Ο. ΕΛΥΤΗΣ: Άνεμος της Παναγιάς

Άνεμος της Παναγίας

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια

Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας 

τον έρημο Α ύ γ ο υ σ τ ο

Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου

Βήμα χαμένο. 

Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της

Ήταν η θύμηση της γης... με την ωραία γυναίκα

Η ευχή που λαχτάρησε 

μεσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού

Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ώρα της νύχτας! 

Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα

Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης

Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς 

των σιωπηλών της δέντρων

Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια 

στους βυθούς του ονείρου

Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά

Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από... 

την αμαρτία χαράχτηκε

Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. 

Μπορείς να δεις ακόμη

Πριν από την αρχική φωτιά 

την ομορφιά της άμμου

Όπου έπαιζες τον όρκο σου 

κι όπου είχες την ευχή

Εκατόφυλλη ανοιχτή 

στον άνεμο της Παναγίας!

 «Η Παναγία η Παντοχαρά»
τάμα του Ελύτη στη Σίκινο.