Δυο Χορικά του.... T. S. Eliot

Απόσπασμα από τα "Δύο Χορικά"

του Θεατρικού Έργου:

"Φονικό στην Εκκλησία"

του T. S. Eliot

...μια μοίρα πάνω στο σπίτι,

μια μοίρα πάνω σου,

μια μοίρα πάνω στον κόσμο.

Τίποτε δε γυρεύουμε να γίνει.

Εφτά χρόνια ζήσαμε ήσυχα,

πετύχαμε να μη μας προσέχουν,

ζώντας και ψευτοζώντας.

Είχαμε τυραννία και χλιδή,

είχαμε φτώχεια και παραλυσία,

είχαμε ακόμη κάποιες αδικίες.

Ωστόσο πηγαίναμε ζώντας,

ζώντας και ψευτοζώντας.

Κάποτε μας λείπει το σιτάρι,

κάποιες έχουμε καλή σοδειά,

τον ένα χρόνο έχουμε βροχές,

τον άλλο χρόνο αναβροχιά,

τον ένα χρόνο τα μήλα περισσεύουν,

τον άλλο χρόνο λείπουν τα δαμάσκηνα.

Ωστόσο πηγαίναμε ζώντας,

ζώντας και ψευτοζώντας.

Γιορτάσαμε τις γιορτές,

πήγαμε στην εκκλησιά,

φτιάξαμε μπύρα και μηλίτη,

μαζέψαμε ξύλα για το χειμώνα

κουβεντιάσαμε στη γωνιά του τζακιού,

κουβεντιάσαμε στη γωνιά του δρόμου,

κουβεντιάσαμε κι όχι πάντα ψιθυριστά,

ζώντας και ψευτοζώντας.

Είδαμε γάμους, γέννες και θανάτους,

Είχαμε σκάνδαλα λογής-λογής,

είχαμε φόρους που μας βασάνιζαν,

είχαμε γέλια και κουτσομπολιά,

εξαφανίστηκαν πολλές κοπέλες

ανεξήγητα, και κάποιες που δεν είτανε γι αυτά.

Όλοι μας είχαμε τους ατομικούς μας τρόμους,

τους ιδιαίτερους Ίσκιους μας,

τους μυστικούς μας φόβους.

Μα τώρα ένας μεγάλος φόβος έπεσε πάνω μας,

φόβος όχι του ενός... μα του πλήθους,

ένας φόβος σαν τη γέννηση και το θάνατο,

όταν βλέπουμε τη γέννηση και το θάνατο μόνους

μέσα σε ένα κενό, κατάμονους,

Φοβούμαστε ένα φόβο

που δε μπορούμε να γνωρίσουμε

που δε μπορούμε ν' αντικρίσουμε,

που κανείς δεν καταλαβαίνει,

κι oι καρδιές βίας ξεριζώνονται,

το μυαλό μας ξεφλουδίζεται

σαν τις φλούδες κρεμμυδιού,

και ο εαυτός μας χαμένος χαμένος

-σ' έναν μελικό φόβο..

που κανείς δεν καταλαβαίνει.

απόδοση στα Ελληνικά.. από Γ. Σεφέρη

Τελευταίο ΑΝΤΙΟ στον... άνθρωπο Κώστα ΑΞΕΛΟ

Ζωντανά μένουν τα Ιχνη της Ζωής...

του Κώστα Αξελού

...το «Π α ι γ νί δ ι του Κ ό σ μ ο υ » 

είναι... «πιο δυνατό από τον μηδενισμό», 

έλεγε ο Μεγάλος Δάσκαλος.. ο "ασυμβίβαστος Στοχαστής"..

ο Φιλόσοφος και κορυφαίος Διανοητής του 20ού αιώνα.

Κ ώ σ τ α ς Α ξ ε λ ό ς

παραμένοντας μέχρι την τελευταία του πνοή.. 

Έλληνας στο Νού και την Καρδιά, 

Πολίτης του Κόσμου.. στην «Περιπέτεια που λέγεται Ζωή», 

όπως του άρεσε να λέει. ... 

άφησε την τελευταία του ανάσα την Πέμπτη, 

4 Φλεβάρη.. στο Παρίσι,

 στην Πόλη που τον αγκάλιασε 

και.. τον τίμησε από το 1945, 

όταν έφτασε εκεί.. με την βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, 

παρέα με... τον Κορνήλιο Καστοριάδη,
τον Κ. Παπαϊωάννου, 

τη Μιμίκα Κρανάκη, τον Νίκο Σβορώνο, 

ον Κώστα Κουλεντιανό, κ. α .... 

με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα».. 

κυνηγημένος και διωκόμενος... 

για τις πολιτικές του επιλογές και πεποιθήσεις... 

στην Πόλη που έζησε.. και επέλεξε ν'αναπαυτεί.. 

κοντά στους φίλους του.. στο κοιμητήριο του Montparnasse, 

από Σήμερα, Πέμπτη 11 Φλεβάρη.

Ο θάνατος 
«διατρέχει όλη τη ζωή, είναι το οριστικό τέλος της
 και διατηρεί τα ίχνη της ζωής του θανόντος, 
που κι αυτά θα εξαφανιστούν κάποτε...», 
έλεγε 
«Ο θάνατος είναι ο καλύτερος φίλος 
και ο χειρότερος εχθρός, γιατί βάζει ένα τέρμα
 στην π ε ρ ι π έ τ ε ι α που λέγεται Ζωή»

Γεννήθηκε στην A θ ή ν α το 1924. 

Φοίτησε στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. 

Πήρε μέρος στην Eθνική Aντίσταση 

και στη συνέχεια στον εμφύλιο ως οργανωτής,

 δημοσιογράφος και θεωρητικός 

του Κομμουνιστικού Κινήματος.

 Για τη δράση του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. 

Το 1945 πριν φύγει από την Ελλάδα,

 είχε διαγραφεί από το ΚΚΕ, με το οποίο είχε διαφωνήσει.

 Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ώς το 1957

 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, 

ετοιμάζοντας και τις δύο διατριβές του, 

τις οποίες υποστήριξε το 1959 και είχαν θέμα:

«Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και

«Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής».

Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Σορβόννη (1962-1973),
 αλλά ποτέ δεν έγινε καθηγητής, γιατί πίστευε ότι, 
«το Πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής Σκέψης».

Το 1992 το Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, 
τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα... 
ενώ τον Απρίλη του 2000, 
αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας Φιλοσοφίας...
 του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
και μόλις τον Μάρτη του 2009, 
με τον ίδιο τίτλο τον τίμησε.. 
και η Φιλοσοφική Σχολή
 του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 16 γλώσσες..

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα περισσότερα

από τα έργα του Κώστα Αξελού:

εκδ. Καστανιώτης: «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής»

εκδ. Εξάντας: «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία»

εκδ. Νεφέλη: «Συζητήσεις», 
«Η εποχή και το ύπατο διακύβευμα», 
«Γιατί σκεφτόμαστε; Τι να πράξουμε;», 
«Αυτοβιογραφικές σημειώσεις»,
 «Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της τέχνης»

εκδ. Εστία: «Αινιγματικές απαντήσεις»,
 «Ανοιχτή συστηματική», 
«Από το εργαστήρι της σκέψης»,
 «Αυτή η διερώτηση»,
«Για μια προβληματική ηθική»,
 «Μεταμορφώσεις»,
«Προς την πλανητική σκέψη». 
Από τις ίδιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσουν
 δύο ακόμα βιβλία του:

"Le Jeu du monde" και "Ce qui advient".

«Η εποχή μας έχει πέσει χαμηλά 
και η φιλοσοφία ζει το τέλος της.
 Μετά από αυτήν υπάρχει χώρος 
για μια α ν ο ι χ τ ή ποιητική σ κ έ ψ η »
 είχε πεί στη συνέντευξη του στον Γιώργο Δουατζή 
που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ»
 της εφημερίδας «Καθημερινή» 
«Η σ κ έ ψ η που προσπαθώ να ξετυλίξω 
στέκεται π έ ρ α από την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία, 
τις ελπίδες και την απελπισία, τη χαρά και τη λύπη»

Ζωντανά και Δυνατά παραμένουν ..
«στο Κόσμο τα Ιχνη της Ζωής»... του Κώστα Αξελού
 και η Σκέψη του.. θα συνεχίσει «το Παιχνίδι του Κόσμου».. 
φωτίζοντας νέους στοχαστές.. 
στο «Παιχνίδι του Συνόλου των συνόλων»..

Καλό Σου Ταξίδι... Σοφέ Δάσκαλε

Σε Ε υ χ α ρ ι σ τ ο ύ μ ε ...

Της Νοσταλγίας άνεμος..

Αμετανόητη καρδιά.. για έρωτες δακρύζει,

σε μονοπάτια μοναξιάς αγκομαχάει ο Νους,

σκιές που αγαπήθηκαν, σαλεύουν στη σιωπή.

Της λησμονιάς οι ύαινες.. ουρλιάζουν πεινασμένες

κι η σωφροσύνη θυσιάζεται.. στο λύκαιο βωμό.

******

Γερό σκαρί ο πόθος αντέχει την οργή,

της Νοσταλγίας άνεμος φουσκώνει τα πανιά,

γυμνός, φτωχός και μόνος, φτάνεις στην Ιθάκη

το χώμα που σε γέννησε.. σκύβεις και προσκυνάς.

Όπως ξεκίνησε η Ζωή... το κύκλο της τελειώνει

κι ένα χαμόγελο πικρό.. χαρίζει στη Σοφία.

Lunapiena

Catullo: ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Ένας αρχαίος Λατίνος Ποιητής ο Catullo,

είχε γράψει κάποτε:

Mi prometti, vita mia,

che questo nostro amore

sarà eterno e felice.

O grandi dei,

fate che sia vero ciò che promette

e che lo dica dal profondo del cuore;

potremo così mantenere

per tutta la vita

questo sacro giuramento d’amore

senza fine.

Catullo,

Τrad. di S. Quasimodo

Μου υπόσχεσαι, ζωή μου,

ότι αυτή μας η αγάπη θα είναι

αιώνια και Ευτυχής.

Ω! Μεγάλοι Θεοί

καντε να είναι αληθινό

αυτό που μου υπόσχεται

και να το λέει από τα βάθη της ψυχής,

έτσι θα μπορούμε να κρατήσουμε

για όλη μας τη ζωή αυτό τον ιερό όρκο

Αγάπης δίχως τέλος.

Catullo

Trad, Lunapiena

Γλωσσολαλιά Ελληνική.. της Οικουμένης Θάμα.

από τον 23billis

Γλωσσολαλιά Ελληνική, της Οικουμένης Θάμα

********

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,

ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα,

θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,

τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ' η φωνή της.

*******

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθει,

πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ' αυτόν που τη ζυγώθει,

αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων,

φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

********

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω

που 'σαι διαμάντι αδάμαστο,

πέτρα για να στεριώσω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω,

και αργυρούς θνητούς να βρω,

τη γλώσσα ν' αρματώσω.

******

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης,

Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής,

Καβάφης κι Ευριπίδης,

Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας,

Κάλβος και Καζαντζάκης,

Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης,

Γκάτσος, Ελύτης, Α ξ ε λ ό ς, Παπαδιαμάντης, Ζέη

Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,

Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης,

Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος,

Καμπανέλλης, Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου,

Ξενόπουλος, Διογένης και Μυριβίλης,

Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης,

Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας,

Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας.

*********

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας,

το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας,

μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα,

γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

*******

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της,

θέριεψαν μύριες λέξεις,

οι λέξεις έβγαλαν φτερά

και γέννησαν τις σκέψεις,

το γόνυ εκράτησαν ορθό

στης λευτεριάς το τάμα,

γλωσσολαλιά Ελληνική της οικουμένης θάμα.

********

Γλώσσα μου μυριολάλητη

μην θαρρείς σε προδώσω,

μην τάχα σε απαρνηθώ, σ' άλλα καλά να ενδώσω,

λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη,

πάντα θα σε χρυσώνω,

που 'σαι διαμάντι αδάμαστο,

πέτρα για να στεριώνω,

έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω

και τους χρυσούς θνητούς να πω,

την γλώσσα ν' αρματώνω.

*********

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος,

Πρωταγόρας, Ψυχάρης, Τσίρκας,

Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας,

Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός,

Χορτάτσης και Μακρυγιάννης,

Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,

Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης,

Θέσπις, Ψαθάς και Χριστιανόπουλος,

Μουσούρος, Προβελέγγης και Θουκυδίδης,

Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας,

Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας,

Χατζής, Σκαρίμπας, Εμπεδοκλής και Πλούταρχος,

Κύρος, Πανοπολίτης, Κόραξ, Βοργίας,

Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης, Ιορδανίδου,

Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου, η Πολυδούρη,

η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου, και Ιπποκράτης,

Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης, Αισχύλος,

Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.

*******

Στίχοι: Σοφία Αθανασιάδου

Μουσική και Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός