Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: Ο Διγενής κι ο Χάροντας

Καβάλλα πάει ο Χάροντας τον Διγενή στον 'Αδη,
κι άλλους μαζί.. Κλαίει δ έ ρ ν ε τ α ι τ' ανθρώπινο κοπάδι.
Και τους κ ρ α τ ε ί στου αλόγου του δεμένους τα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο... της ομορφιάς την πούλια.
Και σα να μην τον πάτησε του Χάρου το ποδάρι
ο Ακρίτας μόνο α τ ά ρ α χ α κοιτάει τον καβαλλάρη

«Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες στα μαρμαρένια αλώνια;
Εγώ ε ί μ α ι.... η ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων,
στην Εφτάλοφην έ φ ε ρ α  το σπαθί των Ελλήνων.
Δε χάνομαι στα Τάρταρα  μ ο ν ά χ α ξαποσταίνω,
στη ζωή ξαναφαίνομαι και λ α ο ύ ς ανασταίνω!»

Κ. Παλαμάς