ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

«Ελεγείο πάνω στον Τάφο ενός Μικρού Αγωνιστή»

Πάνω στο χώμα το δικό σου... 

λ έ μ ε... τ’ όνομά μας.

Πάνω στο χώμα το δικό σου...

 σ χ ε δ ι ά ζ ο υ μ ε 

τους κήπους και τις πολιτείες μας.

Πάνω στο χώμα σου Είμαστε.... 

Έχουμε πατρίδα.

Έχω κρατήσει μέσα μου... 

την ντουφεκιά σου.

Γυρίζει μέσα μου... 

ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.

Θυμάμαι την καρδιά σου.. που άνοιξε 

κ’ έ ρ χ ο ν τ α ι... στο μυαλό μου

κάτι ε κ α τ ό φ υ λ λ α... τριαντάφυλλα

που μ ο ι ά ζ ο υ ν ε... σαν ομιλία 

του α π ε ί ρ ο υ... προς τον άνθρωπο.

Έ τ σ ι... μας μίλησε η καρδιά σου.

Κ’ είδαμε πως.... ο κόσμος είναι μεγαλύτερος

κ’ έγινε μεγαλύτερος... για να χωρά η Α γ ά π η.

Το πρώτο σου παιχνίδι, Εσύ.

Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.

Έπαιξες... τη φωτιά... Έπαιξες... το Χριστό.

Έπαιξες.. τον Άι-Γιώργη... και το Διγενή.

Έπαιξες... τους δείχτες του ρολογιού 

που κατεβαίνουν απ’ τα μεσάνυχτα.

Έπαιξες... τη φωνή της λ π ί δ α ς... 

ε κ ε ί... που δεν υπήρχε φωνή.

Η πλατεία ήταν έρημη... 

Η πατρίδα είχε φύγει.

Ήταν καιρός! 

Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο!

Ν’ α κ ο ύ ς... κάτω απ’ τη στέγη σου 

τ’ ανθρώπινα μπουμπουνητά της Ευρώπης!

Ά ν α ψ ε ς... κάτω απ’ το σακκάκι σου... 

το πρώτο κ λ ε φ τ ο φ ά ν α ρ ο.

Καρδιά των καρδιών! 

Κοίταξες τον ήλιο και.... προχώρησες..

Α ν έ β η κ ε ς.. στο πεζοδρόμιο... 

κ’ έ π α ι ξ ε ς.... τον Άνθρωπο!

Από τη συλλογή..

«Η παραμυθένια πολιτεία» 

(1947)