Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015
Lunapiena: υπάρχουν στιγμές
Υπάρχουν στιγμές..
που ο χρόνος χ ά ν ε ι την δύναμή του,
ο ήλιος σκύβει και χαϊδεύει τις σκιές,
αλλά τ' α η δ ό ν ι.. δεν παύει να τραγουδά
σφιχτά αγκάλιασε της τριανταφυλλιάς
τ' αγκάθινο αφιλόξενο κλωνάρι
που του πληγώνει την καρδιά..
Δακρύζει σιωπηλό το φεγγάρι
κρυμμένο σε μια γωνιά της νύχτας
και γέμισε τον ουρανό μ' αστέρια..
Υπάρχουν στιγμές..
που μοιάζουν σαν σκοτεινή αιωνιότητα
και οι αναμνήσεις διψασμένες για λίγο φως,
προβάλλουν.. στο κατώφλι της μνήμης
κι οι μούσες.. τις παίρνουν απ΄το χέρι,
τις ντύνουν με το μεταξένιο πέπλο
που υφαίνουν.. την νύχτα οι συγκινήσεις
και τις οδηγούν σ ι ω π η λ ά στον κήπο
με την ανθισμένη τριανταφυλλιά...
π α ρ έ α.. να κρατήσουνε στ' αηδόνι.
Lunapiena
^
Ci sono minuti che..
il tempo perde il suo potere
il sole si piega e accarezza le ombre
ma, l'usignolo non smette a cantare
abbracciando strettamente al ramo
con le spine di una rosa
risanguina la ferita del cuore...
Piange in silenzio la luna
nascosta in un angolo nella notte
e le sue lacrime diventano stelle
Ci sono momenti che..
somigliano in grigia eternità
e ritornano in soglia gli ricordi
assettati di un po di luce..
e le muse gli prendono per mano
gli vestano con il velo di seta
che riccamano di notte le emozioni
e gli guidano in silenzio nel giardino
con le rose spinose fiorite...
per tenere compagnia all'usignolo.
Lunapiena
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: Ο Διγενής κι ο Χάροντας
Καβάλλα πάει ο Χάροντας τον Διγενή στον 'Αδη,
κι άλλους μαζί.. Κλαίει δ έ ρ ν ε τ α ι τ' ανθρώπινο κοπάδι.
Και τους κ ρ α τ ε ί στου αλόγου του δεμένους τα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο... της ομορφιάς την πούλια.
Και σα να μην τον πάτησε του Χάρου το ποδάρι
ο Ακρίτας μόνο α τ ά ρ α χ α κοιτάει τον καβαλλάρη
«Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες στα μαρμαρένια αλώνια;
Εγώ ε ί μ α ι.... η ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων,
στην Εφτάλοφην έ φ ε ρ α το σπαθί των Ελλήνων.
Δε χάνομαι στα Τάρταρα μ ο ν ά χ α ξαποσταίνω,
στη ζωή ξαναφαίνομαι και λ α ο ύ ς ανασταίνω!»
Κ. Παλαμάς
Αttilio Bertolucci - L'ultima Rosa
«Μη ρωτήσεις π ο τ έ ένα ρόδο
γ ι α τ ί.. άνθισε στον κήπο σου»
Θα κόψω για σένα
το τ ε λ ε υ τ α ί ο ρόδο του κήπου,
ένα λευκό τριαντάφυλλο
που ά ν θ ι σ ε.. στη πρώτη ομίχλη.
Λαίμαργες οι μέλισσες
το τριγύριζαν μέχρι χθες,
αλλά.. έχει ακόμα τόση ομορφιά
που φέρνει ανατριχίλα.
Αttilio Bertolucci
Μετάφραση Lunapiena
^
«Non chiedere m a i alla rosa
p e r c h è... si è sbocciata nel tuo giardino»
Coglierò per te
l’u l t i m a rosa del giardino,
la rosa bianca che f i o r i s c e
nelle prime nebbie.
Le avide api l’hanno visitata
sino a ieri,
ma è ancora così dolce
che fa tremare.
Attilio Bertolucci
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
