Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Ασφαλής Κατεύθυνση

Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: "Ασφαλής κατεύθυνση" 

διαβάζει.... ο Ποιητής...

από τη συλλογή

Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983

Στη μνήμη των αδελφών μου 

Ντίνου, Μίμη και Αλέκου

Κι επειδή τα οικονομικά μου... 

πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, 

άρχισα να γίνομαι εφευρετικός :

 κατέβαινα, λόγου χάρη, 

στο υπόγειο όπου βρισκόταν 

ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, 

το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα 

και π ε ρ ί μ ε ν α

- κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, 

ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, 

πήγαινα στο οινομαγειρείο, 

όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες 

με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, 

συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος,

μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα,

 λόγια χιλιοειπωμένα 

σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, 

έπαιρνα από πίσω 

κάποιον απ' τους νεκρούς μου 

κι έτσι έβρισκα π ά ν τ α το σπίτι μου.

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη 

αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, 

είναι η μόνη Δ ι κ α ι ο σ ύ ν η. 

Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει 

και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, 

ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε 

μπροστά σε ένα φαρμακείο, 

μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί 

γ ν ω ρ ί ζ ο υ ν... την αθωότητα μας. 

Τ έ λ ο ς... όπως θα ξημερώνει

θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, 

α λ λ ά... κανείς δεν θα μας γνωρίζει. 

Είναι απίστευτο.... 

σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. 

Α ν τ ί ο λοιπόν, 

ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας 

και ας προσπεράσουμε βιαστικά...

 το τέλος μίας εποχής...