Lunapiena: Δες τον άνθρωπο

ΔημόσιαΦίλοιΦίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί)Μόνο εγώΠροσαρμογήΣτενοί φίλοιΧαμόγελο ΦιλίαςΔείτε όλες τις λίστες...του Ανέμου ΧάδιΤο Άρωμα του ΛόγουΤώρα σκοτάδι, Sorriso AzzurroΜάνα εξ ουρανούΠεριοχή Athens, GreeceΟικογένειαΓνωστοίΕπιστροφή

Όποιος  έ μ α θ ε... ν'αφουγκράζεται

με προσοχή.. την φύση και τα όντα,

μπορεί να μάθει... και τον άνθρωπο,

γ ι α τ ί... μες στην ουσία του αν ψάξει

θα τα'βρει  ό λ α:

τη  θ λ ί ψ η.. του φθινοπώρου,

το  χ α μ ό γ ε λ ο.. της άνοιξης,

την  ξ ε ν ο ι α σ ι ά.. του καλοκαιριού...

και.. τη  π α γ ω ν ι ά.. του χειμώνα.

Τη ψυχρότητα.. των  ε ρ π ε τ ώ ν,

τη περηφάνεια των  α λ ό γ ω ν,

τη πονηριά της  α λ ε π ο ύ ς,

την ετοιμότητα του  λ α γ ο ύ,

τη μοναξιά του  α ε τ ο ύ..

και... τη χάρη των  γ λ ά ρ ω ν!

^

Osserva l'Uomo

Chi sa  ascoltare... la natura

può conoscere anche l'uomo,

nel suo essere si trova

un po di tutto:

La  tristezza..  dell'autunno,

il  sorriso.. di primavera,

la  spensieratezza.. d'estate

e la  freddezza.. d'inverno.

Il sangue freddo.. dei rettili,

l'orgoglio.. del cavallo,

l'astuzzia.. della volpe,

la prontezza.. della lepre,

la  solitudine.. dell'aquila

e la  grazia  del gabbiano. 

Lunapiena - 1990 

Νικόλας Κατεινάς: Ο Γέρο Αύγουστος

Α π λ ώ ν ε ι.. το κορμί του στη θάλασσα
ο  Γέ ρ ο... Αύγουστος
και στα μ α λ λ ι ά του μπλέκονται
κ ο χ ύ λ ι α.. κι α χ ι β ά δ ε ς,
χιλιάδες χρόνια ακούρευτος.. και άλουστος
ξ α π λ ώ ν ε ι ράθυμα... απάνω στις Κυκλάδες.
^
Sdraiato sul mare il vecchio Agosto
intralciati son i suoi capelli
con gusci e conchiglie
non gli ha lavati e nemmeno tagliati
da mille e mille anni ormai
cosi sdariato ozioso sulle isole cicladi.

Nikolas Kateinas
Tradotto da... Lunapiena

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

ΠΑΝΟΥΣΗΣ - ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

Γ. ΣΟΥΡΗΣ: Ο Σκαρτάδος

Ἕνας σκαρτάδος Βρεττανὸς προχθὲς.. ἀνέβη μόνος

ἀπάνω ᾿στὴν Ἀ κ ρ ό π ο λ ι... τὴ δόξα μας νὰ ᾿δῇ,

κι᾿ ὅσο τὰς στήλας ἔβλεπε.. τοῦ θείου Παρθενῶνος,

ἐσυγκινεῖτο κι᾿ ἔκλαιε... σὰν τὸ μωρὸ παιδί.

Τὸν ἔπιασε ντελίριο... τὸν ἔσφιξ᾿ ἡ καρδιά του,

κι᾿ ἐστάλαζαν ᾿στὰ μάρμαρα... ζεστὰ τὰ δάκρυά του.

Κι᾿ ἀμέσως τότε ἔγραψε... μὲ φοῦρκα ᾿στὸ Λονδῖνο

῾στὴν Ἄνασσα Βικτώρια... ὀπίσω νὰ μᾶς δώσῃ

τὰ ὅσα ἐσουφρώθησαν.. ἀπ᾿ τὸν γνωστὸ Ἐλγῖνο,

γιατὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὲ νὰ τὸ μετανιώσῃ.

Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἔγραψε.. ὁ κύριος σκαρτάδος,

χωρὶς γι᾿ αὐτὸ τὴν ἄδεια... νὰ πάρῃ τῆς Ἑλλάδος.

Τί διάβολο;... κάθε τρελλὸς σ᾿ ἐμᾶς θὰ ξεθυμαίνῃ;

ποιὸς τοὖπε τούτου τοῦ μουρλοῦ.. γιὰ μάρμαρα νὰ γράψῃ;

καὶ ἂν γυμνὸς ὁ Παρθενῶν.. κι᾿ ἐρημωμένος μένῃ,

θαρρῶ κανένας Ἕλληνας... γι᾿ αὐτὸ πὼς δὲ θὰ κλάψῃ.

Ἐμεῖς ἐσυνειθίσαμε σὲ τέτοια.. καὶ δὲν κλαῖμε,

κι᾿ ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἔκλεψαν... ὀπίσω δὲν τὰ θέμε.

Κι᾿ ἂν θὲς ν᾿ ἀκούσῃς, Ἄνασσα τῶν Βρεττανῶν, κι᾿ ἐμένα,

τὸ λάμπον Μεγαλεῖόν σου... θερμῶς παρακαλῶ,

νὰ μὴ μᾶς στείλῃ τίποτε.. ἀπ᾿ ὅλα τὰ κλεμμένα,

καὶ νὰ βουλώσῃ τὸ αὐτὶ.. γιὰ τοῦτο τὸν τρελλό.

Σὲ βεβαιῶ, Παντάνασσα, πὼς διόλου δὲ μᾶς μέλλει,

κανεὶς δὲν τοὖπε τίποτα... κανένας δὲν τὰ θέλει.

Ὦ Βρεττανέ, τοὺς Ἕλληνας.. μὴν κλαῖς γιὰ Παρθενῶνες,

καὶ οὔτε γράμματα πικρὰ.. ᾿στὴν Ἄνασσα νὰ στέλλῃς,

πέρνε σὰν τὸν Παράσχο μας.. ἀπὸ τὴ γῆ κοτρῶνες,

καὶ στοίβαζε κι᾿ ἀσβέστωνε.. καὶ κάνε ὅσους θέλεις.

Ὅπου πατήσῃς μάρμαρα... ὅπου σταθῇς μνημεῖα,

καὶ ἀπὸ ἀρχαιότητας... παντοῦ ἐπιδημία.

Κι᾿ ἂν ἔχῃς ὄρεξι νὰ κλαῖς.. μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου,

γι᾿ ἄψυχα μάρμαρα μὴν κλαῖς.. καὶ γιὰ παλῃὰ κεφάλια,

τὰ ζωντανὰ ἀγάλματα... γιὰ κύτταξε ᾿μπροστά σου,

κι᾿ ἐμᾶς νὰ κλάψῃς, Βρεττανέ.. καὶ τὰ κακά μας χάλια.

Τὰ πύρινά σου δάκρυα.. γιὰ ᾿μᾶς δὲν πᾶν χαμένα...

ὤ! κλάψε γιὰ τοὺς Ἕλληνας.. μὰ κλάψε καὶ γιὰ ῾μένα.

Καὶ στεῖλε ᾿στὴ Βικτώρια.. ἄλλο καινούριο γράμμα,

καὶ πές της γιὰ τὸ χάλι μας... καὶ τὴν κακή μας μοίρα,

καὶ παρακάλει την καὶ σὺ.. μὲ πόνο καὶ μὲ κλάμμα

νὰ στείλῃ ἀντὶ μάρμαρα.. κανένα κιούπι λίρα,

κανένα παλῃοκάνονο... κανένα παλῃοστόλο,

κι᾿ ἂν τὸ θέλῃ, τῆς χαρίζουμε... τὸν Παρθενῶνα ὅλο.

Γ. ΣΟΥΡΗΣ

Γ. Σουρής: Αρχηγοί

Τοῦ Δ ι ο γ έ ν η... πιάσετε ἀμέσως... τὸ φανάρι,

κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀ ρ χ η γ ό·

ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ

τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.

Γιὰ τὰ π ρ ω τ ε ῖ α  ξεψυχᾷ ... κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,

μόνον α ὐ τ ὸ ς  πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀ φ έ ν τ η ς.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,

ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,

ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,

δὲν θὰ διστάσουν βέβαια.... καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.

Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς.. γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,

ἕλληνος τράχηλος...  π ο τ ὲ  ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ ν τ α ῆ ς  φουστανελλᾶς.. μὲ φέσι καὶ σελάχι!

ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;

ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια... καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,

καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ... δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;

Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα.. μὴ θεωρῆτε πτῶμα...

᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ... νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,

τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·Όλοι... γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ... μαλλόνουν,

κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ.. ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.

Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ... ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης

ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ... θὰ γίνω Κυβερνήτης.

Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,

ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ... ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·

ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος.. ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,

ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς.. κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.

Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς... τὸ ἔθνος πέρα πέρα,

ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα... καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,

πενῆντα δυὸ... τουλάχιστον... ἂς ἦνε βασιλεῖς,

ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι... ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,

κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι... ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.

Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί... κανένας ἰδιώτης,

ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί.... κανένας στρατιώτης.

Γ. Σουρής

Κωστής Παλαμάς

" Ο άνθρωπος εκεί που κάτι αξίζει 

είναι... να δημιουργεί. 

Η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, 

η φιλοσοφία, η επιστήμη, 

Nα τα δικαιολογητικά του κόσμου τούτου ...
Αν έλειπαν αυτά 

δεν θα ήταν ανάγκη να υπάρχει ο κόσμος ".

Κωστής Παλαμάς

Μάνος Χατζιδάκις: ΚΡΙΣΗ

ΚΡΙΣΗ

Κρίση την είπαν τη στιγμή

Σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη

Την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή

Χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι

Κρίση την είπαν την πηγή

Πού πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ

Να πιούν νερό να χτενιστούν στη γη

Και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι

Κρίση την είπαν την ορμή

Που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι

Κ’ η αναπνοή σου γίνεται στιγμή

Που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι

Μάνος Χατζιδάκις, Μυθολογία, 'Υψιλον 1980

Rabindranath Tagore - Λωτός

Την ημέρα που άνθισε ο λωτός, αλίμονο, 

το μυαλό μου ήταν αφηρημένο,

και δεν το ήξερα.

Το καλάθι μου ήταν άδειο 

και το λουλούδι παρέμεινε απαρατήρητο.

Μόνο τώρα που έπεσε πάλι μια θλίψη επάνω μου, 

ξεκίνησα από το όνειρό μου

και αισθάνθηκα τη γλυκιά έκσταση 

ενός παράξενου αρώματος στο νοτιά.

Εκείνη η ασαφής γλυκύτητα.. έκανε 

την καρδιά μου να πονέσει από νοσταλγία

και μου φάνηκε πως ήταν... 

η ανυπόμονη πνοή του καλοκαιριού

που έ ψ α χ ν ε... την ολοκλήρωσή της.

Τότε δεν ήξερα πως ήταν τόσο κοντά, 

πως ήταν δικιά μου, και πως.. 

αυτή η τέλεια γλυκύτητα.. είχε ανθίσει 

στο  β ά θ ο ς... της ίδιας της καρδιάς μου.

Rabindranath Tagore

Rabindranath Tagore - India

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
( 06/05/1861 - 07/08/1941)
^

Σκέψεις δειλές, μη με φοβάστε.

Εγώ 'μαι ποιητής

Rabindranath Tagore:Σήκωσε τη Ζωή μου

Σήκωσε τη ζωή μου απ' τη σκόνη

κράτησέ την

Κράτησέ την κάτω απ' τα μάτια σου

στη παλάμη του δεξιού σου χεριού

κράτησέ την

Κράτησε την στο φως

κρύψε την κάτω απ' τη σκιά του θανάτου

κράτησέ την

Κράτησέ την στο κασκέτο της νύχτας

με τ' αστέρια σου

και το πρωί άφησέ την 

Άφησέ την να πάει ανάμεσα στα λουλούδια

που ανθίζουν γεμάτα λατρεία

άφησέ την

Ποίηση: Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
Μουσική: Γιώργος Στεφανάκης
Ερμηνεία: Κώστας Καράλης
Από τον δίσκο:
"ΕΛΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΝΤΙΚΡΥ" 1980

Στον... ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ

Των ημερών θύμηση και χρέος...

Το βουνό... Ο άνθρωπος... Οι Δύο ...ένα!

Η αγάπη του βουνού για τον άνθρωπο!

Η αγάπη του ανθρώπου για το βουνό!

Η ταπείνωση του ανθρώπου στη Φύση!

Η θέωση μιας μεγάλης δυαδικής αγάπης!

Σ' αυτόν, που ''έπιανε'' κουβέντα 

με τα ...μυρμηγκάκια!

Γαβρίλης Ιστικόπουλος

^
Σ' α υ τ ό ν.. 

που ''έπιανε'' κουβέντα με τα μυρμηγκάκια!

κι ήξερε να σιγοτραγουδά.. τη νύχτα με τον άνεμο
τα κρυμμένα μυστικά των πουλιών.. μιας γέρικης βελανιδιάς 

τ'ατέλειωτο παιχνίδι... του φεγγαριού με τ'άστρα 

και να σκουπίζει το δάκρυ.. των ορφανών παιδιών

αυτοεξόριστος στο Πεσταλότσι.. 

στων Άλπεων τις πλαγιές

Σ'α υ τ ό ν...

"που κράτησε.. μέσα του την ντουφεκιά" 
ενός μικρού αγωνιστή... που έπεσε στο χώμα..
και ν'αφουγκράζεται της καρδιάς του το ρυθμό.. 
σαν ένα διάλογο... "του απείρου προς τον άνθρωπο"..

Σ'α υ τ ό ν... 

"που κάθε φορά.. 

από την άκρη θα'ρχεται του κόσμου"
να μας κρατάει συντροφιά... 

τις άγριες νύχτες.. των καιρών μας!

Lunapiena

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

«Ελεγείο πάνω στον Τάφο ενός Μικρού Αγωνιστή»

Πάνω στο χώμα το δικό σου... 

λ έ μ ε... τ’ όνομά μας.

Πάνω στο χώμα το δικό σου...

 σ χ ε δ ι ά ζ ο υ μ ε 

τους κήπους και τις πολιτείες μας.

Πάνω στο χώμα σου Είμαστε.... 

Έχουμε πατρίδα.

Έχω κρατήσει μέσα μου... 

την ντουφεκιά σου.

Γυρίζει μέσα μου... 

ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.

Θυμάμαι την καρδιά σου.. που άνοιξε 

κ’ έ ρ χ ο ν τ α ι... στο μυαλό μου

κάτι ε κ α τ ό φ υ λ λ α... τριαντάφυλλα

που μ ο ι ά ζ ο υ ν ε... σαν ομιλία 

του α π ε ί ρ ο υ... προς τον άνθρωπο.

Έ τ σ ι... μας μίλησε η καρδιά σου.

Κ’ είδαμε πως.... ο κόσμος είναι μεγαλύτερος

κ’ έγινε μεγαλύτερος... για να χωρά η Α γ ά π η.

Το πρώτο σου παιχνίδι, Εσύ.

Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.

Έπαιξες... τη φωτιά... Έπαιξες... το Χριστό.

Έπαιξες.. τον Άι-Γιώργη... και το Διγενή.

Έπαιξες... τους δείχτες του ρολογιού 

που κατεβαίνουν απ’ τα μεσάνυχτα.

Έπαιξες... τη φωνή της λ π ί δ α ς... 

ε κ ε ί... που δεν υπήρχε φωνή.

Η πλατεία ήταν έρημη... 

Η πατρίδα είχε φύγει.

Ήταν καιρός! 

Δε βάσταξε η καρδιά σου περισσότερο!

Ν’ α κ ο ύ ς... κάτω απ’ τη στέγη σου 

τ’ ανθρώπινα μπουμπουνητά της Ευρώπης!

Ά ν α ψ ε ς... κάτω απ’ το σακκάκι σου... 

το πρώτο κ λ ε φ τ ο φ ά ν α ρ ο.

Καρδιά των καρδιών! 

Κοίταξες τον ήλιο και.... προχώρησες..

Α ν έ β η κ ε ς.. στο πεζοδρόμιο... 

κ’ έ π α ι ξ ε ς.... τον Άνθρωπο!

Από τη συλλογή..

«Η παραμυθένια πολιτεία» 

(1947)