπορεί η αγάπη και ζει

μόνο εκεί αν θέλεις πάμε μαζί

όλα κει τ' ακούς να τραγουδούν

σαν τα χαρούμενα πουλιά στη σιγαλιά..

********

Σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε

εκεί που οι καρδιές ξέρουν ν' αγαπούνε

μακριά θέλω να βρεθούμε στη Χαβάη

μακριά σ' όλη τη ζωή μας εγώ κι εσύ *******

Στη γαλανή βραδιά τ' άστρα που γελούνε

κιθάρες μαγικές να μας τραγουδούνε

εκεί στ' όμορφο νησί μας θέλω να βρεθούμε

μαζί σ' όλη τη ζωή μας εγώ κι εσύ...

******

Σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε

εκεί που οι καρδιές ξέρουν ν' αγαπούνε

μακριά θέλω να βρεθούμε στη Χαβάη

μακριά σ' όλη τη ζωή μας εγώ

******

Στίχοι: Κώστας Κοφινιώτης

Μουσική: Τάκης Μωράκης

Ερμηνεία: Τρίο Κιτάρα

Παγκόσμια ΗΜΕΡΑ της ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Στις 8 Μάρτη

Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας - από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια - και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.

Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, πρωτεργάτις του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε

να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη

"ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ"

"Για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας". Και ακόμα ότι, "την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα".

Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Στο Φως... και στο Σκοτάδι...

Κι ήλθε το βράδυ..

μες στο σκοτάδι έφτασε η υπόσχεση

θα σ'αγαπώ..

"μέχρι το σίδερο να επιπλεύσει στο ποτάμι"

θα μ'αγαπάς..

μέχρι "να με νικήσεις στο φως του ήλιου"

όπως οι μούσες που είχαν το θεικό δικαίωμα

να λένε ψέματα ή αλήθειες..

και να τολμούν να μπαίνουν στην ουσία

που μένει πάντα η ίδια.

*****

Κι ήλθε η μέρα..

Κάθε μεγάλο βήμα κατανόησης

γκρεμίζει την γνώση που προϋπήρχε..

κι η σιωπή ανοίγει.. το άπειρο γαλάζιο

κι αυτό που λείπει φαντάζει πιό ισχυρό,

απ'ότι μέχρι τότε έχουμε κατακτήσει.

θα σ'αγαπώ..

γιατί ποτέ μου δεν σε γνώρισα ολάκερο

θα μ'αγαπάς..

όσο την ουσία μου θα θέλεις να γνωρίσεις.

*****

κι ήλθε η νύχτα..

Χωρίς διέξοδο μένει η επιθυμία

ψάχνοντας πότε δεξιά.. πότε αριστερά,

πότε μπρός.. και πότε πίσω..

φυλακισμένη στης καρδιάς το κάστρο,

δεν έχει να πάει πουθενά..

"ο υπέρτατος τρόμος του νού"

Καθένας μόνος, την επιθυμία του χαρίζει,

ένα ακόμα βήμα κατανόησης..

ουσιαστική προϋπόθεση για το ταξίδι.

*****

κι ήλθε το όνειρο..

Ο Ήλιος βγαίνει απ'το σκοτάδι

και επιστρέφει πάλι σ'αυτό τη Νύχτα..

Η πηγή του φωτός αναβλύζει απ'τα τάρταρα,

στις πύλες τ'ουρανού, στις θάλασσας τα βάθη

ο έρωτας των αντιθέτων τη φύση κυβερνά..

ζωή μέσα στο όνειρο.. το όνειρο της ζωής!

θα σ'αγαπώ..

γιατί μοιάζεις, με της ζωής μου το όνειρο

θα μ'αγαπάς..

όσο ζωή.. στα ονειρά σου θα χαρίζω.

Lunapiena

Το ΔΑΣΟΣ

Το Δάσος

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά

κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα καὶ κελαηδούνε.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.

Ζώα μικρά καὶ ζώα άγρια το κατοικούν,

όχεντρες έρπουν καὶ ρημάζουν τις φωλιές μας,

λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

***

Ντίνος Χριστιανόπουλος

από τη Συλλογή: «Ο Αλλήθωρος»

στη σιωπή του Δάσους

Λένε...

Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους

μπορείς ν'ακούσεις την ανάσα της Ζωής,

το τρυφερό του ήλιου χάδι στα κλαδιά..

και την ηχώ απ'το φιλί του ανέμου.

***

Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους

τα δένδρα αγκαλιάζουν τα πουλιά,

τα φύλλα χορεύουν τον τελευταίο τους ταγκό

και τα άστρα τα όνειρα φωτίζουν.

***

Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους

η μικρή αράχνη νίκησε της Σοφίας τη θεά,

με τέχνη περισσή ύφανε το χαλί της,

μα την πρωτιά της πλήρωσε σκληρά.

***

Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους

κρύβεται της Ζωής το μυστικό,

η αιώνια πάλη της Δύναμης των Αντιθέτων

για να κρατήσει της Αρμονίας το χορό.

***

Lunapiena

Το ΔΑΣΟΣ

ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Το δάσος που λαχτάριζες

ώσπου να το περάσεις,

τώρα να το ξεχάσεις

διαβάτη αποσπερνέ.

**

Μια αυγινή, το κούρσεψαν

ανίδρωτοι λοτόμοι,

κι εκεί είναι τώρα δρόμοι

διαβάτη αποσπερνέ.

***

Το τρίσβαθο αναστέναγμα

που άγγιζε την καρδιά σου

κι έσπαε τα γόνατά σου

δε θα τ' ακούσεις πια.,

το πήρανε στα διάπλατα

περίτρομα φτερά τους

και το 'καμαν λαλιά τους

τα νύχτια τα πουλιά..

***

Και κάτι που βραχνόκραζε

με μια φωνή ανθρώπου,

στο ημέρωμα του τόπου

βουβάθηκε κι αυτό.

**

Το σιγαλό τραγούδισμα

που σ' έσερνε διαβάτη

σε μαγικό παλάτι

δίχως ελπίδα αυγής,

το πήρανε -για κοίταξε-

στερνή ανατριχίλα

τα πεθαμένα φύλλα

που απόμειναν στη γης.

***

Κι η άρπα με τον ήχο της

που σε γλυκομεθούσε

μα κρύφια σου χτυπούσε

θανάτου μουσική,

χάθηκε με την άγγιχτη

που την κρατούσε κόρη,

στα πέλαγα, στα όρη,

να μην ξανακουστεί.

***

Το δάσος που λαχτάριζες

ώσπου να το περάσεις,

τώρα να το ξεχάσεις

διαβάτη αποσπερνέ,

γεννήκαν νεκροκρέβατα

τ' άγρια δεντρά του τώρα

και θα τα βρεις στη χώρα

διαβάτη αποσπερνέ.

**

Μιλτιάδη Μαλακάση

(1895)