Στον Αλέκο Παναγούλη

Έφυγες...

Με δάκρυ σε χαιρετάμε

Έφυγες...

με πόνο χωρίζουμε

Έφυγες...

Το πόνο κάνουμε κραυγή

το δάκρυ μας τραγούδι...

Έφυγες...

μα ποιος τό 'πε;

ποιος μπόρεσε να το πιστέψει;

Πώς μπορούν να πεθάνουν οι Ιδέες;

Πώς να σκοτώσουν τους Αετούς;

ΖΕΙΣ!...

Δεν πεθαίνουν οι Ήρωες

ΖΕΙΣ!...

Ποιος είπε ότι έσβησες

Σβήνει ποτέ ο Ήλιος;

ΖΕΙΣ!...

Ο θάνατος έγινε πνοή..

και χάιδεψε την ψυχή μας,

γ έ ν ν η σ ε... μέσα μας φωτιά

κι επιθυμία Αγώνα!

ΖΕΙΣ!..

Το αίμα σου φλόγα που υψώθηκε

κι έκαψε φόβους... δειλίες...

κι ανάσανε η καρδιά μας!

ΖΕΙΣ!..

Μέσα στις φλέβες μας...

Μέσα στη σκέψη μας...

Μες στη καρδιά μας...

κι έγινες... Είναι μας!

ΖΕΙΣ!.. και θα ΖΕΙΣ μαζί μας!

Lunapiena

(Napoli, 1-5-1976)

*********

Είχα κατέβη τότε.. για την Πορεία της Πρωτομαγιάς, 

στη ΝΑΠΟΛΙ... ήμουν φοιτήτρια, στα πρώτα βήματα 

της γνώσης του Αγώνα... για της Ζωής την Αξιοπρέπεια.. 

και τ' Ανθρώπου τη Λευτεριά... και με περίμεναν οι φίλοι 

μ'ένα γαρύφαλλο στο πέτο.. και δάκρυα στα μάτια..

"Τον σκότωσαν.. τον σκότωσαν οι τύραννοι" 

έλεγαν μες το λυγμό τους

Εκείνη τη μέρα... έγραψα τα λόγια που Σου λέγαμε...

σ' ένα χαρτάκι που'χα στην τσέπη μου.. 

και το κρατώ σαν φυλαχτό... για π ά ν τ α...

κι ήταν ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ... όπως Σήμερα!

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.. στον τόπο 

που Σ' αγκάλιασε με σεβασμό

ανάμεσα σε φίλους.. που Σ' αγάπησαν 

και.. Σ' αγαπούνε πάντα...

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΛΕΚΟ...