Κώστας Βασιλάκος - Λόγια Δραπέτες

Άνεμοι δραπέτες

Ανέμους ,
δραπέτες του Νοτιά
θα αιχμαλωτίσω,
και θα τους λευτερώσω 
να σου ανταριάσουν
τη ζωή,
όταν αυτή θα κινδυνεύει
στην μπουνάτσα να χαθεί.

 Εάλω

Έδεσαν τις ανώνυμες κραυγές

από στερήσεις και νοήματα.

Ελευθέρωσαν τ’ άγρια ένστικτα,

να νιώθει το φοβισμένο πλήθος

ασφαλές με φύλακες ανομίας.

Επέβαλαν στις γενιές την απραξία,

σαν απόταξη στο περιθώριο του χρόνου.
Περηφανεύτηκαν οι αριθμοί

σε μια ανυπαρξία από λέξεις. 
απώθησαν τη σκέψη σε περιδίνηση 
μακάριας ησυχίας.

Κι ήρθαν κενοί στοχασμοί, 

να ξαναχτίσουν ιδέες και οράματα 

με σημαίες δανεικές και υλικά

πεπαλαιωμένα.

Και μας ευλόγησαν οι ψευδοπροφήτες 

με τα φραγγέλια.

Και ξαναμίλησαν για πίστη 

οι παλιές εικόνες, που δοξάστηκαν 

εν τη απουσία τους.

Πρόβαλε ξανά η αρωγή 

από φυγάδες θεούς, όταν μίκρυναν 

οι επίγειοι θρόνοι τους.

Σείστηκε η ψυχή και διαταράχτηκε 

η ισορροπία της πλάσης.

Εάλω η ζωή μου, μετά των ληστών
και των σωτήρων, στις συναντήσεις
των στιγμών με την Ιστορία.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ 

Μάνος Χατζιδάκις - Πέντε Γράμματα

Νίκος Γκάτσος: ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Το πρόσωπό του σύννεφο

Το πέρασμά του μπόρα

Κι η ομορφιά του σύνορο

Για της καρδιάς τη χώρα

Απόψε ανοίγει ο άνεμος

Του νου τα παραθύρια

Για να περάσει ο άγγελος

Με τ'άχραντα  μ υ σ τ ή ρ ι α

Στον ουρανό σκαρφάλωσα

Τον κόσμο να μετρήσω

Κι είδα την άσπρη θάλασσα

Που θα σε φέρει πίσω

Είδα κατάρτι γυρισμού

Κι ένα πουλί του νότου

Με το κρυφό μαράζι του

Και το παράπονό του

Π έ ν τ ε  γράμματα

Ταιριάξανε και κάναν την Α Γ Α Π Η

Πέντε γράμματα

Γεννήσανε τον πόνο και το δάκρυ

Πέντε γράμματα

μας παν ως του παράδεισου την άκρη

Μουσική - Ερμηνεία Μάνος Χατζιδάκις

Στον Αλέκο Παναγούλη

Έφυγες...

Με δάκρυ σε χαιρετάμε

Έφυγες...

με πόνο χωρίζουμε

Έφυγες...

Το πόνο κάνουμε κραυγή

το δάκρυ μας τραγούδι...

Έφυγες...

μα ποιος τό 'πε;

ποιος μπόρεσε να το πιστέψει;

Πώς μπορούν να πεθάνουν οι Ιδέες;

Πώς να σκοτώσουν τους Αετούς;

ΖΕΙΣ!...

Δεν πεθαίνουν οι Ήρωες

ΖΕΙΣ!...

Ποιος είπε ότι έσβησες

Σβήνει ποτέ ο Ήλιος;

ΖΕΙΣ!...

Ο θάνατος έγινε πνοή..

και χάιδεψε την ψυχή μας,

γ έ ν ν η σ ε... μέσα μας φωτιά

κι επιθυμία Αγώνα!

ΖΕΙΣ!..

Το αίμα σου φλόγα που υψώθηκε

κι έκαψε φόβους... δειλίες...

κι ανάσανε η καρδιά μας!

ΖΕΙΣ!..

Μέσα στις φλέβες μας...

Μέσα στη σκέψη μας...

Μες στη καρδιά μας...

κι έγινες... Είναι μας!

ΖΕΙΣ!.. και θα ΖΕΙΣ μαζί μας!

Lunapiena

(Napoli, 1-5-1976)

*********

Είχα κατέβη τότε.. για την Πορεία της Πρωτομαγιάς, 

στη ΝΑΠΟΛΙ... ήμουν φοιτήτρια, στα πρώτα βήματα 

της γνώσης του Αγώνα... για της Ζωής την Αξιοπρέπεια.. 

και τ' Ανθρώπου τη Λευτεριά... και με περίμεναν οι φίλοι 

μ'ένα γαρύφαλλο στο πέτο.. και δάκρυα στα μάτια..

"Τον σκότωσαν.. τον σκότωσαν οι τύραννοι" 

έλεγαν μες το λυγμό τους

Εκείνη τη μέρα... έγραψα τα λόγια που Σου λέγαμε...

σ' ένα χαρτάκι που'χα στην τσέπη μου.. 

και το κρατώ σαν φυλαχτό... για π ά ν τ α...

κι ήταν ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ... όπως Σήμερα!

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.. στον τόπο 

που Σ' αγκάλιασε με σεβασμό

ανάμεσα σε φίλους.. που Σ' αγάπησαν 

και.. Σ' αγαπούνε πάντα...

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΛΕΚΟ...